ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 115
ซูอี้และซูจิ่นจือสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ และพยักหน้าอย่างจริงจัง
“ดำจริง ๆ !”
“ที่สำคัญยังสลวยไม่เบา!”
เซินเป่ารีบเอ่ยขึ้น: “ใช่ไหม ใช่ไหม ผมของเจ้าปู่แข็งแรงมากเลยล่ะ”
ฉู่เชียนหลียกมือขึ้นลูบเส้นผมและโคลนผมของตัวเองโดยสัญชาตญาณ และแอบวางใจลง
ยังดี ยังดี
นางยังไม่ใช่แม่นางฟ้าหัวล้าน!
โต้เกิ๋นและเผิงเกิ๋นมองดูเส้นผมของผู้อาวุโสใหญ่ ดวงตาเหมือนดั่งถั่วเขียวมีน้ำตาคลอขึ้นมาทันที
“กา!”
“กา ๆ !”
เหตุใดปักษีมักต้องน้ำตาอาบแก้ม?
เป็นเพราะโคลนผมที่ไปแล้วไม่กลับมานั่น!
เฟิ่งเสวียนตู้มุมปากขยับเล็กน้อย: ผมของผู้อาวุโสใหญ่ ความจริงแล้ว......
“โอ๊ย ๆ ขอบคุณคุณชายน้อยที่รับข้าเอาไว้!”
บนใบหน้าของผู้อาวุโสใหญ่เฟิ่งหมิงเต็มไปด้วยความตื้นตันใจ สายตาที่มองเซินเป่าเต็มไปด้วยแสงสว่าง
เจ้าลูกหงส์ตัวน้อย ไอ้หยา แขนเล็ก ๆ ขาเล็ก ๆ ท้องอ้วน ๆ ดวงตากลมโต ช่างน่ารักเสียนี่กระไร!
เซินเป่าอดไม่ได้ที่จะตัวสั่น: “ท่านแม่!”
เจ้าปู่คนนี้เหมือนโรคจิตที่จับปีศาจโสมคนไปต้มซุปเสียจริง!
ฉู่เชียนหลีอุ้มเซินเป่าเอาไว้ และสัมผัสอย่างละเอียดอีกครั้ง มั่นใจว่าตนสัมผัสไม่ได้ถึงความไม่ประสงค์ดีจากร่างของชายชราผู้นี้
นางอดไม่ได้ที่จะสงสัย หรือว่าไม่ใช้คนที่ฉู่หานปี้ส่งมา?
“เจ้าลุง ไม่ทราบว่าท่านมาที่ตระกูลซู มีธุระอันใดหรือ?”
ผู้อาวุโสใหญ่เฟิ่งหมิงมองไปยังฉู่เชียนหลี และพิจารณาดู ก็อดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจ: “แม่เจ้าโว้ย ฮูหยินนายท่านในอนาคตผู้นี้ จมูกเป็นจมูก ตาเป็นตา รูปโฉมงดงามเสียจริง”
“แม่นางน้อย ข้าหิวจนเดินไม่ไหวจริง ๆ ไม่ทราบว่าให้ข้าพักอยู่ที่นี่สักสองวันได้หรือไม่?”
ฉู่เชียนหลีได้ยินดังนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะเลื่อนสายตาไปมองผมที่ดกดำเงาสลวยและใบหน้าที่อิ่มเอมของผู้อาวุโสใหญ่
“นี่ท่าน......”
หากท่านแสดงได้เหมือนกว่านี้หน่อย ข้าจะแกล้งทำเป็นโง่ก็ได้ ผมที่ดกดำเงาสลวยของท่าน ดูแข็งแรงเป็นพิเศษ ไม่เหมือนกับคนที่หิวเลยจริง ๆ !
วินาทีต่อมา ผู้อาวุโสใหญ่ได้ยกมือขึ้น และดึงผมที่อยู่บนศีรษะลงมาทันที ปรากฏให้เห็นศีรษะที่เกลี้ยงเกลา
“อา!”
