ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 522

ไทเฮาพูดว่า “เจ้าหก ห้ายุทธการที่สำคัญ สี่ยุทธการที่สำคัญของแคว้นซีเหย่ ก็ยกให้เจ้าเป็นแม่ทัพ เจ้าประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อย รักษาเสถียรภาพครึ่งหนึ่งของแคว้นและปกป้องประชาชนแคว้นซีเหย่ แต่น่าเห็นใจ ที่ความจริงใจของเจ้าถูกพ่อของเจ้าหวาดระแวง หวังใช้แผนพลิกอำนาจพันธนาการเจ้า เป็นความผิดที่ใหญ่หลวง มีการจลาจลในสมัยโบราณ ตอนนี้ก็ควรจะมีรัฐประหารในวัง เจ้าต้องตั้งไจไปปกป้องสิทธิ์อำนาจของเจ้า....”

กู้โม่หานเป็นแม่ทัพอัจฉริยะที่หายาก อายุสิบห้าก็เป็นถึงแม่ทัพเทพสงครามที่มีชื่อเสียง ได้ใจประชาชนอย่างมาก กลับก็เป็นจุดเริ่มต้นของเหตุร้าย

ไม่ว่าฮ่องเต้องค์ไหน ล้วนไม่ชอบคนที่มีอำนาจชื่อเสียงมากกว่าตน ต่อให้คนคนนั้นคือลูกชายของเขา

กู้โม่หานตกตะลึง มองดูไทเฮา พร้อมพูดขึ้นว่า “เสด็จย่า....”

ความหมายของไทเฮาคือ ให้เขาก่อการรัฐประหารหรือ?

เขามีความคิดเช่นนี้จริง เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องกระชั้นชิดเจียนตัว เขาเองก็เร่งเตรียมตัวอยู่แล้ว แต่เขาคิดไม่ถึงว่า ไทเฮาจะพูดออกมาแบบนี้

ยังไง เขากับกู้จิ่งซานล้วนเป็นสายเลือดของนาง

ไทเฮามองดูเขา พร้อมพูดขึ้นว่า

“ข้ารู้ว่าเจ้าคิดอะไรอยู่ แต่ข้าไม่ใช่สตรีที่ไม่รู้เรื่องอะไร แผ่นดินที่เสด็จปู่ของเจ้าเฝ้าปกป้องมาทั้งชีวิต ไม่ว่ายังไงข้าก็จะปล่อยให้ล่มสลายไม่ได้ เสด็จพ่อของเจ้าเห็นแก่ตัวเกินไป ไม่เหมาะที่จะเป็นฮ่องเต้แล้ว ไม่อย่างนั้นแคว้นซีเหย่จะต้องเกิดเรื่องวุ่นวายแน่ เจ้าไปวางแผนอย่างวางใจได้เลย ข้าจะคอยปกป้องพวกเจ้าตลอด”

“เยียนเอ๋อร์ฉลาดหลักแหลม คิดถึงเข้าใจเจ้า ไม่มีทางหักหลังเจ้า แต่เรื่องนี้อย่าให้นางเข้ามามีส่วนเกี่ยวข้อง เดี๋ยวจะตกอยู่ในอันตราย ยังมีเหลนอีกสองคน พวกนางสามแม่ลูกเป็นจุดอ่อนของเจ้า อย่าให้ใครเอาไปเป็นเครื่องมือเด็ดขาด ต้องปกป้องให้ดี จำไว้หรือยัง?”

กู้โม่หานกำหมัดแน่น ภายในสายตาดำเต็มไปด้วยความจริงจัง พร้อมพูดขึ้นว่า “หลาน เข้าใจแล้ว”

ไทเฮาภาคภูมิใจอย่างมาก เวลานี้ หนานหว่านเยียนพาหลี่หมัวมัวชงน้ำชาเสร็จ พร้อมกลับเข้ามาใหม่

นางเห็นท่าทีกู้โม่หานกับไทเฮาเป็นปกติ จึงไม่คิดอะไรมาก หลังจากรินน้ำชาให้ไทเฮาใหม่แล้ว ก็กลับมานั่งด้านข้างนาง

“เสด็จย่า ช่วงนี้อากาศช่วงเช้าเย็นเปลี่ยนแปลงอย่างมาก ท่านต้องระวังอย่าเป็นหวัด”

ไทเฮารับชาร้อนมา มองดูหนานหว่านเยียนมีความกตัญญูขนาดนี้ ก็ยิ้มอย่างรักใคร่มีเมตตา พร้อมพูดขึ้นว่า “ได้ ข้าจำไว้แล้ว”

จู่ๆ เหมือนนางคิดอะไรขึ้นมาได้ น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นกระตือรือร้นขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “แต่จะว่าไปแล้ว ในเมื่อตอนนี้พวกเจ้าสองคนมีลูกสาวสองคนแล้ว งั้นลูกชาย ก็ควรมีได้แล้ว?”

ได้ยินแบบนี้ หนานหว่านเยียนใจเต้นแรง แล้วก็พูดอะไรไม่ออก

แต่ไม่ช้า นางก็คิดขึ้นมาได้ว่ากู้โม่หานกับหยุนอี่ว์โหรวเคยเข้าหอกัน สายตาจึงมัวหมิงลง พร้อมฉีกยิ้มขึ้นมา

“เสด็จย่า ช่วงนี้ท่านอ๋องมีงานยุ่ง ดังนั้น....แต่ยังมีเวลาอีกนาน เมื่อถึงเวลาควรที่จะมี ก็จะต้องมีแน่”

กู้โม่หานมองดูหนานหว่านเยียนอย่างลึกซึ้ง คลื่นในแววตาค่อนข้างปั่นป่วน

จู่ๆ เขายื่นมือไปโอบเอวบางของหนานหว่านเยียน บนใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“เรื่องนี้ หลานกับหว่านเยียนกำลังเตรียมตัวอยู่ บางทีไม่นานก็อาจจะมีข่าวดีแล้ว”