ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 527

หนานชิงชิงหันไปมองดู ท่าทีไม่ค่อยพอใจ

หนานหว่านเยียนเลิกคิ้ว อย่างค่อนข้างแปลกใจ

นี่เป็นครั้งแรกที่นางจะได้เห็นความสามารถด้านการยิงธนูของกู้โม่หาน ซึ่งฝีมือการยิงธนูนี้ ถือว่าไม่เลว

เห็นทีทางด้านความสามารถ ไม่เสียงแรงที่เป็นถึงเทพสงคราม

กู้โม่หานกลับไม่สนใจความคิดเห็นของคนอื่น เขาตั้งใจหันไปมองหนานหว่านเยียนที่อยู่ท่ามกลางฝูงคน เห็นนางหันมายิ้มให้กับตนเอง สายตาฉายแววมีความสุขขึ้นมา

จากนั้น ข้างหูก็ได้ยินเสียงฉินอี้หรานที่เต็มล้นไปด้วยความชื่นชม ร้องตะโกนขึ้นมาอย่างกระตือรือร้น

“ไท่จื่อเตี้ยนเซี่ยสมคำร่ำลือจริงๆ ลูกศรดอกแรก ความสามารถข้าไม่เท่าท่าน แต่อีกสองดอก ไท่จื่อเตี้ยนเซี่ยระวังตัวให้ดี”

ปกติเขาชอบที่จะต่อสู้กับผู้ที่แข็งแกร่ง เจอกับกู้โม่หาน ยิ่งเจอเพชรตัดเพชร จึงปลุกเร้าความปรารถนาที่จะเอาชนะของเขาขึ้นมาทันที

กู้โม่หานหันไปมองฉินอี้หราน สีหน้าไม่สะทกสะท้าน

เขาหันไปหัวเราะให้กับฉินอี้หราน พร้อมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “ผิงซวนอ๋องชมเกินไปแล้ว อีกสองดอกหลัง ขอผิงซวนอ๋องอย่ากดดัน เป็นไปอย่างปกติก็พอ”

พูดเสร็จ ฉินอี้หรานก็หัวเราะขึ้นมาอย่างเสียงดัง

กู้โม่หานโอหังยิ่งนัก แต่เขาก็ชอบอย่างมาก หากคนคนนี้ได้เป็นน้องเขยของเขา เชื่อมสัมพันธ์กับแคว้นเทียนเซิ่ง การครอบครองโลกทั้งใบเป็นปึกแผ่นอยู่ใกล้แค่เอื้อม

เขาตั้งถ้าขึ้นมาอีกครั้ง ครั้งนี้ เขาเตรียมที่จะยิงลูกศรสามดอกพร้อมกันในทีเดียว เสียงซี๊ดดังขึ้น สอนทั้งสามดอกแทงตรงกลางเป้า

ว้าว

เก่งกาจยอดเยี่ยมมากเลย

ยิงแม่นเหมือนจับวางจริงๆ

ผู้คนระเบิดเสียงเชียร์ดังสนั่นหวั่นไหว

ดูการแข่งขันระหว่างเทพสงครามกับเทพสงครามนั้น มีสีสันยอดเยี่ยมจริงๆ ล้วนคิดไม่ถึงเลยว่าพลังอานุภาพของพวกเขานั้นจะแข็งแกร่งขนาดไหน

“พี่ชายเก่งมาก” ฉินมู่ไป๋ก็อดไม่ได้ที่จะร้องพูดให้กำลังใจฉินอี้หราน

กู้โม่หลิงกับกู้โม่เฟิงที่ยิงธนูก่อน ต่างมีท่าทีหวั่นไหวเล็กน้อย

ฝีมือของฉินอี้หราน ไม่เลวจริงๆ

ทุกคนต่างหันไปมองกู้โม่หานอย่างรอคอย อยากรู้ว่าเขาจะรับมือยังไง

เห็นกู้โม่หานก็เตรียมลูกศรสามดอก ดึงสายธนู

เสียง “ซี๊ว” ดังขึ้นมา ลูกศรทั้งสามดอกถูกยิงออกไป

ในขณะที่ทุกคนกำลังคาดเดาว่า กู้โม่หานจะเหมือนเมื่อครั้งก่อน ยิงผ่าทะลุลูกศรของฉินอี้หรานหรือเปล่า แต่จู่ๆ ก็พบสิ่งที่พิเรนยิ่งกว่า

กู้โม่หานอาศัยกำลังภายในของการยิงธนู แทงหัวลูกศรของเขาเข้าที่เป้าหมาย

เสียง “ปัง” ดังขึ้น ตรงกลางเป้าแยกออกจากกัน แตกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยนับไม่ถ้วน

ทุกคนอึ้งตะลึงจนลืมหายใจ นานสักพัก ค่อยได้สติกลับมา

“เซี้ย เป้าแตกแล้ว ไท่จื่อเตี้ยนเซี่ยเทพจริงๆ”

“นี่มีพลังแบบไหน ถึงสามารถทำให้เป้าแตกสลายได้? ความสามารถนี้อุกอาจเกินไปหรือเปล่า”

“และลูกศรของไท่จื่อเตี้ยนเซี่ย ไม่ได้แตะต้องลูกศรของผิงซวนอ๋องเลยสักนิด กลับสามารถใช้กำลังภายในยิงทะลุเป้า พลังอานุภาพแข็งแกร่งมากจริงๆ”

ฉินมู่ไป๋นิ่งอึ้ง พี่ชายของนางเก่งขนาดไหนนั้นนางรู้ดี คิดไม่ถึงว่ากู้โม่หานจะแข็งแกร่งยิ่งกว่า

สายตาของนางร้อนรุ่มไปด้วยเพลิงไฟ ความรู้สึกรักชอบที่มีต่อกู้โม่หานยิ่งอยู่ก็ยิ่งทวีความรุนแรง

ไม่ได้ นางจะต้องทำให้กู้โม่หานมาเป็นสามีของนางให้ได้

ผู้ชายที่เก่งมีความสามารถขนาดนี้ ต่อให้มีผู้หญิงหลายคน นางก็ยอม

หนานหว่านเยียนก็อึ้ง คิดถึงฝีมือการยิงธนูของเกี๊ยวน้อย คิดถึงฝีมือการยิงธนูของ

ถึงว่าเจ้าลูกน้อยเก่งขนาดนี้ นางยังคิดว่าลูกเข้มกว่าพ่อ คิดไม่ถึงว่ากู้โม่หานจะเก่งขนาดนี้ งั้นเกี๊ยวน้อยอยู่ตรงหน้าเขา น่าจะยังไม่เพียงพอที่จะมอง....

ฉินอี้หรานมองดูเป้าที่แตกสาแหรกขาดอยู่บนพื้น สายตาที่ดุร้ายเคร่งขรึมลง เขาคิดไม่ถึงว่า กำลังความสามารถของกู้โม่หานจะแข็งแกร่งขนาดนี้