ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 147
ฉู่เชียนหลีลากเฟิ่งเสวียนตู้ไปที่ห้องโถงด้านหน้า และทันทีที่เข้าไปในประตู พวกเขาก็ได้กลิ่นคาวเลือดที่รุนแรง
อู๋หลินไม่อาจทนต่อกลิ่นนี้ได้จนเป็นลม และคนรับใช้ของตระกูลอู๋ก็หดตัวจนกลายเป็นลูกบอลเพราะความหวาดกลัว
ในห้องโถงด้านหน้า อู๋ยุ่นหลานถือมีดแหลมอยู่ในมือของนาง และแทงอู๋ฉงที่กล้าล่วงเกินนาง
มีเลือดไหลนองเต็มพื้น และอู๋ฉงก็ไม่มีลมหายใจแล้ว
เมื่อซูหยินเห็นฉู่เชียนหลีก็รีบกล่าว “เฉียนหลี เจ้าไปรออยู่ข้างนอกก่อน ที่นี่สกปรกมาก”
เกาหลินได้สติคืนมา เขารีบไปยืนตรงหน้าฉู่เชียนหลีพร้อมตะโกน “จวิ้นจู่ อย่ามองเลย เดี๋ยวตาของท่านจะสกปรกเอาได้”
เดิมทีเขาออกไปปฏิบัติหน้าที่ แต่ไม่คิดว่าองค์ชายเล็กเซินเป่าจะลงมาจากฟ้าแล้วให้กรงเล็บของเจ้าขาวจับเขามาที่นี่
คิดไม่ถึง ทันทีที่เขาลงพื้น ก็เห็นนางอู๋เดินโซเซไปที่ห้องโถงด้านหน้าตระกูลซูพร้อมกับกริชในมือ เขาคิดว่านางอู๋กำลังเสียสติ และอยากจะลอบสังหารแม่ทัพซูจึงรีบตามไปดู จนกระทั่งเห็นนางอู๋แทงเข้าไปที่ร่างของอู๋ฉงโดยตรง
“เกากงกง นั่นคือนางอู๋?”
“จวิ้นจู่ บ่าวเห็นว่านางอู๋นั่นบ้าไปแล้ว รบกวนจวิ้นจู่เรียกคนมาช่วยที ให้รีบมัดนางเอาไว้ !”
“อืม ทหาร!”
หลังจากฉู่เชียนหลีออกคำสั่ง กลุ่มคนรับใช้ของตระกูลซูที่ “หวาดกลัวและโง่เขลา” ในจุดนั้นก็ได้สติกัน และก้าวไปข้างหน้าเพื่อจับนางอู๋ลุกขึ้นมามัดเชือกอีกครั้ง
ดูเหมือนว่าก่อนหน้านี้นางอู๋เคยใช้กำลังทั้งหมดของนางในการทำร้ายคนอื่น ตอนนี้นางจึงไม่ได้ต่อต้านอีก หลังจากถูกมัด ก็เอาแต่บ่นพึมพำอย่างไม่เต็มใจ
“สมควรตาย...ล้วนสมควรตาย...ญาติอะไร สามีภรรยาอะไร...ฮ่าๆๆ สมควรตายให้หมด!”
เกากงกงถือผ้าเช็ดหน้าปิดปากและจมูกด้วยความขยะแขยง “ท่าทางของนางอู๋ตอนนี้ดูเหมือนจะเสียสติไปแล้ว ถ้าจะบ้าก็บ้าให้ดูสถานที่หน่อย นี่ตั้งใจนำพาโชคร้ายมาให้ตระกูลซูหรือไม่? จวิ้นจู่ ข้าน้อยจะส่งมือดีสองสามคนจากวังมาทำความสะอาดที่นี่ รับรองว่าห้องโถงด้านหน้าจะสะอาดเอี่ยมแน่นอน!”
