ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 114

ฉู่เชียนหลีหันหลังจากไป

ฮ่องเต้มองดูแผ่นหลังที่ยืดตรงของนาง ในสายตามมีลำแสงที่ค่อย ๆ หนักแน่นขึ้น

“เกาหลิน”

“กระหม่อมอยู่พ่ะย่ะค่ะ”

“ให้องครักษ์ลับจัดการสมุดบัญชี ตรวจสอบหารายชื่อของสตรีที่หายตัวไป นอกจากนี้ให้ไปสอบปากคำซุนยู่จือ ตรวจสอบคนตระกูลซุนทั้งหมด และยึดทรัพย์สินตระกูลซู ขุนนางที่มีส่วนเกี่ยวข้องทั้งหมด ห้ามปล่อยไปแม้แต่คนเดียว”

“พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท”

ฮ่องเท้ยืนอยู่ในท้องพระโรง และครุ่นคิดไตร่ตรองอยู่พักใหญ่

หลังจากที่เกาหลินสั่งให้คนยกสมุดบัญชีออกไป และสั่งการกับองครักษ์ลับกลับมา เห็นเขายังคงไม่ขยับเขยื้อน จึงอดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปแสดงความเป็นห่วง

“ฝ่าบาท คุณหนูใหญ่ตระกูลฉู่ได้จากไปไกลแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้เพ่งมองตาเขม็ง เหมือนกับว่าได้ตัดสินใจอะไรบางอย่าง แล้วกล่าวขึ้นมาอย่างหนักแน่น:

“เจ้าไปประกาศราชโองการ มีราชโองการให้ฟื้นฟูสมญานามแม่ทัพใหญ่ซูหมิน ลิดรอนตำแหน่งภรรยาหลวงของซุนยู่จือ แต่งตั้งซูยี่เป็นแม่ทัพพิทักษ์ชาติ ซูจิ่นจือเป็นขุนพลชิดเชื้อประทานห้าหมื่นตำลึงเงิน อนุญาตให้รับทหารประจำจวนหนึ่งพันนาย นอกจากนี้ ฉู่เชียนหลีมีความดีความชอบในการคุ้มครองขบวนเสด็จ และได้ปกป้องขุนนางของราชสำนักและประชาชน แต่งตั้งเป็นจวิ้นจู่ ให้สิทธิ์ไม่ต้องคารวะเมื่อพบฮ่องเต้ นอกจากนี้ประทานเงินทองของมีค่าสิบหีบ”

ใบหน้าของเกาหลินเต็มไปด้วยความตกตะลึง การประทานเช่นนี้ น่าจะเป็นเป็นครั้งแรกนับจากก่อตั้งประเทศสินะ?

“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจำได้แล้ว และรีบให้คนไปร่างราชโองการทันที”

“ยังมี องค์ชายสามหยุนชิงกุย......มีความดีความชอบที่เปิดโปงคนตระกูลซุน แต่กลับได้ถูกนักฆ่าตระกูลซุนทำร้าย ข้าเจ็บปวดใจเป็นอย่างมาก ให้ปิดจวนรักษาตัว มีหมอหลวงคอยดูแลอย่างใกล้ชิด และส่งทหารรักษาพระองค์ห้าสิบนายไปคอยอารักขาที่จวนองค์ชาย เพื่อป้องกันโจรร้ายตระกูลซุนกลับมาทำร้าย นอกจากนี้ ฉีผินได้ล้มป่วยเนื่องจากตกใจจนเกินไปเมื่อได้ยินว่าองค์ชายสามได้รับบาดเจ็บ และส่งหมอหลวงไปสองคน สนมคนอื่น ๆ  ห้ามเข้ารบกวน”

“พ่ะย่ะค่ะ”

เกาหลินยิ่งมีท่าทางเคารพนอบน้อมยิ่งขึ้น: อาการป่วยขององค์ชายสามและฉีผิน เกรงว่าคงต้องพักรักษาตลอดไปเสียแล้ว

ฉู่เชียนหลีและเฟิ่งเสวียนตู้พึ่งจะกลับมาถึงตระกูลซู เกาหลินก็ได้นำพระราชโองการและของประทานตามมาที่ตระกูลซูติด ๆ

สิบห้านาทีหลังจากนั้น พระราชโองการก็ได้อ่านจบ ซูยี่ยังไม่ทันได้สติกลับคืนมานัก

องค์ชายสามถูกทรมานจนกลายเป็นเช่นนั้น ไม่คิดเลยว่าฝ่าบาทจะไม่ลงโทษ แต่กลับได้ประทานสิ่งต่าง ๆ ให้? แม้กระทั่งเขาและจิ่นจือยังได้ถูกประทานตำแหน่งอีกครั้ง?

แต่ซูจิ่นจือ เมื่อสัมผัสได้ถึงพลังเสวียนที่ขับเคลื่อนอยู่ในร่างกาย และนึกถึงว่าท่านพ่อได้ถูกแต่งตั้งให้เป็นแม่ทัพพิทักษ์ชาติ ในใจก็รับรู้อะไรขึ้นมารางๆ

ฮ่องเต้ต้องการใช้คนตระกูลซูแล้ว

เกาหลินใบหน้ายิ้มแฉ่ง และเปิดหีบที่เต็มไปด้วยของมีค่าใบหนึ่งออก ให้ฉู่เชียนหลีตรวจรับ

“จวิ้นจู่ ท่านตรวจดู แม้จะเป็นของพื้น ๆ อาจจะไม่เข้าตาท่าน แต่ก็ส่องแสงระยิบระยับ ให้คุณชายน้อยได้เล่นก็น่าสนใจไม่น้อยนะขอรับ”

เซินเป่ารีบเดินเข้ามา เมื่อเห็นของมีค่าในแต่ละหีบ ดวงตากลมโตงอเป็นเส้นเดียว

“ขอบคุณท่านลุงเกา เซินเป่าชอบมาก”

เกาหลินรีบงอตัวลง ยิ้มจนรอยย่นเต็มใบหน้า: “ได้รับความชอบจากคุณชายน้อย เป็นความโชคดีของสิ่งของพวกนี้”

เซินเป่าครุ่นคิด และล้วงเอาขวดกระเบื้องใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋าผ้าเล็ก ๆ ที่อยู่บริเวณเอว: “นี่ให้ท่าน”

“นี่......บ่าวไม่กล้ารับเอาไว้หรอก”

“ท่านแม่......” เซินเป่ามองไปยังฉู่เชียนหลีเหมือนกับกำลังขอความช่วยเหลือ

ฉู่เชียนหลียิ้มกล่าว: “เกากงกงรับเอาไว้เถอะ เป็นยาที่ใช้บำรุงร่างกาย ทานเช้าเย็น ทำให้ร่างกายแข็งแรง”

ที่สำคัญก็คือรสชาติดีมาก เซินเป่าชอบทานเป็นถั่วเคลือบน้ำตาล

“ขอรับ บ่าวขอบคุณคุณหนูใหญ่ ขอบคุณชายน้อย บ่าวยังต้องไปประกาศราชโองการที่จวนองค์ชายสาม ต้องขอตัวก่อนแล้วขอรับ”

“เกากงกงเดินระวังด้วย”

เกาหลินจากไป ฉู่เชียนหลีก็นั่งลงไปบนเก้าอี้ และกะพริบตาปริบ ๆ นอนคว่ำลงไปบนโต๊ะอย่างเกียจคร้าน

“เซินเป่า......”

เซินเป่ารีบทิ้งหินหยกที่อยู่ในมือลงทันที: “ท่านแม่ เซินเป่าทำอะไรอร่อย ๆ ไว้เยอะเลย เดี๋ยวเซินเป่าไปเอามาให้นะ”

“ได้”

ซูยี่ก็ไม่มีเวลาจะไปสนใจของประทานพวกนั้น และรีบรินน้ำใส่จอกยื่นให้นาง

“เชียนหลี เหนื่อยมากเลยสินะ ดื่มน้ำก่อนสิ”

ซูจิ่นจือก็ไม่ยอมล้าหลัง: “น้องเชียนหลี นี่หมอนนุ่ม หนุนแล้วค่อยสบายหน่อย ......”

หนึ่งชั่วยามหลังจากนั้น ฉู่เชียนหลีที่อิ่มหนำสำราญแล้ว นอนอยู่บนเบาะนุ่มอย่างพอใจ เซินเป่านอนคว่ำอยู่ที่ด้านข้าง และนำผลไม้ที่ปาดเสร็จแล้วยื่นใส่ปากให้นาง

“ท่านแม่ ท่านปู่ใหญ่ไม่เป็นอะไรใช่ไหมขอรับ?”

