ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 108

เหล่าผู้คนที่เดินตามกันมาทั้งทาง เมื่อเห็นซุนยู่จือหยุดลงที่หน้าประตูจวนเฉิงเสี้ยง ก็ทำได้แค่เดาไปต่าง ๆ นานา

“หรือว่าตระกูลฉู่ก็เกี่ยวข้องกับตระกูลซุนด้วย?”

“เรื่องนี้พวกเจ้าก็คงไม่รู้แล้วล่ะสิ? ข้าเคยได้ยินมาว่าปีศาจที่ควบคุมตัวต่อก็คือตระกูลฉู่!”

“ใช่ ไม่ผิดแน่ ข้าก็ได้ยินมา คุณหนูใหญ่ฉู่บอกว่ามีต้นกำเนิดเดียวกันกับปีศาจตัวนั้นด้วย!”

“ใช่! ต้นกำเนิดเดียวกัน แต่ต่างกันราวฟ้ากับเหว!”

ฉู่เชียนหลีเงยหน้าขึ้นและมองไปยังประตูจวนสูงลิ่วที่อยู่ข้างหน้าด้วยสายตาเย็นชา

ในตอนนั้นเจ้าของร่างเดิมหน้าตาน่าเกลียดจึงถูกส่งตัวไปชนบท ต่อมาได้ช่วยชีวิตองค์ชายสามไว้จึงได้กลายเป็นผู้ทำความดีความชอบ ถึงได้รับการต้อนรับให้เข้ามาอยู่ในจวน หลังจากนั้น เจ้าของร่างเดิมและตระกูลซูก็ถูกหลอกใช้จนสิ้น สิ่งที่ตอนรับนางคือความอัปยศ และจุดจบคือความตาย...

ตั้งแต่เริ่มจนจบ ตระกูลฉู่ต่างก็เอาผลประโยชน์อยู่เหนือสิ่งอื่นใด

ในสายตาของพวกเขา ฉู่หานปี้เห็นชีวิตคนเป็นเพียงต้นไม้ใบหญ้า เอาชีวิตคนอื่นมาเป็นเครื่องมือเพื่อเหยียบขึ้นไป เพียงแค่ได้รับประโยชน์เท่านั้นเรื่องใดก็ไม่สำคัญ

เพียงแต่ตระกูลที่โลภไปด้วยเงินตราเช่นนี้ กลับพูดคำว่าศีลธรรมได้เต็มปากเต็มคำ

วันนี้ นางจะดึงหน้ากากของจวนเฉิงเสี้ยงออกมา!

ซุนยู่จือหยุดฝีเท้าลง มองไปยังจวนเฉิงเสี้ยงที่อยู่ตรงหน้า แววตานั้นเต็มไปด้วยความริษยาและความโลภ

“จวนเฉิงเสี้ยง เป็นสถานที่ที่ดีเสียจริง แต่น่าเสียดายที่ใต้เท้าเฉิงเสี้ยงไม่รู้จักความสนุก ไม่รู้จักข้อดีของข้า ร้องขอตัวคนไม่ได้ ก็ทำได้แค่ถอยออกมาเพื่อขออย่างอื่นแทน นั่นก็คือเรียกเงินนั่นเอง”

“เรียกเงินคือสิ่งใด?”

“แน่นอนว่าต้องเป็นสินสอดของฮูหยินซูชิงหย่าของฉู่เฉิงเสี้ยง ซูหมินกับซูยี่เจ้าคนโง่ทั้งสองคนนั้น ว่ากันว่าผู้ชายมุ่งมั่นที่จะทำงานหนักในทุกทิศทุกทางเพื่อเลี้ยงดูครอบครัว จึงเอาทรัพย์สมบัติของตระกูลซูราวครึ่งหนึ่งมอบให้นางเป็นสินสอด! นั่นเดิมทีต้องเป็นของข้า แต่สุดท้ายกลับถูกเอาไปจนหมด ข้าจึงต้องหาวิธีเพื่อเอามันกลับมา!”

เมื่อคำพูดนี้หลุดออกมา ไม่รู้ว่ามีกี่คนที่ตกใจจนหุบปากไม่ลง

“อย่างไร? นางซุนเป็นพี่สะใภ้ใหญ่ของซูฮูหยิน นางวางแผนแย่งชิงสินสอดของน้องสะใภ้ตัวเองหรือ?”

