ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 124

โจวเหลียวเห็นไป๋หลี่เจิงที่เป็นลมไป สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น เสียงหัวเราะดังจนทำให้เจ้าชมพูขดใบไม้

“ฮ่าฮ่าฮ่า ใช่ พวกเจ้าสองคนพ่อลูกเข้าใจหน่อยสิ แค่ถูกต่อยเองไม่ใช่หรือ? กลัวอะไร? เมื่อก่อนไม่ใช่ว่าไม่เคยถูกต่อยมาก่อนนี่?”

หลิวเฟยเติมพริกเติมกลัวอยู่ข้างๆ “คราวนี้ไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไร ไม่ว่าอย่างไรครั้งหน้ายังมีโอกาสจะเข้าใจ ไม่รีบ มนุษย์ต้องฝึกนิสัยอย่างหนึ่งให้ถนัด นั่นก็คือเข้าใจผู้อื่น!”

ขุนนางของตงเสวียนต่างก็รู้สึกภาคภูมิใจเช่นกัน

ในช่วงสองปีที่ผ่านมานี้ ซีซวนเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้ จ้องมองอย่างเสือ โดยเฉพาะกองกำลังยู่เอียน ที่อยู่ภายใต้ ไป๋หลี่หง บุกเข้ามาในเมืองชายแดนหลายครั้ง เผา สังหาร แย่งชิง และปล้นสะดม ทำชั่วในเมือง ไม่รู้ว่าจะมาหรือจากไปเมื่อไหร่ ไม่มีศีลธรรมสักนิด แล้วยังแข็งแกร่งอีก ม้าศึกดุร้ายไปมาอย่างรวดเร็วราวกับลม ไม่รู้ว่าทำให้แม่ทัพกี่นายกัดฟันกรอดอย่างเกลียดชัง

ไป๋หลี่หงสูดหายใจเข้าลึก ๆ สองครั้ง ทักษะของไป๋หลี่เจิงสู้ไม่ได้ โต้เถียงกันต่อไปก็ไม่มีความหมายอะไรนอกจากอัปยศอดสูมากขึ้น เขาบังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์พร้อมยิ้มออกมาอย่างเย็นชาดหดเหี้ยม

“แม่ทัพใหญ่ซู ข้าได้ยินมาว่าท่านรับม้าศึกของท่านกลับมาแล้ว?ก่อนหน้านี้ข้าเข้าวังพอดีและได้รับความยินยอมจากจักรพรรดิตงเสวียนของพวกท่าน ห้าวันข้างหน้า ข้าจะเรียกนักรบแห่งซีซวน จัดการแข่งขันม้า เมื่อถึงเวลานั้น ท่านอย่าลืมพาโม่เฟิงไปร่วมด้วย”

สายตาซู่ยี่ขรึมลง

แม้ว่าตอนนี้โม่เฟิงสามารถเคลื่อนไหวไปไหนมาได้ด้วยการฟังเสียง แต่ดวงตาที่ไม่สมบูรณ์ก็กำหนดให้ไม่สามารถวิ่งได้อย่างรวดเร็ว

ไป๋หลี่หงไม่สามารถให้เขาขายหน้าได้ ดังนั้นจึงหันมาอับอายอดีตคู่หูของเขา?

ฉู่เชียนหลีดึงแส้ยาวกลับมา พิงไหล่เฟิ่งเสวียนตู้ มองไป๋ลี่หงอย่างเกียจคร้านพร้อมถามว่า:

“ยู่เอียนอ๋อง ในเมื่อมันคือการแข่งม้า รางวัลของชัยชนะคืออะไร?”

“รางวัล?”

“ถูกต้อง โม่เฟิงเคยเป็นม้าศึกที่สร้างผลงาน ซึ่งเคยเตะทหารของซีซวน เหยียบย่ำผู้นำของเป่ยเหลียง ไม่มีรางวัล เจ้าบอกให้พวกข้าไปก็ไปหรือ?”

นึกว่าตนเองคือใคร?

ไป๋ลี่หงมองสำรวจฉู่เชียนหลี มีแสงสลัวผ่านวาบในดวงตาของเขา “งั้นเจ้าพูดสิว่าเจ้าต้องการางวัลรอะไร?”

