ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 675

นัยน์ตาประกายแวววาวของหนานหว่านเยียนหรี่ลง นางรู้อยู่แล้วว่ากู้โม่หานจักต้องด่าทอ ดังนั้นระหว่างทางมานางจึงคิดแผนรับมือดีๆ ไว้แล้ว

นางเอ่ยตอบอย่างวางตัวดี “การใช้ชีวิตอยู่ดีกินดีในวัง ข้าจักบังอาจดูแคลนได้อย่างไร เพียงแค่เพราะชุดมีคุณค่าสูงเกินไป ข้าจึงไม่กล้าสวมใส่มั่วซั่วก็เท่านั้น เพราะกลัวว่าจะทำให้ชุดงามในวังด่างพร้อย”

“ยิ่งไปกว่านั้นวันนี้ข้าเองก็ต้องกลับจวนแม่ทัพแล้ว หากสวมใส่เสื้อผ้าเหล่านี้กลับไป คงไม่สะดวกมากนัก”

เกี๊ยวน้อยเห็นหนานหว่านเยียนกำลังลำบาก ก็รีบแก้ไขสถานการณ์ทันที “เสด็จพ่อ ท่านไม่ได้บอกว่าพี่ไป๋จื่อมาอยู่เป็นเพื่อนข้าหรือ ข้าไม่สนใจว่าพี่สาวจะใส่อะไร ท่านไม่ต้องทำให้นางลำบากใจดอก”

กู้โม่หานชำเลืองมองหนานหว่านเยียนแวบหนึ่ง แล้วเก็บซ่อนความหมายแฝงที่ชวนให้ขบคิดเหล่านั้นไว้ “เห็นแก่หน้าอานผิง ข้าจักไม่ลงโทษเจ้า เซียงอวี้ จัดที่นั่งให้นาง”

เซียงอวี้กัดฟันแน่น แต่ก็ทำตามรับสั่งของกู้โม่หาน ย้ายเก้าอี้มาให้หนานหว่านเยียน

หนานหว่านเยียนหันไปพยักหน้าให้นาง “ขอบใจ”

เซียงอวี้ชะงักงัน นางเห็นเงาของฮองเฮาเหนียงเหนียงจากตัวคนตรงหน้านี้

มีเพียงนายท่านอย่างหนานหว่านเยียนเท่านั้น จึงจะปฏิบัติกับพวกนางที่เป็นข้ารับใช้อย่างอ่อนโยน และเสมอภาค

แต่นางก็ได้สติกลับมาทันที นั่นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ จึงกลับไปรออยู่ด้านข้าง

กู้โม่หานเห็นหนานหว่านเยียนนั่งลงแล้ว จึงเอ่ยอย่างสบายๆ : “อาหารในวัง ไม่รู้ว่าจะถูกปากเจ้าหรือไม่”

นิ้วเรียวยาวของเขาเคาะโต๊ะ อย่างเป็นจังหวะ

หนานหว่านเยียนมองอาหารที่อยู่ตรงหน้า ภายในใจรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

ของพวกนี้ล้วนเป็นสิ่งที่เมื่อก่อนนางชอบกินทั้งนั้น กู้โม่หานยังจำได้อยู่หรือ?

แต่ตอนนี้เขาให้คนทำสิ่งนี้ เพื่อทดสอบหรือ?

แต่เพลานี้ต่างจากเมื่อก่อน ตอนนี้อาการแพ้ท้องของนางลดลงไม่น้อยเลย และความอยากอาหารของนางก็ค่อยๆ เพิ่มขึ้น

“ข้าไม่เลือกกิน อะไรก็กินได้ทั้งนั้น เพียงแต่ข้าค่อนข้างกินเก่ง เกรงว่าอีกประเดี๋ยว จักทำให้ฝ่าบาทตกใจ

กู้โม่หานมองหนานหว่านเยียนอย่างไม่ถือสา “สตรีที่ยังไม่ได้ออกเรือน จักกินเก่งได้ถึงเพียงใด เจ้ากินเถิด”

เกี๊ยวน้อยเข้าไปใกล้หนานหว่านเยียน แล้วเอ่ยอย่างเบิกบานใจ “ใช่แล้ว พี่ไป๋จื่อไม่ต้องกังวล ข้าเองก็กินเก่งเช่นกัน! ท่านแม่เคยบอกว่า กินเก่งถือว่ามีความสุข!”

พอพูดเช่นนี้ออกมา เซียงอวี้กับอวี๋เฟิงก็หัวเราะขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

กู้โม่หานลูบศีรษะเจ้าหนูน้อยเบาๆ อย่างอ่อนโยน ในดวงตาเต็มไปด้วยความรู้สึกทะนุถนอม

หนานหว่านเยียนเองก็ยิ้มเล็กน้อย ไม่ได้แสดงความรู้สึกของตัวเองออกมามากนัก

บรรยากาศในตำหนักบรรทม ผ่อนคลายลงไม่น้อย

หนานหว่านเยียนเองก็ไม่มัวเก้อเขิน หยิบตะเกียบขึ้นมาแล้วเริ่มกินทันที