ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 717

เกี๊ยวน้อยเพิ่งเอาผลไม้เคลือบน้ำตาลชิ้นสุดท้ายยัดเข้าไปในปาก เมื่อเห็นหนานหว่านเยียนมาแล้ว ก็หมดความสุขทันที มองไปที่กู้โม่หานด้วยสายตาระแวดระวัง

เขาไม่เปลี่ยนสีหน้าเลย มองใบหน้าของท่านแม่ ยังคงยิ้มอยู่เหมือนเดิม

เมื่อนึกถึงข้อตกลงก่อนหน้านี้กับเสด็จพ่อ เกี๊ยวน้อยก็วางไม้เสียบลงบนโต๊ะ แล้วเช็ดน้ำตาลบนปากอย่างลวกๆ ฉีกยิ้มไปจนถึงติ่งหู เผยให้เห็นฟันเขี้ยวสองซี่ที่สว่างสดใส

“ท่านแม่”

นางโผเข้าหาหนานหว่านเยียน คลอเคลียกับมือของนาง ในปากยังอมผลไม้เคลือบน้ำตาลอยู่ แก้มนุ้ยทั้งสองข้างปูดโปน ดวงตาเป็นประกายใสแจ๋ว “ท่านแม่ เมื่อครู่เสด็จพ่อมารับข้า แล้วยังเอาผลไม้เคลือบน้ำตาลมาให้ข้าอีก ดีจังเลย!”

“แต่ว่า แต่ว่าเดิมทีข้าอยากเก็บไว้ให้ท่านแม่สักอัน แต่เมื่อครู่เผลอทำหล่นไปแล้ว”

ว่าแล้วนางก็กลืนผลไม้เคลือบน้ำตาลเข้าไปทั้งดุ้นทั้งผลทั้งเมล็ด สำลักจนไอไม่หยุด

หนานหว่านเยียนเห็นดังนั้น ก็รีบลูบหลังให้เกี๊ยวน้อย สัมผัสใบหน้าแดงก่ำของเด็กน้อยอย่างเจ็บปวด “คราวหน้าอย่ารีบร้อนกินแบบนั้นอีก จะสำลักได้ง่ายนะรู้ไหม?”

กู้โม่หานนั่งอยู่บนโต๊ะดูรูปลักษณ์อ่อนโยนมีน้ำมีนวลของหนานหว่านเยียน ริมฝีปากบางเผยรอยยิ้มโดยไม่รู้ตัว

เขาไม่รู้สึกถึงความอบอุ่นและความสบายใจของการอยู่กับครอบครัวเป็นเวลานาน แม้ว่าวันนี้หนานหว่านเยียนจะโต้เถียงกับเขาอย่างเผ็ดร้อนและปฏิบัติต่อเขาอย่างเย็นชา แต่ขอเพียงได้เห็นสองแม่ลูกอย่างเงียบๆ เช่นนี้ เขาก็รู้สึกสบายใจแล้ว

เกี๊ยวน้อยพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง จับแขนของหนานหว่านเยียนไว้ สงบอยู่ในอ้อมอกของหนานหว่านเยียนอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะหยุดไอ “แหะแหะ ข้าไม่เป็นอะไร ท่านแม่ไม่ต้องเป็นห่วง”

จากนั้นนางก็แอบชำเลืองมองกู้โม่หานจากหางตา ค่อนข้างเย่อหยิ่งเล็กๆ

ฮึ่ม นางทุ่มเทขนาดนี้ เสด็จพ่อต้องให้ผลไม้เคลือบน้ำตาลนางอีกสิบแท่ง!

หนานหว่านเยียนเห็นว่าเกี๊ยวน้อยไม่เป็นอะไรแล้ว “ไปล้างมือซะ เดี๋ยวต้องกินข้าวแล้ว”

เด็กหญิงตัวน้อยเดินตามสาวใช้ในวังไปล้างมืออย่างมีความสุข ขณะที่หนานหว่านเยียนนั่งอย่างสงบที่โต๊ะ ห่างจากกู้โม่หานมากที่สุด แน่นอนว่านี่คือโต๊ะกลมขนาดเล็ก ห่างออกไปอีกก็แค่คืบ

นางไม่ค่อยโต้เถียงกับเขาต่อหน้าลูกๆ เพื่อไม่ให้เด็กๆ รู้สึกแย่ และเขาก็จงใจตามมา เห็นได้ชัดว่ามาเพื่อฝากท้อง

แค่ไม่สนใจเขาก็พอ รีบกินให้เสร็จไวๆ แล้วรีบไป

กู้โม่หานเห็นหนานหว่านเยียนไม่พูดสักคำ ไม่แม้แต่จะมองเขา ดวงตาสีดำเข้มระยิบระยับ นิ้วมือที่มีข้อนิ้วเด่นชัดเล่นกับแหวนนิ้วก้อยในมือเบาๆ