ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 147

ฉู่เชียนหลีลากเฟิ่งเสวียนตู้ไปที่ห้องโถงด้านหน้า และทันทีที่เข้าไปในประตู พวกเขาก็ได้กลิ่นคาวเลือดที่รุนแรง

อู๋หลินไม่อาจทนต่อกลิ่นนี้ได้จนเป็นลม และคนรับใช้ของตระกูลอู๋ก็หดตัวจนกลายเป็นลูกบอลเพราะความหวาดกลัว

ในห้องโถงด้านหน้า อู๋ยุ่นหลานถือมีดแหลมอยู่ในมือของนาง และแทงอู๋ฉงที่กล้าล่วงเกินนาง

มีเลือดไหลนองเต็มพื้น และอู๋ฉงก็ไม่มีลมหายใจแล้ว

เมื่อซูหยินเห็นฉู่เชียนหลีก็รีบกล่าว “เฉียนหลี เจ้าไปรออยู่ข้างนอกก่อน ที่นี่สกปรกมาก”

เกาหลินได้สติคืนมา เขารีบไปยืนตรงหน้าฉู่เชียนหลีพร้อมตะโกน “จวิ้นจู่ อย่ามองเลย เดี๋ยวตาของท่านจะสกปรกเอาได้”

เดิมทีเขาออกไปปฏิบัติหน้าที่ แต่ไม่คิดว่าองค์ชายเล็กเซินเป่าจะลงมาจากฟ้าแล้วให้กรงเล็บของเจ้าขาวจับเขามาที่นี่

คิดไม่ถึง ทันทีที่เขาลงพื้น ก็เห็นนางอู๋เดินโซเซไปที่ห้องโถงด้านหน้าตระกูลซูพร้อมกับกริชในมือ เขาคิดว่านางอู๋กำลังเสียสติ และอยากจะลอบสังหารแม่ทัพซูจึงรีบตามไปดู จนกระทั่งเห็นนางอู๋แทงเข้าไปที่ร่างของอู๋ฉงโดยตรง

“เกากงกง นั่นคือนางอู๋?”

“จวิ้นจู่ บ่าวเห็นว่านางอู๋นั่นบ้าไปแล้ว รบกวนจวิ้นจู่เรียกคนมาช่วยที ให้รีบมัดนางเอาไว้ !”

“อืม ทหาร!”

หลังจากฉู่เชียนหลีออกคำสั่ง กลุ่มคนรับใช้ของตระกูลซูที่ “หวาดกลัวและโง่เขลา” ในจุดนั้นก็ได้สติกัน และก้าวไปข้างหน้าเพื่อจับนางอู๋ลุกขึ้นมามัดเชือกอีกครั้ง

ดูเหมือนว่าก่อนหน้านี้นางอู๋เคยใช้กำลังทั้งหมดของนางในการทำร้ายคนอื่น ตอนนี้นางจึงไม่ได้ต่อต้านอีก หลังจากถูกมัด ก็เอาแต่บ่นพึมพำอย่างไม่เต็มใจ

“สมควรตาย...ล้วนสมควรตาย...ญาติอะไร สามีภรรยาอะไร...ฮ่าๆๆ สมควรตายให้หมด!”

เกากงกงถือผ้าเช็ดหน้าปิดปากและจมูกด้วยความขยะแขยง “ท่าทางของนางอู๋ตอนนี้ดูเหมือนจะเสียสติไปแล้ว ถ้าจะบ้าก็บ้าให้ดูสถานที่หน่อย นี่ตั้งใจนำพาโชคร้ายมาให้ตระกูลซูหรือไม่? จวิ้นจู่ ข้าน้อยจะส่งมือดีสองสามคนจากวังมาทำความสะอาดที่นี่ รับรองว่าห้องโถงด้านหน้าจะสะอาดเอี่ยมแน่นอน!”

“เกากงกง เดิมทีข้าขอให้เซินเป่าไปเชิญเจ้ามา เพราะข้าไม่อยากเข้าไปพัวพันกับตระกูลอู๋อีก แต่ข้าไม่คิดว่านางอู๋จะเสียสติอย่างกะทันหันเช่นนี้ อีกอย่างนางก็พูดกับข้าเล็กน้อย อย่างไรข้าก็รบกวนกงกงจัดการเรื่องนี้ให้ด้วย”

“จวิ้นจู่มีปัญหา ข้าน้อยย่อมไม่ปฏิเสธ นางอู๋ผู้นี้น่าเกลียดยิ่งนัก ข้าเห็นว่านางจงใจสร้างความรำคาญให้จวิ้นจู่ เดิมทีก็คิดว่าควรตีให้ตายในทันที แต่ฆ่าคนชดใช้ชีวิตเช่นนี้ ข้าน้อยคิดว่าจะให้คนส่งนางไปที่จวนชุ่นเทียน”

