ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 118

จวนตระกูลซู ใต้ระเบียงทางเดิน วางเอาไว้ด้วยเก้าอี้นุ่มเล็กใหญ่ที่ห่อด้วยผ้าดิ้นอย่างละตัว

ฉู่หลีและเซินเป่านั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้ แผ่นมากส์หน้าใยไหมวางอยู่บนใบหน้า

เซินเป่าอดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกมาจิ้มแก้มของตัวเองเบา ๆ ดีใจบิดไปบิดมาเหมือนกับหนอนผีเสื้อ

“ท่านแม่ สิ่งที่เรียกว่ามาสก์หน้านี่ลื่นจังเลยขอรับ!”

มือทั้งสองข้างของฉู่เชียนหลีวางราบอยู่บนหน้าอก นอนอาบแสงแดดอยู่อย่างเงียบ ๆ ไม่มีความทุกข์และสุขใด ๆ อยู่บนใบหน้า

“แน่นอนอยู่แล้ว นี่เป็นสูตรลับเฉพาะเชียวนะ เส้นใยไหมจากธรรมชาติ น้ำพึ่งบริสุทธิ์จากดอกเถาวัลย์โลหิต ผสมเข้ากับสมุนไพรสิบกว่าชนิด หลังจากที่ใช้เสร็จ รับรองว่าแม้แต่แมลงวันจับลงบนใบหน้าของเจ้ายังต้องลื่นหัวคว่ำ!”

เซินเป่าจินตนาการการถึงภาพเหตุการณ์เช่นนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้นมา หน้าท้องเล็ก ๆ สั่นสะเทือน ทำให้คนอยากจะยื่นมือออกไปจิ้มเสียจริง

หน้าประตูจวน ผู้อาวุโสใหญ่โบกมือสร้างม่านอาคมขึ้น จากนั้นก็มองเซินเป่าตาละห้อย แทบอยากจะควักลูกตาออกมาแล้วติดเอาไว้บนร่างของเซินเป่า

เฟิ่งเสวียนตู้ที่อยู่ด้านข้างขยับคิ้วเล็กน้อย: “ผู้อาวุโสใหญ่ ท่านจักต้องยับยั้งตัวท่านเองบ้าง”

หากเป็นแบบนี้ต่อไป คงอีกไม่นานเชียนหลีจักต้องสงสัยแน่

ผู้อาวุโสใหญ่เก็บสายตากลับคืนมาอย่างไม่เต็มใจรัก สีหน้าเคร่งเครียดเป็นพิเศษ

“นายท่าน นายน้อยเป็นเจ้าลูกหงส์ตัวจ้อยเพียงหนึ่งเดียวของเผ่าหงส์ตลอดระยะเวลาสามร้อยปีมานี้เชียวนะ จะไม่ให้ข้าจับตามองได้อย่างไร?”

เมื่อนึกถึงการกระทำในหลายปีมานี้ของผู้อาวุโสใหญ่ เฟิ่งเสวียนตู้ก็เอ่ยขึ้นมาอย่างจนปัญญา: “ท่านพยายามยับยั้งก็แล้วกัน”

“นายท่าน ดูจากท่าทางของท่าน ไม่คิดที่จะพานายน้อยกลับไปเมืองหงส์แห่งซ่างอวี้โดยเร็วสินะขอรับ?”

เฟิ่งเสวียนตู้ส่ายหน้า: “ยังไม่กลับไปเป็นการชั่วคราว”

“แต่ตอนนี้พลังของท่านยังไม่ฟื้นฟู อยู่ที่โลกธุลี แม้แต่การดูดซับพลังเสวียนก็ยังลำบาก ถ้าหากเกิดความผิดพลาดอะไรขึ้น......”

“ไม่เป็นไร” เฟิ่งเสวียนตู้ไม่อยากคุยเรื่องนี้ต่อไป จึงได้เอ่ยถามขึ้น “ตรวจสอบพบแล้วหรือยังว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้นที่เขาแบ่งเขต? เหตุใดผู้ฝึกตนถึงได้ปรากฏตัวที่เซี่ยอวี้?”

