ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 110

“ข้า... ข้าผิดไปแล้ว!”

นางอู๋พูดจบ นางก็ทรุดตัวลงกับพื้นอย่างหมดกำลัง ดูสิ้นหวังและแก่ขึ้นอย่างมาก

ฉู่เชียนหลีกวาดสายตามองความรู้สึกภายในของจวนเฉิงเสี้ยง นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน

หึ นี่มันคือหมากัดกันชัด ๆ บาดเจ็บทั้งคู่!

ฉู่เยี่ยนชิงกวาดตามองประตูจวนที่พังอยู่บนพื้น สายตาที่นิ่งเรียบนั้นหันมามองทางฉู่เชียนหลี

“เชียนหลี นางอู๋นางสารภาพแล้ว เจ้าก็จะหยุดได้แล้วใช่หรือไม่?”

ฉู่เชียนหลีเงยหน้ามอง “ฉู่เฉิงเสี้ยงคิดจะจัดการกับนางอู๋อย่างไร?”

“เจ้าคิดว่าอย่างไร?”

“หย่า!” ฉู่เชียนหลีพูดออกมาคำเดียว

ผู้คนที่ได้ยินคำพูดนั้นของฉู่เชียนหลี ใครบางคนอดไม่ได้ที่จะตะโกนออกมาว่าเห็นด้วย ลมหายใจที่รู้สึกแน่นในอกในที่สุดก็คลายลงเสียที

ในอดีตนางอู๋ในคนนี้ก็เผยแพร่ชื่อเสียงทางด้านคุณธรรมไว้ไม่น้อย ใครจะรู้ว่าเมื่อเปลือกถูกลอกออก จะสกปรกและน่าขยะแขยงเช่นนี้

คนแบบนี้ หากไม่หย่าเสีย จะเก็บเอาไว้ทำซากอะไร?

ฉู่เยี่ยนชิงใบหน้าหม่นลงทันใด “เจ้าต้องการให้ข้าหย่าขาดกับนางอู๋?”

“เป็นเช่นนั้น”

ใบหน้าของฉู่เยี่ยนชิงกระตุกเล็กน้อย ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกต่อต้าน เขาไม่ได้สนใจนางอู๋ แต่เขาสนใจฉู่หานปี้

ร่างกายของเขาก้าวเข้าสู่เส้นทางแห่งการฝึกตน โอกาสแห่งความเป็นอมตะ!

ฉู่เชียนหลีมองสีหน้าของเขาทะลุปรุโปร่ง เอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

“หญิงทั่วไปหากทำความผิดหนึ่งในเจ็ดจำต้องโทษหย่าร้าง นางอู๋ อู๋ยุ่นหลัน หนึ่งคำพูด ได้ยั่วยุในความสัมพันธ์ของข้ากับท่านพ่อนับครั้งไม่ถ้วนจนข้าไม่มีที่ยืนในตระกูลฉู่ สองคือขโมย ยักยอกสินสอดของท่านแม่ข้า หากไม่ได้หลักฐานคาตา ก็ยังคงไม่ยอมรับ หาได้มีจิตใจสำนึกในความผิดไม่ สามริษยา ริษยาท่านแม่ของข้า ร่วมมือกับนางซุนฆ่านาง อีกทั้งยังส่งข้าไปอยู่นอกเมือง... ”

นางอู๋เงยหน้าขึ้นทันที “ไม่... ฉู่เชียนหลี ข้าไม่เคยทำร้ายท่านแม่ของเจ้า!”

ซูชิงหย่าตายไปหลายปี กลายเป็นเถ้ากระดูกแล้ว กลับลงสู่ดินไปแล้ว ไม่มีหลักฐานยืนยันได้ นางไม่มีทางรับสารภาพ

ฉู่เชียนหลีกวาดสายตามองด้วยความเย็นชา “เมื่อใดก็ตามที่เคยทำ แน่นอนว่ามันต้องมีร่องรอย อู๋ยุ่นหลัน ข้าสามารถตรวจสอบได้ ตอนนี้ข้าเพียงต้องการให้ฉู่เยี่ยนชิงหย่ากับเจ้า เมื่อใดที่ข้าได้หลักฐาน ข้าจะลงมือสังหารศัตรูคนนั้น เพื่อแก้แค้นให้ท่านแม่!”

