ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 760

นางไม่ต้องการสนทนาวิสาสะกับเขาอีกแล้วจริงๆ  วันนี้ประสบเหตุการณ์ผ่านเรื่องราวมากเกินไปแล้ว  นางก็ไม่มีปัญญาทะเลาะวิวาทกับกู้โม่หานแล้วเช่นกัน  อย่าว่าแต่ยังมีหยุนอี่ว์โหรวผู้ที่ตายโดยไม่น่าเสียดายอีกคน

นางไม่มีพลังจิตสมาธิแข็งแกร่งเช่นนี้

คิ้วของกู้โม่หานขมวดวูบ  ตรงกลางหว่างคิ้วหมองคล้ำบดบังไว้ด้วยละอองเมฆหมอกสีดำ  เขาขบริมฝีปากรีบเร่งพูดต้องการอธิบายว่า  “ข้าหาได้หมายความเช่นนั้นไม่  ข้ามิเคย……”

เขาไม่เคยคิดเช่นนี้มาก่อน  อย่าว่าแต่เรื่องที่ต้องการหย่าร้างกับหยุนอี่ว์โหรวนี้  เขาก็เคยคิดวางแผนมาแต่แรกแล้วเช่นกัน

เพียงแต่ก่อนหน้านี้เขาคิดว่านางคือผู้มีพระคุณช่วยชีวิตของเขา  ดังนั้นเขาจึงเคารพการตัดสินใจของหยุนอี่ว์โหรวเสมอมา

ทว่าเขาไม่มีความรู้สึกรักใคร่ผูกพันต่อหยุนอี่ว์โหรว!

แต่หนานหว่านเยียนมิเคยให้โอกาสกู้โม่หานได้พูดจาอธิบาย  นางจ้องมองกู้โม่หานตาเขม็งอย่างเย็นชา  ริมฝีปากแดงเผยอขึ้นเล็กน้อย

“เช่นนั้นก็เพราะตอนนี้ความจริงทั้งหมดถูกข้าเปิดโปงเผยออกมาจนหมดสิ้นแล้ว  ท่านจึงรู้สึกว่าตัวเองได้ถูกหยุนอี่ว์โหรวเย้าหยอก  หลอกลวงความรักน้ำใจไมตรี  กระทบกระเทือนถึงศักดิ์ศรีความภาคภูมิใจเคารพในตัวเองแล้ว  ดังนั้นจึงมาเรียกร้องแสวงหาคำปลอบประโลมใจจากข้าในสถานที่นี้?”

“กู้โม่หาน  ข้าขอบอกให้ท่านทราบเอาไว้  ท่านแสวงหาคนผิดแล้ว  ข้าหาใช่ถังขยะที่จะลองรับฟังเศษซากสิ่งปฏิกูลน้ำเสียจากความรักของเจ้า  อีกทั้งมิใช่วัตถุสิ่งของที่ท่านใช้แสวงหาศักดิ์ศรีความภาคภูมิใจ  ข้าขอเตือนท่านเป็นครั้งสุดท้าย——ข้าไม่เคยคิดต้องการ  ยิ่งไม่ต้องการเห็นท่านอีกต่อไปแล้ว”

คำพูดที่นางกล่าวออกมานั้น  ประดุจหนึ่งเข็มแหลมทิ่มแทงใส่หัวใจของกู้โม่หาน

แม้ว่าจะไม่เจ็บปวดรวดร้าวจนมิต้องการมีชีวิตอยู่  แต่การค่อยๆ เคี่ยวกรำทรมานเช่นนี้  จึงทำให้ผู้คนรู้สึกช่างเจ็บปวดรวดร้าวแสนสาหัสยากทนทานมากยิ่งกว่า

คลื่นความเย็นชาทะลักครอบคลุมใส่กู้โม่หานประดุจหนึ่งกระแสน้ำหลากก็มิปาน  ปลายนิ้วของเขาเย็นเฉียบ  สรรพสิ่งบริเวณโดยรอบล้วนเงียบสงัดจนน่าแปลกประหลาดมากถึงปานนั้น

เขาได้แต่จ้องมองดูหนานหว่านเยียนอยู่เช่นนี้  เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกช่างไร้เรี่ยวแรงมิมีความสามารถถึงเพียงนี้

“หว่านเยียน  ข้าไม่ทราบว่าเจ้าคิดเช่นใดกับข้า  แต่ข้าต้องการบอกให้ท่านทราบว่า  ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมาทั้งหมด  ล้วนเป็นข้าเองที่ผิดไปแล้ว  ข้ายินยอมแบกรับผลลัพธ์ที่ตามมาไว้ทั้งหมด”

“เจ้าสามารถลงโทษข้าได้ตามที่ต้องการ  ข้าล้วนตามใจเจ้าทุกอย่าง  ถ้าหากเจ้าต้องการชีวิตของข้าละก็  ข้าก็จะประคองมอบให้ด้วยมือทั้งสองข้าง  แต่ว่าข้าไม่สามารถจะแบกรับผลลัพธ์ที่ต้องสูญเสียเจ้าไปหรอกนะ”

ขอบตาของเขาเป็นสีแดงก่ำอยู่บ้างแล้ว  ยามที่จ้องมองดูหนานหว่านเยียนนั้น  บนใบหน้าขาวเนียนหล่อเหลาสดใสคมคาย  ถึงกับมีการลดตัวลงขอร้องอ้อนวอนอยู่บ้างแล้วหลายส่วน

“ท่านอย่าได้ปักใจกับข้า  ได้หรือไม่?”

เปลือกตาของหนานหว่านเยียนสั่นกระพริบ  พร้อมกับปลายนิ้วมือสีชมพูกำแน่นอย่างแทบสังเกตมิเห็น  แต่กลับไม่ฟังคำพูดของกู้โม่หานแม้แต่น้อย