ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 837

ลู่ยวนหลีฟังอยู่ด้วยความรู้สึกมากมายประดังประเดเข้ามาในใจ

เขารู้ว่าโม่หวิ่นหมิงนั้นเป็นคนอ่อนโยนและอบอุ่น แต่กลับนึกไม่ถึงว่าถึงจะตายไปแล้ว ก็ยังคิดคำนึงถึงหนานหว่านเยียนอยู่ ถ้าหากเขาเผยความในใจให้กระจ่างออกไป กลัวแต่เพียงว่าชาตินี้ทั้งชาติ หว่านเยียนจะต้องโทษตัวเองไปจนแก่จนเฒ่า ส่วนกู้โม่หาน ยิ่งไม่มีวันที่จะได้ใจของหนานหว่านเยียนกลับคืนไปอย่างแน่นอนตลอดกาล

ไม่นึกว่าหวิ่นหมิงกลับไม่สารภาพรักกับนาง เขาหวังจริง ๆ ว่านางนั้นจะมีความสุข

เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยปล่อยน้ำตาให้ไหลอย่างเงียบ ๆ เอาแต่คิดถึงเรื่องกู้โม่หาน

ถึงแม้ว่าตอนนั้นพวกนางจะไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ แต่ก็พอที่จะสามารถจินตนาการนึกเรื่องราวออกมาได้ ตอนที่ท่านแม่เห็นพ่อแสนเลวสังหารท่านน้าจนตาย คงต้องรู้สึกปวดร้าวยิ่งนัก

ตอนที่พวกนางแค่ได้ทราบข่าวนี้ ก็รู้สึกว่าหัวใจทั้งดวงเริ่มที่จะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ

ท่านพ่อเลว ทำเรื่องแบบนี้ออกมาได้ยังไงกัน เกลียดเขา เกลียด!

บรรยากาศดูเหมือนจะเงียบเชียบและมีความกดดันอยู่พอสมควร

ในใจของอาจี้เองก็รู้สึกว่าเกินกว่าที่จะรับไหว แต่ในเมื่อสุดท้ายแล้วคุณชายเองก็ไม่ได้เอ่ยคำใดออกไป เช่นนั้นย่อมแสดงว่าคุณชายไม่ต้องการให้จวิ้นจู่ต้องเป็นทุกข์เป็นแน่

เขาจึงกล้ำกลืนเก็บความลับทั้งหมดที่มีลงไปเสียสิ้นอย่างรู้ความนัย เช็ดน้ำตาที่นองจนแห้ง เผยให้เห็นท่าทีที่ขึงขังดึงดัน “ข้าน้อยทราบแล้ว”

“คุณชายได้กล่าวอำลากับท่านแล้ว ทั้งยังขอให้จวิ้นจู่นั้นอย่าได้เศร้าโศกอาดูรเช่นนั้น ตอนที่ที่คุณชายยังอยู่ ทนเห็นจวิ้นจู่เสียใจไม่ได้เป็นที่สุดเลย”

“คุณชายขอให้จวิ้นจู่นั้นต้องมีความสุข เช่นนั้นแล้วจวิ้นจู่เองก็ย่อมต้องร่าเริงแจ่มใส เพื่อให้ดวงวิญญาณคุณชายในปรโลกสามารถรับรู้ได้ถึงความสบายใจ”

เมื่อสิ้นถ้อยคำที่ฝากไว้ ใจของหนานหว่านเยียนก็รู้สึกถูกเสียบแทงทะลุเจ็บปวดไปทั้งดวง

น้ำตาของนางไม่อาจควบคุมให้หยุดไหลรินได้อีกต่อไป นิ้วมือที่บอบบางเกาะกุมผ้าปูเตียงที่อยู่ข้างกายจนแน่น ดวงใจเหมือนมีก้อนศิลาหนักอึ้งกดทับไว้ กดทับจนตัวนางจวนจะหายใจไม่ออก

ผ่านไปนานพอดู หนานหว่านเยียนจึงยอมฝืนสงบใจจนสามารถพูดออกมาได้ นางมองไปที่ลู่ยวนหลี ดูเหมือนว่าจะใช้เรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายทั้งหมดที่มีนั้นอ้าปากเอ่ยคำพูด “พี่ชาย ข้าอยากกลับบ้าน พวกข้ากลับต้าเซี่ยกันเถอะ”

“ทั้งท่านน้าก็ด้วย พวกข้าพาเขากลับไปต้าเซี่ยด้วยกันเถิด ที่แห่งนี้ ข้าเองก็ทนอยู่ไม่ได้แม้ชั่วขณะเดียว”