“ย่อมเป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว นางอู๋ต้องส่งให้ศาลปกครอง จะจัดการอย่างไรนั้น ก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ทางนั้นเถอะ ส่วนเรื่องที่เกิดขึ้นในจวนวันนี้ ข้ารบกวนเกากงกงนำไปทูลฝ่าบาทด้วย”

“ขอรับ ข้าน้อยจะกล่าวตามความจริง”

“มีเรื่องรบกวนกงกง แต่ไม่มีอะไรส่งให้ เช่นนั้นก็ขอมอบโสมให้กงกงแล้วกัน”

หลังจากที่ฉู่เชียนหลีพูดจบ ก็ยกผ้าคลุมในรั้วขึ้น และดึงโสมหยกหิมะขาวอันเล็กออกมา

หลังจากการบำรุงด้วยพลังทิพย์ ดินแดนของตระกูลซูก็อุดมสมบูรณ์เป็นพิเศษ และโสมที่เซินเป่านำมาเหล่านั้นก็เติบโตเป็นโสมขนาดเล็กๆ แล้ว

เซินเป่าเป็นกังวลกับเรื่องนี้ไม่น้อย เขานับนิ้วคำนวณ ถ้าโสมหยกหิมะขาวสามารถเปลี่ยนเป็นน้องชายได้ลูกชายของน้องชายควรจะเรียกเขาว่าอะไร? หรือกล่าวอีกนัยหนึ่ง หากลูกของโสมหยกหิมะขาวโชคดีกลายเป็นปีศาจโสมคน ลำดับความอาวุโสควรจะเรียกว่าอะไร

เกาหลินดีใจมาก ถือโสมหยกหิมะหยกขาว นิ้วมือของเขาสั่นเทาอย่างตื่นเต้น “นี่... จวิ้นจู่ ไม่คิดไม่ฝันเลย...”

“กงกงรับไปเถอะ”

เกาหลินรีบห่อโสมอย่างระมัดระวังและเก็บมันไว้ หัวใจที่มีความสุขของเขาเกือบเต้นผิดปกติ

“ขอบพระทัยจวิ้นจู่!”

จนเขาพาตัวของอู๋ยุ่นหลานไป เขาก็ไม่ลืมที่เอาใจเซินเป่า

“องค์ชายน้อย ต่อไปหากมีปัญหา ท่านอย่าลืมมาหาข้าน้อย ข้าน้อยเป็นคนที่เชื่อถือได้”

จะเป็นโสมหยกหิมะหยกขาวหรือไม่ไม่สำคัญ เขาแค่ชอบความรู้สึกที่ถูกเจ้าขาวใช้กรงเล็บจับเขาและบินอยู่ท่ามกลางอากาศ!

มันน่าตื่นเต้นยิ่ง!

ภายในเวลาไม่ถึงครึ่งวัน จู่ๆ นางอู๋ก็เริ่มบ้าอีกครั้ง และข่าวการฆาตกรรมน้องชายแท้ๆ ก็แพร่กระจายไปทั่วเมืองหลวง

มีชาวบ้านไม่น้อยที่เดือดดาลเมื่อได้ยินเรื่องนี้

สองวันที่ผ่านมาตระกูลฉู่ไม่ได้หยุดพักก็ช่างเถอะ แต่ตระกูลอู๋ก็หาเรื่องไม่สบายใจมาให้จวิ้นจู้อีกแล้ว

พอคนพูดกันมากเข้า เสียงวิพากษ์วิจารณ์ก็ไม่สามารถรวมเป็นหนึ่งเดียวได้

ในไม่ช้า การเก็งกำไรมากมายก็แพร่กระจายออกไป

“นางอู๋ดูไม่เหมือนคนบ้าเลย เหตุใดจู่ๆ ถึงได้บ้าคลั่งจนทำร้ายผู้คนได้?”

“หรือเป็นเพราะการล่วงเกินคนที่ไม่ควรล่วงเกิน เจ้าดูสิ ตราบใดที่มีคนไปล่วงเกินจวิ้นจู่คนนั้น ยังมีใครอีกบ้างที่มีชีวิตสงบสุข?”

“พูดเช่นนั้นก็ถูก พวกเจ้าลองคิดให้รอบคอบ คนผู้นั้นเป็นผู้ฝึกตน ผู้ฝึกตนก็เหมือนผู้เป็นอมตะ วิธีการแบบไหนไม่มีบ้าง? สั่งให้ฆ่านางอู๋ที่ฆ่าคน ง่ายกว่าการฆ่าไก่ซะอีก”

“เป็นไปไม่ได้ จวิ้นจู่ไม่มีทางทำเช่นนั้น ทุกคนได้รับความช่วยเหลือจากจวิ้นจู่ เหตุใดพวกเจ้าถึงกล้าเช่นนั้น?”

“นี่เจ้าโง่หรือไม่ ข้า...ไอ๊โย!”