ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 109

ฉู่เยี่ยนชิงรีบลุกขึ้นยืน จ้องมองไปทางนางอู๋ไม่วางตา

“หน่วยกล้าตาย? หานปี้มอบให้เจ้าไว้?”

เขาเป็นพ่อแท้ ๆ แต่กลับไม่รู้เรื่องอะไรเลย!

“ไม่ผิด!” นางอู๋ยกริมฝีปากขึ้นด้วยความเยือกเย็น “ไม่ถึงวินาทีสุดท้าย ข้าไม่มีทางยอมแพ้!”

“ปัง! ปัง! ปัง!”

ด้านนอกจวน ฉู่เชียนหลีกำแส้ไว้แน่น และฟาดลงไปที่ประตูใหญ่ตระกูลฉู่อย่างแรง

ดวงตาที่เย็นชา ความโกรธและความเศร้าโศกของนางและเจ้าของร่างเดิมค่อย ๆ พันเข้าด้วยกัน กลายเป็นอารมณ์ที่ซับซ้อนและยากต่อการแยกแยะ

“ปัง!”

ในที่สุดประตูก็ทนแรงกระแทกไม่ได้ ล้มลงกับพื้นพร้อมเสียงดังปัง

ประตูใหญ่จวนเฉิงเสี้ยงล้มลงกับพื้น นางอู๋ที่มีผ้าผ้าบางคลุมใบหน้าอยู่ปรากฏตัวขึ้นที่ด้านหลังประตูใหญ่

“ฉู่เชียนหลี... ”

ฉู่เชียนหลีเงยหน้าขึ้น มองไปทางนางอู๋ด้วยสายตาเย็นชา

“อู๋ยุ่นหลัน กล้ายักยอกสินสอดของแม่ข้า เจ้ายอมรับหรือไม่?”

“ข้าไม่ได้ทำ!”

นางอู๋กัดฟันแน่น แรงกดดันมหาศาลแพร่กระจายออกมาจากตัวของฉู่เชียนหลี กดเสียจนนางแทบจะไม่สามารถหายใจได้ แต่นางไม่สามารถนั่งนิ่งรอความตายได้ นางจำต้องดิ้นรนหาทางรอดชีวิตให้ตัวเอง!

“ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา?”

นางอู๋โต้กลับ “สินสอดของท่านแม่เจ้า ข้ามอบให้เจ้าก่อนที่เจ้าจะกลับมาที่จวนเฉิงเสี้ยงแล้ว เป็นเจ้าที่เอาไปใช้เอง แล้วยังจะหันกลับมาให้ร้ายข้า เจ้ามันโหดร้ายเกินไปแล้ว!”

“ให้ข้าหรือ? ข้าเกิดที่จวนเฉิงเสี้ยง ถูกส่งออกไปสิบสามปี จากนั้นจึงกลับมา ห้าปีก่อนก็ออกไปอีกครั้ง หากนับกันดีดีแล้ว ข้าอาศัยอยู่ที่จวนแห่งนี้เพียงแค่สองปีเท่านั้น”

ฉู่เชียนหลีได้ยินการแต่งเรื่องจากนางอู๋ ในใจเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน

“สองปีนั้น อาหารที่ข้ากิน ของที่ข้าใช้ เสื้อผ้าที่ข้าสวม มันเทียบไม่ได้แม้แต่กับสาวรับใช้ธรรมดา ถึงอย่างนั้นก็ยังต้องทำเรื่องต่าง ๆ ด้วยตัวเองเพื่อให้ได้มา เจ้าเคยให้เงินสักแดงแก่ข้าเมื่อใดกัน?”

นางอู๋หายใจไม่ออกจนใบหน้าเป็นสีม่วง แต่ปากกับกัดไม่ปล่อย

“ฉู่เชียนหลี เจ้าบอกว่าข้าไม่ดีต่อเจ้า ใครสามารถเป็นพยานให้เจ้าได้? แล้วเจ้ามีหลักฐานใด? จงใจใส่ร้ายข้าด้วยปากเปล่า รอให้ลูกหานปี้ของข้ากลับมาก่อน ข้าจะให้เขาลงโทษเจ้าให้ได้!”

เรื่องมาถึงขั้นนี้ นางอู๋ทำได้เพียงเอาฉู่หานปี้มาขู่ฉู่เชียนหลี

ไม่นาน ผู้คนที่เป็นเพียงผู้สังเกตการณ์ก็ร้องโวยวายด้วยความโกรธ

“เจ้ายังพูดถึงปีศาจฉู่หานปี้ตัวนั้นอีกหรือ?”

“นางสามารถให้กำเนิดและเลี้ยงฉู่หานปี้เจ้าคนชั้นต่ำเช่นนั้นได้ ต้องไม่ใช่คนดีแน่!”

“แพศยา!”

นางอู๋กัดฟันแน่น เมื่อได้ยินเสียงก่นด่าจากผู้คนรอบด้าน สีหน้าก็พลันเขียวขึ้นมา หันไปตะโกนใส่ผู้คนรอบข้างด้วยความโกรธ

“พวกเจ้าหุบปาก! ลูกข้าคือท่านเซียน!”

“ถุย!”

“ช่วยคนจากอันตรายจึงเรียกว่าเป็นท่านเซียน พลังคนให้ลงไปอยู่ในเปลวเพลิวนั่นเรียกว่าปีศาจ!”

นางอู๋แทบจะจมน้ำตายโดยน้ำลายจากการถ่มถุยของชาวบ้าน จึงหันมามองฉู่เชียนหลีด้วยแววตาโกรธแค้น

“ฉู่เชียนหลี พาพวกลูกหาบของเจ้า รีบออกไปให้พ้นสายตาข้า!”

ฉู่เชียนหลียิ้มเยือดเย็น “ข้าลืมไป พวกเจ้าคนของตระกูลฉู่ ที่โดดเด่นที่สุดคือจิตใจดำมืดและหน้าที่หนาเสียยิ่งกว่ากำแพง! หากไม่มีหลักฐานที่แท้จริง เจ้าไม่มีทางยอมรับ”

นางอู๋โกรธจนหายใจหอบ ริมฝีปากที่อยู่ภายใต้ผ้าคลุมหน้านั้นถูกกัดจนเลือดซิก

“เจ้า... ฉู่เชียนหลี เจ้าอย่าลืมว่าข้าคือแม่เลี้ยงของเจ้า!”

“กลบเกลื่อนความผิดเสียจนต้องเอาสถานะมาคนผู้อื่นไว้หรือ? แต่น่าเสียดาย วิธีนี้ของเจ้า มันใช้ไม่ได้ผลกับข้า!”

“เจ้าไม่ยอมรับข้า เช่นนั้นเจ้าก็คงคิดจะตีตัวออกหากจากตระกูลฉู่ ตัดขาดความสัมพันธ์กับพวกเราใช่หรือไม่?” นางอู๋จ้องตาฉู่เชียนหลี ปากก็ชักนำให้นางพูดออกมา

ตัดขาดความสัมพันธ์แล้ว ฉู่เชียนหลีก็ไม่ใช่คนของตระกูลฉู่อีกต่อไป ดังนั้นก็ไม่มีคุณสมบัติใดมาเรียกร้องหาสินสอด

ทันใดนั้นฉู่เชียนหลีก็ยิ้มออกมาอย่างเย็นชา ดวงตาเป็นประกายมาพร้อมกับแววตาที่มองทะลุใจคน

“ข้าคือคุณหนูใหญ่ที่ถูกต้องตามทำนองครองธรรมแห่งตระกูลฉู่! เป็นบุตรีภรรยาหลวงผู้สง่าผ่าเผยแห่งจวนเฉิงเสี้ยง! สวนฝูยู่ของท่านแม่ข้ายังซ่อมแซมไม่เสร็จ ในตอนนั้นฉู่เฉิงเสี้ยงรับปากจะให้เงินห้าหมื่นตำลึงเพื่อสร้างรังนกกระเรียนก็ยังไม่สำเร็จ แล้วยังมีสินสอดจำนวนมากมายเช่นนั้นที่ยังไม่ได้คืน แล้วจะให้ข้าตัดขาดความสัมพันธ์? เจ้าฝันกลางวันหรือ!”

เจ้าของร่างเดิมของฉู่เชียนหลีคือบุตรีของภรรยาหลวงเฉิงเสี้ยง แม้ว่าอยากจะตัดขาดความสัมพันธ์ ก็จะต้องไล่นางอู๋ ฉู่หลิงเซวียนและฉู่หานปี้ออกไปก่อน!

