ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 113

หยุนชิงกุยคุกเข่าอยู่บนพื้น แม้ว่าจะมีบาดแผลอยู่บนไหล่ แต่ก็ยังคงพยายามยืดตัวให้ตรง มีเพียงเช่นนี้ ถึงจะรักษาศักดิ์ศรีที่เหลืออยู่เอาไว้ได้

“เสด็จพ่อ ฉู่เชียนหลีไม่เพียงทำร้ายลูก แถมยังได้สร้างความวุ่นวายขึ้นในเมืองหลวง เฆี่ยนตีขุนนางของราชสำนัก ทำให้เกิดเสียงวิพากษ์วิจารณ์ขึ้นในหมู่ประชาชนของเมืองหลวง การกระทำทุกอย่างของนาง จิตใจที่ดูหมิ่น และไม่เชื่อฟังเป็นที่ประจักษ์ให้เห็น!”

ฮ่องเต้ได้ยินเช่นนั้น ก็ขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด สายตาลึกซึ้ง อยากที่จะเดาอารมณ์ออกได้

ฉู่เชียนหลียังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่อยู่ด้านข้างด้วยท่าทางเป็นธรรมชาติ และยกมือขึ้นขยับกำไลหยกเลือดหงส์ที่สวมอยู่บนข้อมือ ไม่ได้เห็นการกล่าวหาของหยุนชิงกุยอยู่ในสายตาเลยสักนิด

หยุนชิงกุยเหลือบมองเห็นท่าทางเช่นนี้ของฉู่เชียนหลี เพียงรู้สึกว่าตนนั้นเป็นเหมือนตัวตลก ความเคียดแค้นในหัวใจยิ่งเข้มข้นขึ้นมากกว่าเดิม

“เสด็จพ่อ ตระกูลซูได้ล่มสลายไปในปีนั้น ซูยี่ และซูจิ่นจือถูกทำร้ายตามกันไปติด ๆ กลายเป็นคนพิการไร้ประโยชน์ ในวันนี้ฉู่เชียนหลีได้กลับมาใหม่อีกครั้ง เห็นตระกูลซูเป็นญาติที่สนิทที่สุด ท่านคิดว่า หลังจากที่นางได้เห็นสภาพในตอนนี้ของตระกูลซู จะซื่อสัตย์ และเคารพท่านพ่อจริง ๆ หรือ?”

“บังอาจ!”

ฮ่องเต้พลันตวาดขึ้นมา ความองอาจอันหนักแน่นทำให้ผู้คนหายใจติดขัด

องค์ชายสามสมกับที่เป็นโอรสที่รู้ใจฮ่องเต้ที่สุด คำพูดเหล่านี้ของเขาได้เหยียบลงไปบนจุดที่ฮ่องเต้ใส่ใจที่สุดเต็ม ๆ

“ข้าจักต้องเชื่อใจเชียนหลีอย่างแน่นอน!”

“ที่เสด็จพ่อเชื่อนั้นเป็นเพราะท่านทรงเที่ยงธรรมและเมตตา แต่ฉู่เชียนหลี่เล่า? นางคู่ควรกับความไว้วางใจของท่านพ่อหรือไม่?”

ฉู่เชียนหลีเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย มองไปยังองค์จักรพรรดิผู้มีสายตาอันน่าเกรงขามที่นั่งอยู่บนบัลลังก์ และเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ฝ่าบาท หม่อมฉันมีของบางอย่าง อยากให้ฝ่าบาททรงทอดพระเนตร”

ทหารรับใช้ได้นำหีบที่ใส่เอาไว้เต็มไปด้วยสมุดบัญชีใบนั้นเข้ามา เกาหลินรีบเข้ามาช่วยนับและยื่นให้

ฮ่องเต้ก้มลงไปมอง เมื่อได้เห็น สายตาก็แหลมคมขึ้นมาทันที: “นี่คือ......”

“ดั่งที่ฝ่าบาททรงได้ทอดพระเนตร ที่ใส่อยู่ในนี้นั้นเป็นหลักฐานที่ซุนยู่จือสมคบคิดกับเหล่าขุนนาง ค้าประเวณี หม่อมฉันได้ดูผ่าน ๆ ในหมู่ขุนนางที่สนับสนุนซุนยู่จือ ในสิบคนมีอยู่แปดคนที่สนับสนุนองค์ชายสาม”

หยุนชิงกุยปฏิเสธด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น: “เหล่าขุนนางจงรักภักดีต่อเสด็จพ่อที่สุด เจ้าอย่าได้มาคาดเดามั่วซั่ว ใส่ร้ายป้ายสีอยู่ที่นี่!”

“คำพูดนี้พูดออกมา ตัวท่านเองเชื่อหรือไม่?”

