ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 105

เทียนเสวียนได้ยินเรื่องราวของซุนยู่จือ แต่เดิมก็มีความขุ่นเคืองอยู่แล้ว เมื่อนึกถึงของสะสมของตัวเอง ตาเป็นประกาย สักพัก เขาก็หยิบฆ้องออกมา อีกทั้งยังทำให้หยุนชิงกุยตื่น ตามสัญญาณของเชียนหลีด้วย

ฉู่เชียนหลียกแส้ยาวในมือขึ้น ดวงตาเฉียบคมราวกับดาบ ชี้ไปทางองค์ชายสามหยุนชิงกุยโดยตรง

“เจ้าก็ตามมาด้วย”

องค์ชายสามจับไหล่ที่บาดเจ็บของเขา ดวงตาเบิกกว้าง ข่มขู่ด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

“ฉู่เชียนหลี ข้าคือองค์ชาย!”

“ข้าสนหรือว่าเจ้าเป็นใคร?”

ฉู่เชียนหลีแส้ยาวในมือของนางฟาดออกไป ฟาดลงไปบนร่างของหยุนชิงกุยเต็มแรง น้ำเสียงนั้นเย็นชาไร้เทียมทาน

“เจ้าจะตามออกมาดีดี หรือจะให้ข้าลากเจ้าด้วยแส้ยาวนี้?”

หยุนชิงกุยจ้องมองตาค้าง ความอับอายไม่มีที่สิ้นสุดก่อตัวขึ้นในใจ บีบบังคับให้ตนเปล่งเสียงหวานออกมา

“ฉู่เชียนหลี เจ้าจะไม่แสดงความเห็นอกเห็นใจหน่อยหรือ?”

“เลิกพูดไร้สาระ เดินไป!”

“ก๊อง!”

ฆ้องก้องกังวานไปทั่วฟ้าดิน ดังไปทั่วเมืองหลวงในชั่วพริบตา

เหล่าชาวบ้านได้ยินว่าฉู่เชียนหลีจะเข้าเมืองไปหาซูหมิน ติดตามอย่างใกล้ชิดตลอดทาง ในใจก็ยังเต็มไปด้วยความกังวลเช่นกัน

พวกเขาเดินตามมาทั้งทาง หลายคนพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา นับความสำเร็จของตระกูลซูตลอดหลายปีที่ผ่านมา ยิ่งพูดยิ่งรู้สึกละอายใจ

ตระกูลซู เป็นเทพสงครามแห่งตงเสวียน ปกป้องความสงบสุขที่ชายแดนมาหลายสิบปี ถึงแม้ในวันนี้ตระกูลซูจะล่มไป พวกเขาไม่สามารถเนรคุณได้

ขณะที่คิด ทันใดนั้นเสียงฆ้องก็ดังขึ้นทั่วเมืองหลวง ทุกคนมองไปยังประตูของตระกูลซู วินาทีต่อมา ดวงตาของพวกเขาก็เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ

“คุณหนูใหญ่ฉู่ เหตุใดจึงได้พาซุนยู่จือออกมาอีก?”

“นางซุนถึงจะเป็นมารสาว เราทุกคนเห็นด้วยตาตนเอง คุณหนูใหญ่ต้องจัดการมารสาวเป็นแน่!”

“ครั้งนี้พวกเราต้องไม่หลงเสน่ห์มารสาวอีก เราต้องสนับสนุนคุณหนูใหญ่!”

“ถูกแล้ว!”

เสียงโห่ร้องของฝูงชนดังเข้ามา ซุนยู่จือกลับดูเหมือนว่าไม่ได้ยิน ยังคงยิ้มเหมือนกับเสียสติ แม้กระทั่งดึงคอเสื้อออกด้วยมือเดียว เล่นหูเล่นตากับผู้ชายสองข้างทาง

ด้านข้างนางซุน ตามมาด้วยชายคนหนึ่งที่เลือดไหลท่วมตัว ถูกพยุงโดยองครักษ์สองคน ผมเผ้ายุ่งเหยิง สภาพน่าเวทนาอย่างยิ่ง เขาก้มศีรษะลงจนมองไม่เห็นใบหน้าของเขาอย่างชัดเจน

ฮูหยินเฒ่าแห่งตระกูลซุนได้ยินว่าซุนยู่จือถูกฉู่เชียนหลีจับตัวไว้ ก็รีบพาคนตามออกมาทันที

นางรู้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นที่ประตูเมือง แต่ไม่ทราบรายละเอียด นางลงมาจากรถม้า เมื่อเห็นสภาพของซุนยู่จือ จู่ ๆ สีหน้าก็เปลี่ยนไป ไฟแห่งความโกรธลุกโชน

“ยู่จือ ลูกสาวข้า! ทหาร ไปช่วยคุณหนู!”

