ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 110

“ข้า... ข้าผิดไปแล้ว!”

นางอู๋พูดจบ นางก็ทรุดตัวลงกับพื้นอย่างหมดกำลัง ดูสิ้นหวังและแก่ขึ้นอย่างมาก

ฉู่เชียนหลีกวาดสายตามองความรู้สึกภายในของจวนเฉิงเสี้ยง นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน

หึ นี่มันคือหมากัดกันชัด ๆ บาดเจ็บทั้งคู่!

ฉู่เยี่ยนชิงกวาดตามองประตูจวนที่พังอยู่บนพื้น สายตาที่นิ่งเรียบนั้นหันมามองทางฉู่เชียนหลี

“เชียนหลี นางอู๋นางสารภาพแล้ว เจ้าก็จะหยุดได้แล้วใช่หรือไม่?”

ฉู่เชียนหลีเงยหน้ามอง “ฉู่เฉิงเสี้ยงคิดจะจัดการกับนางอู๋อย่างไร?”

“เจ้าคิดว่าอย่างไร?”

“หย่า!” ฉู่เชียนหลีพูดออกมาคำเดียว

ผู้คนที่ได้ยินคำพูดนั้นของฉู่เชียนหลี ใครบางคนอดไม่ได้ที่จะตะโกนออกมาว่าเห็นด้วย ลมหายใจที่รู้สึกแน่นในอกในที่สุดก็คลายลงเสียที

ในอดีตนางอู๋ในคนนี้ก็เผยแพร่ชื่อเสียงทางด้านคุณธรรมไว้ไม่น้อย ใครจะรู้ว่าเมื่อเปลือกถูกลอกออก จะสกปรกและน่าขยะแขยงเช่นนี้

คนแบบนี้ หากไม่หย่าเสีย จะเก็บเอาไว้ทำซากอะไร?

ฉู่เยี่ยนชิงใบหน้าหม่นลงทันใด “เจ้าต้องการให้ข้าหย่าขาดกับนางอู๋?”

“เป็นเช่นนั้น”

ใบหน้าของฉู่เยี่ยนชิงกระตุกเล็กน้อย ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกต่อต้าน เขาไม่ได้สนใจนางอู๋ แต่เขาสนใจฉู่หานปี้

ร่างกายของเขาก้าวเข้าสู่เส้นทางแห่งการฝึกตน โอกาสแห่งความเป็นอมตะ!

ฉู่เชียนหลีมองสีหน้าของเขาทะลุปรุโปร่ง เอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

“หญิงทั่วไปหากทำความผิดหนึ่งในเจ็ดจำต้องโทษหย่าร้าง นางอู๋ อู๋ยุ่นหลัน หนึ่งคำพูด ได้ยั่วยุในความสัมพันธ์ของข้ากับท่านพ่อนับครั้งไม่ถ้วนจนข้าไม่มีที่ยืนในตระกูลฉู่ สองคือขโมย ยักยอกสินสอดของท่านแม่ข้า หากไม่ได้หลักฐานคาตา ก็ยังคงไม่ยอมรับ หาได้มีจิตใจสำนึกในความผิดไม่ สามริษยา ริษยาท่านแม่ของข้า ร่วมมือกับนางซุนฆ่านาง อีกทั้งยังส่งข้าไปอยู่นอกเมือง... ”

นางอู๋เงยหน้าขึ้นทันที “ไม่... ฉู่เชียนหลี ข้าไม่เคยทำร้ายท่านแม่ของเจ้า!”

ซูชิงหย่าตายไปหลายปี กลายเป็นเถ้ากระดูกแล้ว กลับลงสู่ดินไปแล้ว ไม่มีหลักฐานยืนยันได้ นางไม่มีทางรับสารภาพ

ฉู่เชียนหลีกวาดสายตามองด้วยความเย็นชา “เมื่อใดก็ตามที่เคยทำ แน่นอนว่ามันต้องมีร่องรอย อู๋ยุ่นหลัน ข้าสามารถตรวจสอบได้ ตอนนี้ข้าเพียงต้องการให้ฉู่เยี่ยนชิงหย่ากับเจ้า เมื่อใดที่ข้าได้หลักฐาน ข้าจะลงมือสังหารศัตรูคนนั้น เพื่อแก้แค้นให้ท่านแม่!”

