ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 692

ก่อนที่เขาจะพูดจบ หนานหว่านเยียนก็กัดฟันและจ้องมองเขาด้วยดวงตาแดงก่ำ “ข้าทำไมหรือ ทำไมเจ้ายังจับจ้องข้าอยู่! เป็นถึงฮ่องเต้แคว้นแต่ทัน”หยาบคายเช่นนี้!”

“แม้ว่าผู้หญิงส่วนใหญ่ในโลกนี้ชื่นชมท่าน แต่ไม่ใช่ทุกคนที่ต้องการความโปรดปรานจากท่านเหมือนพวกนาง!

“ท่านต้องการผู้หญิงแบบไหนที่ไม่มี เหตุใดถึงดึงดันจับข้าไม่ปล่อย?!”

หนานหว่านเยียนเห็นเขามองพิจารณาตัวนางอยู่ตลอดเวลา ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ ยิ่งนึกถึงสิ่งที่เขาต้องการทำเมื่อครู่ ก็ยิ่งโกรธมากขึ้น หากไม่ได้ด่าเขาสักสองประโยคจะข่มไฟโทสะในใจของนางไว้ไม่อยู่!

ภาพลักษณ์ที่เข้มแข็งและน่าอดสูของนาง ดูเหมือนจะถูกคนทำให้มัวหมองจริงๆ นางรู้สึกคับข้องใจมาก

ทันใดนั้นไฟในใจของกู้โม่หานได้ปะทุขึ้นอีกครั้ง ความโกรธและความคับแค้นใจซ่อนอยู่ในดวงตา เแม้แต่การคาดเดาเมื่อครู่ก็ถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง

นางโกรธอะไร เขาต่างหากที่ควรจะเป็นฝ่ายโกรธ!

ทันใดนั้นเขาก็พลิกตัว ขึ้นคร่อมหนานหว่านเยียนอีกครั้ง แต่คราวนี้การเคลื่อนไหวของเขานุ่มนวลขึ้น

“จุดประสงค์ที่ข้าเก็บตัวเจ้าไว้ในวังเพื่ออะไร? เจ้ารู้แจ้งแก่ใจดี”

“ข้าไม่เคยชอบคบหากับผู้หญิงที่ไม่คุ้นเคย แต่ตอนนี้เจ้ากล้าส่งผู้หญิงคนอื่นมาล่อลวงข้า เจ้ากำเริบเสิบสานถึงเพียงนี้ ยังคาดหวังให้ข้าข่มความโกรธไว้หรือ?”

เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับนาง ในที่สุดเขาก็ยอมอดทนไม่เปิดโปงตัวตนของนาง แต่ความไม่ยินยอมและความหึงหวงของเขานั้นชัดเจนมาก ทำให้เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้

เมื่อก่อนนางเคยบ้าคลั่งอยากหนีจากเขามาก เขากลัวว่าเขาจะมาสะกิด ทำให้นางกลายเป็นบ้าอีกครั้ง ทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะหนีไป

ครั้งนี้ แม้ว่าจะมีความหวังเพียงหนึ่งในหมื่น แต่เขาก็ต้องการรักษานางไว้ให้ดี ไม่ใจร้อนเกินไปจนบังคับให้นางจากไป

ความเจ็บปวดจากการสูญเสียนาง ในชีวิตนี้ เขาไม่อยากเจอมันอีกเป็นครั้งที่สอง…

หนานหว่านเยียนกัดฟัน เมื่อนึกถึงคำฝากฝังของไทเฮาหากนางทำให้ต้องผิดหวัง ในใจก็รู้สึกเป็นทุกข์ขึ้นมาทันที