ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 573

หนานหว่านเยียนมองบุตรสาวทั้งสองคนน่ารักน่าเอ็นดูเช่นนี้ ด้วยสายตาโล่งใจ อดลูบหัวน้อยๆ ของพวกนางไม่ได้

หยีเฟยยิ่งอดตาแดงก่ำไม่ได้ อบอุ่นในใจสุดแสนจะพรรณนา

นางมองดูเด็กน้อยทั้งสองด้วยความเอ็นดู รักใคร่อย่างมาก

“ช่าง เป็น แก้วตา ดวงใจ ของ ย่า จริงๆ”

“ทั้ง รู้ความ ทั้ง น่ารัก น่าเอ็นดู มา เข้ามา ใกล้ ย่า หน่อย”

มีหลานสาวตัวน้อยอ่อนโยนสองคนขนาดนี้ ช่างตัดใจปล่อยมือไม่ลงจริงๆ!

เมื่อหวางหมัวมัวเห็นหยีเฟยมีความสุขเช่นนี้ ก็มีความสุขในใจมากเช่นกัน

ต้องบอกว่า พระชายาอบรมสั่งสอนลูกดีมากจริงๆ เช่นเดียวกับทักษะทางการแพทย์ ช่างน่าชื่นชม

เกี๊ยวน้อยกับซาลาเปาน้อยสบตากัน ก็รู้ว่าหยีเฟยมีความสุขมาก

สองคนพี่น้องจึงย้ายเก้าอี้สองตัวมาอย่างเชื่อฟัง เหยียบขึ้นไป ก่ายตัวข้างหมอนหยีเฟย

เกี๊ยวน้อยจ้องมองหยีเฟยด้วยสายตาสดใส เอ่ยเสียงอ้อนแอ้นว่า “เสด็จย่า รอท่านดีขึ้นแล้ว ข้าจะพาท่านไปดูล่ากับปู๋ล่าพวกมันคือเพื่อนรักของพวกข้า เชื่องมาก! ท่านจะต้องชอบแน่นอน!”

ซาลาเปาน้อยก็พยักหน้าอย่างขยันขันแข็ง “อื้อ และก็ บ้านของโม่เซียนเซิงมีขนมหวานๆอร่อยมาก มีโอกาสเมื่อใด ข้ากับพี่สาวจะพาเสด็จย่าไปกินขนมหวานๆ!”

หยีเฟยกะพริบตาอย่างปลื้มใจ ยิ้มจนปากจะฉีกถึงหู

โม่เซียนเซิงที่ซาลาเปาน้อยเอ่ยถึง น่าจะเป็นยวนหลี ส่วนขนมหวานๆนั้น ในความประทับใจของนาง มีเพียงขนมแห้วของแคว้นต้าเซี่ย มีกลิ่นหอมหวาน และนุ่มมาก

ดูท่า ยวนหลีเข้ากับเด็กน้อยสองคน ได้ไม่เลวนะ

แต่นางไม่ได้แสดงออกไป เพียงเอ่ยว่า “ดี ย่า เชื่อ พวกเจ้า”

หนานหว่านเยียนเห็นสามคนย่าหลานเข้ากันได้อย่างกลมกลืนและอบอุ่น ความกังวลของหนานหว่านเยียนก่อนหน้านี้ก็หายไป

พวกนางเข้ากันได้ดี นางก็สบายใจขึ้นมาก ถือเป็นการเก็บความทรงจำดีๆ ก่อนจากกัน...

เมื่อกู้โม่หานกลับถึงจวนอ๋อง ก็ตรงดิ่งไปเรือนเซียงหลิน แต่กลับไม่เจอหนานหว่านเยียน

เซียงอวี้บอกว่านางไปพบเสด็จแม่ เขาก็นึกถึงคำพูดที่เสด็จแม่เอ่ยวันนี้ รีบไปเรือนหยีเฟยทันที

แต่ยังไม่ทันถึงหน้าประตูเรือน เขาก็ได้ยินเสียงหัวเราะอันคุ้นเคยดังมาจากในเรือน

ทั้งยังมีเสียงหัวเราะเด็กทั้งสองคน

ชายหนุ่มชะงักเท้าทันที สายตาอ่อนลงไม่น้อย

เขาเดินเข้าไปในเรือน ก็เห็นหนานหว่านเยียนกับ หวางหมัวมัวกำลังดันเสด็จแม่ให้เดินเล่นในเรือน ข้างกายพวกนาง มีเด็กสองคนหัวเราะตาหยี มีความสุขมาก

เขาเคยเห็นฉากกลมกลืนรักใคร่นี้ หลายครั้งในความฝัน คาดไม่ถึงว่าวันหนึ่ง ฉากนี้จะอยู่ใกล้ แค่เอื้อมเท่านั้น

ทันใดนั้น กู้โม่หานมีความคิดมากมายถาโถมเข้าใส่ในใจ ริมฝีปากบางเผยอออก พูดขึ้นอย่างอ่อนโยน

“เสด็จแม่ หว่านเยียน เกี๊ยวน้อย ซาลาเปาน้อย ข้ากลับมาแล้ว”

เมื่อได้ยิน เสียงหัวเราะของทุกคนพลันหยุดลง ทยอยมองไปทางกู้โม่หาน

เห็นกู้โม่หานที่เหน็ดเหนื่อยจากการเดิน ดวงตาหนานหว่านเยียนสั่นไหว แต่กลับไม่พูดอะไร

หยีเฟยก็ไม่ได้ดุร้ายกับกู้โม่หานเหมือนก่อนหน้านี้ สีหน้าอ่อนโยน เกี๊ยวน้อยก็เต็มไปด้วยความกระตือรือร้น เพราะก่อนหน้านี้กู้โม่หานพาพวกนางออกไปเที่ยวเล่น

“ท่านพ่อกลับมาแล้ว! พวกข้ากำลังเล่นกับเสด็จย่าอยู่เลย!”

หวางหมัวมัวก็ต้อนรับอย่างกระตือรือร้น “ท่านอ๋อง พระชายาพาเสี่ยวจวิ้นจู่ทั้งสองมาเยือนเหนียงเหนียง เหนียงเหนียงมีความสุขมากเพคะ!”

“ท่านรีบนั่งเถอะ บ่าวจะไปเตรียมของว่างมาให้เพคะ”

กู้โม่หานมองหวางหมัวมัว พยักหน้าเล็กน้อย “อืม ลำบากเจ้าแล้ว”

เขาเดินไปตรงหน้าหยีเฟย ทำความเคารพหยีเฟยนางอย่างนอบน้อมก่อน แล้วย่อกายลง ใช้นิ้วมือเรียวยาวหยิกหน้าเกี๊ยวน้อยกับซาลาเปาน้อยเบาๆ

“พวกเจ้ากำลังเล่นอะไรกับเสด็จย่าอยู่รึ”

เกี๊ยวน้อยครุ่นคิด แล้วตอบด้วยรอยยิ้ม “ความลับ!”

ซาลาเปาน้อยก็พยักหน้าด้วย “เป็นความลับระหว่างสตรี!”

เสด็จย่าน่าสนใจจริงๆ!

ชอบอ่านหนังสือน่าอัศจรรย์พวกนั้น เหมือนกับท่านแม่ เรื่องที่พวกนางพูด เสด็จย่าล้วนเข้าใจ!