ฉู่เชียนหลีสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ
ซูยี่และซูจิ่นจือที่อยู่ด้านข้างถึงกับสำลักน้ำลาย และไอขึ้นมาอย่างไม่หยุดหย่อน
เซินเป่าปากอ้าตาค้าง มองดูศีรษะที่สะท้อนแสงสาดส่องจากพระอาทิตย์ของผู้อาวุโสใหญ่ ก็พลันนึกถึงมุกแสงของพี่ชายปีศาจร้ายในวันนั้นขึ้นมา
ช่างดูเหมือนกันมาก!
ผู้อาวุโสใหญ่จัดแต่งผมปลอมให้เรียบร้อย จากนั้นก็ใส่กลับไปบนศีรษะอย่างชำนาญ
“ช่างน่าอายจริง ๆ เป็นเพราะหิวมาก ผมจึงร่วงไปจนหมด เลยต้องใส่ผมปลอมแทน”
เฟิ่งเสวียนตู้หลับตาลงเล็กน้อย รู้สึกทนดูเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้านี้ไม่ได้จริง ๆ
เนเป่าจับมือของฉู่เชียนหลี และกล่าวอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อย: “ท่านแม่ เจ้าปู่หิวจนหัวล้าน คงไม่ใช่แกล้งมาเรียกร้องค่าเสียหายหรอก”
ฉู่เชียนหลีได้สติกลับคืนมา แล้วพยักหน้าอย่างเงียบ ๆ : “อืม”
ถ้าหากเพียงแค่ขอข้าวสักชาม ก็ใช่ว่าจะให้ไม่ได้
“เช่นนั้นเซินเป่าจะไปเอาของกินมาให้เจ้าปู่นะขอรับ”
“......อืม”
สิบห้านาทีหลังจากนั้น เซินเป่าคว่ำหน้าลงที่โต๊ะ มองดูผู้อาวุโสใหญ่ทานอาหารทั้งหมดบนโต๊ะจนเกลี้ยงอย่างรวดเร็ว ในดวงตาเต็มไปด้วยความเลื่อมใส
“เจ้าปู่ ท่านเก่งจริง ๆ!”
ผู้อาวุโสใหญ่สบตาเข้ากับดวงตาอันสดใสของเซินเป่า รู้สึกเพียงเหมือนว่ามีค้อนอันใหญ่ทุบลงไปที่หน้าอกหลายครั้ง จนหัวใจต้องสั่นสะท้านตาม
“คุณชายน้อย ต่อไปเจ้าเองก็จะร้ายกาจได้เหมือนกัน!”
เซินเป่ามองดูผมยาวของผู้อาวุโสใหญ่ และพลันเอามือกุมศีรษะของตัวเองเอาไว้
ดังนั้นหัวล้าน ก็จะแข็งแกร่งเช่นนั้นหรือ?
“เซินเป่าไม่ร้ายกาจแบบนั้นก็ได้”
ผู้อาวุโสใหญ่สำลัก
แต่ว่า เจ้าตัวจ้อยที่เผ่าหงส์รอคอยมาถึงสามร้อยปีเจ็ดเดือนสี่สิบวันกับอีกหกชั่วยาม พูดอะไรก็ต้องถูกต้องไปหมด!
ถ้าหากไม่ถูก จะต้องเป็นเพราะโลกใบนี้มีปัญหาอย่างแน่นอน
“ไม่ร้ายกาจก็ได้ คุณชายน้อยอยากทำอะไรล้วนได้ทั้งนั้น”
เซินเป่าเผชิญเข้ากับสายตาเอ็นดูของผู้อาวุโสใหญ่ จู่ ๆ ก็ยังคงรู้สึกว่าเขาเป็นโรคจิตที่เตรียมจะต้มปีศาจโสมคนอยู่
“เจ้าปู่ ท่านทานอิ่มแล้ว เซินเป่าให้เงินท่าน แล้วท่านก็ไปเถอะนะ......”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี