ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 559

จวนอี้อ๋อง ณ เวลานี้

หลังจากที่หนานหว่านเยียนตื่นจากบรรทมแต่เช้า ก็ไปรักษาหยีเฟย

ไม่กี่วันก่อนหน้า นางได้ฝากให้คนทำเก้าอี้รถเข็นให้หยีเฟยตัวหนึ่ง ตั้งใจว่าจะสามารถพาหยีเฟยออกไปเดินเล่นได้บ่อยๆ ให้นางได้รับสิ่งเร้าจากภายนอกบ้าง เพื่อเป็นประโยชน์ต่อการฟื้นฟูเรื่องภาษาและการเคลื่อนไหวของนาง

ทั้งนางและหวางหมัวมัวเข็นหยีเฟยที่อยู่บนเก้าอี้รถเข็นไปพักผ่อนที่สวนหลังบ้าน

หนานหว่านเยียนรู้ว่าหวางหมัวมัวเป็นห่วงนาง จึงพูดกับหวางมัวมัวอย่างเบาๆ ว่า “หมัวมัว เจ้าพูดคุยเรื่องท่านอ๋องกับเสด็จแม่เยอะๆก็ได้นะ หากเป็นเช่นนี้คงจะพอที่จะกระตุ้นประสาทของพระองค์ได้ คงช่วยในเรื่องฝึกฝนและฟื้นฟูการพูดของนางได้บ้าง ”

“เพคะ บ่าวรับทราบเพคะ” หวางหมัวมัวก้มหน้า และสีหน้าดูประทับใจขึ้นเล็กน้อย

จากการรักษาของพระชายาในสองสามวันนี้ หยีเฟยก็สามารถเคลื่อนไหวอย่างง่ายๆได้บ้างแล้ว

เพียงแต่น่าเสียดาย ที่ยังไม่สามารถพูดออกมาได้

แต่นับจากครั้งก่อน หลังจากที่นางได้ “เชิญ” พระชายาออกเรือนจิ้งฉาน ดูเหมือนกับว่าหยีเฟยไม่ได้แสดงกริยาที่รุนแรงต่อพระชายาขนาดนั้นแล้ว แค่ยังคงจ้องมองพระชายาไม่หยุดทุกวัน

นางตบที่นอนเป็นบางครั้ง แต่กลับไม่มีใครรู้ว่านางกำลังจะทำอะไร

วันนี้ จู่ ๆ พระชายาก็พูดขึ้นมาจะพานางออกไปเดินเล่น นางพูดว่าเช่นนี้จะทำให้นางฟื้นตัวเร็วขึ้น นางไม่ได้มีข้อสงสัยใด แล้วก็รีบช่วยพระชายาพาหยีเฟยไปยังเก้าอี้รถเข็น

ทั้งสามคนเดินไปรอบๆ สวน หนานหว่านเยียนเข็นหยีเฟยไปอย่างใจเย็นและไม่พร่ำบ่น

จู่ๆ หวางหมัวมัวก็เกิดความรู้สึกสลดใจขึ้นมา

พระชายาเป็นคนดี เลยรู้สึกเสียดาย ยิ่งพระชายาเป็นคนของจวนเฉิงเซี่ยงด้วย

แต่ไม่นานนางก็ตั้งสติได้ นางย่อตัวลงพร้อมกับกล่าวกับหยีเฟยด้วยดวงตาแดงก่ำว่า “เหนียงเหนียง เหนียงเหนียงจำปีที่ท่านอ๋องอายุครบหนึ่งเดือนได้หรือไม่เพคะ ที่เหนียงเหนียงบอกว่ายังไงก็จะพาบ่าวไปด้วย เหนียงเหนียงบอกว่าจะเสด็จไปเก็บดอกพลัมที่สวนดอกไม้เพื่อเอามาวางไว้ที่หัวเตียงของท่านอ๋อง”

“เหนียงเหนียงบอกว่าอยากจะให้ท่านอ๋องเติบโตมาเช่นดอกพลัม ผ่านอุปสรรคต่างๆมาได้อย่างสวยงาม แล้วยังบอกอีกว่าไม่อยากให้ชีวิตนี้ของท่านอ๋องต้องทุกข์ยากลำบาก”

