ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 689

เด็กหรือ?

องค์หญิงอานเล่อหรือเปล่า?

เสิ่นอี่ว์ขมวดคิ้วขึ้น “พ่ะย่ะค่ะ ฮ่องเต้”

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง กู้โม่หานก็พูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น “ตอนนี้ไป๋จื่ออยู่ที่ไหน?”

เสิ่นอี่ว์ขมวดคิ้วและตอบว่า “เมื่อครู่ที่ท่านกำลังจัดการกับงานในวัง อวี๋เฟิงได้ส่งคนมารายงานข้าน้อยว่า แม่นางไป๋จื่อได้พบกับพระชายารองหยุนระหว่างทาง”

“สาวใช้ของพระชายารองหยุนพูดจาหยาบคาย แม่นางไป๋จื่อจึงสั่งสอนบทเรียนให้นางและพระชายารองหยุน ต่อมาองค์หญิงใหญ่อานผิงต้องการพบเท่เฟยเหนียงเหนียง แต่เท่เฟยเหนียงเหนียงไม่อยู่”

“สุดท้าย หลี่หมัวมัวก็พาแม่นางไป๋จื่อไปพบไทเฮา ก่อนหน้านี้ แม่นางไป๋จื่อเพิ่งออกมาจากตำหนักหลวนเฟิ่ง ตอนนี้น่าจะกลับถึงเรือนฉีเซวียนแล้ว”

นางพุ่งเป้าไปที่หยุนอี่ว์โหรวแล้วหรือ?

กู้โม่หานเลิกคิ้วขึ้น รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่ริมฝีปาก ใบหน้าหล่อเหลาหายเศร้าทันที

“ข้าจะไปเรือนฉีเซวียน เจ้าอย่าลืมจัดคนไปที่จวนแม่ทัพน้อยด้วย”

พูดจบ เสิ่นอี่ว์ยังไม่ทันตอบ เขาก็ลุกขึ้นยืน แล้วมุ่งหน้าไปยังเรือนฉีเซวียนด้วยขาอันเรียวยาวอย่างรวดเร็ว

เสิ่นอี่ว์มองตามหลังกู้โม่หานไปด้วยความงุนงง

เมื่อครู่ฮ่องเต้...ยิ้มแล้วหรือ?

ตั้งแต่ฮองเฮาเหนียงเหนียงจากไป ฮ่องเต้ก็ไม่เคยยิ้มแบบนี้เลย แต่พอไป๋จื่อเข้ามา ฮ่องเต้ก็ยิ้ม มันแปลกจริงๆ

แต่เสิ่นอี่ว์ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก รีบจัดการให้สำนักแชนหยิ่งแอบจับตามองจวนแม่ทัพน้อย

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง กู้โม่หานก็ปรากฏตัวขึ้นในเรือนฉีเซวียน

นิ้วเรียวยาวและดูดีของชายหนุ่มหมุนแหวนนิ้วก้อยเบาๆ ใบหน้าหล่อเหลาแต่งแต้มด้วยรอยยิ้ม ดูอารมณ์ดีทีเดียว

ดวงตาของรั่วซีจ้องเขม็ง

นางไม่เคยเห็นกู้โม่หานอย่างใกล้ชิดขนาดนี้มาก่อน เมื่อก่อนเคยเฝ้ามองจากระยะไกลเพียงสองครั้งเท่านั้น

นึกไม่ถึงว่าฮ่องเต้จะหล่อเหลาเช่นนี้ สูงใหญ่ หัวไหล่กว้าง สามารถอุ้มนางด้วยมือข้างเดียวได้เลยล่ะมั้ง?

แม้ว่าฮ่องเต้จะไม่ได้มองมาที่นางเลย แต่นางก็พอใจแล้วที่ได้เห็นใบหน้าอันศักดิ์สิทธิ์

ส่วนหนานหว่านเยียนก็มองไปที่กู้โม่หานฝั่งตรงข้ามที่มาโดยไม่ได้รับเชิญ สีหน้าท่าทางแปลกๆ

“ฮ่องเต้ทำไมถึงมีเวลาว่างมา?”

นางยังไม่รู้ว่าจะใช้ความคิดตื้นเขินดึงดูดความคิดเห็นอันลึกซึ้ง เป็นแม่สื่อให้เขากับซูรั่วซีได้อย่างไร

กู้โม่หานมองไปที่หนานหว่านเยียนด้วยดวงตาอมยิ้ม โดยไม่สนใจว่าจะยังมีใครอยู่ในห้องหรือไม่ น้ำเสียงแผ่วเบา แต่ไพเราะน่าฟังมาก

“ข้าได้ยินว่า ไทเฮาให้เจ้าไปที่ตำหนักหลวนเฟิ่ง เลยมาดูหน่อย”

หนานหว่านเยียนนึกว่ากู้โม่หานพยายามใช้ถ้อยคำแบบสูตรสำเร็จ ชำเลืองมองเขา หลุบตาลงทำสีหน้าปกติ

“ไทเฮาแค่บอกกฎในวังบางอย่างแก่หม่อมฉันเท่านั้น ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร”