ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 102

หยุนชิงกุยถูกโยนลงไปทำให้เจ็บปวดไปทั้งตัว ในที่สุดก็สามารถดึงสติออกมาจากคสามตื่นตะหนกได้ สายตานั้นจ้องไปที่ฉู่เชียนหลีไม่วางตา

“ฉู่เชียนหลี เจ้ายังไม่ตาย?”

“ไม่ต้องกังวลไป ข้ายังมีชีวิตอย่างมีความสุข ปลอดภัยเสียยิ่งกว่าปลอดภัย แต่ว่า เจ้าอาจจะไม่แน่แล้ว”

ฉู่เชียนหลีเก็บแส้ยาวกลับมา หยุนชิงกุยไม่ทันตั้งตัว ล้มลงกับพื้นอีกอย่างแรงอีกครั้ง สีหน้าของเขาก็เขียวขึ้นมาทันที

“เจ้า...”

นางกล้าทำเช่นนี้กับเขาได้อย่างไร?

ซูยี่สำรวจหยุนชิงกุยอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ค่อย ๆ หลับตาลงเบา ๆ “เชียนหลี องค์ชายสามหลงทางมาถึงตระกูลซู ในฐานะประชาชนตงเสวียน เราจึงจะส่งเขากลับไปแต่โดยดี”

ฉู่เชียนหลีไม่ได้คัดค้านอะไร

ถึงอย่างไรนางกับฮ่องเต้ได้บรรลุข้อตกลงเบื้องต้นแล้ว เพียงแค่ทำให้ฮ่องเต้ได้รู้ว่าหยุนชิงกุยทำอะไรลงไป ไม่ต้องให้นางลงมือเอง ถึงอย่างไรก็ต้องมีคนมาเก็บกวาดเขาให้อยู่แล้ว!

“เชียนหลี” ซูยี่เหลือบตาขึ้น และเอ่ยปากพูดอีกครั้ง “ก่อนที่องค์ชายสามจะหลงทางมาถึงตระกูลซู ถูกคนแทงโดยไม่ได้ตั้งใจ ตอนที่เจ้าส่งกลับไปก็ระวังด้วย”

ฉู่เชียนหลีชะงักไปเล็กน้อย “ท่านลุง?”

หยุนชิงกุยเบิกตาโพล่ง “ซูยี่ เจ้าพูดเช่นนี้ เป็นการบอกใบ้ให้ฉู่เชียนหลีทำร้านข้า? พวกเจ้าคิดให้จงดี ข้าเป็นถึงองค์ชาย เจ้ากล้าลงมือกับข้า ถือว่าเป็นโทษร้ายแรง เสด็จพ่อต้องไปปล่อยพวกเจ้าไปแน่!”

ซูยี่สีหน้าเคร่งขรึม ความเย็นยะเยือกค่อย ๆ แพร่กระจายไปรอบ ๆ ตัวเขา

“เจ้าคือองค์ชาย ตระกูลซูคือข้าราชบริพาร ตระกูลซูจงรักภักดีต่อตงเสวียนรุ่นแล้วรุ่นเล่า เพื่อปกป้องผู้คนในดินแดนแห่งนี้ ข้าไม่สามารถทำลายชื่อเสียงของบรรพบุรุษของข้าได้เพียงเพื่อความอาฆาตแค้นส่วนตัว แต่นอกจากในฐานะข้าราชบริพารแล้ว ข้ายังเป็นท่านลุงของเชียนหลีอีกด้วย เจ้าปฏิบัติต่อนางอย่างโหดร้าย ทั้งยังเนรคุณ หากปล่อยเจ้าไปง่าย ๆ ใจข้าคงไม่สงบ!”

“ซูยี่ เจ้าหล้าหรือ!”

หยุนชิงกุยตะโกนด้วยความโกรธ

ฉู่เชียนหลียกมุมปากขึ้นในทันที ดึงกระบี่ยาวออกมาจากในมือของเทียนชู แทงเขาไปที่หัวไหล่ขององค์ชายสามโดยไม่มีความลังเล

“อ้าก! ฉู่เชียนหลี! ข้าจะฆ่าเจ้า!”

หยุนชิงกุยตะโกนเสียงต่ำ ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย ร่างของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อในทันที

ฉู่เชียนหลีดวงตาเป็นประกาย ความเจ็บปวด ต่อต้านของเจ้าของร่างเดิมถูกส่งออกมา แต่กลับไม่ได้ส่งผลกระทบต่อรอยยิ้มที่มุมปากของนางแต่อย่างไร

การได้รับการปกป้องจากญาติสนิทที่ยินยอมทำผิดกฎตระกูลนั้น ถือเป็นโชคดีของนาง

ฉู่เชียนหลีถือกระบี่ยาวในมือ ความอยากรู้อยากลองปรากฏในสายตาของนาง หันไปถามซูยี่

“ท่านลุง ในตอนแรกที่ท่านเจอองค์ชายสาม เขาบาดเจ็บที่ไหล่ข้างนี้หรือ?”

หากว่าท่านลุงบอกว่าไม่ใช่ เช่นนั้นนางก็สามารถเพิ่มได้อีกสักสองสามรอย หากไม่ยังไม่ได้อีก นางจะแกะสลักบนตัวของหยุนชิงกุยก็ยังได้!

หยุนชิงกุยรีบร้อนหลบ แต่กลับถูกเทียนเสวียนยึดเอาไว้ และกดเขาลงไปกับพื้น

เมื่อเห็นฉู่เชียนหลีดีใจ ความเคร่งขรึมบนใบหน้าของซูยี่ก็ค่อย ๆ คลายลง จนเผยให้เห็นรอยยิ้มบาง ๆ บนใบหน้า

“พออายุมากแล้ว ความทรงจำก็ไม่ค่อยดี บางทีอาจจะเป็นหัวไหล่ทั้งสองข้าง?”

“เช่นนั้นยิ่งง่าย!”

วินาทีต่อมา กระบี่ยาวก็ถูกใช้ลงมืออีกครั้ง แทงเข้าไปที่หัวไหล่อีกข้างของหยุนชิงกุย

หยุนชิงกุยเจ็บจนลมลงไปกองกับพื้น ไหล่ทั้งสองข้างของเขามีเลือดสดไหลออกมาเป็นทาง

“ฉู่เชียนหลี ซูยี่ พวกเจ้ากล้าดีอย่างไร! ข้าคือองค์ชาย คือองค์ชายสามในรัชกาลปัจจุบัน!”

ฉู่เชียนหลีโยนกระบี่ยาวในมือทิ้งไป มองไปทางหยุนชิงกุยที่น่าเวทนาด้วยรอยยิ้มเย็นชา

“ฉู่เชียนหลีคนก่อน ใส่ใจแค่ตัวตนของเจ้า หาใช่ฐานะของเจ้า ฉู่เชียนหลีในตอนนี้ แม้แต่ตัวตนของเจ้าก็ไม่สนใจแล้ว ดังนั้น เจ้ายังสามารถเป็นตัวอะไรได้อีก?”

หยุนชิงกุยหอบเฮือกใหญ่ คำพูดของฉู่เชียนหลีราวกับกริชคม ที่ทิ่มแทงจนเขาเป็นรูพรุนในทันที

“ฉู่เชียนหลี เจ้า...”

“หุบปาก! ข้ายังมีคนต้องจัดการอีก อีกเดี๋ยวข้าจะส่งพวกเจ้าไปยังที่ที่ควรไป!”