ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 95

กู้โม่หานหัวเราะเยาะในใจ

เวลาสั้นๆเพียงวันเดียว เขาก็รู้จักตัวตนที่แท้จริงของทุกคนในจวนเฉิงเซี่ยงแล้ว

หนานอี่ว์รอดูตลกของนางอยู่ ตอนนี้ฮูหยินจะไม่ปล่อยนางกับอีเหนียงสามอีกแล้ว และนางก็รังเกียจหนานหว่านเยียนด้วย

ถ้าหนานหว่านเยียนกับฮูหยินสู้กันจนบาดเจ็บทั้งสองฝ่าย ถึงเป็นสิ่งที่นางยินดีที่จะเห็นที่สุด

หนานหว่านเยียนเลิกคิ้ว"แม่จะเอารางวัลพระราชทานที่ไทเฮาให้ข้าใช่ไหม?แต่รางวัลเหล่านี้ไทเฮาเป็นคนพระราชทานให้ จะให้คนอื่นไม่ได้ ท่านอ๋อง เจ้าว่าถูกต้องไหมเพคะ?"

ฮูหยินเย็นชาต่อเจ้าของร่างเดิม แม้กระทั่งยังปล่อยให้หมัวมัวในจวนเฉิงเซี่ยงรังแกเจ้าของร่างเดิม จะทำให้นางไม่แค้นได้อย่างไรล่ะ

กู้โม่หานคิดไม่ถึงว่าทำไมหนานหว่านเยียนจะผลักเรื่องมาให้เขา เขาเหล่ตา เพิ่งคิดจะอ้าปากถาม แต่เห็นว่านางยื่นกระดาษมาใต้โต๊ะ

ข้างบนเขียนไว้ว่า : ร่วมมือกับข้า ไม่งั้นข้าจะบอกเรื่องเมื่อคืนให้โหรวเอ๋อร์สุดที่รักของเจ้า!

กู้โม่หานขยำกระดาษ และจ้องไปที่รอยยิ้มของหนานหว่านเยียนอย่างโกรธ

ถึงแม้เขาบริสุทธิ์ แต่ไม่รู้ว่าหยุนอี่ว์โหรวจะคิดมากหรือเปล่า หากหนานหว่านเยียนบอกนางจริงๆ ยังไม่รู้ว่าจะก่อเรื่องอะไรขึ้นเลย

และยังสามารถทำให้จวนเฉิงเซี่ยงวุ่นวายภายใน เขาก็ยินดีที่จะเห็น

ส่วนเรื่องที่โดนขู่ รอกลับจวนอ๋องก่อน เขาค่อยจัดการหนานหว่านเยียนก็ได้!

ผู้ชายพูดด้วยเสียงเย็นชา"ฮูหยินพูดแบบนี้ เพราะได้รับคำสั่งจากเฉิงเซี่ยงหนานใช่ไหม?ไม่งั้นจะกล้าโละต่อรางวัลพระราชทานของไทเฮาได้อย่างไร"

ฮูหยินคิดไม่ถึงว่ากู้โม่หายจะช่วยหนานหว่านเยียน ยิ่งคิดไม่ถึงว่ากู้โม่หานจะเกี่ยวโยงไปที่หนานฉีซาน ทำให้ปฏิกิริยาไม่ทัน

หนานฉีซานเหลือบตามองฮูหยินทีหนึ่ง ไม่มีสมองหรือไง หนานหว่านเยียนในตอนนี้ไม่ได้รังแกง่ายๆ สองวันนี้นางยังมองไม่ออกหรือ?

