ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 148

ฉู่เชียนหลีมองเซียวจวินยี่ที่ร้องไห้อย่างเงียบๆ นางไม่รู้ว่าเหตุใดตนถึงอย่าจะหัวเราะนัก นางช่างไม่มีจิตใจเมตตาเอาเสียเลย

“พี่เซียว เจ้าไม่เป็นอะไรจริงๆ หรือ?”

เซียวจวินยี่ดึงแขนเสื้อของซูจิ่นจือ และเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของเขา “ไม่เป็นไร แค่ความฝันมันได้ ดังนั้นจึงคิดจะหาวิธีเปลี่ยนมัน”

ตราบใดที่ยอมแพ้เร็วพอ ความล้มเหลวจะไม่มีวันตามเขาทัน

อีกด้านหนึ่ง ก็มีเสียงดังโวยวายดังขึ้นมา

“ข้าตักน้ำมาให้องค์ชายเล็ก ถังเล็กนี่ควรเป็นข้าหิ้ว!” โหลเชิ่งเอ่ยยืนกราน

ติงห่ายปฏิเสธอยู่ด้านข้าง “ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าทำข้าสะดุด เจ้าจะได้ตักน้ำหรือไม่? ข้าฝึกฝนรอข้างบ่อมาสองชั่วยามแล้ว”

โจวเหลียวใช้โอกาสนี้เข้าไปตรงหน้าเซินเป่า “ท่านชายเซียว ข้าน้อยจะช่วยท่านหิ้วถังน้ำไปรดเหล่าเจ้าน้องโสมคน”

โหลเชิ่ง ติงห่ายหันกลับไปทันที “ไสหัวไป!”

บนเส้นทางการแข่งขันเพื่อแย่งชิงความโปรดปรานต่อหน้าองค์ชายเล็กเซินเป่า ถูกกำหนดให้เต็มไปด้วย “กลิ่นคาวเลือดอันคละคลุ้ง” !

ในเวลานี้หลิวเฟยลากหลี่เฉวียนไปข้างหน้าและปล่อยเขาไว้ตรงหน้าโหลเชิ่งและติงห่าย

“สองพี่น้อง หลี่เฉวียนน้องชายของข้าได้รับบาดเจ็บสาหัสเจียนตาย ก่อนที่เขาจะตาย ความปรารถนาเดียวของเขาคือการได้รับใช้องค์ชายเล็ก รดน้ำให้โสมในทุ่ง ขอร้องพี่น้องทั้งสองให้โอกาสนี้ด้วยเถอะ!”

โหลเชิ่งและติงห่ายตะลึงงัน “นี่...”

หลี่เฉวียนที่ถูกพันด้วยผ้าทั้งตัว เขาพยายามทำให้ร่างกายของตัวเองตรงที่สุด ดูเหมือนคนที่ใกล้จะตายจริงๆ “ข้าขอร้อง...พี่น้อง...ทั้งสองล่ะ”

“แต่วันนี้วันเดียว?” โหลเชิ่งรู้สึกว่าต่อหน้าคนที่กำลังจะตาย เขายังต้องเกรงใจเพื่อให้เขาได้ตายตาหลับ

“ดี! ขอบคุณสองพี่น้องมาก!”

หลี่เฉวียนกระโดดขึ้นมาราวกับปลาคาร์พ รีบไปคว้าถังน้ำจากคนที่เดินตามหลังเซินเป่า จากนั้นเขาก็วิ่งไปทางทางเซินเป่าอย่างร่าเริง

“องค์ชายเล็ก วันนี้ข้าน้อยจะชดใช้ให้ท่าน”

หลิวเฟยวิ่งตามไป “องค์ชายเล็ก ให้ข้าน้อยอุ้มไปหรือไม่?”

เซินเป่าส่ายหัว ตอบกลับอย่างชาญฉลาด “ลุงหลี่ ลุงหลิว เซินเป่าเดินเองได้”

โหลเชิ่ง ติงไห่ตกตะลึง โธ่เอ๊ย!

พวกเราคือสุนัขรับใช้ พวกเจ้านี่ช่างไม่ใส่ใจเลยจริงๆ!

เซียวจวินยี่มองดูฉากนี้ อยู่ๆ ก็ตบมือราวกับนึกอะไรออก

“น้องเชียนหลี จิ่นจือ พวกเจ้าทำธุระต่อเถอะ ข้าจะไปหาเจ้าชมพู”

ที่แท้การเป็นน้องชายก็ต้องมีความรู้เช่นกัน เขาดูแลพี่ชมพูเป็นอย่างดี แล้วก็ให้คำแนะนำเล็กน้อย แก้ไขวิธีการที่เอาเขาขึ้นบิน เช่นนั้นการเป็นจอมยุทธ์ของตัวเองก็อยู่ไม่ไกลแล้วใช่หรือไม่?

เมื่อเห็นเซียวจวินยี่วิ่งไปอย่างตื่นเต้น ฉู่เชียนหลีก็หัวเราะออกมา “ผู้พี่ ข้าไม่คิดว่าพี่เซียวกับเจ้าชมพูจะเล่นสนุกกันขนาดนี้”

ซูจิ่นจือสะบัดแขนเสื้อที่เปื้อนน้ำตา และพูดอย่างจนใจ “องค์หญิงใหญ่รักจวินยี่มาก และไม่มีใครในเมืองหลวงกล้าล่วงเกินเขา นิสัยของเขาก็ยิ่งไม่เอาถ่านมากขึ้นเรื่อยๆ”

“ไปเถอะ ข้ามีเรื่องอยากหารือกับผู้พี่และท่านลุง”

“ตกลง”

ซูหยินได้ยินว่าฉู่เชียนหลีอยากหารือ จึงรีบเดินเข้ามา

“เชียนหลี มีเรื่องอะไรอย่างนั้นหรือ?”

ฉู่เชียนหลีนั่งลงและเฟิ่งเสวียนตู้นั่งลงที่ข้างนาง

“ท่านลุง ดูจากสภาพของตระกูลอู๋แล้ว ฉู่หานปี้ไม่น่าจะกลับมาได้ซักพัก”

ถ้าเขามีวิธีแก้แค้นนาง เขาจะไม่ใช้ตระกูลอู๋มาสังหารนาง