“ทุกครั้งที่นายท่านเผชิญเคราะห์นิพพานเผ่าพันธุ์อื่น ๆ ในซ่างอวี้ต่างก็เตรียมเคลื่อนไหว ก่อนหน้านี้ข้าได้ยุ่งอยู่กับการรักษาความสงบในซ่างอวี้ ไม่ได้ใส่ใจเรื่องที่เกิดขึ้นในเซี่ยอวี้ หลังจากนั้นเมื่อได้รับจดหมายจากนายท่านก็ได้รีบมาทันที เวลากระชั้นชิด ยังตรวจไม่พบอะไรที่เป็นประโยชน์ขอรับ เพียงแค่ได้รู้ว่า คนตระกูลเชียนแห่งสำนักเทียนจีได้ลงมาที่นี่”

“สำนักเทียนจี?”

“ขอรับ แม้ว่าสำนักเทียนจีจะอยู่ที่จงอวี้ แต่เป็นเพราะตัวพวกเขาเองนั้นชำนาญในการทำนายความลับสวรรค์ ในซ่างอวี้ก็พอมีชื่อเสียงอยู่บ้าง ได้ก่อตั้งหอเชียนจีและรับศิษย์ผู้ศรัทธาเป็นจำนวนมาก พวกเขาคิดหาวิธีอย่างสุดความพยายามเพื่อข้ามเขาแบ่งเขตมาที่โลกธุลี จะต้องไม่ใช่การกระทำที่ไร้ประโยชน์แน่ ข้าสงสัย พวกเขาอาจจะทำนายความลับสวรรค์ออกมาได้อยู่หลายส่วน”

สำนักเทียนจีปรากฏตัว จักต้องมีโอกาสอันดีงามเกิดขึ้น วันนี้ดูแล้ว โอกาสอันดีงามนั้นได้ตกอยู่ที่เซี่ยอวี้ ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเรื่องดีหรือภัยพิบัติกันแน่

เฟิ่งเสวียนตู้เงยหน้า สายตาตกไปยังฉู่เชียนหลีและเซินเป่าที่นอนเรียงกันอยู่ ร่องรอยความหม่นหมองแวบผ่านไปในดวงตา

“ผู้อาวุโสใหญ่ ช่วงเวลาต่อจากนี้ ปกป้องเซินเป่าให้ดี”

ผู้อาวุโสใหญ่รีบพยักหน้า จากนั้นก็ชะงักเล็กน้อย: “นายท่าน แม่นางฉู่ผู้นั้น?”

“นาง......” เฟิ่งเสวียนตู้ชะงักเล็กน้อย จากนั้นก็ค่อย ๆ กำหมัด “ข้าปกป้องเอง”

“เอ่อ......” ผู้อาวุโสใหญ่ตะลึงงัน ท่าทางเหมือนมีอะไรจะพูดแต่ก็พูดไม่ออก

แต่ว่านายท่าน สภาพร่างกายของท่านในตอนนี้ เหมือนว่าจะฝืนตัวเองไปหน่อยถ้าจะปกป้องแม่นางฉู่!

ภายในลานเรือน ฉู่เชียนหลีรู้สึกว่าถูกแดดส่งจนคอแห้ง จึงได้ตะโกนเรียก: “เจ้าขี้เหร่!”

ผู้อาวุโสใหญ่ได้ยินดังนั้น ก็รีบโบกมือเก็บม่านอาคมลงทันที

เฟิ่งเสวียนตู้ก้าวขึ้นไปด้านหน้า

เซินเป่ารีบคลานลุกขึ้นมา: “เจ้าอาขี้เหร่ ท่านดูข้ากับท่านแม่สิ สวมหน้ากากเหมือนกับท่านเลยล่ะ!”

เฟิ่งเสวียนตู้ขยับเข้าใกล้ ก้มลงแล้วอุ้มเซินเป่าขึ้นมา และจิ้มแก้มของเขาเบา ๆ

“ผิวของเจ้าดีมากพอแล้ว จำเป็นต้องใช้ของพวกนี้เสียที่ไหนกัน?”

ชาวเผ่าหงส์ ต่างมีรูปร่างงดงามมาตั้งแต่กำเนิด โดยเฉพาะสายเลือดหลัก เมื่อเติบโต รูปร่างหน้าตาหาที่ตำหนิมิได้

เซินเป่ารีบส่ายหน้า: “ท่านแม่บอกว่า เด็กชายตัวน้อยจักต้องรู้จักดูแลใบหน้าของตน ไม่แน่โตขึ้นมาอาจใช้ใบหน้าหากินได้”

เฟิ่งเสวียนตู้ชะงักงัน: “เหตุใดต้องใช้ใบหน้าหากินด้วย?”

