ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 964

“ปากก็เอาแต่บอกว่าตนเองเกลียดกู้โม่หานเข้ากระดูกดำ แต่ท้ายที่สุดแล้วเป็นอย่างไร? ชัดว่าปากไม่ตรงกับใจ! ไม่รู้ว่าทั้งวันท่านจะแสร้งยกตนเป็นผู้สูงส่งบริสุทธิ์เช่นนี้ให้ผู้ใดได้ยลกัน!”

ยิ่งได้พูด ลู่เจียวเจียวก็ยิ่งมีโทสะ แม้กระทั่งสีหน้ายังแสดงออกชัดถึงความดื้อรั้นและริษยา

“หนานหว่านเยียน บรรดาเสด็จพี่ทั้งรักและให้ท้ายเจ้าออกเพียงนี้ คิดว่าตัวเจ้ามีดีเพียงใดกันเชียว ก็แค่คนที่มีดีสวยหรูแต่เปลือกนอก ไม่รู้ว่าโม่เหยียนคนนั้นตาบอดหรือว่าอะไร ถึงได้ทำทุกอย่างเพื่อเจ้า สุดหัวจิตหัวใจ กล้าแม้กระทั่งล่วงเกินหยามเกียรติตัวข้า!”

“เจ้าอย่าลืมสิ เพื่อช่วยชีวิตเจ้าตั้งแต่เมื่อหลายวันก่อน จนถึงบัดนี้ยังนอนซมติดเตียงลุกขึ้นมาไม่ได้เลย! หากเขาทราบว่าเจ้าคืนดีกับอดีตสามีแล้ว จะไม่ตรอมใจตายเลยหรือ!”

ลู่เจียวเจียวกำลังหงุดหงิดใจยิ่งนัก ไม่กระจ่างแม้แต่น้อยว่าคนอย่างหนานหว่านเยียน มีดีอะไรนักหนาถึงได้รับความรักใคร่ทะนุถนอมจากคนจำนวนมากเช่นนั้น

พวกเสด็จพี่แทบทุกคน ล้วนทะนุถนอมนางไว้ในฝ่ามือ ทั้งรักใคร่และเอ็นดูอย่างสุดซึ้ง

ทั้งที่นางเองก็เป็นองค์หญิงเหมือนกัน เมื่อก่อนพวกเสด็จพี่ก็แทบจะไม่เคยเอ็นดูทะนุถนอมนาง กลับกันแล้วยังอาฆาตมาดร้ายตาต่อตาฟันต่อฟันกับนาง ทว่านับแต่หนานหว่านเยียนกลับมา ทุกสิ่งล้วนกลับตาลปัตร

หนานหว่านเยียนฟังลู่เจียวเจียวแดกดันเหยียดหยาม คล้ายกับกำลังเรียกร้องความยุติธรรมให้โม่เหยียนอยู่ก็ไม่ปาน ดวงหน้างามสุขุมยังคงเรียบเฉย ทว่าในใจกลับแค่นเสียงหัวเราะเย็นเยียบไม่สิ้นสุด

หากว่าโม่เหยียนไม่ใช่กู้โม่หานแล้ว ในใจของโม่เหยียนย่อมมีคนรักอยู่แล้ว เช่นนั้นจะมีอะไรไม่เป็นธรรมอีก

แต่ถ้าหากโม่เหยียนเป็นคนเดียวกับกู้โม่หาน เช่นนั้นแล้ว…

นางปรายสายตามองลู่เจียวเจียว ก่อนจะหยิบโอสถพิษเม็ดหนึ่งออกมาจากแขนเสื้ออย่างไม่ลังเล เดินตรงเข้าไปบีบกรามล่างของลู่เจียวเจียวไว้ ยัดโอสถนั้นเข้าปากนางด้วยกำลังบังคับ

ลู่เจียวเจียวถูกหนานหว่านเยียนกรอกโอสถพิษโดยไม่ทันระวังตัว เกือบจะสำลักตายให้ได้

นางไอออกมาอย่างรุนแรง “หนานหว่านเยียน เจ้าให้ข้ากินอะไร?!”

“โอสถพิษน่ะสิ” แววตาหนานหว่านเยียนเย็นเยียบน่าเกรงขาม “ในเมื่อยามนี้เจ้ายอมเชื่อฟังทำตามคำสั่งข้าแล้ว ก็รู้จักทำปากให้สะอาดบ้าง ข้าจะได้ลดโทษให้เจ้าบ้าง”

โอสถพิษ?!

นัยน์ตาลู่เจียวเจียวฉายประกายวาวโรจน์ บีบคอตนเองจนไอออกมาอย่างรุนแรง หมายจะขย้อนเม็ดยาออกมาแต่กระนั้นก็ทำไม่ได้ นางทั้งไอทั้งอาเจียนจนหน้าแดงก่ำ ถลึงตาอาฆาตมองหนานหว่านเยียน “หนานหว่านเยียน! เจ้า เจ้ากล้าดีอย่างถึงได้จิตใจอำมหิตเช่นนี้? ทำไมข้าพูดความจริงแล้วรับไม่ได้หรือ?!”

“เอาโอสถถอนพิษให้ข้าเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นข้าจะ…”

“ลู่เจียวเจียว” หนานหว่านเยียนตัดบทนางอย่างไม่ไยดี ดวงหน้างดงามสุขุมนั้น ถูกเคลือบด้วยความเยียบเย็นน่าเกรงขามไว้ “ข้ามิได้ล้อเจ้าเล่น ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่มีอารมณ์รักษาเจ้าด้วย หากหนนี้เจ้ายังลากตัวคนที่คอยบงการอยู่เบื้องหลังออกมาไม่ได้ เจ้าก็เตรียมตัวตายได้เลย”