แผนการของนางอู๋ถูกมองทะลุปรุโปร่ง ก็พลันขบเคี้ยวเขี้ยวฟันด้วยความโมโห

“เจ้ามันช่างหยิ่งผยองนัก!”

ฉู่เชียนหลีเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า “นางอู๋ เจ้ามาถกเถียงกับข้าตรงนี้ทุกวิถีทาง คงจะไม่ได้จงใจยื้อเวลา แอบทำอะไรบ้างเพื่อทำลายหลักฐานหรอกหรือ?”

ฉู่เชียนหลีมองไปทางนางอู๋ เอ่ยถามช้า ๆ ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “เจ้าว่าเราสอบปากคำหน่วยกล้าตายพวกนี้ก่อน หรือจะตรวจสอบพวกบัญชีเหล่านี้ก่อนดี?”

นางอู๋สั่นสะท้านไปทั้งตัว ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความกลัว

ทำอย่างไรดี? ควรจะทำอย่างไรดี?

ในเวลานี้เอง ฉู่เยี่ยนชิงที่ใบหน้าซีดเซียวก็รีบก้าวออกมาด้วยความรวดเร็ว

ความเย็นชาแพร่กระจายไปทั่วร่างกาย สาวเท้าเดินเข้ามาก้าวใหญ่ ไม่นานก็เดินมาถึงตรงหน้านางอู๋ ยกมือขึ้นสูง จากนั้นก็ฟาดลงไปบนหน้าของนางเต็มแรง

“สารเลว! ข้ามอบหมายให้เจ้าดูแลสินสอดของชิงหย่า ให้เจ้าส่งมอบให้เชียนหลีในตอนที่นางออกเรือน แต่เจ้ากลับยักยอกไปใช้ส่วนตัว!”

ถึงอย่างไรหน่วยกล้าตายในมือของนางอู๋ก็ไม่ได้ทำลายหลักฐาน เช่นนั้นเขาก็จำเป็นต้องเลือกที่จะปกป้องจวนเฉิงเสี้ยง

“เชียนหลี พ่อต้องขอโทษเจ้า และขอโทษต่อแม่ของเจ้าด้วย!”

ฉู่เชียนหลีเงยหน้ามอง ใบหน้าของฉู่เยี่ยนชิงเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและเจ็บปวด มองดูแล้วก็มีความจริงใจอยู่ไม่น้อย

“ใต้เท้าฉู่ ข้อหายักยอกสินสอดทองหมั้นของภริยาเอก ท่านจะยอมรับแทนนางอู๋หรือ?”

ฉู่เยี่ยนชิงพยักหน้าด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ใช่ เป็นความผิดของนาง! นางอู๋ เจ้าทำลายความไว้ใจของข้า มันน่าผิดหวังจริง ๆ”

นางอู๋กัดฟันแน่น มองฉู่เยี่ยนชิงด้วยความโมโห แทบรอไม่ไหวที่จะดึงให้เขาตกลงมาในแห่นี้เช่นกัน

“นายท่าน ท่านต้องการที่จะ...”

“ท่านแม่!”

เสียงร้องไห้ของฉู่หลิงเซวียนดังขึ้นมาตามหลัง

นางอู๋เงียบลงในทันที หันหลังกลับไปมอง

ฉู่หลิงเซวียนยืนตรงใบหน้าซีดเซียว ด้านหลังมีคนสนิทของฉู่เยี่ยนชิงสองคนเดินตาม

คนสนิททั้งสองคนนั้นมีสีหน้าราบเรียบ นัยน์ตาแฝงไปด้วยรังสีอาฆาต

นางอู๋รู้สึกแค่ว่ามีภูเขาลูกใหญ่กดทับอยู่ บดบังแสงสว่างทั้งหมดโดยสิ้นเชิง

ฉู่เยี่ยนชิงจงใจเอาลูกสาวมาขู่นาง!

ถ้าวันนี้นางไม่สารภาพ เช่นนั้นก็จะไม่รับประกันความปลอดภัยของหลิงเซวียน?

ฉู่เยี่ยนชิง เจ้าช่างโหดร้ายเหลือเกิน!