ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 703

เขาไม่สามารถทนนิ่งเฉยอีกต่อไป  ดูนางหนีจากไปต่อหน้าต่อตาอีกครั้ง

ตอนนี้แม้ว่าจะถูกนางเคียดแค้นเกลียดชัง  เขาก็มิอาจไม่เปิดโปงลูกเล่นเล่ห์กลน้อยๆ ของนางเช่นกัน

เงาร่างสูงใหญ่ของบุรุษนั้นดุจดั่งเมฆครึ้มม้วนตลบ  กดทับหนานหว่านเยียนจนหายใจไม่ออก

นางทั้งตื่นตระหนกตกใจและตื่นเต้น  เมื่อเผชิญกับสายตาอันบ้าคลั่งเร่าร้อนของกู้โม่หานนั้น  และโบกสะบัดมือของเขาออกโดยไม่รู้ตัว  แต่กลับรู้สึกเย็นเยือกไปตลอดทั้งตัวราวกับตกลงไปในหลุมน้ำแข็งก็ปาน

กู้โม่หานกลับพูดจาลักษณะเช่นนี้  เห็นได้ชัดเขาทราบว่าเป็นนางแต่แรกเนิ่นนานแล้ว  ในเมื่อเป็นลักษณะเช่นนี้  สรรพสิ่งที่กู้โม่หานปฏิบัติต่อนางตลอดหลายวันนี้  ไยมิใช่ก็คือกำลังเย้าหยอกนางเล่นหรอกหรือ?!

เขาหมายความว่าอย่างไร  เย้าหยอกนางเล่นเหมือนลิงเช่นนั้นหรือ?!

คำพูดและพฤติการณ์ของกู้โม่หานนั้นหนักแน่นมั่นคงมากถึงเพียงนี้  ทำให้หลิวซ่างซูและคนอื่นๆ ต่างล้วนรู้สึกมิมั่นใจแล้ว

บรรดาขุนนางพากันมองดูกู้โม่หานและไป๋จื่อจนตะลึงงัน  “จะเป็นไปได้อย่างไร……ตั้งแต่เริ่มแรกฮองเฮาเหนียงเหนียงนางมิใช่……ภายในมหาอัคคีภัยครั้งนั้นแล้วหรอกหรือ……”

“ใช่แล้ว  ตอนนั้นข้าได้ประจักษ์กับสายตาตนเองว่า  ฮองเฮาเหนียงเหนียงอยู่ภายในตำหนักนั่นเอง  จะหนีออกไปได้อย่างไรเล่า?”

หยุนเหิงตลอดทั้งตัวเหมือนตกลงในหล่มน้ำแข็ง  ทั้งสองมือและเท้าต่างล้วนรู้สึกอ่อนแรงทั้งคู่  เขาจ้องมองภาพลักษณ์อันแข็งกร้าวคุกคามคนของกู้โม่หาน  และมองดูดวงตาตื่นตระหนกมิสงบนิ่งทั้งคู่นั้นของหนานหว่านเยียนอีกครั้ง  พลันรู้สึกว่าหัวใจก็ยังจะกระโดดออกมาแล้ว

เกรงว่าองค์ฮ่องเต้หาใช่กำลังล้อเล่นไม่  แต่จดจำฮองเฮาเหนียงเหนียงขึ้นมาได้แล้วจริงๆ!

นอกจากนี้  ยังจดจำนางออกแต่แรกเนิ่นนานแล้วด้วยซ้ำ!

แล้วฮองเฮาเหนียงเหนียงสมควรจะทำอย่างไร  นางจะถูกตัดศีรษะอีกหรือไม่?

ไท่เฟยถึงกับกำมือจับพนักเก้าอี้จนแน่นแล้ว  สีหน้าตื่นตระหนกตะลึงงันมิสิ้นสุดเช่นเดียวกัน

กล่าวเช่นนี้  แสดงว่าบุตรสะใภ้นางกลับมาแล้ว?  และนี่เป็นหว่านเยียนจริงๆ หรือ?

ชั่วขณะหนึ่ง  เสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังขึ้นเซ็งแซ่จนอื้ออึง  บรรยากาศของตำหนักหย่างซินถูกกระตุ้นขึ้นมาอีกแล้ว  เปลี่ยนแปลงเป็นร้อนแรงลึกล้ำสุดหยั่งคาดขึ้นมาแล้ว

กู้โม่หานทำเหมือนดั่งไม่ได้ยินก็ปาน  ร่างกายรุกเข้าใกล้หนานหว่านเยียนทีละน้อย  คว้าข้อมือของนางเอาไว้แล้ว

ระยะระหว่างทั้งสองห่างกันเพียงหนึ่งหมัดเท่านั้น  นิ้วมือของเขาออกแรงมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ  คล้ายดั่งต้องการยึดจับข้อมือสดใสของหนานหว่านเยียนไว้แน่นภายในกำมือ

ใบหน้าหล่อเหลาสดใสน่ามองนั้นเรืองรองภายใต้ประกายแสงสว่างและเงามืด  ก้มลงมองจนต่ำ  เสียงจากริมฝีปากบางดังขึ้นได้ยินกันเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้น

“เรื่องราวดำเนินมาถึงบัดนี้แล้ว  หรือว่าเจ้ายังต้องการจะซ่อนเร้นอยู่อีก?  จะต้องบีบบังคับให้ข้าลงมือเองให้ได้หรือ?”

เขากำลังให้โอกาสนางยอมรับด้วยตัวเอง

แต่ลมหายใจหยาบกร้านสับสนวุ่นวายของกู้โม่หาน  ดูเหมือนต้องการจะต้อนหนานหว่านเยียนให้จนมุม

นางถลึงตาเบิกเนตรจนกว้างจ้องมองกู้โม่หาน  เสียงรบกวนจอแจบริเวณโดยรอบดูเหมือนจะค่อยๆ ลดน้อยจางหายไป  เหลือเพียงแต่เสียงหัวใจที่เต้นจนถี่เร็วของนาง  และความรู้สึกเจ็บปวดแสบร้อนจนร้อนลวกบนข้อมือ

หนานหว่านเยียนกัดฟันกรอด  ถลึงตาจ้องมองกู้โม่หานอย่างโกรธเคือง  ภายในดวงตากอปรด้วยเพลิงโทสะอยู่บ้างเล็กน้อย