ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 915

ดวงตาอันมืดดำลึกซึ้งของเขาส่งแสงมืดออกมาแวบหนึ่ง คุกเข่าลงขอบคุณอย่างแข็งกร้าวแบบเย่อหยิ่ง

“ขอบคุณที่จักรพรรดินียกย่องให้เกียรติ ข้าน้อยต้องไม่ทำให้จักรพรรดินีผิดหวังแน่นอน!”

จักรพรรดินีดูเขาและพูดย่างจริงจังว่า “แค่เจ้าปฏิบัติได้ดี อนาคตต้องได้รางวัลแน่นอน ลุกขึ้นเถอะ!”

โม่เหยียนกล่าว “ขอรับ จักรพรรดินี”

และเรื่องวุ่นวายเรื่องนี้ก็ถือว่าจบลงนัดที่นี่แล้ว

งานเลี้ยงวันเกิดเริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ ใจของทุกคนก็ไม่อยู่กับโม่เหยียนอีกและไปจับจ้องอยู่ตรงงานเลี้ยงวันเกิด

ภายในตำหนักหนิงปี้เป็นภาพบรรยากาศสังสรรค์อันครึกครื้น ทุกคนรวมตัวกันดื่มเหล้าและสนุกสนานอย่างครื้นเครง

แต่จักรพรรดินีที่นั่งอยู่บนที่นั่งสูงนั้นกลับมีความโศกเศร้าแสดงออกในดวงตาอันมิอาจลบออกได้

หนานหว่านเยียนรู้ว่าจักรพรรดินีกำลังปวดหัวเรื่องอะไรอยู่แต่ไม่มีแผนที่ดีเลย องค์หญิงหงหลิงอยู่ข้างๆ เงียบผิดปกติ

มีแต่โม่เหยียนคนเดียวที่ดื่มเหล้าไปด้วยและดูหยุนเหิงที่อยู่ในมุมห้องด้วยสายตาสว่างไปด้วย

หยุนเหิงพยักหน้ากับเขาโดยที่ไม่เปลี่ยนสีหน้าและไม่ส่งเสียงออกมา จากนั้นก็ออกไปแล้ว

กงแจ๋ลั่วฉู่ภายนอกดูกำลังคบค้าสมาคมกับคนรอบข้าง อันที่จริงแล้วในดวงตาอันคิดลึกซึ้งและละเอียดรอบคอบนั้นได้เก็บปฏิกิริยาของทุกคนที่อยู่ในงานหมดตั้งนานแล้ว

เห็นจักรพรรดินีอารมณ์ไม่ดี เขากลับรู้สึกครึ้มใจและเอาหลังพิงเก้าอี้ สายตาส่งความรู้สึกแอบดีใจและพึงพอใจ

ทันใดนั้น เฉียนซีหยิบรายชื่อถวายของขวัญหนึ่งม้วนยาวๆ เดินขึ้นมา

นางเอียงหัวดูจักรพรรดินี เห็นจักรพรรดินีพยักหน้าแล้วจึงกระแอมและตะโกนว่า “ทุกท่านรอนานแล้ว วันนี้ข้าน้อยจะมาบอกรายชื่อถวายของขวัญวันเกิด!”

“อันดับแรกคือขุนนางสามท่านจากภาคตะวันตกถวายมรกตกะหล่ำปลีหนึ่งคู่ หอยสังข์สามกล่อง...”

เหล่าขุนนางเดินมาข้างหน้าและตอบกลับ “ขอให้จักรพรรดินีอายุยืนยาว!”

มุมปากของจักรพรรดินียิ้มอ่อนๆ และให้พวกเขาถอยไปได้ เฉียนซีพูดต่อ “กงแจ๋ลั่วฉู่ถวายไข่มุกวิเศษเรืองแสงหนึ่งคู่ เครื่องติ่งทองสัมฤทธิ์สีเคลือบหนึ่งตัว...”

เมื่อได้ยินชื่อนี้ จักรพรรดินีกับเย่เชียนเฟิงต่างหยีตาดูกงแจ๋ลั่วฉู่ที่เดินมาข้างหน้าพร้อมกัน

ใบหน้าของกงแจ๋ลั่วฉู่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม มีแสงเฉียบคมซ่อนอยู่ในส่วนลึกของสายตา

เขาเผชิญหน้าจักรพรรดินีและกล่าวอย่างเคารพนอบน้อม “กระหม่อมขอให้จักรพรรดินีสามารถลืมอดีตได้ในเร็ววัน ไม่ให้เรื่องวุ่นวายในอดีตขัดขวางกีดกั้นมือกับเท้าอีก ได้แสดงทักษะและความพิเศษในอนาคต!”

คำพูดนี้ดูเหมือนไม่มีปัญหาอะไรเลย แต่ทุกคนรู้ดีว่าวันนี้เป็นวันอะไร นี่คือปัญหาที่อยู่ในใจจักรพรรดินีมาตั้งยี่สิบปี!

กงแจ๋ลั่วฉู่กลับพูดมันออกมาอย่างโจ่งแจ้ง ไม่ต้องสงสัยเลยว่านี่คือกำลังโรยเกลือที่แผลของจักรพรรดินี!

หนานหว่านเยียนกับเย่เชียนเฟิงขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างแน่นทันที โม่เหยียนกลับหยีตาลงมามองดูกงแจ๋ลั่วฉู่ไปสักพัก

และสายตาของจักรพรรดินีก็เปลี่ยนแล้วอย่างแน่นอน นางส่องไปที่กงแจ๋ลั่วฉู่และฝืนตอบกลับว่า “ลำบากกงแจ๋ลั่วฉู่เข้ามาเมืองหลวงครั้งนี้จริงๆ รองานฉลองวันเกิดจบสิ้นลงก็รักษาเวลารีบเดินชมเมืองเถอะ”

“เพราะยังไงอีกสองวันเจ้าก็ต้องกลับไปศักดินาของเจ้าอีกแล้ว”