“เกากงกง เดิมทีข้าขอให้เซินเป่าไปเชิญเจ้ามา เพราะข้าไม่อยากเข้าไปพัวพันกับตระกูลอู๋อีก แต่ข้าไม่คิดว่านางอู๋จะเสียสติอย่างกะทันหันเช่นนี้ อีกอย่างนางก็พูดกับข้าเล็กน้อย อย่างไรข้าก็รบกวนกงกงจัดการเรื่องนี้ให้ด้วย”
“จวิ้นจู่มีปัญหา ข้าน้อยย่อมไม่ปฏิเสธ นางอู๋ผู้นี้น่าเกลียดยิ่งนัก ข้าเห็นว่านางจงใจสร้างความรำคาญให้จวิ้นจู่ เดิมทีก็คิดว่าควรตีให้ตายในทันที แต่ฆ่าคนชดใช้ชีวิตเช่นนี้ ข้าน้อยคิดว่าจะให้คนส่งนางไปที่จวนชุ่นเทียน”
“ย่อมเป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว นางอู๋ต้องส่งให้ศาลปกครอง จะจัดการอย่างไรนั้น ก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ทางนั้นเถอะ ส่วนเรื่องที่เกิดขึ้นในจวนวันนี้ ข้ารบกวนเกากงกงนำไปทูลฝ่าบาทด้วย”
“ขอรับ ข้าน้อยจะกล่าวตามความจริง”
“มีเรื่องรบกวนกงกง แต่ไม่มีอะไรส่งให้ เช่นนั้นก็ขอมอบโสมให้กงกงแล้วกัน”
หลังจากที่ฉู่เชียนหลีพูดจบ ก็ยกผ้าคลุมในรั้วขึ้น และดึงโสมหยกหิมะขาวอันเล็กออกมา
หลังจากการบำรุงด้วยพลังทิพย์ ดินแดนของตระกูลซูก็อุดมสมบูรณ์เป็นพิเศษ และโสมที่เซินเป่านำมาเหล่านั้นก็เติบโตเป็นโสมขนาดเล็กๆ แล้ว
เซินเป่าเป็นกังวลกับเรื่องนี้ไม่น้อย เขานับนิ้วคำนวณ ถ้าโสมหยกหิมะขาวสามารถเปลี่ยนเป็นน้องชายได้ลูกชายของน้องชายควรจะเรียกเขาว่าอะไร? หรือกล่าวอีกนัยหนึ่ง หากลูกของโสมหยกหิมะขาวโชคดีกลายเป็นปีศาจโสมคน ลำดับความอาวุโสควรจะเรียกว่าอะไร
เกาหลินดีใจมาก ถือโสมหยกหิมะหยกขาว นิ้วมือของเขาสั่นเทาอย่างตื่นเต้น “นี่... จวิ้นจู่ ไม่คิดไม่ฝันเลย...”
“กงกงรับไปเถอะ”
เกาหลินรีบห่อโสมอย่างระมัดระวังและเก็บมันไว้ หัวใจที่มีความสุขของเขาเกือบเต้นผิดปกติ
“ขอบพระทัยจวิ้นจู่!”
จนเขาพาตัวของอู๋ยุ่นหลานไป เขาก็ไม่ลืมที่เอาใจเซินเป่า
“องค์ชายน้อย ต่อไปหากมีปัญหา ท่านอย่าลืมมาหาข้าน้อย ข้าน้อยเป็นคนที่เชื่อถือได้”
จะเป็นโสมหยกหิมะหยกขาวหรือไม่ไม่สำคัญ เขาแค่ชอบความรู้สึกที่ถูกเจ้าขาวใช้กรงเล็บจับเขาและบินอยู่ท่ามกลางอากาศ!
มันน่าตื่นเต้นยิ่ง!
ภายในเวลาไม่ถึงครึ่งวัน จู่ๆ นางอู๋ก็เริ่มบ้าอีกครั้ง และข่าวการฆาตกรรมน้องชายแท้ๆ ก็แพร่กระจายไปทั่วเมืองหลวง
มีชาวบ้านไม่น้อยที่เดือดดาลเมื่อได้ยินเรื่องนี้
สองวันที่ผ่านมาตระกูลฉู่ไม่ได้หยุดพักก็ช่างเถอะ แต่ตระกูลอู๋ก็หาเรื่องไม่สบายใจมาให้จวิ้นจู้อีกแล้ว
พอคนพูดกันมากเข้า เสียงวิพากษ์วิจารณ์ก็ไม่สามารถรวมเป็นหนึ่งเดียวได้
ในไม่ช้า การเก็งกำไรมากมายก็แพร่กระจายออกไป
“นางอู๋ดูไม่เหมือนคนบ้าเลย เหตุใดจู่ๆ ถึงได้บ้าคลั่งจนทำร้ายผู้คนได้?”
