ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 123

ฉู่เชียนหลีดันซูยี่ไปนอกประตู ขุนนางหลายคนลุกขึ้นและตามไป

โจวเหลียวทั้งสามคนรีบคว้าตัวซูจิ่นจือไว้

“ท่านชาย ข้าน้อยไปแทนท่านเอง!”

“ท่านชาย ให้ข้าไปแทนท่านดีกว่า ข้าไม่ชอบไป๋หลี่เจิงมาตั้งนานแล้ว...”

ซูจิ่นจือส่ายหัว “ท่านอาโจว ท่านอาหลิว พี่หลี่ พวกท่านไม่ต้องเป็นห่วง ตอนนี้ข้าเก่งมากเลยนะ”

“ท่านเก่งไม่เก่งพวกข้าจะไม่รู้ได้อย่างไร? หลายปีมานี้ พวกข้า...”

โจวเหลียวพูดอย่างเร่งรีบ เสียงของเขาดังขึ้นอย่างช่วยไม่ได้

พวกเขาเคยเห็นรูปลักษณ์ที่อ่อนแอของซูจิ่นจือมาก่อน อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นที่ประตูเมือง ถูกฉู่หานปี้ตบหน้าจนกระอักเลือดสลบไป แม้ว่าเขาจะพบเจอความโชคดี ห่างจากวันนี้ก็แต่สิบวันเอง จะเป็นคู่ต่อสู้ของไป๋หลี่เจิงได้อย่างไร?”

หลิวเฟยเหยียบเท้าเขาอย่างกะทันหัน “หุบปาก!”

ไป๋หลี่เจิงหันกลับมา ใบหน้าเต็มไปด้วยความยั่วยวน “อะไร? ซูจิ่นจือ ถ้าเจ้ากลัว ตอนนี้คุกเข่าขอความเมตตายังไม่สาย”

ซูจิ่นจือเงยหน้าขึ้นมองอย่างเย็นชา “เจ้าปกป้องฟันของเจ้าดีๆดีกว่า”

ทั้งสองยืนอยู่บนลานโล่งหน้าสนาม

ไป๋หลี่เจิงถือมีดทรงโค้ง ดวงตาเต็มไปด้วยความตั้งใจในการต่อสู้

เขายกมุมริมฝีปาก มือกำมีดทรงโค้งในมือแน่น

“ซูจิ่นจือ ข้าลืมบอกเจ้าว่าจากประสบการณ์ในสนามรบหลายปีมานี้ ข้าได้ฆ่าศัตรูมามากแล้ว ดังนั้นมีดทรงโค้งของข้าต้องเห็นเลือดถึงจะก่อนกลับมา!”

ซูจิ่นจือยืนอยู่ที่เดิมอย่างเฉยเมย เมื่อเทียบกับไป๋หลี่เจิงที่มีรูปร่างแข็งแกร่ง ดูแล้วเขาค่อนข้างบอบบาง และบรรยากาศรอบกายเขาอ่อนแอ ยิ่งมองยิ่งกังวลมากขึ้นเท่านั้น

ฉู่เชียนหลี ใบหน้างดงามยืนอยู่ใต้ทางเดิน พร้อมรอยยิ้มเล็กน้อยที่มุมริมฝีปาก มองไม่เห็นความกังวลแม้แต่น้อย

เฟิ่งเสวียนตู้เข้ามาใกล้ พลังเสวียนผนึกแน่น ส่งเสียงผ่านอากาศ

“ระดับความแข็งแกร่งของท่านชายซู คล้ายกับไม่ถูกต้อง”

ฉู่เชียนหลียิ้มค้าง เหลือบมองเฟิ่งเสวียนตู้ และส่งคำพูดกลับไปทางอากาศเหมือนเขา

“เจ้าขี้เหร่ อย่าพูดถึงเรื่องอื่น”

เฮ้อ จุดตันเถียนของท่านผู้พี่ไม่สามารถฟื้นกลับขึ้นมาได้ แต่หลังจากซ่อมแซมลายเส้นชีวิตแล้ว ตัวรอบรู้ทั้งหมดก็เปิดออก ดังนั้นจึงใช้จุดฝังเข็มแทนจุดตันเถียน

เปลี่ยนเป็นการฝึกฝนพลังเสวียน เป็นหลักการเดียวกัน ผู้อื่นใช้พลังเสวียนเติมเต็มจุดตันเถียนก็สามารถบีบอัดพลังเสวียนแล้วก้าวไปสู่ระดับต่อไป แต่เขาต้องเติมจุดฝังเข็มเป็นร้อยที่ สรุปได้คำเดียวว่าช้า!

เพราะตอนนี้ใครให้เขาใช้วิชาสุดยอดหอยทากปีนไต่เหนื่อยสลบล่ะ?

ฉู่เชียนหลีถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ ในลานเรือน ไป๋หลี่เจิงอดไม่ได้ที่จะโจมตีก่อน

ซูจิ่นจือยังคงยืนตรงนิ่ง มองไป๋หลี่เจิงที่เข้าใกล้เรื่อย ๆ อย่างสงบ โดยไม่มีการเคลื่อนไหวแม้แต่น้อย

“ท่านชาย!” โจวเหลียวจะวิ่งไปข้างหน้าอย่างกังวล แต่ถูกแส้ของฉู่เชียนหลีดึงกลับมา

ขุนนางหลายคนอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา

“เฮ้ย ขุนพลซูระวัง!”

“จบแล้ว ซูจิ่นจือตกใจจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว!”

“จวิ้นจู่ รีบช่วยชีวิตเขา!”

เสียงตะโกนวุ่นวายรอบๆ ตัว แต่สีหน้าของฉู่เชียนหลีนั้นสงบ เหมือนไม่ได้จะทำอะไรทั้งนั้น

“คุณพระ...”

หลายคนอดไม่ได้ที่จะหลับตาลง ชาวซีซวนเก่งเรื่องการ ยิงธนูและขี่ม้า ถนัดใช้มีดทรงโค้ง วิชาการต่อสู้ของพวกเขาเน้นที่การโจมตีเป็นการป้องกัน

ไป๋หลี่เจิงกระโดดฟันมีเสียงแหวกอากาศ ดูเหมือนว่าจะหนักมาก หากซูจิ่นจือหลบไม่ทัน มีความเป็นไปได้มากว่าจะถูกฟันเป็นสองชิ้น

“เฮ้ย!”

ตามเสียงอุทานของทุกคน มองแล้วมีดทรงโค้งจะฟันลงไปยังกลางศีรษะของซูจิ่นจือ ในที่สุดซูจิ่นจือก็ขยับตัว

ไม่มีใครเห็นว่าเขาหลีกเลี่ยงไปได้อย่างไร ราวกับว่าในชั่วพริบตา ร่องรอยของเขาก็ได้หายไป

ไป๋หลี่เจิงเองก็รู้สึกได้ว่าตาเขาลาย แต่เขายกมุมริมฝีปากอย่างได้ใจ

เขาศึกษาศิลปะการต่อสู้ของตระกูลซูมาหลายปีแล้ว และเขารู้ทุกรูปแบบการต่อสู้

วินาทีถัดมา จู่ๆ เขาก็ดึงมีดทรงโค้งขึ้นแล้วฟันไปด้านหลัง

“พรึบ!”

ซูจิ่นจือที่ปล่อยหมัดออกมาถูกบังคับให้ถอยหลัง ไหล่ของเขาถูกมีดทรงโค้งบาดออกเป็นแผล