เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 811

บทที่810 ความเกลียดชังที่ลึกซึ้ง

หานมู่จื่อเองก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ได้แต่พยักหน้า

หลังจากนั้นเธอก็มองดูรถของเย่โม่เซินจากไป ในใจมีความรู้สึกผิดหวังอย่างที่อธิบายไม่ได้

ไม่โทษที่เขามาตามนัดไม่ได้หรอก ยังไงใครก็ต้องมีเรื่องด่วนกันทั้งนั้น

เธอก็แค่รอคอยอย่างใจจดใจจ่อมาทั้งวัน จินตนาการว่ากลับไปแล้วจะทำอะไร แล้วก็ลองดูว่าเย็นวันนี้ทั้งสองคนจะมีอะไรคืบหน้าได้หรือไม่ สำรวจปฏิกิริยาโต้ตอบของเขา

ตอนนี้ ทั้งหมดเหลือแค่ความว่างเปล่า ในใจเธอก็รู้สึกเหมือนว่างเปล่า

หานมู่จื่อถอนหายใจออกมา เอื้อมมือไปปัดผมที่ปรกหน้าของตัวเอง หลังจากนั้นก็เดินไปที่สถานีรถไฟใต้ดินต่อ

เฮ้อ คนเราไม่ควรจะคุ้นชินกับสิ่งต่างๆ มากเกินไป ไม่ยังงั้น……ก็จะเกิดความผิดหวังได้ง่าย

เธอเดินช้ามาก เหมือนกับว่ากำลังเดินเล่นอยู่ และก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองเดินไปนานแค่ไหน หานมู่จื่อรู้สึกได้เหมือนว่ามีรถคนหนึ่งตามตัวเองอยู่

ตอนแรกเธอนึกว่าตัวเองรู้สึกไปเอง แต่พอเดินไปครู่หนึ่งก็พบว่ามีรถคันหนึ่งตามเธอช้าๆ

เธอขมวดคิ้ว หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาพร้อมกับเปิดกล้องด้านหน้าเตรียมจะตรวจสอบ

รถคันนั้นลดกระจกลง เผยให้เห็นใบหน้าที่คุ้นเคย แล้วก็กวักมือเรียกเธอ

หานมู่จื่อ ：“……”

ทำไมถึงเป็นเขาอีกแล้ว?

เขาตามเธอมาทำไมกัน?

หานมู่จื่อหยุดเดิน แล้วหันกลับไปมองเขา

ตวนมู่เจ๋อขับรถมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธออย่างรวดเร็ว แล้วก็เลิกคิ้วให้เธอ “ขึ้นรถไหม? ”

เมื่อเทียบกับเย่โม่เซิน เมื่อหานมู่จื่อเผชิญหน้ากับตวนมู่เจ๋อนั้นเธอไม่มีสีหน้าอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว มองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา

“เอ้ะ? รู้จักกันมานานแค่ไหนแล้ว? ทำไมทุกครั้งที่คุณมองผมต้องดูเหมือนว่าคุณเกลียดฉันอย่างลึกซึ้งขนาดนั้นล่ะ? ผมจำได้ว่าผมไม่เคยทำเรื่องที่ผิดต่อคุณเลยไม่ใช่เหรอ? แล้วคุณรู้ไหมว่าการที่คุณมองผมด้วยสายตาแบบนี้ ทำให้ผมนึกถึงสายตาแบบไหน? ”

หานมู่จื่อไม่ตอบเขา

ตวนมู่เจ๋อคลี่ยิ้ม “เหมือนกับเห็นสายตาของแฟนเก่าคุณไง”

วินาทีหลังจากที่เขาพูดจบ หานมู่จื่อหันหน้าและเตรียมเดินจากไป

ตวนมู่เจ๋อเห็นดังนี้ ก็รีบเปิดประตูรถ แล้วตามไปอย่างรวดเร็ว ขวางทางของเธอเอาไว้

หานมู่จื่อมองตวนมู่เจ๋อที่ขวางทางเธอครั้งแล้วครั้งเล่า เธอรู้สึกมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีกับเขาเลยจริงๆ ถึงแม้ว่าครั้งที่แล้วเขาจะเคยช่วยเธอไว้ แต่ว่าสำหรับเธอแล้ว เขาเองก็เป็นแค่คนแปลกหน้า

แล้วอีกอย่างน้องสาวของเขา ก็เคยอ่อยเย่โม่เซิน

“คุณคิดจะทำอะไรกันแน่? ”

“ไม่ได้จะทำอะไรสักหน่อย ก็แค่บังเอิญมาเจอคุณที่นี่ แปลกจังเลยเนอะ”

พอได้ยินดังนั้น หานมู่จื่อก็หัวเราะเยาะ

“บังเอิญเจอฉันงั้นเหรอ? ไม่ใช่ว่าคุณแอบถามแล้วก็ตามฉันมางั้นเหรอ? ”

รอยยิ้มที่มุมปากของตวนมู่เจ๋อจางลงไปเยอะ “ดูเหมือนว่าคุณจะรู้เป้าหมายที่ผมมาในวันนี้แล้ว”

เดาได้แล้วมันยังไงกันล่ะ? มองหน้าตวนมู่เจ๋อที่อยู่ตรงหน้าของตัวเอง แล้วหานมู่จื่อก็ถอนหายใจออกมา หลังจากนั้นก็พูดว่า “มีเรื่องอะไร พูดมาเลย”

“ตรงนี้จอดรถไม่ได้ คุณก็น่าจะรู้” ตวนมู่เจ๋อมองเธอและยิ้ม หลังจากนั้นก็หันไปมองรถตัวเองที่จอดอยู่ “ขึ้นรถก่อนเถอะ พวกเราไปหาที่นั่งคุยกันดีกว่าไหม? ”

หานมู่จื่อ ：“……”