“หรือเป็นเพราะการล่วงเกินคนที่ไม่ควรล่วงเกิน เจ้าดูสิ ตราบใดที่มีคนไปล่วงเกินจวิ้นจู่คนนั้น ยังมีใครอีกบ้างที่มีชีวิตสงบสุข?”
“พูดเช่นนั้นก็ถูก พวกเจ้าลองคิดให้รอบคอบ คนผู้นั้นเป็นผู้ฝึกตน ผู้ฝึกตนก็เหมือนผู้เป็นอมตะ วิธีการแบบไหนไม่มีบ้าง? สั่งให้ฆ่านางอู๋ที่ฆ่าคน ง่ายกว่าการฆ่าไก่ซะอีก”
“เป็นไปไม่ได้ จวิ้นจู่ไม่มีทางทำเช่นนั้น ทุกคนได้รับความช่วยเหลือจากจวิ้นจู่ เหตุใดพวกเจ้าถึงกล้าเช่นนั้น?”
“นี่เจ้าโง่หรือไม่ ข้า...ไอ๊โย!”
พูดยังไม่ทันจบ ก็ถูกคนบางคนเตะเอา
“ใครเตะข้า?”
“ข้า!”
เซียวจวินยี่ก้าวไปข้างหน้า สายตากวาดมองไปรอบๆ และเขาจำใบหน้าของพวกคนที่ปล่อยข่าวลือด้วยเจตนาร้ายในฝูงชนเอาไว้ในใจ
“เตะพวกเจ้าแล้วจะทำไม? ศาลปกครองได้ประกาศคำสารภาพทั้งหมดของนางอู๋แล้ว ก็คืออู๋ฉงต้องการจะฆ่านางอู๋ และใส่ร้ายป้ายสีฉู่เชียนหลี จวิ้นจู่เป็นผู้ใจบุญ และช่วยชีวิตนางอู๋ไว้ ทั้งยังแก้พิษให้นาง ภายใต้ความสิ้นหวังนางอู๋เลือกที่จะฆ่าอู๋ฉงแก้แค้น เข้าใจหรือไม่?”
เมื่อคนเหล่านั้นเห็นว่าเป็นเซียวจวินยี่ พวกเขาจึงรีบคุกเข่าลง
“ท่านชายเซียว พวกเราสำนึกผิดแล้ว”
“ใช่ๆ ต่อไปจะพูดอะไรพล่อยๆ อีก”
“หึ ถ้าเจ้ามีเวลาว่างพอมาปากพล่อยอยู่ที่นี่ ไม่สู้เอาไปคิดทบทวนตัวเองให้ดีดีกว่า ถ้ากล้าใส่ร้ายจวิ้นจู่อีก ข้าจะตัดลิ้นพวกเจ้าซะ”
หลังจากที่เซียวจวินยี่พูดจบ เขาก็เดินออกไปจากฝูงชน
เมื่อเดินไปที่มุมกำแพง เซียวจวินยี่ก็มองซ้ายแลขวา หลังจากยืนยันว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้ เขาก็ทรุดตัวลงบนพื้น
“พี่ชมพู เมื่อครู่ข้าดูสง่างามหรือไม่?”
เถาวัลย์สีเขียวโผล่ออกมาจากพื้นดิน ตบไหล่เซียวจวินยี่ด้วยความชื่นชม จากนั้นตบลงที่พื้นอย่างดุดัน
พูดใส่ร้ายเจ้านาย สมควรตาย ควรตีให้ตาย!
“พี่ชมพู เจ้ายังคิดจะสั่งสอนคนเลวเหล่านั้นหรือ?”