“ขอรับ”

ฉู่เชียนหลีมองคนจากตระกูลซุนที่ตามมาด้วยความเย็นชา ในวินาทีที่คนรับใช้กำลังจะจับถึงตัวซุนยู่จือนั้น แส้ยาในมือก็ถูกฟาดออกไปอย่างรุนแรง

“ป้าบ!”

แรงฟาดจากแส้อันหนักหน่วงทำให้คนใช้หลายคนบินออกไป

“เจ้าคือ... ฉู่เชียนหลี?”

ฮูหยินเฒ่าแห่งตระกูลซุนเงยหน้าขึ้น วินาทีที่เห็นฉู่เชียนหลี แววตาสงสัยแวบวาบขึ้นมาทันที

“ใช่”

“ดีจริง เพียงแค่เด็กน้อยคนหนึ่ง แต่กลับไม่เคารพท่านป้าใหญ่ของตนเอง นี่น่ะหรือลูกสาวที่แสนดีของซูชิงหย่า!”

ฉู่เชียนหลีดวงตาสั่นไหว ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยความเย็นชา

“เจ้าไม่คู่ควรที่จะเอ่ยถึงท่านแม่ของข้า!”

นางขยับปลายนิ้วเล็กน้อย ค่ายทิพย์ที่สลักอยู่ในร่างของซุนยู่จือก็เปิดใช้งานในทันที

ซุนยู่จือบิดเอว ท่าทีนั้นเต็มไปด้วยความยั่วยวน ยกมือขึ้นแล้วชี้ไปตามทาง หัวเราะดังลั่นเหมือนคนโง่

“ฮ่าฮ่าฮ่า ท่านแม่ ท่านมาได้จังหวะพอดีเชียว! ดูสิ ผู้คนมากมายรอบตัว เต็มไปด้วยชายที่หน้าตาดีและตัวสูงใหญ่ ลูกให้ท่านแม่เลือกก่อน”

ฮูหยินเฒ่าแห่งตระกูลซุนเบิกตาโพล่ง ตะโกนด้วยความอับอาย “นางสารเลว เจ้าพูดบ้าอะไร?”

“ท่านแม่โกรธด้วยเหตุใด หากท่านชอบ ก็เอาไปเสีย ลูกจะไปแย่งชิงกับท่านได้อย่างไร?”

เมื่อคำพูดนี้หลุดออกมาจากปากนาง สีหน้าของผู้คนรอบข้างก็พลันมองฮูหยินเฒ่าแห่งตระกูลซุนด้วยใบหน้าที่เปลี่ยนไป

ฮูหยินเฒ่าอายุอานามก็น่าจะไม่ต่ำกว่า60ปีแล้วมิใช่หรือ?

หรือว่านางกับซุนยู่จือจะเหมือนกัน ยังคงหมกหมุ่นอยู่กับผู้ชาย?

เหมือนคิดถึงตรงนี้ ทุกคนมองไปทางฮูหยินเฒ่าแห่งตระกูลซุนที่อยู่ในสภาพผิวเหี่ยวย่นและผมซีดขาว มีอาการคลื่นไส้เกิดขึ้นที่หน้าอกของพวกเขาอย่างฉับพลัน

“นางซุนเป็นมารสาว คนของตระกูลซุนก็ไม่ต่างอะไรกับซ่องสัตว์สกปรก!”

“คลื่อนไส้จริง ๆ!”

“หุบปาก!” ฮูหยินเฒ่าแห่งตระกูลซุนใบหน้าซีดเซียว ในใจกระวนกระวายอยู่ไม่สุข “ยู่จือ มีอาการของโรคเรียกร้องความสนใจอีกแล้ว! ทหาร รีบมาพาตัวนางกลับไป เชิญหมอหลวงมารักษาให้หายดี!”