ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 149

บอกว่าในอีกสองวัน แต่จริงๆ แล้วคือการนอนกลิ้งไปกลิ้งมาเป็นเวลาห้าวัน

อันดับแรกฉู่เชียนหลีเข้าวังก่อน ใช้ข้ออ้างตามหาสมุนไพร หลอมยาเม็ดเพื่อจัดการกับฮ่องเต้ และบอกว่าตนกำลังจะจากไป

ฮ่องเต้ตอบรับด้วยความยินดี ความจริงแล้วในใจของเขานั้นเข้าใจดี การกระทำของฉู่เชียนหลีนั้นเดิมทีไม่จำเป็นต้องรายงานให้เขาทราบ การมาในครั้งนี้เพื่อแสดงให้คนภายนอกรู้ว่านางให้ความเคารพต่อราชวงศ์

“เชียนหลี แม่ทัพใหญ่ซูและแม่ทัพซูเซินก็จะไปกับเจ้าด้วยหรือ?”

“ฮ่องเต้ ขาของท่านลุงยังไม่หายดี ทำอะไรก็ไม่สะดวก ดังนั้นจึงให้อยู่ในเมืองหลวงเพคะ ส่วนผู้พี่จะไปกับหม่อมฉันเพคะ”

ถ้านางพาทุกคนออกไป ฮ่องเต้ชราคงนอนไม่หลับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปแล้ว

“อืม เจ้าไม่ต้องห่วง ข้าจะให้คนไปปกป้องลุงของเจ้าและตระกูลซูให้ดี” ฮ่องเต้แอบโล่งใจอย่างเงียบๆ “จริงสิ นางอู๋สังหารพี่ชายแท้ๆ ของตัวเอง ทำอะไรก็บ้าคลั่งไม่คู่ควรกับการเป็นมนุษย์เลยจริงๆ ตอนแรกข้าอยากจะถามเกี่ยยวกับการประหารนาง แต่คิดไม่ถึงว่า นางจะฆ่าตัวตายในคุกตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้ว”

แววตาของฉู่เชียนหลีเป็นประกาย: “นั่นคือสิ่งที่นางสมควรได้รับแล้ว”

“อืม ข้าจะให้คนไปแจ้งฉู่เยี่ยนชิง อีกอย่าง ตระกูลฉู่ติดค้างสินเดิมของมารดาเจ้าและเงินห้าหมื่นตำลึง ข้าสั่งให้ตระกูลฉู่รวบรวมเงินในอีกสามวัน ก่อนจะไปจากเมืองหลวง ก็ควรออกไปดูหน่อย”

“ขอบพระทัยฝ่าบาท”

หลังจากออกจากวัง ฉู่เชียนหลีก็ยกยิ้มมุมปาก

เฟิ่งเสวียนตู้ช่วยพยุงนางขึ้นไปบนรถม้า “เป็นอย่างไรบ้าง?”

“เจ้าขี้เหร่ เจ้าพูดถูก ฮ่องเต้ชราผู้นั้นช่างฉลาดจริงๆ” ฉู่เชียนหลีกล่าวด้วยรอยยิ้ม “นางอู๋ถูกส่งเข้าคุกแล้วฆ่าตัวตาย น่าจะเป็นฝีมือของเขา”

คนมากมายที่อยากจะฆ่านางซุนล้วนถูกส่งเข้าคุกและขังไว้เป็นเวลานาน แต่นางอู๋กลับฆ่าตัวตายในวันรุ่งขึ้นที่เข้าคุก ฮ่องเต้เพียงยอมรับแบบเงียบๆ หรือกล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือเขานั่นแหละที่ลงมือ

“เขารู้ว่าฉู่เยี่ยนชิงไม่ใช่พ่อแท้ๆ ของเจ้าแล้วหรือยัง”

“ต้องรู้อยู่แล้ว เขายังให้ฉู่เยี่ยนชิงนำสินเดิมของแม่ข้ามาคืนภายในสามวัน และเงินห้าหมื่นตำลึงที่เคยติดค้างข้ามาตลอด ไม่อย่างนั้นก็ไม่ไว้หน้าจนมาถึงวันนี้”

“เป็นแบบนี้ก็ดี เจ้าจัดการกับตระกูลฉู่ ไม่จำเป็นต้องกังวลอีกต่อไป”

“อืม นางอู๋ตายแล้ว ฉู่เยี่ยนชิง ฉู่หลิงเซวียนและฉู่หานปี้ยังมีชีวิตอยู่ บัญชีเหล่านี้อย่างไรก็ต้องคืนทั้งต้นทั้งดอก”

