ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 115

ซูอี้และซูจิ่นจือสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ และพยักหน้าอย่างจริงจัง

“ดำจริง ๆ !”

“ที่สำคัญยังสลวยไม่เบา!”

เซินเป่ารีบเอ่ยขึ้น: “ใช่ไหม ใช่ไหม ผมของเจ้าปู่แข็งแรงมากเลยล่ะ”

ฉู่เชียนหลียกมือขึ้นลูบเส้นผมและโคลนผมของตัวเองโดยสัญชาตญาณ และแอบวางใจลง

ยังดี ยังดี

นางยังไม่ใช่แม่นางฟ้าหัวล้าน!

โต้เกิ๋นและเผิงเกิ๋นมองดูเส้นผมของผู้อาวุโสใหญ่ ดวงตาเหมือนดั่งถั่วเขียวมีน้ำตาคลอขึ้นมาทันที

“กา!”

“กา ๆ !”

เหตุใดปักษีมักต้องน้ำตาอาบแก้ม?

เป็นเพราะโคลนผมที่ไปแล้วไม่กลับมานั่น!

เฟิ่งเสวียนตู้มุมปากขยับเล็กน้อย: ผมของผู้อาวุโสใหญ่ ความจริงแล้ว......

“โอ๊ย ๆ ขอบคุณคุณชายน้อยที่รับข้าเอาไว้!”

บนใบหน้าของผู้อาวุโสใหญ่เฟิ่งหมิงเต็มไปด้วยความตื้นตันใจ สายตาที่มองเซินเป่าเต็มไปด้วยแสงสว่าง

เจ้าลูกหงส์ตัวน้อย ไอ้หยา แขนเล็ก ๆ ขาเล็ก ๆ ท้องอ้วน ๆ ดวงตากลมโต ช่างน่ารักเสียนี่กระไร!

เซินเป่าอดไม่ได้ที่จะตัวสั่น: “ท่านแม่!”

เจ้าปู่คนนี้เหมือนโรคจิตที่จับปีศาจโสมคนไปต้มซุปเสียจริง!

ฉู่เชียนหลีอุ้มเซินเป่าเอาไว้ และสัมผัสอย่างละเอียดอีกครั้ง มั่นใจว่าตนสัมผัสไม่ได้ถึงความไม่ประสงค์ดีจากร่างของชายชราผู้นี้

นางอดไม่ได้ที่จะสงสัย หรือว่าไม่ใช้คนที่ฉู่หานปี้ส่งมา?

“เจ้าลุง ไม่ทราบว่าท่านมาที่ตระกูลซู มีธุระอันใดหรือ?”

ผู้อาวุโสใหญ่เฟิ่งหมิงมองไปยังฉู่เชียนหลี และพิจารณาดู ก็อดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจ: “แม่เจ้าโว้ย ฮูหยินนายท่านในอนาคตผู้นี้ จมูกเป็นจมูก ตาเป็นตา รูปโฉมงดงามเสียจริง”

“แม่นางน้อย ข้าหิวจนเดินไม่ไหวจริง ๆ ไม่ทราบว่าให้ข้าพักอยู่ที่นี่สักสองวันได้หรือไม่?”

ฉู่เชียนหลีได้ยินดังนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะเลื่อนสายตาไปมองผมที่ดกดำเงาสลวยและใบหน้าที่อิ่มเอมของผู้อาวุโสใหญ่

“นี่ท่าน......”

หากท่านแสดงได้เหมือนกว่านี้หน่อย ข้าจะแกล้งทำเป็นโง่ก็ได้ ผมที่ดกดำเงาสลวยของท่าน ดูแข็งแรงเป็นพิเศษ ไม่เหมือนกับคนที่หิวเลยจริง ๆ !

วินาทีต่อมา ผู้อาวุโสใหญ่ได้ยกมือขึ้น และดึงผมที่อยู่บนศีรษะลงมาทันที ปรากฏให้เห็นศีรษะที่เกลี้ยงเกลา

“อา!”

ฉู่เชียนหลีสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ

ซูยี่และซูจิ่นจือที่อยู่ด้านข้างถึงกับสำลักน้ำลาย และไอขึ้นมาอย่างไม่หยุดหย่อน

เซินเป่าปากอ้าตาค้าง มองดูศีรษะที่สะท้อนแสงสาดส่องจากพระอาทิตย์ของผู้อาวุโสใหญ่ ก็พลันนึกถึงมุกแสงของพี่ชายปีศาจร้ายในวันนั้นขึ้นมา

ช่างดูเหมือนกันมาก!

ผู้อาวุโสใหญ่จัดแต่งผมปลอมให้เรียบร้อย จากนั้นก็ใส่กลับไปบนศีรษะอย่างชำนาญ

“ช่างน่าอายจริง ๆ เป็นเพราะหิวมาก ผมจึงร่วงไปจนหมด เลยต้องใส่ผมปลอมแทน”

เฟิ่งเสวียนตู้หลับตาลงเล็กน้อย รู้สึกทนดูเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้านี้ไม่ได้จริง ๆ

เนเป่าจับมือของฉู่เชียนหลี และกล่าวอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อย: “ท่านแม่ เจ้าปู่หิวจนหัวล้าน คงไม่ใช่แกล้งมาเรียกร้องค่าเสียหายหรอก”

ฉู่เชียนหลีได้สติกลับคืนมา แล้วพยักหน้าอย่างเงียบ ๆ : “อืม”

ถ้าหากเพียงแค่ขอข้าวสักชาม ก็ใช่ว่าจะให้ไม่ได้

“เช่นนั้นเซินเป่าจะไปเอาของกินมาให้เจ้าปู่นะขอรับ”

“......อืม”

สิบห้านาทีหลังจากนั้น เซินเป่าคว่ำหน้าลงที่โต๊ะ มองดูผู้อาวุโสใหญ่ทานอาหารทั้งหมดบนโต๊ะจนเกลี้ยงอย่างรวดเร็ว ในดวงตาเต็มไปด้วยความเลื่อมใส

“เจ้าปู่ ท่านเก่งจริง ๆ!”

ผู้อาวุโสใหญ่สบตาเข้ากับดวงตาอันสดใสของเซินเป่า รู้สึกเพียงเหมือนว่ามีค้อนอันใหญ่ทุบลงไปที่หน้าอกหลายครั้ง จนหัวใจต้องสั่นสะท้านตาม

“คุณชายน้อย ต่อไปเจ้าเองก็จะร้ายกาจได้เหมือนกัน!”

เซินเป่ามองดูผมยาวของผู้อาวุโสใหญ่ และพลันเอามือกุมศีรษะของตัวเองเอาไว้

ดังนั้นหัวล้าน ก็จะแข็งแกร่งเช่นนั้นหรือ?

“เซินเป่าไม่ร้ายกาจแบบนั้นก็ได้”

ผู้อาวุโสใหญ่สำลัก

แต่ว่า เจ้าตัวจ้อยที่เผ่าหงส์รอคอยมาถึงสามร้อยปีเจ็ดเดือนสี่สิบวันกับอีกหกชั่วยาม พูดอะไรก็ต้องถูกต้องไปหมด!

ถ้าหากไม่ถูก จะต้องเป็นเพราะโลกใบนี้มีปัญหาอย่างแน่นอน

“ไม่ร้ายกาจก็ได้ คุณชายน้อยอยากทำอะไรล้วนได้ทั้งนั้น”

เซินเป่าเผชิญเข้ากับสายตาเอ็นดูของผู้อาวุโสใหญ่ จู่ ๆ ก็ยังคงรู้สึกว่าเขาเป็นโรคจิตที่เตรียมจะต้มปีศาจโสมคนอยู่

“เจ้าปู่ ท่านทานอิ่มแล้ว เซินเป่าให้เงินท่าน แล้วท่านก็ไปเถอะนะ......”