ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 762

“ก่อนหน้านี้ ข้าน้อยโดนพ่อบ้านกาวทำให้รับบาดเจ็บตรงบริเวณหัวนั้นเป็นเรื่องจริง แต่ไม่ได้สูญเสียความทรงจำ”

“เจ้าพูดว่าอะไรนะ!” ทันทีที่พูดจบ สีหน้าของกู้โม่หานก็เย็นชาราวกับอุโมงค์เก็บน้ำแข็ง

เขาตบโต๊ะอย่างแรงแล้วลุกยืนขึ้น มองกราดลงไปที่เสิ่นอี่ว์ ดวงตานกฟีนิกซ์ที่เย็นชาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธและตื่นตระหนกตกใจ

“ในเมื่อเจ้าไม่ได้ความจำเสื่อม แล้วทำไมเจ้าถึงแสร้งทำเป็นความจำเสื่อมเพื่อโกหกข้า แถมยังร่วมมือกับฮองเฮาด้วย?!”

เสิ่นอี่ว์ราวกับมีหนามแทงอยู่บนหลังแล้วคุกเข่าอยู่บนพื้น

“เพราะว่า……ตอนที่ข้าน้อยฟื้นขึ้นมาฮองเฮาเหนียงเหนียงก็ทรงอยู่ข้างๆ ในเวลานั้นข้าน้อยวิตกกังวล ก็รีบเล่าถึงสถานการณ์ก่อนได้รับบาดเจ็บ และสิ่งที่ข้าน้อยตรวจสอบได้ให้กับเหนียงเหนียงฟัง รวมถึง——เรื่องที่หยุนอี่ว์โหรวปล่อยข่าวลือเรื่ององค์หญิงน้อยทั้งสอง และเรื่องที่ฮองเฮาเหนียงเหนียงเป็นคนช่วยชีวิตท่านไว้ทั้งสองเรื่องนี้ด้วย”

“ใครจะรู้ว่าหลังจากที่ฮองเฮาเหนียงเหนียงได้ฟังเรื่องแล้วนั้น ทว่าจะห้ามให้ข้าน้อยเล่าให้ท่านฟัง แล้วให้ร่วมมือแสดงละครกับนาง นางกลัว……กลัวว่าฝ่าบาทจะยอมเชื่อใจนาง นอกจากนี้ยิ่งกลัวว่าหลังจากที่ฝ่าบาทได้ฟังแล้ว แล้วยังคงปกป้อง……ปกป้องหยุนอี่ว์โหรวอีกด้วย”

เสียงของเสิ่นอี่ว์ยิ่งอยู่ก็ยิ่งเบาลง เต็มไปด้วยความสำนึกผิดและความเสียใจ

นางคิดเช่นนั้นอย่างนั้นหรือ?

ลูกตาดำของกู้โม่หานนั้นกำลังสั่นเทา เขากำกำปั้นไว้แน่น “แล้วหลังจากนั้นละ? ช่วงเวลาที่ฮองเฮาหายตัวไป เจ้าสามารถบอกข้าได้แท้ๆ แล้วทำไมถึงยังปิดปากไว้แน่นไม่ยอมพูด?”

เสิ่นอี่ว์ได้แต่กลืนน้ำลาย “เพราะว่าในตอนนั้นข้าน้อยเห็นฝ่าบาทนั้นตื่นตะลึงอยู่กับฮองเฮาเหนียงเหนียง หยุนอี่ว์โหรวเองก็กำลังตั้งครรภ์ ข้าน้อยกังวลว่าฝ่าบาทนั้นจะสะเทือนจิตใจจนมากเกินไป และกลัวจริงๆว่าจะทำให้เด็กในท้องของหยุนอี่ว์โหรวนั้นจะเป็นอันตราย เลยได้ตัดสินใจเอาเอง ไม่ได้เล่าความจริงให้ฝ่าบาท”

“ฝ่าบาท ความผิดทั้งหมดเป็นเพราะข้าน้อยเอง ข้าน้อยสารภาพรับผิดในวันนี้ ฝ่าบาทจะตีหรือจะทำโทษ ข้าน้อยยิมยอมรับโทษ!”

กู้โม่หานฟังคำพูดของเสิ่นอี่ว์ เมื่อสักครู่เพิ่งจะปรับอารมณ์ให้ดีขึ้นได้ ชั่วพริบตาเดียวก็ได้จุดประกายขึ้นมาอีกครั้ง

เขาเตะดาบที่อยู่ในมือของเสิ่นอี่ว์ลอยออกไปด้วยเท่าที่หนัก ถือโอกาสเตะไปที่ไหล่ของเสิ่นอี่ว์ แต่ก็ไม่ได้ใช้กำลังที่ร้ายแรงจนเกินไป

ดวงตาของชายคนนี้นิ่งเงียบและโกรธเกรี้ยว “เอาล่ะ ไม่เพียงแค่หมอหลวงเจียง แต่แม้แต่เจ้าที่ข้าไว้ใจมากที่สุด ก็เรียนรู้ที่จะหลอกลวงข้าแล้วหรือ!”

เขานั้นไม่คาดคิดเลยจริงๆ หนานหว่านเยียนรู้มาก่อนตั้งนานแล้ว ว่าความจริงทั้งหมดเป็นยังไง

นางยังต้องกล้ำกลืนความไม่เป็นธรรมไว้ แล้วยังไม่ได้พูดอะไรเลย ต้องเก็บไว้ในใจอยู่คนเดียว ปล่อยให้หยุนอี่ว์โหรวรานควานหาเรื่องและปล่อยให้เขาเข้าใจผิด

เหตุผลยังเป็นเพียงเพราะว่ากลัวเขาจะเข้าข้างหยุนอี่ว์โหรวอีก?

ทันใดนั้น อวัยวะภายในตันทั้ง 5 และอวัยวะกลวงทั้ง 6 ราวกับว่าโดนคนมาคนให้เข้ากันอย่างนั้น สีหน้าของกู้โม่หานเต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย คิ้วและดวงตาที่เจ็บปวดของเขาถูกย้อมไปด้วยความโกรธหนึ่งชั้น

การกระทำของหนานหว่านเยียนที่มีต่อเขา ไม่ไว้ใจเขาขนาดนั้นเชียวหรือ!

หัวใจของเขา อยู่กับนางตั้งนานแล้ว หากว่าจะลำเอียงจริงๆ ก็ต้องลำเอียงเข้าข้างเขาอยู่แล้ว ทำไมถึงต้องเข้าข้างหยุนอี่ว์โหรวด้วย

เสิ่นอี่ว์คาดการณ์ไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่ากู้โม่หานต้องมีปฏิกิริยาเช่นนี้ นอกจากเขาจะเจ็บปวดใจแล้ว ยังเป็นห่วงและสำนึกผิดมากกว่าอีก

เขาตรงไปทางกู้โม่หานแล้วโขกหัวคำนับอย่างหนัก “ฝ่าบาท ข้าน้อยรู้ว่าการที่ปิดบังท่านมานานเช่นนี้เป็นความผิดที่ใหญ่ และผิดอย่างร้ายแรง แต่ยังไงข้าน้อยก็ต้องพูดแทนฮองเฮาเหนียงเหนียงบ้าง ฝ่าบาทกับฮองเฮาเหนี่ยงเหนียงที่มีความผิดใจกันอยู่มากมายนั้น ฮองเฮาเหนียงเหนียงเองก็มีความกังวลใจของพระองค์ท่าน ก็ดูสมเหตุสมผลอยู่เช่นกัน”

“ยิ่งกว่านั้นหลังจากนั้น เป็นการตัดสินใจด้วยตัวของข้าน้อยเองที่ไม่ได้เรียนให้ฝ่าบาททราบ ไม่เกี่ยวกับฮองเฮาเหนียงเหนียง

ได้โปรดฝ่าบาททรงลงโทษข้าน้อยเถิด!”

กู้โม่หานใช้สายตาที่ดุร้ายจองไปที่เสิ่นอี่ว์ ภายใต้ดวงตาของเขาสีหน้าที่หม่นหมองและเคร่งเครียดได้ระบายความชั่วร้ายออกมา เขาตบฝ่ามือลงบนโต๊ะ ปลายนิ้วที่แดงต่างก็ได้ใช้แรงด้วยทั้งนั้น “ยังไงก็ต้องลงโทษเจ้า!”

“เสิ่นอี่ว์ หากว่าไปตามเหตุผล ยังไงเจ้าก็เป็นคนของข้าทั้งนั้น ปิดบังและไม่ได้รายงานก็เท่ากับหลอกลวงนายท่าน เจ้ายังซ่อนไว้มานานไม่บอกอีก!”