ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 633

เสิ่นอี่ว์มีความสุขมาก “เจอองค์หญิงหนึ่งพระองค์พ่ะย่ะค่ะ! องค์หญิงปลอดภัยดีพ่ะย่ะค่ะ!”

ร่างกายกู้โม่หานสั่นอย่างรุนแรง หัวใจตื่นเต้นปั่นป่วน “นางอยู่ที่ไหน”

กู้โม่เฟิงก็อดประหลาดใจไม่ได้

ไม่คิดว่าจะหาเด็กเจอได้?!

เขายังนึกว่าเด็กถูกพรากไป ไม่มีวันกลับมาแล้ว!

วินาทีต่อมา องครักษ์สองคนก็พาเกี๊ยวน้อยที่ตัวคลุกฝุ่นเดินเข้าไปในห้องทรงพระอักษร

รองเท้าของเกี๊ยวน้อยหายไปข้างหนึ่งอย่างไรไม่รู้ ผมเผ้ายุ่งเหยิง ใบหน้าขาวละมุนเปรอะขี้เถ้าไปทั่ว

ดวงตาสดใสของนางเห็นได้ชัดว่าร้องไห้มา ทั้งแดงและบวม สองมือกำกระโปรงแน่น กัดริมฝีปาก จ้องมองกู้โม่หานด้วยความอัดอั้นและเจ็บปวดมาก

กู้โม่หานมองท่าทางกวางน้อยที่ได้รับความตกใจของเกี๊ยวน้อย เหมือนจะไม่สามารถระงับอารมณ์ที่พลุ่งพล่านได้ “เกี๊ยวน้อย...”

เขาเดินโซเซพุ่งเข้าหาเกี๊ยวน้อย ฝีเท้าสะเปะสะปะ เกือบจะล้มลง

กู้โม่หานคุกเข่าตรงหน้าเกี๊ยวน้อย กอดนางเอาไว้ทันที อย่างแน่นหนา บาดแผลที่แขนถูกแขนเสื้อบังไว้ ไม่ให้ลูกสังเกตเห็น

เสียงของเขาสะอึกสะอื้นเล็กน้อย ดวงตานุ่มลึกเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ “เกี๊ยวน้อย เจ้าไปไหนมา บอกพ่อสิ เกิดอะไรขึ้นกันแน่”

กู้โม่เฟิงมองสองพ่อลูกที่ในที่สุดก็เจอกัน รู้สึกทุกข์ทรมานจนพูดไม่ออก เก็บยาทาไปอย่างเงียบๆ

แต่กู้โม่เฟิงรู้แก่ใจ ตอนนี้สภาพกู้โม่หานแย่มาก ไม่ได้กินอะไรมาทั้งวัน ก่อนพิธีบรมราชาภิเษกก็ไม่ได้พักผ่อนให้ดี ประสบเรื่องความเป็นตาย ไม่ว่าใครก็ทนไม่ได้

เกี๊ยวน้อยกลับไม่มีความอ่อนโยนอะไรให้ ปฏิเสธที่จะตอบคำถามของเขา ทั้งสองมือใช้แรงดันหน้าอกกู้โม่หานเอาไว้ จ้องมองกู้โม่หานอย่างกัดฟันกรอด เบ้าตาแดงก่ำ น้ำตาไหลลงมาอย่างกลั้นไม่อยู่

“เจ้าปล่อยนะ! ขะ ข้าไม่ให้เจ้ากอด!”

กู้โม่หานไม่ได้ปล่อยมือ กลับกอดเด็กน้อยแน่นขึ้น “เกี๊ยวน้อย...”

เกี๊ยวน้อยผลักเขาออกอย่างแรง นางไม่ให้เขากอด ตอนนี้นางเกลียดเขามากยิ่ง!

เห็นชัดว่านางจะหนีไปได้อยู่แล้ว ทั้งหมดล้วนเป็นเพราะเขา นางถึงหนีไปไม่สำเร็จ!

