ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 841

เสียงทุ้มน่าฟังดังเข้ามาในหู น่าวน่าวประหลาดใจอย่างมาก มองไปที่ชายชุดดำที่อยู่ตรงหน้าอย่างใจลอย

ว้าว ท่านอาคนนี้หน้าตาดีมาก ตาเป็นตา จมูกเป็นจมูก เป็นพ่อในฝันของเขาเลย!

ชายในชุดคลุมสีดำปาดน้ำตาที่เขาบีบออกมา น่าวน่าวมองตามท่อนแขนของเขา ดูเหมือนว่าเขาจะเผยให้เห็นรอยไหม้บนข้อมือ

น่าเสียดาย หน้าตาดีมาก แต่แขนกลับได้รับบาดเจ็บมาก่อน อย่างไรก็ตามไม่มีใครสมบูรณ์แบบ เขารู้สึกถูกชะตาเป็นอย่างยิ่งที่ได้พบคุณชายผู้นี้! ซ้ำยังมีความคุ้นเคยอยู่บ้าง โดยเฉพาะดวงตาของเขา ยิ่งมองยิ่งสวยงาม

แต่น่าวน่าวไม่เคยลืมภารกิจของตัวเอง เขาพูดอย่างเชื่อฟังและน่าสงสาร “ข้าชื่อน่าวน่าว แม่ของข้านาง นาง…”

เอ๊ะ คำถามนี้ยากจัง ทำไมไม่เคยมีใครถามคำถามนี้มาก่อน

เขามองไปที่ “พ่อผู้ล่วงลับ” ทันใดนั้นก็ร้องไห้อย่างเศร้าใจ “ข้าขอโทษคุณชาย ท้องของข้าหิวนิดหน่อย เพราะต้องการขายตัวเองเพื่อฝังศพให้พ่อ ไม่ได้กินอะไรมานานแล้ว…”

ชายในชุดคลุมสีดำหลุบตาลงมองเด็กน้อยผู้น่าสงสารตรงหน้าเขา หัวใจอ่อนยวบ ขณะที่เขากำลังจะพูด จู่ๆ ก็ได้ยินคุณชายหนุ่มในชุดสีเขียวพูดขึ้นทางด้านหลัง “คุณชายท่านนี้ การคัดเลือกกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว ขอแนะนำท่านด้วยความหวังดี หากไม่อยากพลาดเวลา ก็อย่าสนใจเด็กคนนี้เลย”

“ทุกวันนี้มีชายหญิงคนชราและเด็กที่เป็นพวกต้มตุ๋นมากมายในเมืองนี้ ข้าเกรงว่าความหวังดีของท่านอาจทำให้เสียเวลาอนาคตดีๆ ของตัวเอง”

น่าวน่าวได้ยินเช่นนั้น ก็รู้สึกประหม่าเล็กน้อย กลัวชายชุดดำจะไม่สนใจเขาอีก หากไม่ผ่านการประเมินเช่นนี้ เขาจะสูญเสียพ่อในฝันไปอีกคน

แต่จู่ๆ ชายชุดดำก็อุ้มเขาขึ้นมาอย่างเบามือ อุ้มเขาไว้ในอ้อมกอดอย่างมั่นคง แล้วเดินไปที่แผงลอยเล็กๆ ที่อยู่ไม่ไกลโดยไม่หันกลับมามอง น้ำเสียงทุ้มต่ำแต่เย็นชาจนไม่อาจพูดแทรกได้

“หากยังเพิกเฉยเด็กคนหนึ่งได้โดยไม่ช่วยเหลือ ข้าคิดว่า ถึงจะเป็นผู้ถูกเลือก แต่องค์หญิงหมิงหวงก็คงไม่ชอบผู้ชายแบบนี้”

“โลกนี้กว้างใหญ่ หากพบเจอผู้คนที่ตกทุกข์ได้ยาก ผู้ที่มีกำลังควรยื่นมือช่วยเหลือ”

พูดจบเขาก็เปลี่ยนสีหน้าก้มลงมองน่าวน่าว แล้วเอ่ยอย่างอ่อนโยน “ไม่ต้องกลัว ข้าจะพาเจ้าไปกินอะไรสักหน่อย ที่นี่มีผู้คนมากมาย ข้าเชื่อว่าต่อให้เจ้าไม่อยู่ พวกเขาจะไม่ลากพ่อของเจ้าไปไหน เมื่อเจ้ากินเสร็จแล้ว ข้าจะฝังศพให้ ‘พ่อ’ ของเจ้าเป็นอย่างดี”

เมื่อได้ยินเช่นนี้คุณชายในชุดสีเขียวและคนอื่นๆ ก็มองชายชุดดำด้วยสีหน้าว่างเปล่า รู้สึกว่าเขาเกินเยียวยาแล้ว

แต่น่าวน่าวกลับมองชายหนุ่มรูปงามตรงหน้าอย่างตะลึงงัน อ้าปากค้างอย่างไม่เชื่อสายตา

นี่คือพ่อที่เขาและพี่น้องต้องการไม่ใช่หรือ ต้องดีกับเด็กๆ คุณชายผู้นี้ทำได้ หัวใจของเขารู้สึกอบอุ่นและมีความสุข

น่าวน่าวกอดชายชุดดำไว้แน่น รู้สึกเหมือนได้กอดพ่อของตัวเอง ช่างอบอุ่นจัง

ในเวลานี้ เมื่อเขาเห็นแผงขายถังหูหลูอยู่ริมถนน ก็เบิกตาหว้างทันที “ถังหูหลู…”

“เจ้าชอบกินถังหูหลูด้วยหรือ?” ชายชุดดำเลิกคิ้วมองด้วยรอยยิ้มในดวงตา หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากเสื้อบรรจงเช็ดคราบสกปรกออกจากใบหน้าให้น่าวน่าว “สองไม้พอไหม?”

น่าวน่าวที่ถูกเช็ดคราบสกปรกบนใบหน้า ในที่สุดก็เผยให้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขา

ใบหน้าขาวอมชมพูจ้ำม่ำ ดั้งจมูกโด่งกระจุ๋มกระจิ๋ม ดูมีสง่าราศี

เขาพยักหน้าอย่างระมัดระวัง พลางเลียริมฝีปากอย่างกระตือรือร้น “ไม้ ไม้เดียวก็พอแล้ว…”

“ขอบคุณคุณชาย วันหลังข้าจะตอบแทนท่านอย่างแน่นอน!”

ฟันเขาเพิ่งงอก ปกติแม่ไม่อนุญาตให้เขากินถังหูหลู บอกว่ามันไม่ดีต่อฟัน แต่วันนี้เขาแอบกินหนึ่งไม้ น่าจะไม่มีปัญหาอะไรมากหรอกมั้ง?

คุณชายชุดดำหยิบถังหูหลูให้น่าวน่าวหนึ่งไม้ มองดูเด็กน้อยละเอียดอ่อนราวกับหยกเจียระไนตรงหน้า พลางยิ้มอย่างอ่อนโยนและเอ็นดู “ช่างเป็นเด็กที่รู้จักบุญคุณคนจริงๆ”