ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 832

ประโยคสั้นๆไมมีกี่คำ แต่ไม่มีทางให้ถอยกลับมาแก้ไขสถานการณ์ได้แล้วจริงๆ บีบให้ทุกคนเปลี่ยนสีหน้าไปอย่างมาก

แม้แต่ไท่หวงไท่โฮ่วก็ยังรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง ตะโกนด้วยความโกรธว่า “หวยซื่ออ๋องอย่ารังแกกันเกินไปนัก!”

“เจ้าคิดว่าตอนนี้ที่ฮ่องเต้ไม่อยู้แล้ว เจ้าจะกลั่นแกล้งและขำให้ข้ารู้สึกหวาดกลัวได้หรืออย่างไร?”

“ข้าก็บอกเจ้าอย่างชัดแจ้งเช่นกันว่า การที่เจ้าต้องการจะพาตัวทุกคนไปนั้น มันไม่มีทางเป็นไปได้! สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับข้าคือรัชทายาท หากเจ้าพาทายาทของฮ่องเต้ทั้งหมดไป ข้าจะเผชิญหน้ากับบรรพบุรุษของพวกข้าได้อย่างไร? !”

“เจ้าจะเผชิญหน้ากับบรรพบุรุษอย่างไร ข้าไม่สนใจ แต่ตัวคนนั้น ข้าต้องพากลับไป”

“เพียงเพราะพวกเจ้าสังหารหวิ่นหมิงข้อกล่าวหานี้ ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ต้าเซี่ยหันมาต่อต้านพวกเจ้า! ยิ่งไปกว่านั้นพวกเจ้ายังทำให้จักรพรรดินีแห่งต้าเซี่ยได้รับอันตราย จนตอนนี้นางยังไม่ได้สติ นี่ถือเป็นความอัปยศอย่างยิ่ง!”

“เงื่อนไขที่ข้าจะยอมผ่อนปรนในตอนนี้คือขีดจำกัดของต้าเซี่ย พวกเจ้าแคว้นซีเหย่จะต่อสู้ หรือจะยอมปล่อยคน ถึงแม้ฮ่องเต้แห่งซีเหย่จะอยู่ที่นี่ ข้าก็จะไม่มีทางเปลี่ยนใจ”

ภายนอกเขาดูสงบนิ่ง แต่ว่าตอนนี้หวิ่นหมิงตายแล้ว หว่านเยียนก็อยู่ในอาการสาหัส เขากระวนกระวายใจมาตั้งนานแล้ว ถ้าไม่ได้รักษาความสง่างามของราชวงศ์ต้าเซี่ยไว้จนจุดสุดท้าย เขาคงไม่สามารถสงบสติอารมณ์กับไท่หวงไท่โฮ่วที่พูดปาวๆอยู่ตรงนี้ได้

ยิ่งไปกว่านั้น แม้แต่ต้าเซี่ยในอดีต แคว้นเทียนเซิ่งและแคว้นซีเหย่ร่วมมือโจมตีก็ยังไม่สามารถโจมตีได้ นับประสาอะไรกับต้าเซี่ยในตอนนี้ที่เปลี่ยนแปลงเป็นต้าเชี่ยรูปแบบใหม่แล้ว หากเจรจาไม่ได้ ก็แย่งชิงกลับมาด้วยกำลัง!

เมื่อเห็นเช่นนั้น องครักษ์หลายนายพูดขึ้นว่า “หวยซื่ออ๋องไม่เคยพูดล้อเล่น หากพวกเจ้าไม่ผ่อนปรน เช่นนั้นก็รอพวกข้าสั่งกองกำลังมา!”

หลิวช่างชูและคนอื่นๆ เห็นว่าบรรยากาศเริ่มตึงเครียด จึงก้าวไปด้านหน้าทันทีเพื่อเกลี้ยกล่อมว่า “หวยซื่ออ๋องได้โปรดใจเย็นๆ เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับทายาทของฮ่องเต้ ขอย่ารีบร้อน ”

เขาหันไปมองไท่หวงไท่โฮ่วด้วยความลำบากใจ “ไท่หวงไท่โฮ่ว ท่านอย่าหุนหันพลันแล่น หากทั้งสองแคว้นเกิดทำสงครามกัน ย่อมจะ...”

“หุบปาก!” ไท่หวงไท่โฮ่วโกรธจัด มองไปที่หลิวช่างชูอย่างดุร้าย

นางไม่รู้หรอกว่า การที่สองแคว้นทำสงครามกันหมายความว่าอย่างไร? !

อีกทั้งยังมีแคว้นเทียนเซิ่งคอยจ้องมองตาเป็นมัน

แคว้นซีเหย่ไม่กลัวการทำสงคราม เพราะความสามารถด้านสงครามของพวกเขาก็ยอดเยี่ยมเช่นกัน สิ่งที่ต้องเกรงก็คือการที่ทั้งสองฝ่ายต่อสู้กัน จะเปิดโอกาสให้มีคนมาฉกฉวยเอาผลประโยชน์

หลี่หมัวหมัวที่อยู่ด้านข้างตกตะลึง นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้เห็นไท่หวงไท่โฮ่วอารมณ์เสียขนาดนี้ ทรวงอกของเหล่าไท่ไท่กระเพื่อมขึ้นลงอย่างรุนแรง ก็เพียงพอที่จะแสดงให้เห็นว่านางโกรธมากแค่ไหน

ลู่ยวนหลีมองไปที่ไท่หวงไท่โฮ่ว “ไท่หวงไท่โฮ่วคิดดีแล้วหรือ?”

ไท่หวงไท่โฮ่วกัดฟัน “เจ้าในฐานะราชวงศ์ ไม่ใช่ว่าควรทำเพื่อความผาสุกของประชาชนเจ้าหรือ ต้าเซี่ยทำสงครามกับซีเหย่แล้วมันมีประโยชน์อะไร? ”

“ไม่มีประโยชน์อะไร ” ลู่ยวนหลีกล่าวอย่างเฉยชา “อย่างไรก็ตามหากราชวงศ์ต้าเซี่ยไม่สามารถเอาคืนเลือดเนื้อของต้าเซี่ย นักโทษของต้าเซี่ยได้ ประชาชนนับล้านของต้าเซี่ยก็ยิ่งไม่ยินยอม!”

เขาไม่ชอบการทำสงคราม แต่แบ่งแยกเรื่องราวต่างๆ

ไท่หวงไท่โฮ่วกำหมัด นางรู้ว่าทัศนคติของลู่ยวนหลีนั้นมั่นคง น่ากลัวว่าจะไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้

นางกำมือแน่น “ข้าก็ไม่ใช่คนที่ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี แต่ว่าข้อเรียกร้องของเจ้ามันมากเกินไป! ซีเหย่ไม่มีทางยอมรับได้!”