วันนี้นางไปเข้าห้องน้ำกับซาลาเปาน้อย เพิ่งเข้าเสร็จกำลังจะออกไป ชายชุดดำคนหนึ่งก็กระโดดเข้ามาจากหน้าต่างโดยไร้สุ้มเสียง

ตอนนั้นนางกับซาลาเปาน้อยต่างตกใจแทบแย่ กำลังจะตะโกนร้องช่วยด้วย ชายชุดดำก็สั่งให้พวกนางเงียบเสียง แล้วหยิบจี้หยกออกมาจากอกให้พวกนางดู

ทันทีที่พวกนางเห็นก็จำได้ จี้หยกนี้เหมือนกับที่โม่หลีมอบให้พวกเขาทุกอย่าง จึงนิ่งเงียบไม่พูดอะไรอีก

ชายชุดดำเห็นพวกนางสงบนิ่ง จึงบอกพวกนางว่า ท่านปู่หมิงส่งเขามารับพวกนางไป แล้วจะรวมตัวกับท่านแม่นอกวังในภายหลัง

ตอนนั้นนางรู้สึกสับสนเล็กน้อย แต่นางรู้ว่าท่านแม่กำลังจะจากไป เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าจะกะทันหัน และเร็วขนาดนี้ นางจูงมือซาลาเปาน้อยอย่างเชื่อฟัง แล้วเดินตามชายชุดดำไป

แต่เมื่อเดินไปได้ครึ่งทาง จู่ๆ นางก็รู้สึกลังเลใจขึ้นมา คิดว่าต่อไปคงไม่ได้เจอกู้โม่หานอีกแล้ว น้องสาวอาจจะเสียใจ ตนเองก็รู้สึกผิดหวังมากเช่นกัน จึงคิดจะทิ้งของต่างหน้าให้เขาแล้วค่อยไป

ถึงอย่างไรก็เป็นพ่อลูกกัน ทั้งชีวิตนี้ นางยังไม่เคยเรียกเขาว่าท่านพ่อ ก็ต้องแยกกับเขาตลอดไปแล้ว

แต่ใครจะรู้ เกิดการระเบิดขึ้นในพิธีพระบรมราชาภิเษก การระเบิดอลหม่านมาก นางยืนสติหลุดจนกระทั่งถูกฝูงชนเบียดเสียดพลัดหลงกับน้องสาวและชายชุดดำ วิ่งออกไปไม่ได้ ต้องหลบเข้ามุม รอคนมารับ

แต่นางรอเนิ่นนาน จนไม่รอชายชุดดำกลับมาหานาง

ท้องฟ้าเริ่มมืด นางหิวมาก จึงคิดจะหาที่หาอะไรกิน คิดไม่ถึงว่า จะถูกพวกองครักษ์ของพ่อเฮงซวย จับเข้าพอดี

ตอนนี้นางรู้สึกเสียใจมาก เสียใจที่คิดจะทิ้งของต่างหน้าไว้ให้เขา แล้วไม่สามารถจากไปพร้อมกับท่านแม่และนางสาวได้ และก็กลัวมาก กลัวว่าตนเองต้องอยู่ที่นี่เพียงคนเดียว

ห้าปีมานี้ นี่เป็นครั้งแรกที่นางแยกจากท่านแม่และน้องสาวโดยสิ้นเชิง ความไม่สบายใจมิอาจบอกใครได้

ขณะเดียวกัน ในใจเกี๊ยวน้อยก็มีความโกรธเล็กน้อย

นางไม่คาดคิดว่า เพื่อจะหนีจากพ่อเฮงซวย ท่านแม่ไม่แม้แต่จะสนใจนาง

ล้วนต้องโทษเขา หากก่อนหน้านี้เขาดีต่อท่านแม่ รักและปกป้องท่านแม่ ท่านแม่จะหนีไปได้อย่างไร

เกี๊ยวน้อยยิ่งคิดยิ่งโกรธ กระทั่งร่ำร้องไห้เสียงดังในอ้อมอกกู้โม่หาน สองมืออ่อนแรงทุบบ่ากู้โม่หาน ระบายความไม่พอใจ