บุตรชายของเขา จำเป็นต้องใช้ใบหน้าหากินด้วยหรือ?

เซินเป่าอืมตอบรับ จากนั้นก็ยกมือขึ้นลูบใบหน้าของเฟิ่งเสวียนตู้: “เจ้าอาขี้เหร่ หากข้าพูดแล้วท่านอย่าโกรธนะ”

“เจ้าพูดมาเถอะ”

“ท่านแม่บอกว่า รูปงามอย่างเซินเป่า แค่อ้อนหน่อยก็มีคนเอาของอร่อย ๆ มาให้ แต่ถ้าหากหน้าตาเหมือนเจ้าอาขี้เหร่......”

เฟิ่งเสวียนตู้มองฉู่เชียนหลีที่กำลังมาสก์หน้าอยู่ด้วยหางตา

เขายังโกรธอยู่นะ จะไม่ใจอ่อนแน่!

สิบห้านาทีต่อมา ฉู่เชียนหลีกอดชาหมิงเซียงกั๋วเอาไว้ด้วยใบหน้าพึงพอใจ

หลังจากได้ดับกระหาย ฉู่เชียนหลีคิดว่าตนจะต้องเอาใจใส่บัตรอาหารและเก้าอี้ระยะยาวของตนเสียหน่อย

“เจ้าขี้เหร่ ข้าคิดว่า ใบของเจ้าไม่เพียงต้องรักษาจากด้านในยังต้องดูแลจากด้านนอกด้วย มา ที่ข้ายังมีมาสก์หน้าอยู่ ให้เจ้าหนึ่งแผ่น”

“ไม่เอา!”

เขาตี้จวินหงส์ทั้งคน จะใช้ของที่มีแต่สตรีเท่านั้นที่ใช้ได้อย่างไร?

ฉู่เชียนหลีเหยียดคร้าน มือทำสัญลักษณ์ พลังทิพย์กลุ่มหนึ่งรายล้อมไปยังด้านหน้า ควบคุมเฟิ่งเสวียนตู้เอาไว้

“อย่าหนีสิ มาสก์หน้าเป็นของดีจริง ๆ นะ”

ของดี จะต้องแบ่งปันกันระหว่างเพื่อนสาว

“เจ้าปล่อยนะ!”

เฟิ่งเสวียนตู้คิดจะขับเคลื่อนพลังเสวียนเพื่อให้หลุดพ้น แต่ก็กลัวว่าถ้าทำลายพลังทิพย์แล้วจะทำให้ฉู่เชียนหลีรู้สึกไม่สบาย จึงได้แต่แสดงความไม่พอใจโดยการพูด

“ข้าจะโกรธแล้วนะ!”

“งั้นหรือ โกรธสิ”

ฉู่เชียนหลีดึงพลังทิพย์ ลากให้เฟิ่งเสวียนตู้ขยับเข้ามาตรงหน้า จากนั้นก็ทำท่าเสือตะครุบเหยื่อ กดเฟิ่งเสวียนตู้ล้มลงไปบนเบาะนุ่ม ยกมือและเตรียมถอดหน้ากากออก

“ห้ามขยับเด็ดขาด!”

หน้าประตู เซินเป่าอุ้มโสมคนตัวอ้วนวิ่งเข้ามา เท้าน้อย ๆ พึ่งจะเหยียบลงบนประตูเรือน จู่ ๆ ก็รู้สึกตัวลอยขึ้น วินาทีต่อมา ตาก็ถูกปิดเอาไว้

ผู้อาวุโสใหญ่ได้เห็นสถานการณ์ในเรือนอยู่ก่อนแล้ว จึงได้หิ้วเซินเป่าขึ้นมาอย่างมือไวตาไว แล้วหนีบเอาไว้ที่ใต้รักแร้อย่างชำนาญ

“เซินเป่า เจ้าปู่นึกขึ้นมาได้ มีเรื่องเล็กน้อยอยู่ที่สวนโสม เจ้าปู่จะพาไปดูนะ”

เซินเป่าถูกปิดตาเอาไว้ คิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจ: “แต่เซินเป่าต้องให้ท่านแม่ดูว่า โสมคนต้นนี้เป็นน้องชายได้หรือไม่”

“อืม เจ้าปู่คิดว่า อีกไม่นานเจ้าก็จะมีน้องชายแล้วล่ะนะ......”