พึ่งทานข้าวเสร็จ ในที่สุดซูยี่ก็ได้ลิ้มรสเนื้อไก่ขนม่วง หลังจากที่ทานลงไป ก็สีหน้าแดงก่ำ ร่างกายอาบไปด้วยเหงื่อเช่นเดียวกัน

เฟิ่งเสวียนตู้จิตวิญญาณสะท้าน: “ไม่ต้องลำบากเซินเป่าหรอก เจ้าอาขี้เหร่จะบอกความลับบางอย่างกับเซินเป่า ข้าเองก็แพ้น้ำลายปีศาจโสมคน”

“หา?” เซินเป่าดูท้อแท้เล็กน้อย: “น่าเสียดายจังเลย”

“อืม น่าเสียดายจริง ๆ”

ฉู่เชียนหลีชะงักไปสักพัก จากนั้นก็พลันหัวเราะเบา ๆ : เจ้าขี้เหร่รู้ว่าเซินเป่าชอบเสียสละตนเองตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

เฟิ่งเสวียนตู้มีสีหน้าเขินอายเล็กน้อย: “เซินเป่า ต่อไปยังมีโอกาสอีกมาก เจ้าจะต้องพบคนที่ไม่แพ้แน่”

“โอ๊ย ช่วยด้วย มีใครมาช่วยตาแก่อย่างข้าได้บ้าง......”

ทันใดนั้นเอง เสียงร้องขอความช่วยเหลือก็ได้ดังลอยมา

เซินเป่ารีบกระโดดลงจากเก้าอี้ตัวเล็กทันที และวิ่งไปที่ประตูทางเข้าอย่างรวดเร็ว จากนั้นไม่นาน ก็วิ่งกลับมาอีกครั้ง กระโจนเข้าไปที่อ้อมแขนของฉู่เชยนหลีและกล่าวเสียงเบา:

“ท่านแม่ ที่หน้าประตูมีเจ้าปู่คนหนึ่ง หกล้มอยู่บนถนน บอกว่าหิวจนเดินไม่ไหว แต่ข้าดูแล้ว เหมือนแกล้งเพื่อเรียกร้องเงินทองมากกว่า”

ฉู่เชียนหลีกวาดสายตามองด้วยความสงสัย: “ทำไมถึงคิดเช่นนั้นล่ะ?”

“เขาบอกว่าหิว แต่ใบหน้าดูมีน้ำมีนวล แล้วก็ไม่ผอมด้วย ที่สำคัญก็คือ ผมของเจ้าปู่ทั้งดำทั้งเงา ดูก็รู้ว่าไม่หิว”

เฟิ่งเสวียนตู้ที่อยู่ด้านข้างปลายนิ้วขยับเล็กน้อย สายตาที่มองไปยังหน้าประตูทางเข้าค่อนข้างที่จะอธิบายยาก

หลายวันมานี้ไม่เห็นผู้อาวุโสใหญ่ ยังนึกว่าเขาได้ตายใจและกลับซ่างอวี้ไปแล้วเสียอีก คิดไม่ถึงว่าเขาจะตามมาจนถึงหน้าจวนตระกูลซู

เทียนชูเทียนเสวียนเองก็ได้พบเห็นผู้อาวุโสใหญ่เข้าเช่นกัน มุมปากขยับเล็กน้อย อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ไม่กล้าออกเสียง

ในที่สุดผู้อาวุโสใหญ่ก็มาจนได้!

ฉู่เชียนหลีคิดอยู่สักพัก ชายชราที่จู่ ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้น หรือว่าเป็นคนที่ฉู่หานปี้ส่งมา ถ้าหากเป็นเช่นนี้ละก็ ไม่สู้ลองดูหน่อยดีกว่า

“เทียนชู เทียนเสวียน พาเขาเข้ามา”

“......ขอรับ”

ผู้อาวุโสใหญ่ ท่านจะต้องรักษาสถานการณ์ไว้ได้นะ!

ไม่นานนัก ชายชราผู้หนึ่งก็ได้ถูกเทียนชูและเทียนเสวียนพยุงเข้ามา

ฉู่เชียนหลีเงยหน้ามองไป ก็อดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา: “ดำจังเลย!”