ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 104

ซุนยู่จือใบหน้านั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้มภาคภูมิใจ พูดอย่างบ้าคลั่ง

“ในตอนนั้นข้ายังไม่เคยได้ออกจากจวนจึงไม่มีประสบการณ์ ตอนไปเที่ยวเล่นกับพวกผู้ชายไม่ทันได้ระวังตัว อยู่ ๆ ก็เกิดตั้งครรภ์ขึ้นมา แต่ข้าไม่เต็มใจที่จะแต่งงานกับคนทั่วไป แน่นอนว่าต้องหาคนที่เป็นการเป็นงานมารับช่วงต่อ”

ซูยี่กัดฟันถาม “ดังนั้น ตอนนั้นเจ้าจึงวางแผนมอมเหล้า แล้วมีสัมพันธ์แนบชิดกับท่านพี่ชายใหญ่ของข้า จากนั้นก็โกหกว่ามีครรภ์ บีบบังคับให้พี่ชายใหญ่แต่งงานกับเจ้า ทำให้เขาไม่อาจปฏิเสธที่จะต้องไปสู่ขอเจ้าได้?”

“ถูกแล้ว”

ซุนยู่จือหลุบตาลงต่ำ ริมฝีปากแดงก่ำราวกับเลือดสดกำลังไหล

“ซูหมิน ฐานะสูงส่ง ซื่อสัตย์ ตรงไปตรงมา แม่ทัพใหญ่ผู้สง่างาม แต่กลับไม่มีการป้องกันตัวกับผู้หญิงตัวเล็ก ๆ เลยแม้แต่น้อย? เช่นนั้นเหตุใดข้าต้องไม่ใช้ประโยชน์จากเขาให้ดีงั้นหรือ? จนตัวเขาตายไปแล้วยังไม่รับรู้ ว่าความจริงแล้วเรื่องในวันนั้นไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย ฮ่า ๆ ...”

ซูยี่อดรนทนไม่ไหวอีกต่อไป หมัดหนึ่งถูกปล่อยออกไป ชกเข้าที่ใบหน้าของซุนยู่จือโดยตรง

สติของซุนยู่จือสั่นไหวเล็กน้อย จากนั้นก็ได้สติคืนกลับมา นางจำไม่ได้ว่าก่อนนี้ได้พูดอะไรไปบ้าง ทำได้เพียงมองสายตาที่โกรธแค้นของซูยี่และฉู่เชียนหลีด้วยความหวาดกลัว

“อ้า! พวกเจ้า... พวกเจ้าจะทำอะไร?”

ฉู่เชียนหลีขมวดคิ้ว พลังทิพย์ที่ใส่เข้าไปในหัวของซุนยู่จือได้รับการกระเทือนจนสลายไป มันทำให้นางรู้สึกไม่ค่อยดี แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้เอ่ยปากห้ามซูยี่

ซูยี่กำหมัดไว้แน่น เส้นเอ็นปูดโปนขึ้นบนหลังมือเขา

“ซุนยู่จือ ตลอดชีวิตข้าไม่เคยลงไม้ลงมือกับผู้หญิงมาก่อน แต่ว่าเจ้า... สมควรตาย!”

ซุนยู่จือกรีดร้องด้วยความเกรงกลัว “ไม่ ซูยี่ ข้าคือสะใภ้ใหญ่ของเจ้า!”

“หุบปาก!” ซูยี่ตะโกนตัดออก “เจ้าไม่คู่ควร! เจ้า! ไม่คู่ควร!”

ซูยี่จ้องมองไปยังซุนยู่จือไม่วางตา ดูเหมือนจะมีร่องรอยของน้ำตาเลือด ฉายประกายสีแดงในดวงตาของเขา

“ซุนยู่จือ ท่านพี่ชายใหญ่ถูกเจ้าวางแผนให้ตกเป็นผู้ทำลายความบริสุทธิ์ของผู้หญิง ถูกท่านพ่อของข้าสั่งโบยร้อยครั้ง ล้มหมอนนอนเสื่อสามเดือนกว่าจะหายดี! หลังจากนั้น ได้ยินว่าเจ้าตั้งครรภ์ เขาไม่สนใจคำครหาที่เลื่องลือไปทั้งเมือง คุกเข่าต่อหน้าท่านพ่อถึงสามชั่วยาม ยืนยันจะแต่งเจ้าเข้าตระกูล!”

ซุนยู่จือมองท่าทางของซูยี่ที่กำลังโกรธถึงขีดสุด “ข้า...”