เขาแอบด่าในใจ แต่ภายนอกขมวดคิ้วและอ้าปาก

"ท่านอ๋อง กระหม่อมไม่กล้ามีความคิดกับรางวัลพระราชทานเหล่านี้พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมคิดว่าฮูหยินก็แค่เป็นห่วงพระชายา ถึงแม้นี่เป็นรางวัลที่ไทเฮาพระราชทานให้พระชายา แต่ยังไงก็ได้แจ้งไว้ว่า ให้ส่งกลับไปที่จวนเฉิงเซี่ยง หากพระชายาไม่นำรางวัลกลับมา คงจะถูกคนอื่นกล่าวว่าเห็นแก่ตัวพ่ะย่ะค่ะ"

กู้โม่หานเหลือบตามองหนานฉีซานทีหนึ่ง"เฉิงเซี่ยงกำลังยุให้รำ ตำให้รั่วอยู่หรือ?"

หนานหว่านเยียนรีบพูดต่อ"ท่านพ่อเจ้าคะ ท่านอ๋องเป็นคนตรงไปตรงมา อาจจะพูดตรงไปหน่อย แต่ท่านจะมาพูดเช่นนี้ก็ไม่ดีนะเจ้าคะ?"

สีหน้าของหนานฉีซานดำสนิท แอบใช้ขาเตะฮูหยิน"กระหม่อมไม่กล้าพ่ะย่ะค่ะ"

ฮูหยินกว่าจะรู้สึกตัวมาได้ รีบพูดว่า"เป็นความผิดของข้าเพคะ ขอให้พระชายายกโทษด้วยเพคะ แต่พระชายาก็ต้องรู้ว่า ตระกูลแม่ของท่านเป็นจวนเฉิงเซี่ยงตลอดเพคะ"

หนานหว่านเยียนกะพริบตา เหมือนจะยิ้มอยู่

กู้โม่หานฟังจนขมวดคิ้ว

หนานหว่านเยียนโทษเขาที่ขังนางอยู่ในเรือนเย็นห้าปีหรือ?!

ฮูหยินคิดไม่ถึงว่าหนานหว่านเยียนจะแสดงให้ดูอย่างน่าสงสาร"ข้าไม่ได้หมายความว่าแบบนี้ แค่กลัวว่า......"

หนานหว่านเยียนขัดจังหวะพูดของนาง แกล้งร้องไห้อย่างอ่อนแอต่อไป

"ข้ายังจำได้ว่า ตอนที่พระชายาเฉิงแต่งงาน แม่ได้เตรียมสินเดิมให้นางมหาศาล กล่าวได้ว่าเป็นที่หนึ่งของแคว้นซีเหย่ ทุกคนล้วนอิจฉามาก แต่พอถึงข้า......"

นางเช็ดน้ำตา มองไปทางกู้โม่หาน"ปีนั้นท่านอ๋องรังเกียจว่าหม่อมฉันยากจน ถึงไม่เปิดเผยตัวตนใช่ไหม?ถึงกับให้หม่อมฉันทำพิธีกราบไหว้คนเดียวใช่ไหมเพคะ?"

กู้โม่หานคิดไม่ถึงว่า หนานหว่านเยียนจะใช้เรื่องนี้มาหาเรื่อง

แต่ใต้โต๊ะ มือข้างหนึ่งของหนานหว่านเยียนดึงเสื้อของเขาอย่างแรง สะกิดให้เขาร่วมมือ

ดวงตาของเขามืดมนไปหมด แต่พยายามระงับความโกรธในใจ

"เฉิงเซี่ยงหนาน เรื่องนี้ข้าก็อยากถามเช่นกัน เหตุใดพระชายาเฉิงในฐานะที่เป็นลูกเมียน้อย ถึงสามารถแต่งงานด้วยสินเดิมมหาศาล แต่พระชายาของข้า ในฐานะที่เป็นลูกเมียหลวง แต่สินเดิมกลับยังไม่เท่าประชาชนธรรมดาเลย!"

"เรื่องนี้ เป็นเพราะว่าเฉิงเซี่ยงดูถูกข้า หรือดูถูกลูกสาวของเจ้า?ถึงแม้ปีนั้นหน้าตาของพระชายาขี้เหร่และตัวอ้วน แต่ยังไงนางก็เป็นพระชายาของข้า!สินเดิมเหล่านี้ดูถูกข้าเกินไปหรือเปล่า"