เซียวจวินยี่ไม่รู้ว่าเกี่ยวกับการที่เคยถูกเจ้าชมพูฝังไว้หรือไม่ ตอนนี้เขาเข้าใจความหมายของเจ้าชมพู และสามารถเดาได้
เจ้าชมพูดพยักหน้าอย่างแรง
เซียวจวินยี่เองก็พยักหน้าเช่นกัน
คนพวกนั้นน่าสงสัยจริงๆ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาถูกซื้อตัวมาเพื่อใส่ร้ายน้องเชียนหลี พวกเขาควรถูกทุบตีให้ตาย!
“ฟ้ามืดค่อยว่ากัน พวกเรา...”
หลังจากพูดคุยถึงมาตรการรับมือ เซียวจวินยี่แทบอยากจะเท้าสะเอวแล้วหัวเราะสามครั้ง ความฝันของเขาที่จะเป็นจอมยุทธ์มาหลายปี ที่ผ่านไปเหมือนกับความฝันลมๆ แล้งๆ ในที่สุดก็เป็นจริง!
แต่นี้ไป เขาก็คือจอมยุทธ์เซียว!
ในช่วงกลางดึก เซียวจวินยี่เลือกสวมชุดที่ดูสง่างามและน่าเกรงขามที่สุด รอการมาถึงของเจ้าชมพูอย่างเงียบ ๆ
ในที่สุด เสียงเบาๆ ก็ดังขึ้น เซียวจวินยี่ยืนขึ้นอย่างตื่นเต้น แต่ทันใดนั้นก็ตัวแข็งทื่อทันที
“พี่ชมพู เจ้าถืออะไรมา?”
เขาเห็นเถาวัลย์สีเขียวบนพื้นตั้งตรง พร้อมกับกระสอบหนึ่งใบ
กระสอบก็ช่างเถอะ แต่ประเด็นสำคัญอยู่ที่สีกระสอบ!
สีชมพู!
เซียวจวินยี่รวบผมแน่น เขาอายุขนาดนี้แล้วแต่ยังไม่เคยเห็นสีชมพูที่บริสุทธิ์เช่นนี้มาก่อน!
แต่กระนั้นเจ้าชมพูกลับพุ่งมาข้างหน้าอย่างตื่นเต้นและลากตัวเซียวจวินยี่ออกไปข้างนอก
พี่ชมพูจะพาเจ้าบิน พุ่งไปเลย!
ในต่อมา ฉู่เชียนหลีและเซินเป่าลุกขึ้นไปอาบน้ำด้วยกัน และทันทีที่พวกเขามาถึงลานด้านหน้าพวกเขาเห็นเซียวจวินยี่มีรอยคล้ำใต้ตา และการก้าวเดินก็ดูเลื่อนลอย
“พี่เซียว นี่ท่าน?” เหตุใดถึงดูหดหู่ขนาดนี้?
“น้องหญิงเชียนหลี...” เซียวจวินยี่ตาเป็นประกาย ครู่ต่อมาก็น้ำตาคลอ
ในเวลานี้ ซูจิ่นจือก็เดินยิ้มเข้ามา
“น้องเชียนหลี ข้าจะบอกข่าวที่น่าสนใจให้เจ้าฟัง จวินยี่ก็อยู่ด้วย เจ้าฟังได้ เมื่อคืนมีปีศาจกระสอบบ้าคลั่งปรากฏตัวในเมืองหลวง ว่ากันว่าเป็นพวกวิปริต ชอบใช้กระสอบสีชมพูคลุมคน ส่วนใหญ่เป็นเพราะเคยพูดเรื่องแย่ๆ เกี่ยวกับน้องสาวก่อนหน้านี้ ว่ากันว่าปีศาจกระสอบบ้าคลั่งชอบอุ้มคนขึ้น แล้วหมุนวนเป็นกังหันลมไม่หยุด...”
ปีศาจกระสอบบ้าคลั่งวิปริต?
เซียวจวินยี่ปิดปาก แล้วน้ำตาก็ไหลไม่หยุด
หัวใจของจอมยุทธ์ที่เพิ่งฟื้นกลับมาก็แตกสลายอีกครั้ง
ฉู่เชียนหลีตกตะลึง “พี่เซียว เหตุใดท่านถึงได้เสียใจขนาดนี้?”
“ไม่เป็นไร ข้าแค่ไว้อาลัยให้กับความฝันที่ตายจากข้าไปก่อนวัยอันควร”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี