ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 112

ซุนยู่จือเบิกตาโพลง ทุกส่วนของร่างกายถูกความหวาดกลัวครอบงำเอาไว้

นางต้องการช่วยตนเอง แต่กลับเหมือนได้ตัดทางรอดทั้งหมดไป?

“ข้า......”

ฉู่เชียนหลีเดินขึ้นมาด้านหน้าและเข็นเก้าอี้รถเข็นของซูอี้: “ท่านลุงคะ พวกเรากลับบ้านกันเถอะ”

“ดี”

ซุนยู่จือถูกพลตระเวนควบคุมตัวเอาไว้ แต่จู่ ๆ ก็ออกแรงจะพุ่งเข้าหาฉู่เชียนหลีอย่างบ้าคลั่ง

“ฉู่เชียนหลี ซูอี้ ตระกูลซูยึดมั่นในความเป็นธรรมที่สุด พวกเจ้ารับปากจะไม่ฆ่าข้า ก็จะต้องคุ้มครองชีวิตข้า!”

เมื่อชาวบ้านที่อยู่โดยรอบได้ยินเช่นนี้ ก็เกือบจะอาเจียนเพราะความหน้าด้านของซุนยู่จือ

นังอสรพิษผู้นี้มีหน้าพูดออกมาเช่นนี้ได้อย่างไรกัน?

“ถุย! คนอย่างเจ้า ควรที่จะถูกสับออกเป็นชิ้น ๆ กลายเป็นเถ้าถ่าน!”

“ใต้เท้าซู คุณหนูใหญ่ อย่าได้สนใจนังอสรพิษนี่เลย!”

ฉู่เชียนหลีหยุดฝีเท้าลง และหันหลังกลับไปมองดูซุนยู่จืออย่างเย็นชา

“เจ้าจะมีชีวิตอยู่แน่”

เพียงแต่ ไม่นานเจ้าจะต้องเสียใจที่มีชีวิตอยู่ต่อไป......

ซุนยู่จือถูกทหารของจวนชุ่นเทียนพาตัวออกไป

ฉู่เชียนหลีหันไปทางทหารรักษาพระองค์ที่ฮ่องเต้ส่งมา

“พวกท่านกลับไปรอที่จวนตระกูลซูก่อน”

“ขอรับ” หัวหน้าทหารรักษาพระองค์รับคำสั่งและถอยออกไป

ฉู่เชียนหลีส่งซูที่ไปยังข้างรถม้า

“ท่านลุงคะ หลานต้องเข้าวังหน่อย ท่านและท่านผู้พี่กลับไปรอข้าที่บ้านก่อน”

ซูยี่ส่ายศีรษะ: “เชียนหลี ลุงจะเข้าไปวังพร้อมกับเจ้า”

ซูจิ่นจือเองก็เอ่ยตามอย่างติด ๆ : “ข้าไปด้วย น้องเชียนหลี ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พวกเราครอบครัวเดียวกันก็ควรเผชิญหน้าด้วยกัน!”

ฉู่เชียนหลีชะงักเล็กน้อย

ในตอนนี้เอง เซินเป่าก็ได้นั่งวิหคหิมะเข้ามา

“ท่านแม่ เซินเป่าก็จะไปด้วย”

เซินเป่ากระโดดลงมาจากหลังเจ้าขาว และดึงแขนเสื้อของฉู่เชียนหลีเอาไว้แน่น

ท่านปู่ใหญ่บอกว่า ท่านแม่ก่อเรื่องใหญ่แบบนี้ ฮ่องเต้จักต้องโมโหแน่ ไม่แน่อาจจะลงโทษท่านแม่ก็ได้ เข้าจะไม่ยอมหรอกนะ!

ฉู่เชียนหลีลูบศีรษะเล็ก ๆ ของเซินเป่าเบา ๆ และมองไปยังซูยี่และซูจิ่นจือที่มีสีหน้าเคร่งเครียด จู่ ๆ ก็หัวเราออกมา

“ท่านลุง ท่านผู้พี่ ข้าเข้าวังไปรับรางวัล ทำไมพวกท่านถึงมีสีหน้าเคร่งเครียดเช่นนี้เล่า?”

“รับรางวัล?” ซูอี้ชะงักงั้น “เชียนหลี เจ้าอย่าโกหกพวกเราเลย องค์ชายสามเป็นลูกชายแท้ ๆ ของฝ่าบาท ชำนาญในการบิดเบียนความเท็จจริงที่สุด......”

ฉู่เชียนหลียิ้มอย่างสดใส: “วางใจเถอะ ท่านลุง ไม่มีอะไรจริง ๆ เซินเป่าก็เช่นกัน ลูกกลับไปกับท่านปู่ใหญ่ เอาเนื้อไก่ขนม่วงออกมา คิดจะมอบให้ท่านปู่ใหญ่มาตลอดไม่ใช่กหรือ?”

เซินเป่ากะพริบตาปริบ ๆ อย่างเป็นห่วง: “ท่านแม่ ไม่ต้องให้เซินเป่าช่วยจริง ๆ หรือขอรับ?”

“เจ้ายังไม่ทราบฝีมือทองท่านแม่อีกหรือ?”

“ขอรับ เซินเป่าเชื่อใจท่านแม่”

“ดี เช่นนั้นก็กลับไปก่อนเถอะ”

ฉู่เชียนหลีมองไปยังเฟิ่งเสวียนตู้ และกำลังจะเอ่ยขึ้น กลับเห็นเขาก้าวขึ้นมาหนึ่งก้าว

“ข้าไปกับเจ้า”

“เช่นนั้นก็ได้”

รอจนฉู่เชียนหลีและเฟิ่งเสวียนตู้จากไป บนใบหน้าของซูยี่ก็ยังมีความกังวลอยู่เช่นเดิม

เซินเป่าหันกลับไป และดึงกระเป๋าผ้าเล็ก ๆ ที่อยู่บนเสื้อของตัวเองให้เปิดออก ตัวต่อร่างแดงสองตัวที่ขดเป็นก้อนสองตัวได้บินออกมา

หลังจากที่ผ่านการชำระล้างด้วยพลังทิพย์ พวกมันไม่เพียงตัวใหญ่ขึ้นมาหนึ่งเท่าตัว แม้แต่หางเข็มก็ดำขึ้นมา และแหลมคมยิ่งกว่าเดิม มีวงแหวนสีทองอยู่บริเวณท้อง บินได้เร็วยิ่งขึ้นแต่กลับไร้สุ้มเสียง

เซินเบาพึมพำเบา ๆ : “พวกเจ้าแอบตามท่านแม่ไป ถ้าหากมีใครคิดทำร้ายนาง ก็ต่อยพวกคนเลวนั่นให้ตายเสีย!”

“หึ่ง ๆ !”

“ไอ้หยา บินเงียบ ๆ ไม่เอาเสียงหึ่ง ๆ”

ตัวต่อร่างแดงสองตัวรีบบินขึ้นลงทันที จากนั้นก็ตามฉู่เชียนหลีไปติด ๆ พวกมันบินอย่างรวดเร็ว ภายใต้แสงสาดส่องอันเจิดจรัสของพระอาทิตย์ ยากที่ผู้คนจะจับร่องรอยได้ด้วยสายตา

ซูยี่และซูจิ่นจือตะลึงงัน

“ซินเป่า......”

เซินเป่าโดนจับได้ ก็ทำแกล้มป่องอย่างเขินอายขึ้นมาทันที และใช้มือกุมปิดกระเป๋าผ้าใบเล็กที่สะพายอยู่เอาไว้แน่