คนทั่วไปนั้น หากไปยุ่งย่ามกับสินสอดของภรรยาจะถือว่าเป็นเรื่องหนึ่งที่ขายหน้าจนถึงที่สุด ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตำหนักขุนนาง

ซุนยู่จือยิ้มด้วยความภาคภูมิใจ “ฉู่เชียนหลี เจ้ารู้หรือไม่ว่าสินสอดของท่านแม่ของเจ้าเมื่อเปลี่ยนมันเป็นเงินแล้วเอาไปทำอะไร?”

ฉู่เชียนหลีขมวดคิ้ว “ทำอะไร?”

“ติดสินบนเจ้าพนักงาน ยื้อเวลาในสนามรบ ทำให้ซูหมินต้องตายอยู่ในสนามรบ ฮ่า ๆ ๆ! ก็ไม่ยอมให้ทรัพย์สินแก่ข้านี่หนา? เช่นนั้นข้าจึงใช้ทรัพย์สินพวกนี้ข้ามันให้ตายเสีย!”

“จิตใจชั่วร้ายเหลือเกิน!”

“ฮะฮ่า ชั่วร้ายแล้วอย่างไร? ใครใช้ให้ซูหมินไม่ยอมเชื่อว่าซูชิงหย่าตายเพราะคลอดเจ้ากันเล่า ต้องการแต่จะยืนยันความบริสุทธิ์ให้เจ้าตลอดมา? อีกทั้งยังจะรับเจ้ากลับมาตั้งแต่แรกอีก? หึ ฝันไปเถอะ!”

“สินสอดของท่านแม่ของข้าอยู่ที่ตระกูลฉู่ มีนางอู๋คอยดูแล เช่นนั้น เจ้าทั้งสองคนร่วมมือและสมรู้ร่วมคิดกันมานานแล้ว?”

“จะไม่ใช่ได้อย่างไร? ต้องขอบใจนางอู๋ที่ช่วย! นางมีสินสอดของซูชิงหย่า ข้ามีโรงจำนำและเส้นทางค้าขาย เข้ากันได้เป็นอย่างดีเชียวล่ะ ฮ่า ๆ ๆ!”

คนรอบข้างเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง ไม่ว่าอย่างไรพวกเขาก็คาดไม่ถึง คนคนหนึ่งจะสามารถจิตใจชั่วร้ายถึงเพียงนี้ได้อย่างไร

“เกินไปแล้ว! ร่วมมือกับคนนอก วางแผนเล่นงานน้องสะใภ้กับหลานสาวตนเอง ไม่กลัวฟ้าลงโทษเลยหรืออย่างไร?”

“สาแล้วที่ได้ชื่อว่าเป็นนางปีศาจ!”

“คุณหนูใหญ่ พวกเราจะช่วยท่านตีมันให้ตาย!”

ฉู่เชียนหลียกมือขึ้น เป็นสัญญาณให้ทุกคนอยู่ในความสงบ จากนั้นก็เอ่ยปากถามซุนยู่จือ “เจ้าพูดเรื่องพวกนี้ มีหลักฐานหรือ?”

“แน่นอน ข้าทำอะไรละเอียดรอบครอบ แต่ละวันข้านอนกับใครบ้าง ต่างก็จำได้อย่างชัดเจนทีเดียว ยิ่งเรื่องการซื้อขายสินสอด เรื่องใหญ่เช่นนี้จะไม่บันทึกได้อย่างไร?”

นางซุนหัวเราะด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ

“ในมือข้ามีบัญชีที่นางอู๋เป็นคนลงชื่อด้วยตัวเอง! ฮ่า ๆ ๆ นางอู๋นางสารเลวนั่นต้องคาดไม่ถึงแน่ ๆ ว่าข้าคอยระวังตัวจากนางอยู่เสมอ!”

ฉู่เชียนหลีได้ยินคำพูดนี้จากซุนยู่จือ พยักน้องเบา ๆ พร้อมกับสายตาที่เย็นชา

“ดี ดีมาก!”

สิ้นเสียง นางกำแส้ในมือไว้แน่น หมุนตัวหันหน้าไปทางประตูใหญ่จวนเฉิงเสี้ยง

ตำหนักแห่งนี้ยังสูงและตระหง่านเหมือนเมื่อแรกเห็น ความสวยงามของประตูจวนตระกูลขุนนางสีแดง ความยุติธรรมและความเที่ยงตรง ภายใต้แสงแดดที่ส่องลงมา ทุก ๆ ที่ต่างเปล่งแสงเป็นประกายระยิบระยับ

“ตระกูลซูมีเซียวจวินยี่คอยช่วยเหลือ แล้วตระกูลซูยังมีพรรคพวกเก่าอีกมากเพียงนั้น ข้าจะลงมือได้อย่างไร?