นัยน์ตาของฉู่เชียนหลีเย็นชาไร้ร่องรอยของอารมณ์ นางอู๋เมื่อสบตากับแววตานั้น เหมือนร่างกายอยู่ในน้ำแข็งและหิมะที่ไม่มีที่สิ้นสุด มันเย็นชาราวกับน้ำแข็งที่แทงทะลุหน้าอกของนาง

นางอู๋ก้าวถอยหลังอย่างช่วยไม่ได้

“เจ้า... เจ้ามันไม่ใช่คน เจ้าเป็นผี... เจ้าคือผีร้ายที่มาเพื่อแก้แค้น!”

“ยามค่ำคืนเมื่อเดินมาไกล เป็นธรรมดาที่จะต้องพบเจอผี ต้องโทษที่เจ้าทำผิดมากเกินไปก็เท่านั้น!”

ฉู่เชียนหลีเงยหน้ามองฉู่เยี่ยนชิง “ฉู่เฉิงเสี้ยง ความผิดเจ็ดข้อ นางอู๋ทำไปถึงสามข้อ อนุภรรยาคนนี้ ท่านจะหย่าหรือไม่หย่า?”

“ข้า... ” ฉู่เยี่ยนชิงกัดฟันแน่น ยื้อเวลาที่ตอบออกมา

ฉู่เชียนหลีคิดไว้อยู่แล้ว “ดูแล้วท่านกับนางอู๋คงจะรักกันลึกซึ้งเป็นอย่างมาก หากเช่นนั้น ข้าก็จะเอาของพวกนี้มอบให้กับฮ่องเต้ ประกาศให้โลกรับรู้ ให้ประชาชนเป็นคนตัดสิน ดูสิว่า... ”

“ไม่!” ฉู่เยี่ยนชิงปฏิเสธเสียงดัง ชะงักไปชั่วครู่ แล้วเค้นคำตอบออกมาจากลำคอของเขา “ข้าหย่า!”

ความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยา หากเขาไม่จัดการความสัมพันธ์กับนางอู๋ให้ชัดเจน เพียงแค่คุณธรรมหนึ่งที่สูญเสียไป ตำแหน่งใต้เท้าเฉิงเสี้ยงของเขาก็คงจะปกป้องไว้ได้ยาก

“นายท่าน!” นางอู๋ใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด “เจ้า...จะใจร้ายถึงเพียงนี้เชียวหรือ?”

“มันเป็นความผิดของเจ้าเอง!” ฉู่เยี่ยนชิงตัดสินใจแล้ว น้ำเสียงเข้มขึ้นในทันที “ฉันจะเขียนจดหมายหย่า บอกความจริง แล้วยื่นต่อทางราชการเพื่อหย่าร้างกับเจ้า”

“เจ้า... ฮะ ฮ่า ฮ่า เป็นจริงดังคำที่ว่า สามีภริยาเป็นนกป่าเหมือนกัน เมื่อความยากลำบากมาถึงตรงหน้าก็ต่างคนต่างไป! ฉู่เยี่ยนชิง เจ้าทำเช่นนี้กับข้า ต้องเสียใจภายหลังเป็นแน่!”

“หุบปาก!” ฉู่เยี่ยนชิงตะโกนเสียงดัง “ทหาร ไปเก็บข้าวของของนางอู๋ ส่งกลับไปตระกูลอู๋!”

“ขอรับ”

นางอู๋สีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธเกลียด ยังคิดจะพูดอะไรต่อ แต่กลับได้ยินเสียงฉู่หลิงเซวียนเดินเข้ามาอีกครั้ง

“ข้า... ข้ามีความจำเป็น ใช่ ข้าถูกบังคับ! เจ้าก็เห็นแล้ว ข้าถูกคนวางยาพิษ ข้าไม่สามารถขัดขืนคำสั่งได้!”

ซุนยู่จือปกป้องตัวเองเสียงแหบเสียงแห้ง

ฉู่เชียนหลีเดินไปที่หน้ากล่อง เหลือบมองไปที่สมุดพวกนั้นอย่างรวดเร็ว อยู่ดี ๆ ก็ยกมือขึ้น หยิบสมุดเล่มเล็กที่ขอบกระดาษเริ่มเป็นสีเหลืองออกมา

ซุนยู่จือสีหน้าเปลี่ยนไปในทันที วินาทีต่อมาก็เหงื่อออกร่วมเหมือนแอ่งน้ำเดินได้ แทบจะเป็นลมล้มพับลงไปทันที

“นางซุน หนังสือเล่มนี้ถูกบันทึกครั้งแรกเมื่อยี่สิบสามปีที่แล้ว เป็นการบันทึกหลักฐานว่าคุณมีความสัมพันธ์กับผู้อื่น!”

สิ้นเสียงของฉู่เชียนหลี เสียงของคนรอบข้างก็แตกตื่นทันที

“ยี่สิบสามปีที่แล้ว ซุนยู่จือยังเป็นผู้หญิงที่ยังไม่ออกเรือนมิใช่หรือ?”

“ครั้งนั้นข้ายังจำได้อย่างชัดเจน นางแต่งเข้าตระกูลซูคือเมื่อยี่สิบสองปีที่แล้วตอนนั้นแม่ทัพใหญ่ยังคงเป็นซูหมิน เขาถูกใส่ร้ายว่าพรากพรหมจรรย์ของซุนยู่จือ ทำให้เกิดการถกเถียงกันมากมาย! จนกระทั่งซุนยู่จือประกาศว่ามีครรภ์ ท่านแม่ทัพซูสู่ขอนาง ข่าวลือนั้นจึงค่อย ๆ สงบลง”

“เดี๋ยวก่อน แต่งเข้าตระกูลซูเมื่อยี่สิบสองปีก่อน ยี่สิบสามปีที่แล้วนางคบกับคนอื่น นั่นไม่ได้หมายความว่าก่อนที่นางจะแต่งกับท่านแม่ทัพซู นางก็เป็นรองเท้าเน่า ๆ อยู่แล้ว?”

เกิดการโต้เถียงด้วยความโกรธกระจายไปทั่ว เมื่อนึกถึงความดีความชอบที่ท่านแม่ทัพใหญ่ซูเคยทำไว้ ก็มีคนอดไม่ได้ที่จะพุ่งเข้ามา ถีบเข้าที่ลำตัวของซุนยู่จือเต็ม ๆ

“สารเลว ข้าจะฆ่าเจ้าแทนท่านแม่ทัพซู!”

“ตีมันให้ตาย!”

“ไม่... ไม่... ”

ซุนยู่จือในใจเต็มไปด้วยความกลัว ถูกเตะที่ร่างกายครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่มีแม้แต่แรงที่จะดิ้นรน

ฉู่เชียนหลีมองภาพตรงหน้าด้วยสายตาเย็นชา ไม่ได้เอ่ยปากห้ามแต่อย่างใด

ซุนยู่จือนอนพาดอยู่บนพื้น ทันใดนั้นก็นึกภาพที่ฉู่เชียนหลีห้ามซูจิ่นจือฆ่านางขึ้นมาได้ ราวกับจับฟางเส้นสุดท้าย

“ฉู่เชียนหลี เจ้าช่วยข้าด้วย เจ้าบอกว่า เจ้าให้ข้ามีชีวิตอยู่ต่อ จะไม่ฆ่าข้า!”