นัยน์ตาของฉู่เชียนหลีเย็นชาไร้ร่องรอยของอารมณ์ นางอู๋เมื่อสบตากับแววตานั้น เหมือนร่างกายอยู่ในน้ำแข็งและหิมะที่ไม่มีที่สิ้นสุด มันเย็นชาราวกับน้ำแข็งที่แทงทะลุหน้าอกของนาง

นางอู๋ก้าวถอยหลังอย่างช่วยไม่ได้

“เจ้า... เจ้ามันไม่ใช่คน เจ้าเป็นผี... เจ้าคือผีร้ายที่มาเพื่อแก้แค้น!”

“ยามค่ำคืนเมื่อเดินมาไกล เป็นธรรมดาที่จะต้องพบเจอผี ต้องโทษที่เจ้าทำผิดมากเกินไปก็เท่านั้น!”

ฉู่เชียนหลีเงยหน้ามองฉู่เยี่ยนชิง “ฉู่เฉิงเสี้ยง ความผิดเจ็ดข้อ นางอู๋ทำไปถึงสามข้อ อนุภรรยาคนนี้ ท่านจะหย่าหรือไม่หย่า?”

“ข้า... ” ฉู่เยี่ยนชิงกัดฟันแน่น ยื้อเวลาที่ตอบออกมา

ฉู่เชียนหลีคิดไว้อยู่แล้ว “ดูแล้วท่านกับนางอู๋คงจะรักกันลึกซึ้งเป็นอย่างมาก หากเช่นนั้น ข้าก็จะเอาของพวกนี้มอบให้กับฮ่องเต้ ประกาศให้โลกรับรู้ ให้ประชาชนเป็นคนตัดสิน ดูสิว่า... ”

“ไม่!” ฉู่เยี่ยนชิงปฏิเสธเสียงดัง ชะงักไปชั่วครู่ แล้วเค้นคำตอบออกมาจากลำคอของเขา “ข้าหย่า!”

ความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยา หากเขาไม่จัดการความสัมพันธ์กับนางอู๋ให้ชัดเจน เพียงแค่คุณธรรมหนึ่งที่สูญเสียไป ตำแหน่งใต้เท้าเฉิงเสี้ยงของเขาก็คงจะปกป้องไว้ได้ยาก

“นายท่าน!” นางอู๋ใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด “เจ้า...จะใจร้ายถึงเพียงนี้เชียวหรือ?”

“มันเป็นความผิดของเจ้าเอง!” ฉู่เยี่ยนชิงตัดสินใจแล้ว น้ำเสียงเข้มขึ้นในทันที “ฉันจะเขียนจดหมายหย่า บอกความจริง แล้วยื่นต่อทางราชการเพื่อหย่าร้างกับเจ้า”

“เจ้า... ฮะ ฮ่า ฮ่า เป็นจริงดังคำที่ว่า สามีภริยาเป็นนกป่าเหมือนกัน เมื่อความยากลำบากมาถึงตรงหน้าก็ต่างคนต่างไป! ฉู่เยี่ยนชิง เจ้าทำเช่นนี้กับข้า ต้องเสียใจภายหลังเป็นแน่!”

“หุบปาก!” ฉู่เยี่ยนชิงตะโกนเสียงดัง “ทหาร ไปเก็บข้าวของของนางอู๋ ส่งกลับไปตระกูลอู๋!”

“ขอรับ”

นางอู๋สีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธเกลียด ยังคิดจะพูดอะไรต่อ แต่กลับได้ยินเสียงฉู่หลิงเซวียนเดินเข้ามาอีกครั้ง