ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 625

ประโยคนี้ ถามเข้าไปในส่วนลึกของหัวใจหนานหว่านเยียนทันที

นางก้มหน้าหัวเราะครู่หนึ่ง ซึ่งปะปนไปด้วยความขมขื่นเล็กน้อย

“แน่นอนว่าข้าชอบเขา และ ชอบมากด้วย”

“เขาอายุยังน้อยและมีอนาคต หน้าตาดูดี สูงตระหง่านหนึ่งเมตรเก้ากว่าๆ อุ้มข้าก็ไม่ต้องเสียแรง และยังมีศักยภาพมากยิ่งนัก ผู้ใดจะไม่ใจเต้นกัน”

“อีกอย่างเขานั้นกตัญญู ปฏิบัติต่อลูกๆ ก็ดียิ่งนัก มีความรับผิดชอบสูง และรักใคร่อย่างยิ่ง ไม่เลือกที่มักรักที่ชัง และยิ่งไม่เกิดโทสะเพราะการหยอกล้อของพวกลูกๆ ด้วย บุรุษที่มีความรับผิดชอบเช่นนี้ นอกจากการแสดงความรักไม่เป็นแล้ว ที่เหลือก็ดีหมด ”

ขณะที่หนานหว่านเยียนกำลังพูด จู่ๆ ในหัวก็ปรากฏความทรงจำในอดีตขึ้นมาแวบหนึ่ง

ตอนนั้นเป็นเดือนแรกในฤดูใบไม้ผลิพอดี มีดอกแอพริคอตบานเต็มเนินเขา นางแอบวิ่งออกมาจากจวนเฉิงเซี่ยงไปเที่ยวเล่นคนเดียว ตามกลีบดอกไม้ที่ล่องลอยไป จนมาถึงข้างลำธารที่อยู่ห่างออกมาไกล

มีเสียงน้ำในลำธารไหล และมีเสียงขิมที่ดูไม่คล่องแคล่ว ไม่ต่อเนื่องกัน จากไกลๆ

ในครานั้นนางอยากรู้ว่าผู้ใดกำลังดีดขิม จึงถอดรองเท้า เดินย้อนลำธารไปฝั่งตรงข้าม

นางยืมหินก้อนใหญ่กำบังอยู่ตรงหน้า โผล่หัวออกไปอย่างเงียบๆ กลับเห็นหนุ่มน้อยผมสีดำที่หล่อเหลาสว่างไสว และมีชีวิตชีวา นั่งขัดสมาธิอยู่ในป่า และวางขิมที่ใหญ่ไว้บนขาเขา

นิ้วทั้งสิบของเขาถูกห่อด้วยผ้าพันแผล ซึ่งมีรอยเลือดสีแดงคล้ำซึมออกมา แต่ยังขมวดคิ้วอย่างดื้อรั้น บรรเลงขิมต่อเนื่องซ้ำๆอย่างจริงจังและระมัดระวัง

ลมพัดผ่าน ดอกไม้ร่วงหล่นที่ลอยเต็มท้องฟ้า ร่วงลงข้างกายเขา เขาก็เหมือนกับทัศนียภาพ ที่ดึงดูดให้คนสนใจ

วินาทีนั้น นางมองอย่างเคลิบเคลิ้ม ไม่เคยเห็นคนที่ดูดีเช่นนี้มาก่อน นางถอยหลังไปเล็กน้อยอย่างไม่รู้ตัว และไม่ระวังเหยียบเข้ากับกิ่งไม้แห้งที่อยู่ด้านหลัง เสียงไม่เบาเลย และในป่าเขาที่เงียบสงัดนี้ ก็ทำให้นกน้อยจำนวนไม่น้อยพากันตกใจ

เจ้าหนุ่มน้อยใบหน้าแดงก่ำขึ้นมาทันที ลุกขึ้นมองไปรอบๆ อย่างระมัดระวังตัวเล็กน้อย “ใครน่ะ?!”

ตอนนั้นนางเบิกตาโพลงอย่างลนลาน และอุดปากไว้ไม่ให้ตัวเองส่งเสียงออกมา แล้วหันหลังวิ่งหนีไปอย่างเร่งรีบ

ครานั้น ตามหัวใจที่เต้นอย่างบ้าคลั่งของตัวเอง นางยังคิดอยู่เลยว่าเป็นเพราะกลัวและตื่นเต้น

ต่อมาพอค่อยๆ โตขึ้น นางจึงได้เข้าใจ ว่าที่ใจเต้นนั้น เพราะเป็นสาววัยแรกแย้มแล้ว

และไม่นานนัก นางก็รู้ ว่าหนุ่มน้อยผมดำก็คืออี้อ๋องในปัจจุบันนี้ ซึ่งเป็นหนึ่งในหมื่นที่มีอยู่

นางเองก็เข้าใจ ว่าแม้ครั้งนั้นไม่ได้รีบเร่ง และใจเต้นอยู่ฝ่ายเดียว ไม่ช้าก็เร็วก็จะตกอยู่ในมือเขา ดังนั้น นางไม่จำเป็นต้องปฏิเสธความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อเขา

เซียงอวี้เอ่ยซักถามอย่างร้อนใจ “เหนียงเหนียงในเมื่อท่านชอบฝ่าบาทถึงเพียงนั้น ตามปกติแล้ว ตอนนี้น่าจะยิ่งชอบฝ่าบาทมากขึ้นสิถึงจะถูก”

“แต่เพราะเหตุใด ท่านกับฝ่าบาทในตอนนี้ ถึงได้ทะเลาะกันหนักถึงเพียงนี้เล่า?”

หนานหว่านเยียนตั้งสติได้ ก็มองดูท่าทางร้อนใจของเซียงอวี้ แววตาลึกซึ้ง

“ข้าชอบเขาจริงๆ แต่ชีวิตคนเรานั้นไม่ได้มีเพียงความรัก และระหว่างข้ากับกู้โม่หาน ก็มีรอยร้าวมากมายที่ไม่มีวิธีสมานได้ จึงไม่อาจรักกันได้อีกแล้ว”

“เซียงอวี้ ข้าพูดเช่นนี้ เจ้าอาจไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่หากเจ้าเอาใจเขามาใส่ใจเรา แทนข้ากับกู้โม่หานเป็นเจ้ากับอวี๋เฟิง เจ้าจะเลือกอย่างไร?”

เซียงอวี้ชะงักงัน ยังไม่ทันได้ตอบ หนานหว่านเยียนก็นอนลง หันหลังให้นาง แล้วเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนแรง

“เอาล่ะ เจ้าเลิกพูดคำพูดบ้าๆ และทำให้คนกลัวพวกนั้น แล้วรีบกลับไปพักผ่อนเถิด”

เซียงอวี้เม้มปากอย่างอึกๆ อักๆ เช็ดคราบน้ำตาบนหน้าจนแห้ง ท้ายที่สุดก็พยักหน้า “เพคะ บ่าวขอตัวลาก่อน ฮองเฮาเหนียงเหนียงท่านพักผ่อนให้เต็มที่เถิด”

นางหันหลังเดินออกไปจากตำหนักหย่างซิน และปิดประตูห้องเบาๆ ในหัว ก็คิดในทางกลับกันอย่างไม่รู้ตัว

หากอวี๋เฟิงเกลียดนาง ปฏิบัติกับนางอย่างเย็นชา ดูถูกนาง……