ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 787

เมื่อคิดจบ ดวงตาของกู้โม่หานอึมครึม แฝงความเย็นชาหลายส่วน

เมื่อออกจวนแม่ทัพน้อยมาแล้ว องครักษ์หลายคนเห็นอาผานที่อยู่ในอ้อมกอดของกู้โม่หานก็ผงะทันที จากนั้นก้มหัวลงราวกับเข้าใจอะไรบางอย่าง แสร้งทำเป็นไม่เห็นพูดเป็นเสียงเดียวกัน “นายท่านไปที่ใดต่อหรือพ่ะย่ะค่ะ”

กู้โม่หานก้มหน้ามองบุตรสาวไม่พูดไม่จาที่ซบอยู่บนบ่าอย่างเชื่อฟัง แล้วหันไปมองหนานหว่านเยียน

หนานหว่านเยียนมองซาลาเปาน้อยแล้วเอ่ยว่า “อาผานอยู่ในจวนแม่ทัพน้อยหลายวันมานี้คงจะอุดอู้ใช่หรือไม่”

“ข้าพาเจ้าไปเดินเที่ยวรอบๆ เที่ยวเล่นกันสักพักก่อน แล้วค่อยไปบ้านคนอื่นดีไหม”

วันนี้กู้โม่หานยอมปล่อยนางออกมา เป็นเพราะเขาตามอยู่ตลอด เขาถึงสบายใจ นางไม่มีทางมีโอกาสออกจากวังได้ทุกวัน และไม่มีทางพาลูกหนีไปวันนี้ได้ ดังนั้นวันนี้จึงต้องอยู่เล่นสนุกกับเด็กน้อยถึงจะถูก

กู้โม่หานมองความคิดของหนานหว่านเยียนออกแต่กลับไม่ได้เปิดโปง ผงกหัวเล็กน้อย “ข้าว่าก็ดี”

“อาผานเป็นเด็กน้อย ชอบเล่นก็เป็นปกติ”

หนานหว่านเยียนเหลือบมองกู้โม่หาน คิดกับตนเองว่าไม่ได้ถามความเห็นเขาซะหน่อย เขาคิดเองเออเองอะไรกัน

ซาลาเปาน้อยเงยหน้า สายตาไม่ละไปจากหนานหว่านเยียนกับกู้โม่หาน พลันคิดว่าตนเองเหมือนกำลังฝันอยู่

นางไม่ได้ออกไปเที่ยวเล่นกับเสด็จพ่อและท่านแม่สองเดือนกว่าแล้ว ยังจำได้ว่าครั้งหนึ่ง ครอบครัวสี่คนของพวกเขาออกไปเที่ยว ปล่อยโคมดอกไม้ กินของอร่อยมากมาย...

เดิมทีนางคิดว่า วันเวลาเช่นนั้นจะไม่มีทางกลับมา แต่คาดไม่ถึงว่าวันนี้นางจะฝันเป็นจริงแล้ว

ทันใดนั้น หัวใจของหัวใจของ เหมือนจะเต็มไปด้วยความหอมหวาน นางซุกหัวเข้ากับคอของกู้โม่หาน ขานรับเสียงเบา “อืม ล้วนฟังพี่สาวกับพี่ชายเจ้าค่ะ”

หากมีพี่สาวอยู่ด้วย ในตอนนี้ จะดีแค่ไหนกัน

เสียงของอ้อนแอ้นของเด็กน้อยฟังแล้วทำให้หัวใจของทุกคนละลาย

รอยยิ้มกู้โม่หานยิ่งลึกขึ้น อดลูบหัวเด็กน้อยไม่ได้

เนื่องจากตัดสินใจที่จะเล่นชั่วคราว พวกเขาจึงไม่ได้ขึ้นรถม้า แต่มุ่งไปยังย่านใจกลางเมือง พร้อมองครักษ์คุ้มกันข้างกายหลายคน

เสื้อผ้าของหนานหว่านเยียนกับกู้โม่หานในวันนี้ไม่โดดเด่นนัก ยามเดินบนท้องถนน ดูเหมือนคู่สามีภรรยาธรรมดาที่ไม่ได้เข้าร่วมฝูงชน

เพียงแต่รูปลักษณ์ของทั้งสองคนเตะตาเกินไป ไม่ว่าจะไปที่ใด คนไม่น้อยต่างก็หยุดดู

“พวกเจ้าดูสิ สามีภรรยาคู่นั้นดูเหมาะสมกันมาก! คู่สร้างคู่สม ช่างเป็นคู่รักฟ้าประทานยิ่ง!”

“เด็กที่คุณชายท่านนั้นอุ้มอยู่ น่าจะเป็นบุตรสาวของพวกเขากระมัง แม้ลักษณะจะดูเหมือนเด็กผู้ชาย แต่ก็น่ารักเชื่อฟังยิ่ง”

“น่าอิจฉาเกินไปแล้ว เมื่อใดข้าจะมีสามีหล่อเหลาเช่นนี้ได้บ้าง”

เด็กสาวกลุ่มหนึ่งเดินผ่านข้างหนานหว่านเยียนกับกู้โม่หาน ก้มหน้ากระซิบกระซาบกันไม่หยุด

หนานหว่านเยียนได้ยินก็ขมวดคิ้วเบาๆ เร่งฝีเท้าโดยไม่รู้ตัว

ไม่ใช่เพราะจำใจ แต่นางไม่อยากมีส่วนเกี่ยวข้องกับกู้โม่หานมากนัก

แต่กู้โม่หานกลับยกมุมปากยิ้ม ราวกับชอบฟังผู้คนพูดถึงเขากับหนานหว่านเยียนเช่นนี้

เขาหลุบตามองซาลาเปาน้อยที่ซบหน้าอมชมพูอยู่ในอ้อมอก จู่ๆ ก็เอ่ยหยอกเบาๆ ว่า “เจ้าคิดว่า ข้ากับพี่สาวคนนี้เหมาะสมกันหรือไม่”

ซาลาเปาน้อยผงะทันที มองหนานหว่านเยียน แล้วหันมามองเขา ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี