ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 727

และวินาทีนี้ในอ้อมอกของหนานหว่านเยียน เกี๊ยวน้อยตื่นมาตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้

นางมองเห็นทั้งกระบวนการที่กู้โม่หานแอบจูบหนานหว่านเยียนด้วยตาตนเอง จึงกะพริบดวงตากลมโตแล้ว หน้าแดงระเรื่อ เขินอายอยู่บ้าง

แต่เพื่อไม่ให้หนานหว่านเยียนอับอาย นางจึงยกมือขึ้นปิดดวงตาของตนเองไว้อย่างเงียบๆ แล้วแกล้งหลับต่อไป

ในใจกลับแอบหัวเราะไม่หยุด

แต่ว่าท่าทางของท่านแม่กับเสด็จพ่อจูบกันเมื่อสักครู่นี้ เหมือนกับภาพวาดพวกนั้นที่นางเคยเห็นเลย

ท่านแม่หน้าตาสวยงาม เสด็จพ่อก็รูปงาม ทั้งสองคนยืนอยู่ด้วยกันก็ดูเหมาะสมอย่างมาก

หนานหว่านเยียนกลับคืนสู่อารมณ์ปกติ ก้มหน้ามองเห็นเกี๊ยวน้อยที่แกล้งหลับกำลังแอบหัวเราะ

ชั่วขณะนั้นไฟโกรธในใจนางมลายหายหมด แม้กระทั่งยังมีความอายอยู่บ้าง เดิมทีมีความสัมพันธ์ไม่ดีกับกู้โม่หานอยู่แล้ว กลับถูกลูกสาวของตนเองเห็นฉากที่สนิทแนบชิดขนาดนั้นเข้าแล้ว คิดอย่างไรก็ดูประหลาดมาก......

นางได้เพียงแสร้งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น บีบๆ แก้มของเกี๊ยวน้อยแล้ว แกล้งพูดอย่างสงสัย

“โอ๊ะ นี่คือลูกหมูจอมขี้เกียจที่ไหนกันนะ ทั้งที่ตะวันส่องก้นแล้วยังไม่ยอมตื่นอีก เดิมทีกะว่าวันนี้ถ้าเกี๊ยวน้อยตื่นมาเร็วหน่อย ข้าจะซื้อถังหูหลูให้นางกิน ตอนนี้ดูแล้วคงไม่มีโอกาสนี้แล้วกระมัง”

เกี๊ยวน้อยพอได้ยินคำว่าถังหูหลู ชั่วพริบตาเดียวปล่อยมือออก กะพริบดวงตากลมโตอันใสแจ๋วมองหนานหว่านเยียนอย่างจริงจัง “รายงานท่านแม่! ข้าตื่นมาสักพักแล้วเจ้าค่ะ!”

“ถังหูหลูยังจะได้กินอยู่หรือไม่เจ้าคะ?”

แต่ว่าพูดประโยคนี้จบนางก็เสียใจแล้ว นางพูดแบบนี้ ก็คือสารภาพออกมาเองชัดๆ อธิบายว่าเมื่อสักครู่ตนเองแกล้งทำเป็นนอนหลับแล้ว

พูดจบ เกี๊ยวน้อยหัวเราะแห้งๆ อย่างกระอักกระอ่วน ลูบศีรษะของตนเองอย่างเขินอายอยู่บ้าง

“ดูแล้วยังปิดบังสายตาแหลมคมของท่านแม่ไม่อยู่”

“แต่ว่าข้าสาบานได้เจ้าค่ะ! เมื่อครู่ข้าไม่เห็นอะไรทั้งนั้นเลย!”

หนานหว่านเยียนวางเกี๊ยวน้อยลงตรงข้างกายด้วยสีหน้าปกติ ส่วนตนก็ลุกขึ้นนั่งเช่นกัน มองท่าทางไร้เดียงสาของลูกสาวอยู่ ดูอบอุ่นใจมาก “เอาล่ะ แม่รู้แล้ว”

“ถ้าเจ้าอยากกินถังหูหลู เดี๋ยวแม่จะให้พี่เฟิงยางไปซื้อให้เจ้า”

เกี๊ยวน้อยพยักหน้าด้วยความดีใจ แก้มยุ้ยๆ ส่ายไปมา “ดีจัง! ท่านแม่ดีที่สุดตามคาดเลยเจ้าค่ะ!”

“เมื่อคืนข้ายังฝันแล้วด้วย ฝันว่าท่านแม่พาข้ากับน้องออกไปเที่ยวเล่นนอกเมือง ข้ากับซาลาเปาน้อยยังแข่งกันด้วยว่า ใครจะกินได้มากกว่ากัน!”

แน่นอนว่า ความจริงในความฝันยังมีเสด็จพ่ออีกคน เพียงแค่นางไม่กล้าพูดออกมาต่อหน้าท่านแม่เท่านั้นเอง

สีหน้าหนานหว่านเยียนดูซับซ้อน กลับลูบศีรษะของเกี๊ยวน้อยอย่างอ่อนโยน “ถ้าเจ้าอยากไปเที่ยวเล่นนอกเมือง รอไว้ฤดูใบไม้ผลิปีหน้า แม่จะพาพวกเจ้ากับเหล่าน้าๆ ไปด้วยกัน”

เกี๊ยวน้อยพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง แล้วกอดแขนของหนานหว่านเยียนเอาไว้ “ดีจัง! ข้ายังไม่เคยไปเที่ยวเล่นนอกเมืองมาก่อนเลยเจ้าค่ะ ถึงตอนนั้นข้าจะเก็บผักให้ได้มากๆ แน่นอน ช่วยกันกับน้องทำอาหารให้ท่านแม่กิน!”

ในใจหนานหว่านเยียนทั้งประทับใจทั้งอบอุ่น นางรู้ว่า ลูกสาวของนางยังรักนางเหมือนเช่นก่อนหน้านี้ เพียงแค่วันเวลาที่แยกจากกันนานเหลือเกิน ถึงทำให้เกี๊ยวน้อยเกิดความคิดพึ่งพิงต่อกู้โม่หานขึ้นแล้ว

แต่ยิ่งเป็นแบบนี้ นางยิ่งรู้สึกผิดในใจ

ตนเองในฐานะมารดา สองเดือนนี้ทำหน้าที่ได้บกพร่องเกินไป นางจะต้องทำให้ลูกสาวทั้งสองรวมตัวกันกับเหล่าญาติที่แคว้นต้าเซี่ยโดยเร็ว จะได้ไม่ต้องใช้ชีวิตที่อกสั่นขวัญหายแบบนี้อีก

เกี๊ยวน้อยถูไปถูมาบนแขนของหนานหว่านเยียนอย่างเบิกบานใจ ทันใดนั้นคลำเจออะไรแข็งๆ บนมือของหนานหว่านเยียน

นางยกมือของหนานหว่านเยียนขึ้นมา มองแหวนวงนั้นบนมือของนางอย่างละเอียด สายตาเป็นประกายตื่นเต้นอยู่บ้าง “ท่านแม่! แหวนแต่งงานนี้งดงามมากเจ้าค่ะ!”