ฉู่เยี่ยนชิงสะบัดแขนเสื้ออย่างแรง “เอาล่ะ ข้าไม่อยากฟังเจ้าว่าจะพูดอะไรอีก เจ้าออกไปเอง ไปรับผิดต่อฉู่เชียนหลีเสีย!”

แววตาของนางอู๋เต็มไปด้วยความความโกรธ “หากเป็นเช่นนั้น หากข้าต้องจบแล้วจริง ๆ! ข้าเป็นแม้แท้ ๆ ของหานปี้ หานปี้เป็นท่านเซียน เข้าครอบครองวิชาเซียน เบื้องหลังยังมีอาจารย์ท่านหนึ่งที่แข็งแกร่งเกินใคร หรือว่าฮ่องเต้จะไม่เกรงกลัวหรือ?”

ใบหน้าของฉู่เยี่ยนชิงกระตุกเล็กน้อย บาดแผลที่ได้รับจากตัวต่อนั้นเจ็บปวดจนเข้ากระดูก

งานล่าสัตว์ฤดูใบไม้ผลิครั้งนี้ เขาไม่ได้รับอนุญาตให้อยู่เคียงข้างฮ่องเต้ หลังจากได้ยินข่าวเรื่องฮ่องเต้กลับเมือง เขาก็พาบรรดาข้าราชการที่อยู่ในเมืองหลวงออกไปต้อนรับ

แต่กลับคาดไม่ถึงว่า ยังไม่ทันได้ไปต้อนรับฮ่องเต้ก็กลับถูกตัวต่อร่างแดงโจมตีเข้าให้

ตอนที่ฉู่หานปี้กำลังควบคุมตัวต่อพวกนั้น กลับไม่ได้ส่งข่าวคราวใด ๆ ล่วงหน้าให้ท่านพ่อของเขาแม้แต่น้อย อีกทั้งยังทำให้เขาเกือบตายตรงนั้นอีกด้วย!

“นางอู๋ เจ้าเป็นแม่ของหานปี้ หากเขามีความตั้งใจ ก็จะต้องรีบมาช่วยเจ้าแน่นอน”

แต่หากไม่...

เช่นนั้นเขาก็ต้อวงคิดหาวิธีปกป้องตัวเองและตระกูลซู!

ฉู่เยี่ยนชิงไม่อยากสงสัยลูกชายตัวเอง แต่ตอนที่ตัวต่อร่างแดงบินทั่วว่อนทั่วฟ้าเช่นนั้นได้ทิ้งความแค้นลึกในใจของเขา

เมื่อคิดไปถึงร่างของฉู่หานปี้ที่หนีไปด้วยแขนที่หัก เขารู้สึกเหมือนนั่งอยู่บนหมุดและเข็ม เต็มไปด้วยความหวาดวิตก มีความรู้สึกเหมือนกระบี่ยาวจ่อคอ สามารถฟันคอเขาขาดได้ตลอดเวลา

นางอู๋กัดฟันแน่น “ข้าไม่ ข้าจะไม่ขอร้อง ข้าจะไม่มีวันยอมแพ้! ฉู่เยี่ยนชิง เจ้ากับข้าเป็นผัวเมียกันมาหลายปี ในเวลาสำคัญเช่นนี้ เจ้ากลับเลือดเย็นไร้ความรู้สึก!”

“เจ้ายังต้องการจะทำเช่นไรอีก?”

นางอู๋หยิบกระดูกนกหวีดออกมา แล้วเป่าด้วยริมฝีปาก

ไม่นาน ร่างเงาหลายร่างก็งมาจากด้านบน ปรากฏตัวขึ้นกลางห้อง

ใบหน้าของนางอู๋ไร้ความปรานี

“นี่คือหน่วยกล้าตายที่หานปี้มอบไว้ให้กับข้าเมื่อหลายปีก่อน เพียงแค่ต้องทำลายหลักฐานในมือของมือของซุนยู่จือ ใครจะสามารถยืนยันได้ว่าข้าเป็นคนยักยอกสินสอดของซูชิงหย่า?”