ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 127

หลังจากนั้นไม่นาน มีข่าวมาจากวังอีกครั้ง องค์หญิงใหญ่และเซียวจวินยี่ออกมาจากวังพร้อมกับรางวัลมากมาย

นางในฉีเฟยถูกลงโทษให้เขียนแบบกฎหญิงพันครั้ง จวนองค์ชายสามถูกสร้างขึ้นใหม่ตรงจุดนั้น แต่ขอบเขตมีขนาดเล็กลงไปเกือบครึ่งหนึ่ง ไม่คู่ควรกับระเบียบข้อบังคับของเจ้าชายเลย

หลังจากที่ฉู่เชียนหลีได้ยิน ก็กลับไปที่ลานเรือนของตนอย่างสบายใจ นอนลงบนเก้าอี้โยกหน้าประตู เมื่อคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ ก็รู้สึกถอนหายใจในใจเล็กน้อย

เฟิ่งเสวียนตู้เข้ามาพร้อมกับถ้วยชาและขนม วางอยู่ข้างมือของนาง เมื่อเห็นรอยย่นตื้นๆ ระหว่างคิ้วนาง รู้สึกว่าหัวใจถูกเข็มทิ่มอย่างอธิบายไม่ถูก

“เมื่อครู่นี้ข้าเพิ่งสั่งเทียนชูและเทียนเสวียน ให้พวกเขารีบสืบเรื่องของพวกโจวเหลียวโดยเร็วที่สุด”

ฉู่เชียนหลีลืมตา “อือ ข้าจะจ่ายเงินให้เจ้าตามข่าวที่แพงที่สุดของหอเทียนเสวียน”

หอเทียนเสวียน นอกจากประมูลสมบัติแล้ว ความสามารถอย่างหนึ่งก็คือสืบข่าว ว่ากันว่า แค่ใหเงินเพียงพอ แม้แต่นางในในวังวันนี้สวมชุดชั้นในสีอะไรก็สามารถสืบออกมาได้

ดวงตาของเฟิ่งเสวียนตู้กระตุกเล็กน้อย: ก่อนหน้านี้เคยช่วยนางสืบข่าว นางไม่เคยบอกว่านางจะให้เบี้ยเลย ทำไมครั้งนี้นางถึงพูดถึงเรื่องนี้ล่ะ?

“ไม่ต้องใช้เบี้ย”

“ถ้าเช่นนั้น ให้สมุนไพร ยา หรือสิ่งอื่นใดที่เจ้าต้องการแก่เจ้าก็ได้” ฉู่เชียนหลียิ้ม

เฟิ่งเสวียนตู้รู้สึกอึดอัดในใจอย่างอธิบายไม่ถูก

ระหว่างพวกเขาทั้งสอจะต้องให้เบี้ยหรือไง? ถ้านางชอบมอบหอเทียนเสวียนให้นางก็ไม่มีปัญหา

ฉู่เชียนหลีบิดขี้เกียจพร้อมหาวอย่างเกียจคร้าน จากนั้นพลังงานในร่างกายดูเหมือนจะถูกพ่นออกมาพร้อมกับการหาว ราวกับแมวที่ถูกแสงแดดส่องจนอ่อนยวบ บอบบางอ่อนนุ่มราวกับไม่มีกระดูกนอนอยู่บนที่นั่งนุ่มๆ

“เจ้าขี้เหร่ ข้าหิวอีกแล้ว ข้าอยากดื่มซุปปลาตะเพียนโสมหิมะ”

เฟิ่งเสวียนตู้ระงับความรู้สึกไม่สบายในใจ ยืนขึ้นและพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นข้าไปดูที่ห้องพระเครื่องต้น”

“เจ้าขี้เหร่ ขอบในนะ” ฉู่เชียนหลียิ้มอย่างมีความหวัง

เฟิ่งเสวียนตู้นำผ้าห่มมาวางบนตักของนาง “รอเดี๋ยว”

เขาเพิ่งเดินออกจากประตูลานเรือน ก็เห็นเทียนชูและเทียนเสวียนกำลังคุยกันอยู่

เทียนชู “ใช่ มีดสั้นที่เจ้าช่วยข้าซื้อ เบี้ย ให้เจ้า”

เทียนเสวียน “เจ้าให้เบี้ยแก่ข้าก่อน?”

เทียนชู “มีอะไรหรือเปล่า?”

เทียนเสวียนตะออกไปและพูดว่า เจ้าให้เบี้ยแก่ข้าก่อน? เมื่อก่อนเจ้าไม่ยอมจ่ายให้ข้า ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ระหว่างเราจางหายไปแล้วจริงๆ! เจ้ากำลังพยายามทำตัวให้ห่างจากข้า?”

เฟิ่งเสวียนตู้หยุดที่ประตูลานเรือนกะทันหัน ดวงตาเรียวกะพริบเล็กน้อย ราวกับว่าเขาถูกกระแทกอย่างแรง

ความสัมพันธ์……

จางลง?

“น้อมพบนายท่าน” เทียนชูและเทียนเสวียน พบเขาและรีบไปข้างหน้าเพื่อคำนับ

เฟิ่งเสวียนตู้ขมวดคิ้วแน่น เดินไปที่ห้องพระเครื่องต้นอย่างเงียบๆ

เทียนชูและเทียนเสวียนอึ้ง “เกิดอะไรขึ้นกับนายท่านหรือเปล่า?”

“ข้าไม่รู้ แต่ต้องมีเกี่ยวข้องกับคุณหนูใหญ่แน่” เทียนเสวียนพูดอย่างหนักแน่น

“...มีเหตุผล”

คืนนั้น ฉู่เชียนหลีได้รับข่าวจากไป๋หลี่หง ตกลงที่จะเดิมพันหยกเจ็ดสีกับโสมเจ็ดสี โดยที่โม่เฟิงต้องเข้าแข็งขันด้วยตนเอง

ฉู่เชียนหลีตกลงอยู่แล้ว

วันที่สอง

ฉู่เชียนหลีเพิ่งตื่น เมื่อตื่นขึ้นมาก็ไม่เจอเจ้าขี้เหร่และเซินเป่า อดไม่ได้ที่จะเอ๋อไป

วันนี้ทำไมเจ้าขี้เหร่ถึงไม่รอนางตื่น?

เมื่อครุ่นคิดแบบนี้ ฉู่เชียนหลีเองก็ตกตะลึงไป

เมื่อก่อน เจ้าขี้เหร่อยู่เคียงข้างนาง นางมักจะตื่นตัวอยู่ตลอดเวลาเมื่อนางหลับ แต่ตอนนี้เจ้าขี้เหร่ไม่ได้รอนางตื่นวันเดียว นางก็ไม่ชินแล้ว?