“แต่หลังจากนั้น เมื่อเจ้าแต่งเข้าตระกูลซูแล้วเจ้าทำสิ่งใด? ไม่เคารพพ่อสามี ไม่ปรนนิบัติสามี เรื่องพวกนี้คนตระกูลซูต่างก็อดทนกันได้ แต่หลังจากนั้นสิบวันเจ้าก็จงใจทะเลาะกับท่านพี่ใหญ่ และวางแผนให้แท้ง ท่าทางแข็งกระด้างต่อท่านพ่อทำให้ท่านโมโหจนตาย ทำให้ท่านพี่ใหญ่ต้องรู้สึกผิดที่กลายเป็นคนเนรคุณต่อท่านพ่อ ทั้งยังฆ่าลูกแท้ ๆ ของตัวเอง ใช้ชีวิตด้วยความทุกข์ไปจนถึงนาทีสุดท้ายของชีวิต!”

“ไม่เกี่ยวกับข้า...”

ซุนยู่จือใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตะหนก

ฉู่เชียนหลีได้ยินเช่นนั้น เจตนาฆ่าฉายแววขึ้นในดวงตาอันเย็นชาของนาง

นางก้าวขึ้นไปด้านหน้า พยุงแขนของซูยี่ให้ลุกขึ้น

“ท่านลุง หญิงเช่นนี้ ไม่สมควรให้แปดเปื้อนมือของท่าน”

มือของซูยี่แข็งราวกับก้อนหิน ความเกลียดชังและความเสียใจในใจราวกับกำลังโจมตีให้เขาให้เขาแพ้พ่าย

“เชียนหลี... เชียนหลี... ข้าเกลียด ข้าเกลียดเหลือเกิน!”

เขาเกลียดที่ตนเองมองคนไม่ขาด! เกลียดที่ไม่ได้กำจัดซุนยู่จือตัวหายนะให้พ้นทางตั้งแต่แรก!

นางทำร้ายท่านพ่อ ทำร้ายท่านพี่ใหญ่ ทำร้ายน้องหญิง ทำร้ายจิ่นจือและเชียนหลี...

ขณะที่ซูยี่กำลังคิด ร่างกายก็เอนไปมาอย่างรุนแรง จากนั้นก็กระอีกเลือดออกมาอึกใหญ่ จากนั้นก็ค่อย ๆ ก็ล้มตัวลงไปอีกด้าน

“ท่านพ่อ!”

ภาพตรงหน้าถูกซูจิ่นจือที่เพิ่งหันกลับมาเห็นเข้าพอดี เขารีบวิ่งไปด้านหน้าและรับซูยี่เอาไว้

ฉู่เชียนหลีรีบเข้ามาจับชีพจร “ไฟโมหะโจมตีหัวใจ ทนรับแรงโจมตีไม่ไหว ท่านผู้พี่ ท่านพาท่านลุงกลับเข้าไปพักก่อน ทางนี้ให้ข้าจัดการ”

ท่านลุงได้ยินเรื่องที่น้องหญิงของตนถูกทำร้ายจนตายอย่างกะทันหัน พี่ชายใหญ่ก็ถูกวางแผนให้จบชีวิตลงด้วยความเกลียดชัง เช่นนี้จะไม่ให้โกรธขึ้นหน้าได้อย่างไร?

ซูจิ่นจือค่อย ๆ พยุงซูยี่ขึ้นนั่งบนรถเข็น จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนด้วยความโกรธ ดึงกระบี่ยาวจากในมือของเทียนชูออกมา หันไปทางซุนยู่จือเตรียมจะพุ่งตรงไปแทงนาง

“หญิงโฉด ข้าจะฆ่าเจ้า!”

ฉู่เชียนหลีก้าวขึ้นมาห้ามเอาไว้ แค่เพียงซุนยู่จือคนเดียวเป็นไปไม่ได้ที่จะมีความพยายามมากขนาดนั้น นางต้องการทำให้ชัดเจนเรื่องความสัมพันธ์ของซุนยู่จือและฉู่หานปี้ รวมไปถึงผู้ฝึกตนคนอื่นด้วย!

“ท่านผู้พี่!”

ซูจิ่นจือราวกับถูกความโกรธครอบง่ำจนเสียสติ “เชียนหลี วันนี้ข้าจะต้องตัดคอนางแพศยาคนนี้ให้ได้!”

ซุนยู่จือตัวสั่นและหดตัวเป็นลูกกลม ๆ

“ซูจิ่นจือ เจ้าจะฆ่าคนสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้! ฆ่าคนต้องชดใช้ด้วยชีวิต หากข้าตาย เจ้าก็หนีไม่พ้นโทษประหาร!”

ฉู่เชียนหลีมองตาซูจิ่นจือด้วยแววตามั่นคง “ท่านผู้พี่ ท่านเชื่อใจข้าหรือไม่?”