ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 107

นางซุนดวงตาเบิกกว้างในทันที เขามองไปยังชายที่อยู่ในสภาพน่าเวทนาทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือดด้วยความไม่เชื่อ ผู้คนรอบข้างก็ต่างอ้าปากตาค้างเช่นกัน

องค์ชายสาม... หยุนชิงกุย...

ฉู่เชียนหลีเดินขึ้นไปด้านหน้า นัยน์ตาเย็นชาคู่นั้นฉายแววเย้ยหยัน

“องค์ชายสามไม่ห่วงตัวเองถูกนางซุนทำร้ายบาดเจ็บสาหัส แต่ก็ยังยึดมั่นออกมาเดินไปกับข้า หมายจะเปิดเผยความชั่วร้ายของนางซุนให้ประชาชนได้รับรู้ การกระทำอันประเสริฐเช่นนี้ ช่างน่าชมเชยเสียจริง”

หยุนชิงกุยได้ยินดังนั้น ก็ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น “เจ้า... ”

เหตุใดนางจึงพูดเช่นนี้? นางกำลังวางแผนร้ายอะไรอยู่อีก?

“คุณพระ เป็นองค์ชายสามจริง ๆ!”

“นางซุนชั่วร้ายจริง ๆ แม้แต่องค์ชายสามของพวกเรายังสามารถทำร้ายจนอยู่ในสภาพนี้ได้”

“ร้ายกาจเกินไปจริง ๆ ทำให้องค์ชายสามของพวกเราน่าเวทนาได้ถึงเพียงนี้!”

สายตาแปลก ๆ และการวิพากษ์วิจารณ์เกิดขึ้นไปทั่ว มันพุ่งตรงมาบนตัวของเขา

หยุนชิงกุยรู้สึกเหมือนถูกถอดเสื้อผ้าทั้งหมด กระชากเปลือกนอกของเขาออก ดึงส่วนที่มืดมนและไม่ต้องการเปิดเผย ให้ออกมาอยู่ภายใต้แสงอาทิตย์

ทุกนาที ทุก ๆ วินาที ต่างเป็นความอัปยศและดูหมิ่น

“ฉู่เชียนหลี!”

นัยย์ตาของหยุนชิงกุยเต็มไปด้วยความแค้น นัยน์ตาแดงก่ำแดง เสียงแหบแห้ง ฝืนกัดฟันฟันพูดออกมา

ฉู่เชียนหลีค่อย ๆ ยกมุมปากเขาเล็กน้อย เขยิบเข้าไปใกล้หยุนชิงกุย

“ข้าอยู่นี่เพคะ องค์ชายสามวางใจ สิ่งชั่วร้ายอย่างตระกูลซุน ข้าจะต้องถอนรากถอนโคนมันให้ได้!”

ฮูหยินเฒ่าแห่งตระกูลซุนมองไปที่หยุนชิงกุย เหมือนกับถูกใครบีบคอเอาไว้ อ้าปากพะงาบ ๆ แม้แต่จะหายใจยังลำบาก

จบแล้ว...

ตระกูลซุนจบแล้วจริง ๆ!

เมื่อคิดถึงตรงนี้ นางก็ไม่สามารถสูดลมหายใจเข้าไปได้ ทันใดนั้นก็พลันตาเหลือก เป็นลมล้มพับลงไปทันที

ฉู่เชียนหลีแววตานิ่งเรียบ “องค์ชายสาม ยังต้องเดินทางอีกช่วงสั้น ๆ เท่านั้น ท่านอดทนอีกสักนิดเป็นอย่างไร?”

หยุนชิงกุยจ้องไปที่ฉู่เชียนหลีไม่วางตา นัยน์ตาแดงก่ำแดง ดุร้ายเหมือนปีศาจ

ฉู่เชียนหลีละสายตาออกมา “เทียนเสวียน ไปหาคนมาหามฮูหยินเฒ่าแห่งตระกูลซุนไป ข้ายังจัดการไม่เสร็จ!”

“ขอรับ!”

เหล่าผู้คนต่างก็รีบร้อนเดินตามหลังฉู่เชียนหลี

พวกเขาตกใจมากเสียจนไม่รู้จะทำตัวอย่างไรดี คิดเพียงแค่จะเดินตามหลังฉู่เชียนหลีไป เพื่อจะได้ฟังว่าแท้จริงแล้วตระกูลซุนนั้นชั่วร้ายเพียงใด อีกทั้งยังเข็ญฆ่าคนไปแล้วอีกไม่รู้เท่าไร!

ฉู่เชียนหลีมองซุนยู่จือด้วยสายตาเย็นชา

“ไป เดินต่อไป!”

ซุนยู่จือได้ยินเช่นนั้น ก็เริ่มสาวเท้าเดินบิดเอวไปข้างหน้าต่อ

ทันใดนั้น สายตาของนางก็เป็นประกาย มองไปยังชายหนุ่มที่ยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน

“ใต้เท้าจู่ว? เหตุวันนี้เห็นข้า แต่กลับไม่แยแสเลย? เมื่อก่อน เห็นท่านรีบร้อนจะเป็นจะตาย?”

เหล่าชาวบ้านต่างหันไปมองใต้เท้าจู่ว แล้วจึงก็สูดหายใจเข้าลึกในทันที

หลี่เหวินจู่ว ราชเลขากรมพิธีการ!

องค์ชายสามหยุนชิงกุยเงยหน้า ในใจก็มีความมั่นใจเพิ่มมากขึ้น นั่นมันคนของเขา!

หลี่เหวินจู่วได้เข้าร่วมการล่าสัตว์ฤดูใบไม้ผลิด้วย ตอนที่กำลังจะกลับจวน ก็ได้ยินเสียงฆ้องดังขึ้น จึงแวะเข้ามาดูเสียหน่อย คาดไม่ถึงว่าจะถูกซุนยู่จือพบเข้าจนได้

“สามหาว! ข้าไม่เคยรู้จักเจ้า เจ้าพูดจาเลอะเทอะอะไร?”

“ไม่รู้จักหรือ? เพิ่งร่วมรักกันในงานล่าสัตว์ ที่หลังของท่าน ตอนนี้ยังมีรอยเล็บของข้าอยู่เลย สวมชุดขุนนาง ก็จำข้าไม่ได้เสียแล้วหรือ?” ซุนยู่จือพูดเยาะเย้ย

“เจ้า... ”

“หุบปาก กล้าดีอย่างไรมาใส่ร้ายขุนนางเช่นข้า?” หลี่เหวินจู่วหน้าดำคร่ำเครียด เมื่อมองไปยังองค์ชายสาม ใบหน้าก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว “ฉู่เชียนหลี เจ้าทำร้ายองค์ชายหรือ เจ้ามันจิตใจชั่วช้า สมควรถูกลงโทษ!”

ฉู่เชียนหลีมองด้วยสายตาเย็นชา เรื่องของตัวเองยังไม่สามารถขี้แจ้งได้ ตอนนี้ยังมีกระจิตกระใจมาแสดงความจงรักษ์ภักดีกับองค์ชายสามอีกหรือ?

ยกแส้ยาวในมือขึ้น ฟาดลงไปทางหลี่เหวินจู่วเต็มแรง