“ข้าได้ยินมาว่าตำหนักยู่เอียนอ๋องของเจ้าเคยมีสมบัติพิเศษชิ้นหนึ่ง เป็นหยกเจ็ดสี ว่ากันว่าเมื่อถึงเวลากลางคืนจะสามารถเปล่งแสงได้ ยิ่งกว่านั้นเจ้าจะนำหยกนั้นติดตัวไปด้วยทุกครั้งที่ออกไป โดยบอกว่าจะปกป้องเจ้า ใช้มันเป็นรางวัลเป็นเช่นไร?”

เมื่อนางได้ยินเกี่ยวกับหยกนี้ นางก็รู้สึกเหมือนกับหยกทิพย์

พลังเสวียนในโลกมนุษย์นั้นน้อยมากจนแทบไม่มีเลย ความก้าวหน้าในการฝึกตนของท่านผู้พี่ช้าเกินไป ถ้าเขาได้รับ หยกทิพย์ สามารถจัดค่ายกลเปลี่ยนแปลงเพื่อช่วยท่านผู้พี่เพิ่มผลฝึกฝน

“เจ้าต้องการหยกเจ็ดสี?”

“ถูกต้อง”

“เหอะ หากเจ้าแพ้ล่ะ เอารางวัลอะไรออกมา?”

ไป๋หลี่หงหัวเราะเยาะในใจ: ช่างทะเยอทะยานจริงๆ เขาจะเอาสมบัติของตำหนักยู่เอียนอ๋องออกไปได้อย่างไร?

สายตาของฉู่เชียนหลีขยับ แล้วโบกแขนเสื้อ รั้วด้านข้างที่อยู่ใกล้ของนางก็เปิดออกมุมหนึ่ง

นางก้าวไปข้างหน้าแล้วเปิดผ้าบางที่คลุมอยู่บนโรงเรือนอบอุ่น เผยให้เห็นภายในโรงเรือนที่มีโสมคนเจ็ดสีปลูกไว้อย่างเรียบร้อย

“ซี้ด!”

“นี่คือ... โสมคน?”

“โสมเจ็ดสี?”

เมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ใต้หลังคาโรงเรือนอบอุ่น ทุกคนก็อุทานออกมา

แววตาของฉู่เชียนหลีมีความภาคภูมิใจแวบเข้ามาพร้อมแนะนำด้วยน้ำเสียงโอ้อวด:

“โสมคนเหล่านี้เป็นสมบัติล้ำค่าที่อาจารย์ของข้าทิ้งไว้ให้ข้า โสมแดงมีสรรพคุณทางยาที่แรง ทานแล้วสามารถเพิ่มความพลังภายในร่างกายได้ส่วนหนึ่ง สีเขียวเต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวา ชีวิตที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสเกือบเสียชีวิตสามารถฟื้นคืนสภาพเดิมได้ สีส้มอ่อนวัยสวย ทานชิ้นหนึ่ง รักษาความงามหนึ่งปี หญิงชราอายุห้าสิบปีก็สามารถกลายเป็นหญิงสาวอายุสิบหกปีได้เช่นกัน สรรพคุณโสมคนรอเจ้าชนะแล้วค่อยพูด”

เฟิ่งเสวียนตู้กำหมัดด้วยมือข้างหนึ่งแล้วปิดปากเพื่อปกปิดรอยยิ้ม

ผู้อาวุโสใหญ่ที่อยู่ด้านข้าง ตกตะลึงจนสายตาเหม่อลอย

สีหน้าแม่นางฉู่จริงจังเกินไป ถ้าไม่ใช่เพราะโสมคนเหล่านี้เขาเป็นผู้สะสมมาหลายปีแล้ว โสมคนแต่ต้นมีพิษสูงมาก เขาเกือบจะเชื่อแล้ว

ฉู่เชียนหลีดึงต้นโสมเขียวออกมาหนึ่งต้นแล้วกล่าวอย่างในดีว่า “ข้าก็ไม่โกงเจ้า แค่สีเขียวนี้มีพิษ ข้าเก็บมันไว้เอง ไม่นับเข้าไปด้วย!”