“มือไม้สะอาดไม่จำเป็นต้องล้าง ข้าไม่มีอันใดต้องละอายใจ!”

ฉู่เชียนหลีหัวเราะเยาะออกมาหนึ่งครั้ง นางหยิบสมุดบัญชีขึ้นมาสองสามเล่มและโยนไปที่ตรงหน้าหยุนชิงกุย

อักษรสั้น ๆ เพียงแถวเดียวในสมุดบัญชีเล่มนี้ ล้วนได้บันทึกชีวิตของคนเป็น ๆ คนหนึ่งเอาไว้! มือไม้สะอาดหรือ? ท่านยืนอยู่ในกองเลือดชัด ๆ มันจะสะอาดได้อย่างไร?”

“เจ้าพูดจาให้ร้าย!”

“ท่านสูงส่งอยู่บนฟ้า ในสายตาของท่านชีวิตของประชาชนทั่วไปคงเป็นเหมือนดั่งมดตัวเล็ก ๆ ท่านจักต้องไม่เก็บไปใส่ใจอยู่แล้ว ท่านคิดเพียงแต่สมคบคิดขุนนาง เพื่อผลประโยชน์ ใส่ใจจุดจบของสตรีผู้บริสุทธิ์เหล่านั้นเสียเมื่อไหร่กัน?”

“ฉู่เชียนหลี แล้วเจ้าใส่ใจหรือไงเล่า? เจ้าเป็นผู้ฝึกตนไม่ใช่หรือ? ในสายตาของเข้า อย่างว่าแต่ชาวบ้านบ้านเลย ต่อให้เป็นจักรพรรดิ หรือองค์ชาย ก็คิดอยากจะทำร้ายก็ทำร้าย คิดอยากจะกำจัดก็กำจัดมิใช่หรือ?”

“ถ้าหากข้าไม่เห็นแก่หน้าของฝ่าบาท ข้าก็คงไม่ดึงท่านไปลงถนน ไม่แอบส่งสมุดบัญชีเข้าวังหลวงมาอย่างลับ ๆ”

เสียงของฉู่เชียนหลีเยือกเย็นดั่งน้ำแข็ง น้ำเสียงราบเรียบ แต่กลับดังก้องไปทั่วท้องพระโรง

“ท่านรู้เพียงว่านางซุนใช้สตรีเพื่อเอาใจพวกขุนนาง สามารถซื้อหัวใจของพวกเขามาให้ท่าน และรับส่งข้อความต่าง ๆ ได้ แต่ท่านไม่รู้ว่า สตรีทุก ๆ ห้าหกคนที่ถูกขายสู่มือของนาง จะมีอยู่หนึ่งถึงสองคนที่หายไปอย่างไร้สาเหตุ และสตรีที่หายไปพวกนั้น ได้สูญเสียพลังชีวิตทั้งหมดไป ไม่อาจฟื้นขึ้นมาได้อีกแล้ว!”

ฮ่องเต้ขมวดคิ้วแน่น และพลันปิดสมุดบัญชีที่อยู่ในมือลง

“เชียนหลี เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”

“ฝ่าบาท องค์ชายสามคิดจะหลอกใช้นางซุนและฉู่หานปี้ แต่เขาหารู้ไม่ว่า ทั้งสองคนนั้นก็เห็นเขาเป็นเพียงหมากที่สามารถใช้ประโยชน์ได้เท่านั้นเอง ที่ด้านหลังของฉู่หานปี้มีอาจารย์อยู่ผู้หนึ่ง คนผู้นั้นเรียกร้องให้นางซุนและฉู่หานปี้หาสตรีไปให้เขาเดือนละสิบคนเพคะ”

หยุนชิงกุยตะลึงงันไปทันที จากนั้นก็ตวาดขึ้นมาอย่างเย็นชา: “เจ้าโกหก ผู้ฝึกตนจะเอาผู้หญิงไปทำไมกัน?”

ฉู่เชียนหลียิ้มอย่างเย็นชา: “ในเมื่อท่านรู้จักผู้ฝึกตน ก็ควรที่จะรู้ว่า ไม่ว่าคนหรือสิ่งใด ล้วนมีธรรมะและอธรรม ผู้ฝึกตนเองก็เช่นกัน ถ้าหากไม่มีผลประโยชน์ ทำไมเขาต้องเลือกท่านหรือฉู่หานปี้ด้วยเล่า?”

ฮ่องเต้ถามด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก: “ความหมายของเจ้าก็คือ อาจารย์ของฉู่หานปี้ใช้ชีวิตของสตรีพวกนั้นมาเพิ่มพลังการฝึกตนให้กับตนเองงั้นหรือ?”

“เพคะ”