เมื่อกล่าวมาถึงตรงนี้ ฉู่เชียนหลีก็สัมผัสได้ถึงอารมณ์ที่ละเอียดอ่อนของเจ้าของร่างเดิม

เหมือนว่าช่วงนี้ นางจะสัมผัสอารมณ์ของเจ้าของร่างเดิมไม่ได้แล้ว นับวันร่องรอยของเจ้าของร่างเดิมยิ่งเบาบางลง คิดว่าคงอีกไม่นานก็คงจะหายไปอย่างไร้ร่องรอยแล้ว

เมื่อฉู่เชียนหลีคิดมาถึงตรงนี้ อาการดีขึ้นมาไม่น้อย

“กลับจวน”

“ขอรับ”

สาววันหลังจากนั้น สินเดิมก็ถูกยกมาที่ตระกูลซู

ในที่สุดฉู่เยี่ยนชิงและฉู่หลิงเซวียนก็มีโอกาสได้ออกจากจวนมาพบกับฉู่เชียนหลี

ในช่วงเวลานี้ มีเรื่องแปลกๆ เกิดขึ้นในตระกูลฉู่ไม่หยุด เขาและฉู่หลิงเซวียนไม่ได้ออกจากจวนยังสงบดี แต่พอออกมาจากจวน ก็จะพบกับปัญหาต่างๆ มากมาย

เขาเพิ่งจะเริ่มสงสัยคนใช้ของตระกูลฉู่ แต่เขาเปลี่ยนชุดแล้วชุดเล่า สุดท้ายเก็หมดแรงเพราะการทำอะไรมากเกินไป แต่สถานการณ์ก็ยังไม่ดีขึ้น เขาค่อยๆ สงสัย หงุดหงิด เดือดดาล เมื่อเห็นฉู่เชียนหลี แววตาของเขาก็ดูมืดมนอย่างเห็นได้ชัด

ฉู่เชียนหลีนั่งอยู่บนเก้าอี้ ไม่ได้จ้องมองฉู่เยี่ยนชิงเลยแม้แต่น้อย แต่สายตาของนางกลับมองไปที่ฉู่เซวียนหลิงอยู่หลายครั้ง

ข่าวการตายของนางอู๋ได้กระจายไปทั่วเมืองหลวง และผู้คนจำนวนมากในเมืองหลวงต่างปรบมือให้ดังสนั่น เป็นไปไม่ได้ที่ ฉู่หลิงเซวียนจะไม่รู้ แต่นางยังคงสวมชุดกระโปรงปักลายสีชมพูอ่อนปักลวดลายสวนงาม บนศีรษะก็ยังประดับด้วยไข่มุก

นางอู๋ได้หย่าร้างแล้ว และตระกูลฉู่ก็ไม่ได้จัดงานศพให้นาง แต่ในฐานะลูกสาวที่นางอู่ให้กำเนิดอย่างฉู่เซวียนหลิง นางกับไม่ได้หลีกเลี่ยงต่อการแต่งตัวสีสันสดใสนี้เลย ดังนั้นนางจึงเป็นคนที่ไม่มีความละลายใจมากเกินไป

เมื่อเห็นฉากนี้ ฉู่เชียนหลีก็รู้สึกรังเกียจอย่างยิ่ง หลังจากนับเงินเสร็จแล้ว ก็ไล่พวกเขาสองพ่อลูกออกไปทันที

“ท่านลุง สิ่งของของแม่ข้ายังมาไม่ครบ ข้าจะให้คนจับตาดูต่อไป"

ซูหยินก้าวไปข้างหน้าเพื่อดูเครื่องประดับและเสื้อผ้าในกล่อง ก่อนจะถอนหายใจลึกๆ แล้วกล่าวว่า “ตอนนี้ก็ดีมากแล้วล่ะ เชียนหลี ข้าขอบใจเจ้ามากนะ”

ถ้าไม่ใช่เชียนหลี่ เขาก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าการตายของนางสาวตัวเองมีเงื่อนงำบางอย่างซ่อนเอาไว้

“ท่านลุงท่านกล่าวอะไรเช่นนั้น ข้าเป็นลูกสาวก็ต้องทวงคืนความยุติธรรมให้กับแม่ตัวเอง มันคือเรื่องที่สมควรแล้วไม่ใช่หรือ?”

“ได้ ลุงไม่พูดแล้ว ลุงจะเก็บของเหล่านี้เอาไว้ให้เจ้า”