ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 146

ดวงตาที่เป็นประกายของฉู่เชียนหลี ราวกับบ่อน้ำเย็นที่มองไม่เห็นก้นสองแห่ง

ความหวาดกลัวที่ควบคุมไม่ได้เกิดขึ้นในใจของนางอู๋ ความคิดทั้งหมดของนางราวกับไม่อาจซ่อนเอาไว้ได้ภายใต้การจับจ้องของสายตานั้น

“ข้า...ข้าแค่รู้สึกว่า...”

นางอู๋ลุกขึ้นอย่างช้าๆ เชือกที่ผูกติดกับร่างกายถูกตัดด้วยใบมีดที่นางแอบซ่อนเอาไว้ และครู่ต่อมานางก็หคว้าผงยาออกมาหนึ่งกำมือ ก่อนจะโปรยไปทางฉู่เชียนหลี

ฉู่เชียนหลีหรี่ตาลง หลังจากที่นางสูดดมผงยาเข้าไปในร่างกาย มันก็กระจายไปทั่ว หมายจะละลายพลังวิญญาณในร่างกายของนาง แต่พลังวิญญาณนั้นเป็นพลังที่บริสุทธิ์ที่สุดในโลก เพียงแค่กระตุ้นพลังเล็กน้อย มันก็สามารถเป็นยาที่แก้พิษได้

“ผงยาโจมตีผู้ฝึกตนอย่างนั้นหรือ?”

ฉู่เชียนหลีลุกขึ้น และก้าวไปหานางอู๋

นางอู๋ตะลึงงัน “เจ้า...ไม่เป็นไรหรือ?”

“ถ้าเป็นผู้ฝึกตนธรรมดาๆ ก็อาจจะเมาเพราะผงยานี่ แต่น่าเสียดาย คนที่เจ้าเผชิญกลับเป็นข้า”

หากผงยาเล็กน้อยเท่านั้นสามารถโจมตีนางได้ ทำไมผู้นำของ เหตุใดผู้นำขององค์กรกาลเวลาถึงต้องกังวลเรื่องผมร่วงมาเป็นเวลาหลายร้อยปี?

“เป็นไปไม่ได้! ที่หานปี้พูดมาคงไม่มีปัญหา...”

“ฉู่หานปี้? ตอนนี้เขาคงไม่ได้ตะเกียกตะกายไปหาอาจารย์ของเขาเพื่อมาช่วยเขาแก้แค้นหรอกกระมัง? อีกอย่างยังคิดร่วมมือกับเจ้าด้วย ทั้งยังส่งผงยาที่โจมตีผู้ฝึกตนโดยเฉพาะอีก? เขาอยู่แถวนี้รอรับเจ้าด้วยหรือไม่?”

ถ้าหากมีผู้ฝึกตนปรากฏตัวออกมา เจ้าชมพูก็น่าจะบอกมาตรงๆ แล้ว

“ไม่! เจ้าไม่มีทางจับหานปี้ได้!” นางอู๋พูดอย่างเย็นชา ในแววตานั้นเต็มไปด้วยความสะใจ

ความคิดของฉู่เชียนหลีเปลี่ยนไป “เมื่อครู่เจ้าเพิ่งบอกชาติกำเนิดของข้า เพราะอยากจะเขย่าสติของข้า จากนั้นก็หาโอกาสวางยาพิษกับข้า”

“แล้วจะอย่างไร?”

“นางอู๋ เจ้านี่ช่างโง่เขลาจริงๆ หรือคิดว่าจะเพิ่มฐานะของเจ้าให้สูงขึ้นได้?” ฉู่เชียนหลีมองไปที่แววตาของนางอู๋ ราวกับกำลังมองดูคนโง่เขลา

“เจ้าหุบปาก!”

“ฉู่หานปี้ให้ยาพิษกับเจ้า แต่กลับไม่เคยคิดจะมารอรับเจ้า นี่หมายความว่าอย่างไร? หมายความว่าเขาปฏิบัติต่อเจ้าเป็นเหมือนเครื่องมือ เจ้าวางยาพิษข้าได้สำเร็จก็ดี แต่ถ้าเจ้าทำไม่สำเร็จก็ตายที่นี่ สำหรับเขา ไม่มีอะไรเสียเปรียบเลย เรื่องนี้เจ้าคิดไม่ถึงล่ะสิ?”

“เป็นไปไม่ได้! หานปี้เป็นลูกชายแท้ๆ ของข้า เพราะฉะนั้นเขาจะไม่ทำเช่นนี้กับข้า”

“สภาพเจ้าตอนนี้ ไม่ได้เกิดขึ้นเพราะลูกชายเจ้าหรอกหรือ? เขาเป็นผู้ฝึกตนสินะ? ยาที่สามารถฟื้นฟูพลังชีวิตของเจ้า และทำให้เจ้าสวยขึ้นเหมือนวัยแรกแย้ม เขาให้ยานี้กับเจ้าใช่หรือไม่?”

นางอู๋เบิกตากว้าง นางเอาแต่บอกตัวเองว่าอย่าไปฟังคำพูดของฉู่เชียนหลี แต่ยังมีหนามที่คอยทิ่มแทงใจนางอยู่

“เจ้าอย่าสร้างความร้าวฉาน!”

ฉู่เชียนหลีส่ายหัวทอดถอนใจ

“นางอู๋ ชีวิตนี้ของเจ้ามันล้มเหลวมากพอแล้ว! เจ้าอุตส่าห์วางแผนอย่างยากลำบาก เพื่อจะได้แต่งงานกับฉู่เยี่ยนชิงคนนั้นเป็นสามี แต่หลังจากแต่งงาน เจ้าถึงได้รู้ว่าคุณชายในใจของเจ้า จริงๆ แล้วเป็นคนต่ำทรามหน้าไม่อายที่มีแต่ความเห็นแก่ตัว เจ้าดูแลจวนเฉิงเสี้ยงอย่างสุขุมรอบคอบและมีความระมัดระวัง แต่ในใจของฉู่เยี่ยนชิงนั้น เจ้าไม่มีทางเทียบได้กับแม่ผู้ให้กำเนิดข้า แม้ว่าเจ้าจะให้กำเนิดลูกชายลูกสาวแท้ๆ กับเขา”

ร่างกายของนางอู๋สั่นเทามากขึ้นเรื่อยๆ นางกัดริมฝีปากแน่น กัดจนเลือดไม่ไหล

“เจ้าตามใจฉู่หานปี้มากเกินไปจนเขาฆ่าคนเพราะบ้าสตรี เจ้ากลัวว่าจะทำให้ฉู่เยี่ยนชิงผิดหวัง จึงฝืนใจไล่เขาออกไป โชคดีที่ฉู่หานปี้มีโอกาสอีกครั้ง หลังจากออกไปได้พบกับผู้ฝึกตน ไปเหยียบอีกโลกหนึ่ง เจ้าคิดว่าในที่สุดเจ้าก็สามารถลืมตาอ้าปากได้ แต่เจ้าไม่คิดว่าฉู่หานปี้และฉู่เยี่ยนชิงจะมีนิสัยเฉียบขาดเหมือนกัน ความโหดเหี้ยมและเลือดเย็นแบบเดียวกัน!”

“เจ้า...” สายตาของนางอู๋ยิ่งดุดันมากขึ้น

“เจ้าคงรู้อยู่ในใจว่าฉู่หานปี้ไม่สนใจว่าเจ้าจะเป็นหรือจะตาย เขาติดต่อเจ้า สั่งให้เจ้ามาหาข้าเพื่อแก้แค้น หมายจะใช้ประโยชน์ในครั้งสุดท้ายกับเจ้า ถ้าเป็นห่วงคนคนหนึ่งจริงๆ เขาจะปล่อยให้เจ้าเป็นอันตรายได้อย่างไร?”