ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 827

นางแทบจะอกแตกตายกับฝูงลาโง่เหล่านี้อยู่แล้ว

งานสำคัญทำไม่สำเร็จ เจ้านายก็จำไม่ได้ ตอนนี้ยังมากลับตาลปัตรเปลี่ยนดำเป็นขาว ลากลูกสะใภ้ของนางลงน้ำไปด้วย

ฝูงราชทูตเหล่านี้ เหมือนรวมตัวมาเพื่อสร้างความสับสนให้กับผู้คนเสียมากกว่า

พ่อบ้านกาวโมโหจนพูดอะไรไม่ออกแม้แต่คำเดียว เขากำหมัดแน่นด้วยท่าทีที่ไม่ค่อยเป็นธรรมชาติเท่าไหร่นัก

ไท่เฟยตัดบทสนทนาของพ่อบ้านกาวไป พลางกวาดสายตามองดูทุกคนด้วยแววตาที่เกรี้ยวกราด จากนั้นก็ได้กล่าวเตือนอีกครั้งว่า “หากผู้ใดยังกล้าพูดจาเหลวไหล แม้พวกเจ้าจะเป็นราชทูตของต้าเซี่ย ข้าก็จะไม่ไว้หน้าทั้งนั้น!”

พูดจบ นางก็ไม่ได้สนใจคนเหล่านั้นต่อ แต่เดินไปที่หนานหว่านเยียนและกู้โม่หานแทน เมื่อเห็นโม่หวิ่นหมิงที่สีหน้าไร้ซึ่งชีวิตชีวา และหนานหว่านเยียนที่อ่อนล้าโรยแรง “หว่านเยียน เขา...ไม่กลับมาอีกแล้ว เจ้าปล่อยวางเถิด...”

หนานหว่านเยียนกำลังจะหมดเรี่ยวแรงอยู่รำไร หน้าผากของนางเต็มไปด้วยเหงื่อเม็ดเล็กๆ แต่นางกลับไม่ยอมที่จะหยุด ริมฝีปากที่ขาวซีดของนางสั่นเทาเบาๆ “ไม่เพคะ...หม่อมฉันยังลองไหว”

“เสด็จแม่ บางคนหัวใจจะหยุดเต้นไปแล้วก็ยังสามารถช่วยชีวิตกลับมาได้ หม่อมฉันก็ต้องสามารถช่วยท่านน้าให้กลับได้เช่นกัน ต้องได้แน่นอน...”

นางดูสติเลื่อนลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว กู้โม่หานมองดูนางอยู่ข้างๆ เขาค่อยๆ หลุบตาลงต่ำ ริมฝีปากบางเม้มเป็นเส้นตรง

ไท่เฟยรู้สึกจุกหัวใจขึ้นมาทันที นางโน้มตัวลงไปกดมือของหนานหว่านเยียนเอาไว้ พลางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่โศกเศร้าและเสียใจ “หว่านเยียน ตอนนี้เจ้ากำลังตั้งครรภ์ จะให้อารมณ์จิตใจแปรปรวนเช่นนี้ไม่ได้ และก็ไม่ควรปล่อยให้ร่างกายเหนื่อยล้าจนเกินไป”

“หวิ่นหมิงเขา...กลับมาไม่ได้อีกแล้ว เจ้าพยายามช่วยชีวิตเขาเช่นนี้ มีแต่จะทำให้เขายิ่งทรมาน”

ทันใดนั้นเอง ในหัวของหนานหว่านเยียนก็ว่างเปล่าไปหมด มือที่เหนื่อยล้าจนสั่นเทาถูกไท่เฟยกดไว้จนแน่นจนไม่สามารถขยับได้ นางค่อยๆ หลุบตามองดูโม่หวิ่นหมิงในอ้อมแขนที่ไม่มีลมหายใจแล้ว ความเป็นจริงปะทุเข้ามาในหัวใจของนาง ลมหายใจหอบถี่ประหนึ่งว่ากำลังสำลักน้ำเชี่ยวก็ไม่ปาน อาการปวดที่ครรภ์ค่อยๆ รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

ในที่สุดนางก็ยอมหยุดช่วยชีวิต บนใบหน้าของนางไม่มีน้ำตาแม้แต่หยดเดียว แต่ดวงตากลับบวมจนปวดไปหมด นางจ้องมองไท่เฟยด้วยแววตาที่สิ้นหวังและหมดอาลัยตายอยาก

“ไม่ควรเป็นเช่นนี้ เสด็จแม่ เราสัญญากันแล้ว ว่าจะกลับต้าเซี่ยด้วยกัน”

“ท่านน้ายังเคยบอกด้วยว่า...จะอยู่เคียงข้างหม่อมฉันและลูกไปชั่วชีวิต...”