ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 829

ลู่ยวนหลีสวมชุดสีขาว พลางเดินเข้าตำหนักด้วยความเร่งรีบ พอเห็นว่าทั้งตัวของหนานหว่านเยียนเต็มไปด้วยคราบเลือด ก็รู้สึกปวดใจเป็นอย่างมาก เขาเดินตรงเข้าไปหาหนานหว่านเยียนด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม

แต่ยังไม่ทันที่เขาจะเดินไปถึง ก็เห็นนางหลับตาลง และหมดสติไป

ลู่ยวนหลีและหยุนเหิงตกใจจนหน้าถอดสีไปหมด หยุนเหิงตะโกนเรียกเสียงหลง “ฮองเฮาเหนียงเหนียง! ฮองเฮาเหนียงเหนียง...”

“หว่านเยียน!” สีหน้าของกู้โม่หานเปลี่ยนไปฉับพลัน ก่อนที่หนานหว่านเยียนจะล้มเข้าไปในอ้อมกอดของหยุนเหิง เขาก็รีบคว้าตัวนางมากอดไว้

เขาอุ้มนางขึ้นมาด้วยความตื่นตระหนก รีบตะโกนสั่งเสียงดังลั่น โดยที่ไม่บาดแผลที่เลือดไหลและราชทูตชุดใหม่ที่กำลังเดินตรงเข้ามาหาเขา “เรียกหมอหลวง เร็วเข้า!”

กู้โม่หานอุ้มหนานหว่านเยียนออกไปจากที่ตรงนั้นโดยที่ไม่ลังเลแม้แต่นิดเดียว หยุนเหิงเองก็รีบตามหลังกู้โม่หานไปติดๆ

สีหน้าแต่ละคนแตกต่างกันคนละอย่าง ลู่ยวนหลีสีหน้าเคร่งขรึม ทว่ากลับสุขุมหนักแน่น ถึงแม้จะเป็นห่วงหนานหว่านเยียน แต่เขายังต้องอยู่จัดการเรื่องนักฆ่าก่อน จึงหันไปสั่งกับหมอหญิงที่ติดตามเขามาด้วย “ไปรักษาจวิ้นจู่! ห้ามบกพร่องและผิดพลาดเป็นอันขาด!”

“เจ้าค่ะ ท่านอ๋อง!” หมอหญิงพยักหน้าตอบรับด้วยสีหน้าที่จริงจัง จากนั้นก็รีบตามหลังกู้โม่หานไปทันที

ลู่ยวนหลีจ้องมองแผ่นหลังของกู้โม่หานด้วยสายตาที่เย็นชา ความเย็นยะเยือกค่อยๆ ปรากฏขึ้นบนนัยน์ตาสีทองของเขา

เขารู้ว่าหนานหว่านเยียนกำลังตั้งครรภ์ การเดินทางกลับไปยังต้าเซี่ยนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย ดังนั้นเขาเลยเตรียมหมอหญิงติดตามมาด้วย แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะได้ใช้ประโยชน์ตอนนี้เลย

คนของแคว้นซีเหย่ สมควรตายจริงๆ!

หนานหว่านเยียนและกู้โม่หานออกไปไกลแล้ว เวลานี้ เหลือเพียงราชทูตสองกลุ่มที่กล่าวอ้างว่ามาจากต้าเซี่ย เสิ่นอี่ว์และก็ไท่เฟย รวมไปถึงเหล่าขุนนางของแคว้นซีเหย่

พ่อบ้านกาวมองดูลู่ยวนหลีและหน่วยคุ้มกันราชทูตกลุ่มใหญ่ที่ยืนเรียงรายอยู่ข้างหลังเขา ก็อดไม่ได้ที่จะขบกรามแน่น

ให้ตายสิ! เหตุใดถึงขวางองค์ชายรองไว้ไม่ได้

หากเป็นเช่นนี้ สถานการณ์จะไม่ถึงทางตันหรอกหรือ?

ไท่เฟยเองก็กังวลใจเป็นอย่างมาก กลัวว่าครรภ์ของหนานหว่านเยียนจะกระทบกระเทือน ในใจยังคงพะว้าพะวังอยู่ตลอดเวลา แต่พอนึกถึงสถานการณ์ที่วุ่นวายตรงหน้า นางก็สูดลมหายใจเข้าลึก พลางหันไปมองลู่ยวนหลีที่เพิ่งมาถึง

ผมยาวสีดำขลับที่ถูกมัดรวบอย่างเรียบง่ายด้วยผ้าไหมสีดำทิ้งตัวและแผ่กระจายบนบ่าของเขา ลักษณะท่าทางที่ได้ฝึกวินัยขัดเกลาตนจนสุขุมเยือกเย็น นัยน์ตาสีทองคู่นั้นแค่มองดูก็รู้สึกกลัวแล้ว

ที่ด้านหลังของลู่ยวนหลีมีขุนนางสีหน้าถมึงทึงราวเจ็ดแปดคนยืนเรียงรายอยู่ แต่ละคนสีหน้าสุขุมสง่างาม ลักษณะท่าทีองอาจผ่าเผยและน่าเกรงขามเป็นอย่างมาก

ไท่เฟยสีหน้าเคร่งขรึม “พวกเจ้า เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

เหตุใดถึงมีราชทูตสองกลุ่ม?!

ใบหน้าที่หล่อเหลาราวกับภาพวาดของลู่ยวนหลีสุขุมเยือกเย็น นัยน์ตาสีทองไม่ได้เปลี่ยนให้เป็นสีดำ และไม่ได้ปกปิดฐานะอีกต่อไป เวลาที่สบตากับผู้คน แลดูทรงพลังและน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก

เขาเข้าถวายบังคมไท่เฟยด้วยท่าทีที่นอบน้อม “กระหม่อมหวยซื่ออ๋อง นามลู่ยวนหลี ราชทูตแห่งต้าเซี่ย ถวายบังคมเสด็จป้าพ่ะย่ะค่ะ”

หวยซื่ออ๋อง?

เหล่าบรรดาขุนนางของแคว้นซีเหย่ต่างพากันอึ้งไปชั่วขณะ องค์ชายรองแห่งต้าเซี่ยจริงๆ ด้วย นัยน์ตาสีทองที่พิเศษและโดดเด่นขนาดนี้ จะเป็นใครไปไม่ได้

นึกไม่ถึงว่าราชนิกุลของต้าเซี่ยจะพากันมาที่นี่หมด! ดูท่าแล้วการมารับจวิ้นจู่กลับต้าเซี่ยนั้นคงจะสำคัญเป็นอย่างมาก!

ทว่า เมื่อครู่นี้ดูเหมือนเขาพึ่งจะบอกกับฮองเฮาเหนียงเหนียงว่า มารับนางกลับบ้าน? หรือว่า...ฮองเฮาเหนียงเหนียงคือจวิ้นจู่?

ไท่เฟยเม้มริมฝีปากแน่น “ลุกขึ้นเถิด”