“แต่ในเมื่อต้องอยู่ในวังแห่งนี้ จะอยู่อย่างสุขสบายได้อย่างไรกัน นับตั้งแต่หลังจากที่เกิดเรื่องกับเหนียงเหนียง ตกค่ำท่านอ๋องก็นอนไม่หลับ อยู่ในวังก็ยิ่งทรมาน บ่าวเห็นแววตาอันแสนเจ็บปวด แต่กลับทำอะไรไม่ได้ ทุกๆวันทำได้แต่เพียงภาวนาให้ท่านฟื้นขึ้นมาในเร็ววัน”

“ในปีที่ท่านอ๋องอายุสิบสามขวบ ต้องต่อสู้กับเหล่านักรบในสนามฝึกรบ ร่างกายของท่านอ๋องเต็มไปด้วยความบาดแผลและความเหน็ดเหนื่อย เวลานั้นองค์ชายองค์อื่นๆ ล้วนแล้วแต่มีเสด็จแม่ค่อยดูแลอยู่ข้างกาย แต่ท่านอ๋องกลับอยู่อย่างโดดเดี่ยว ใบหน้ามีเพียงความสับสนและงงงัน”

“จากนั้นท่านอ๋องได้รับชัยชนะครั้งยิ่งใหญ่จากการออกรบ ดีดขิมอยู่บนหัวเตียงท่าน ดนตรีแสนอบอุ่น หนาวเหน็บหัวใจ......”

หวางหมัวมัวพูดจนสะเทือนต่อมอารมณ์ เสียงก็เริ่มแหบและสั่นเครือขึ้นมา

หยีเฟยฟังอยู่อย่างเงียบๆ แล้วดวงตาของนางก็เปียกแฉะขึ้นมา

หนานหว่านเยียนถือโอกาสนี้ออกห่างจากเก้าอี้รถเข็น แล้วหันตัวเดินออกไปด้านนอก

นางรู้ว่าสิ่งเดียวที่สามารถกระตุ้นความรู้สึกของหยีเฟยได้ มีเพียงแค่เรื่องความผูกพันในครอบครัวที่ลึกซึ้งที่สุด ในการฝึกการฟื้นฟูเรื่องภาษานี้นางคงไม่สามารถที่จะทำอะไรได้ นอกเสียจากจะต้องพึ่งหวางหมัวมัวให้ช่วยพูดช่วยทำให้มากๆ

เป็นธรรมดาที่ว่าทำไมนางต้องเร่งรักษาหยีเฟยให้เร็วขึ้น นั่นเป็นเพราะในใจของนางรู้สึกอยู่เสมอว่าการแสดงท่าทีในวันนั้นของหยีเฟยมีอะไรบางอย่างที่จะพูดกับนาง

หากหยีเฟยสามารถพูดได้แล้ว ก็จะสามารถพิสูจน์ได้ว่าความคิดของนางสรุปแล้วจะถูกหรือผิด

ทันทีที่หนานหว่านเยียนเดินออกไป กู้โม่หานก็กลับมา

เขาไม่เห็นหนานหว่านเยียน ตอนที่กำลังเดินเข้าไปใกล้เรือนจิ้งฉาน ก็ได้ยินหญิงรับใช้สองคนที่อยู่บนถนนกำลังกระซิบกระซาบบางอย่าง

“ข้ารู้สึกว่านะถึงแม้เสี่ยวจวิ้นจู่ทั้งสองจะมีชีวิตอย่างสุขสบาย แต่ก็น่าสงสารมากๆ เลยนะ เจ้าไม่รู้หรอกเหรอ หลายวันนี้ข้าเห็น......”

เกิดอะไรขึ้นกับเด็กน้อยทั้งสองรึ

ขณะนั้น กู้โม่หานเงียบลง เขากำลังจะพูด แต่ก็กลับฟังหญิงรับใช้ทั้งสองพูดต่อ “ข้าเห็นเสี่ยวจวิ้นจู่ทั้งสองอยู่ในจวนอ๋องทุกวัน ข้าเนี่ยรู้สึกอึดอัดแทนพวกนางเลยล่ะ”