ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 140
สรุปบท บทที่ 140 เจ้าขี้เหร่ : ข้าเป็นพ่อผู้ให้กำเนิดก็ย่อมได้: ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี
สรุปเนื้อหา บทที่ 140 เจ้าขี้เหร่ : ข้าเป็นพ่อผู้ให้กำเนิดก็ย่อมได้ – ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี โดย เย็นอวี่ฟังหัว
บท บทที่ 140 เจ้าขี้เหร่ : ข้าเป็นพ่อผู้ให้กำเนิดก็ย่อมได้ ของ ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี ในหมวดนิยายประวัติศาสตร์ เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย เย็นอวี่ฟังหัว อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
ไม่ถึงสองชั่วยาม ข่าวลือว่าฉู่เยี่ยนชิงและฉู่หลิงเซวียนมาบีบบังคับฉู่เชียนหลีให้กลับจวนถึงตระกูลซูถูกแพร่ไปทั่วเมืองหลวง
“ผู้พี่รองบ้านท่านป้าของข้าเห็นมากับตา ฉู่เฉิงเสี้ยงผู้นั้นวางมาดไปทั้งตัว พูดว่าตนเองยังคงเป็นพ่อผู้ให้กำเนิดของฉู่จวิ้นจู่ ต้องการให้จวิ้นจู่กลับตระกูลฉู่กับเขา ท่าทางเย่อหยิ่งอวดดีอย่างที่สุด”
“หึ เขายังมีหน้าไปพบจวิ้นจู่ได้อย่างไรกัน？ให้ข้าพูดจวิ้นจู่เป็นเทพธิดาบนสวรรค์สวยงามอย่างยิ่งแบบนั้น ข้อเสียอย่างเดียวคือเกิดที่ตระกูลฉู่”
“ใครว่าไม่ใช่ล่ะ ฉู่หลิงเซวียนนั่นก็ยิ่งเกินไปมาก ตอนนี้นางเห็นว่าองค์ชายสามตกอับ อีกทั้งยังดูถูกผู้อื่น ยังจะคืนการหมั้นหมายให้ฉู่จวิ้นจู่ ไม่ว่าจะพูดอย่างไร ล้วนเพื่อทำดีกับจวิ้นจู่ น่ารังเกียจอย่างที่สุด”
“ถุย！มิน่าเล่าจวิ้นจู่ถึงโมโหจนล้มป่วย นี่ถ้าหากเป็นข้า ข้าจะเอาไม้กวาดมากวาดพวกเขาสองคนออกไป！”
ข่าวลือยิ่งแพร่ยิ่งกว้าง ประชาชนได้ยินก็ยิ่งโมโห
วันต่อมา ฉู่เยี่ยนชิงและฉู่หลิงเซวียนเตรียมของขวัญ เตรียมไปแสดงการขอโทษต่อฉู่เชียนหลี เพิ่งออกจากประตูจวน ก็พบว่านอกจวนถูกทิ้งเต็มไปด้วยสิ่งสกปรก เศษอาหารขยะต่าง ๆ
“เกิดอะไรขึ้น？”
องครักษ์ที่รักษาประตูเดินมา “นายท่านโปรดให้อภัย ล้วนเป็นเด็กน้อย มาทิ้งแล้ววิ่งหนีไป ข้าน้อยตามไป ยังถูกคนกลุ่มใหญ่ไล่ตามทุบตี พูดว่าข้าน้อยช่วยคนเลวกระทำชั่ว ข้าน้อยไม่มีวิธีจริง ๆ คิดถึงวันที่ใต้เท้ามีน้ำใจเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ต่อประชาชน ก็ทำได้แค่ปล่อยเด็กพวกนั้นไป”
แม่มันสิ พวกเจ้าสองพ่อลูกแอบออกไปรบกวนคุณหนูใหญ่ ทำให้พี่น้องของพวกเขาต้องถูกลงโทษ วันนี้จะพูดอย่างไรก็สามารถให้พวกเจ้าออกไปไหนได้อีก！
“เจ้า……” ฉู่เยี่ยนชิงสีหน้าเขียวครึ้ม “รีบให้คนมาทำความสะอาดทันที นอกจากนี้ตนเองก็ไปรับโทษ”
“ขอรับ ใต้เท้า”
องครักษ์ที่รักษาประตูศีรษะห้อยลง กลอกตามองบนเงียบเงียบ รับโทษก็รับโทษ มิฉะนั้นคนที่รับหน้าที่ต่อยตีคนก็กลายเป็นคนกันเอง รับรองว่าตีหนึ่งร้อยแผ่นกระดาษก็ไม่ระคายผิว เขาจะกลัวอะไร？
“ข้าน้อยมาแล้ว ข้าน้อยมาทำความสะอาด”
คนรับใช้ที่รับหน้าที่สาดทำความสะอาดรีบรุดมาโดยไว ใครจะรู้ว่าเท้าที่ก้าวกันอย่างรีบร้อน ทันใดนั้นเท้าจะลื่นจนล้มลงบนพื้น น้ำที่อยู่ในถังไม่เอนเอียงไปข้างใดข้างหนึ่ง สาดโดนฉู่เยี่ยนชิงและฉู่หลิงเซวียนไปทั้งตัว
“อ่า！”
ในถังใส่น้ำสกปรกที่ซักผ้าขี้ริ้ว แถมยังมีกลิ่นเน่าเสีย
ฉู่หลิงเซวียนกรีดร้องทันที
“ใต้เท้าโปรดไว้ชีวิต คุณหนูสองโปรดไว้ชีวิต！บ่าวรีบร้อนเกินไป ดังนั้นเลยพลั้งมือ……ใต้เท้าโปรดลงโทษ”
ฉู่เยี่ยนชิงหน้าเขียวหน้าดำ “โบยห้าสิบไม้ แล้วไล่ออกจากจวนไป！”
ของที่ไร้ประโยชน์
“ขอรับ” องครักษ์ตอบรับเสียงดัง
รอจนฉู่เยี่ยนชิงและฉู่หลิงเซวียนไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า องครักษ์ก็เข้าไปประคองคนรับใช้ที่รับผิดชอบทำความสะอาด “น้องชาย เจ้านี่ไม่ได้เลย？ทำให้ตนเองถูกไล่ออกไป”
คนรับใช้นั่นยิ้มฮี่ฮี่ “ไม่เป็นไร ข้ายังมีน้องชาย ให้เขาสมัครเข้าจวนมากใหม่อีกครั้ง รบกวนพี่ชายทั้งสองช่วยข้าแจ้งผู้ดูแลรับผิดชอบการรับสมัครคนรับใช้ด้วย”
“ได้สิ ได้สิ”
“งั้นโบยก่อน？”
“ได้ ลำบากพี่ชายทั้งสองแล้ว”
ฉู่เยี่ยนชิงและฉู่หลิงเซวียนเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย ยังคงอยากออกไป แต่ครั้งนี้ พวกเขาแค่ออกจากประตูจวน ก็เผชิญหน้ากับประชาชนที่โกรธแค้น
“เป็นพวกเขาที่ทำให้คุณหนูใหญ่โกรธจนล้มป่วย！”
เหล่าประชาชนโอบล้อมเข้าไป ล้อมถนนหนทางประตูจวนเฉิงเสี้ยงไว้แน่นขนัด
ฉู่เยี่ยนชิงและฉู่หลิงเซวียนตะลึงงัน สมองของประชาชนเหล่านี้มีปัญหาหรือ？
ประชาชนด้านหลังที่เบียดมาข้างหน้าไม่ได้ก็ใจร้อน อั๊ยหยา ให้โอกาสเขาแสดงตนสักครั้ง อาจารย์เทียนเสวียนกำชับ กระตือรือร้นที่จะแสดงออกได้เงินสองเท่า
“เด็ก ๆ ไปแจ้งขุนนางที่จวนชุ่นเทียน ประชาชนพวกนี้บ้าไปแล้ว！”
เหล่าองครักษ์สีหน้าเต็มไปด้วยความทุกข์ระทม “ใต้เท้า งั้นท่านกับคุณหนูสองรออยู่ที่นี่ ข้าน้อยจะปีนกำแพงออกไป”
ไม่ปีนจนฟ้ามืดค่ำเกรงว่าจะกลับมาไม่ได้แล้ว
ผ่านไปสองวัน เพียงแต่ฉู่เยี่ยนชิงและฉู่หลิงเซวียนอยากจะออกไป ในจวนต้องมีสภาวะขึ้น ๆ ลง ๆบ่อยครั้ง
ถึงเวลาต่อมา เริ่มมีข่าวลือกลางเมืองหลวง พูดว่าสาเหตุที่ตระกูลฉู่โชคร้ายเช่นนี้ คงเพราะว่าปฏิบัติอย่างโหดร้ายกับลูกสาวที่ให้กำเนิด การกระทำมากมายก่อให้เกิดความไม่ยุติธรรม ประสบทุกข์ถูกประณามจากสวรรค์
ฉู่เชียนหลีได้ยินข่าวลือจากด้านนอกที่เปลี่ยนไป ในใจก็พอใจอย่างมาก
เมื่อครู่ไม่ใช่ว่ายังดีอยู่หรือ ทำไมแค่เวลาพริบตาเดียวก็รู้สึกสลดใจขึ้นมาแล้ว？หรือว่าจะคิดถึงวัยเด็กของตนเอง？
“เชียนหลี เจ้า……”
เฟิ่งเสวียนตู้ไม่รู้ควรจะพูดยังไง
ฉู่เชียนหลียิ้มบางเบา นำระฆังเงินเล็กคู่หนึ่งออกมา มัดไว้บนข้อมือของเฟิ่งเสวียนตู้
“นี่คือเซินเป่าในตอนกลางวัน ข้าช่วยเขาสร้างสรรค์พัฒนามากับมือ ในตอนนั้น เซินเป่าชอบเสียงกุ๊งกิ๊งแบบนี้มาก ต่อมาพอโตขึ้น ก็ไม่ยอมใส่แล้ว มอบให้เจ้าเล่น”
เฟิ่งเสวียนตู้ยกมือขึ้นมองดูคำว่าขอให้มีอายุยืนยาวที่แกะสลักนั้น กระดิ่งเล็กมงคล ฉับพลันในใจก็เปลี่ยนเป็นความทุกข์ระทมหาใดเปรียบ หลังจากดีขึ้น ในที่สุดเขาปลุกความกล้าขึ้น
“เชียนหลี บิดาของเซินเป่า เจ้าเคยคิดจะตามหาเขาอีกไหม？”
ฉู่เชียนหลีส่ายหน้าอย่างชัดเจน “ไม่อยาก”
“ทำไมหรือ？”
“เซินเป่าสำหรับข้านั้น เป็นสิ่งที่ล้ำค่าที่สุด แต่สำหรับบิดาผู้ให้กำเนิดของเขา เป็นเพียงแค่อุบัติเหตุ มากจนกระทั่งสามารถพูดได้ว่าความอับอาย เจ้าว่า ข้าจะตามหามาเพิ่มความกลัดกลุ้มใจให้พวกเราแม่ลูกหรือ？”
“ไม่ใช่”
“อะไรไม่ใช่？” ฉู่เชียนหลีโบกมือไปมา “ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว โดยเฉพาะตามหาพ่อผู้ให้กำเนิด ข้าว่าไม่ดีเท่ากับให้เซินเป่ายอมรับเจ้าเป็นพ่อ……ทูนหัว”
เจ้าขี้เหร่รักและทะนุถนอมเซินเป่าจริง ๆ นางล้วนเห็นในสายตา
คำพูดทั้งหมดของเฟิ่งเสวียนตู้ติดอยู่ในคอชั่วขณะ
“ข้า……ข้าเป็นพ่อผู้ให้กำเนิดก็ย่อมได้”
“ฮ่าๆ เจ้าขี้เหร่ ข้าพบแล้วว่าเจ้ายังมีอารมณ์ขันมาก”
“ข้าไม่ได้”
“ฮ่าๆ ได้ เจ้ามีความสุขก็พอ”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี
ไม่อัฟแล้วหรือคะ...
เรื่องนี้สนุกมากขอทางทีมงานอัพเดทต่อด้วยนะคะ😭...
อยากให้อัพเดทเรื่องนี้ต่อไปนะคะ😭...
เรื่องนี้สนุกมากไม่ลงตอนใหม่แล้วหรอค่ะ...
ขอร้องลงตอนใหม่ด้วยนะคะ😭...
เรื่องนี้ไม่ลงต่อแล้วหรอค่ะ...
เรื่องนี้ไม่อัพเดทแล้วหรอค่ะ...