ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 103

“อ๊อก... ”

ซุนยู่จือไม่หยุดคลื่นไส้ ทันใดนั้นเลือดสดก็ทะลักออกมาจากปากนาง ในนั้นยังมีพิษกู่ดำตัวอวบอ้วนอยู่ตัวหนึ่งด้วย เมื่อตกกระทบถึงพื้นก็ดิ้นรนไปมาไม่หยุด ภาพนั้นน่าเกลียดน่ากลัวที่สุด

เซียวจวินยี่ตะโกนด้วยควาสมตกใจ รีบก้าวถอยหลังไปอย่างรวดเร็ว การเคลื่อนไหวมากเกินไปจนเกือบทำให้คอยาว ๆ ของตนบาดเจ็บ

กิ่งก้านสีเขียวมรกตค่อย ๆ ยื่นออกมาอย่างระมัดระวัง ออกไปสำรวจพิษกู่ที่ดิ้นอยู่บนพื้น

เซินเป่าเดินขึ้นหน้า เอื้อมมือไปจับใบทั้งสองข้างของเถาวัลย์ไว้ เหมือนกับจับหูทั้งสองข้างของคนและพยายามอย่างมากในที่จะดึงมันถอยออกมา

“เจ้าชมพู ถ้าเจ้ากล้ากินมัน ข้าก็จะไม่สนใจเจ้าอีกต่อไป!”

เถาวัลย์รีบถอยออกมาอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นท่าทีที่แน่วแน่ของเซินเป่า ก็ทำได้เพียงจำใจถอยกลับออกมา

ซูยี่ตกอกตกใจ “เชียนหลี นี่มัน... ”

“พิษกู่ดูดจิต พิษกู่ชนิดหนึ่งที่ค่อนข้างหายาก สามารถควบคุมคนและฆ่าคนได้ สามารถเลี้ยงในร่างกายซุนยู่จือจนอ้วนกลมได้เช่นนี้ อย่างน้อยต้องมียี่สิบปีแล้ว”

“อย่างน้อยยี่สิบปีหรือ?” ซูยี่ขมวดคิ้ว “ไม่ใช่ว่า ตอนที่นางแต่งเข้าตระกูลซู มีความเป็นไปได้ว่าในร่างกายก็ได้ถูกเพาะเลี้ยงพิษกู่ไว้แล้ว?”

“ไม่ผิด” ฉู่เชียนหลีรี่ตาลงเล็กน้อย “ว่ากันตามเหตุผล พิษกู่ที่ถูกเลี้ยงด้วยเลือดกว่ายี่สิบปี มันได้รวมเข้ากับร่างกายนั้น เกิดความสัมพันธ์แบบพึ่งพาอาศัยกัน เมื่อซุนยู่จือตาย พิษกู่ตัวนั้นก็ไม่สามารถรอดไปได้ ภายใต้เงื่อนไขข้อดีและข้อเสียแล้ว พิษกู่ไม่มีทางเคลื่อนไหวด้วยตัวเอง”

ซูจิ่นจือเอ่ยปากด้วยความสงสัย “ตอนนี้ฆ่าซุนยู่จือไปแล้วจะมีประโยชน์อะไร?”

“ฆ่าคน... ส่วนใหญ่มักจะเพื่อปิดปาก”

ฉู่เชียนหลีประเมินซุนยู่จือ ทันใดนั้น สายตาก็ฉายแววสงสัย นางรีบกำแส้เอาไว้แน่น แล้วฟาดลงไปที่ซุนยู่จืออย่างเต็มแรง

“อ๊า!”

ครั้งนี้ นางไม่แม้แต่จะยั้งมือ ฟาดจนซุนยู่จือล้มกลิ้งลงไปกับพื้นเหมือนน้ำเต้า ทันใดนั้น เครื่องประดับผมบนศีรษะก็กระจัดกระจายไปทั่วพื้น

ซุนยู่จือเจ็บปวดเหลือทน กลิ้งและคลานไปข้างหน้า เอื้อมมือไปจับชายเสื้อของซูยี่แน่น

“น้องรอง ข้า... ทำผิด แต่ตอนที่ซูหมินยังมีชีวิตอยู่ ข้าไม่เคยทำอะไรที่ไม่ดีต่อเขาสักครั้ง! พวกเจ้าต่อสู้ในสนามรบ ข้าก็อยู่เบื้องหลังคอยดูแลจวนตระกูลซู คอยดูแลซูชิงหย่าน้องสาวของพวกเจ้า! แม้ไม่มีความน่าเชื่อถือ แต่ข้าก็ทำงานหนักอยู่ตลอดไม่ใช่หรือ?”

ซูยี่ขมวดคิ้ว ไม่มีเสียงตอบรับ

“น้องรอง จิ่นจือ ข้าสำนึกผิดแล้ว ข้าไม่ควรทำเช่นนั้นกับพวกเจ้า ข้าสมควรตาย! แต่ถึงอย่างไรข้าก็เป็นคนของตระกูลซู เป็นฮูหยินของซูหมิน! น้องรอง เจ้าอย่าลืมว่า ปีก่อนฟูจวินของข้าซูหมิน ก็เป็นเพราะว่าเจ้าช่วยเขาไม่ทันถึงได้เสียชีวิต!”

ซูยี่ตัวสั่น ความโกรธรอบตัวเขาเหมือนกับถูกน้ำเย็นสาดลงมาและค่อย ๆ หายไป

ซุนยู่จือเห็นว่าคำพูดนี้มีประโยชน์ สายตาก็เป็นประกายขึ้นในทันที

“ข้ายอมรับผิด ข้าจะเปลี่ยนตัวเอง ต่อไปจะไม่ทำเรื่องซ้ำรอยเดิมอีกเป็นแน่! น้องรอง เจ้าช่วยพูดกับเชียนหลี ไว้ชีวิตข้าเถิด...”

ฉู่เชียนหลีเดินขึ้นหน้า ก้มศีรษะลงและหยิบปิ่นปักผมแก้วสีเขียวหางนกชิ้นหนึ่งขึ้นจากพื้น ส่องดูกับพระอาทิตย์อย่างอย่างละเอียดลออ ชิ้นนั้นคือชิ้นที่ซุนยู่จือทำหล่นเอาไว้เมื่อครู่

“ท่านป้าใหญ่? เจ้าคิดว่าเจ้าต้องมีจิตใจแบบใดกัน จึงได้กล้าสวมเครื่องประดับของท่านแม่ของข้า มาร้องขอการให้อภัยต่อหน้าข้า?”

ว่าอย่างไร?

ซูยี่เบิกตากว้าง มองไปทางปิ่นปักผมในมือฉู่เชียนหลี

“เชียนหลี รีบเอามาให้ข้าดู!”

ฉู่เชียนหลีส่งปิ่นปักผมส่งให้ พร้อมเอ่ยปากพูด

“ข้าจำได้ว่าท่านลุงเคยพูดกับข้า ท่านแม่นั้นเป็นคนใส่ใจมาก อีกทั้งยังชอบดอกไม้นานาชนิด ยังทำรอยประทับดอกไม้ไว้ในเครื่องประดับของนาง”

“ใช่ เป็นเช่นนั้น”

“ปิ่นแก้วชิ้นนี้ ด้านในยังมีกลีบดอกหอมหมื่นลี้อยู่ด้วย”

ซูยี่เมื่อยืนยันแล้ว ก็เงยหน้าขึ้นจ้องไปทางซุนยู่จือ

“นี่มันเรื่องอะไรกัน? ปิ่นปักผมที่มีสัญลักษณ์ของดอกหอมหมื่นลี้เป็นสินสอดของชิงหย่า เป็นเครื่องประดับที่นางชอบมากที่สุด เหตุใดจึงมาอยู่ในมือของเจ้า?”