ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 149

บอกว่าในอีกสองวัน แต่จริงๆ แล้วคือการนอนกลิ้งไปกลิ้งมาเป็นเวลาห้าวัน

อันดับแรกฉู่เชียนหลีเข้าวังก่อน ใช้ข้ออ้างตามหาสมุนไพร หลอมยาเม็ดเพื่อจัดการกับฮ่องเต้ และบอกว่าตนกำลังจะจากไป

ฮ่องเต้ตอบรับด้วยความยินดี ความจริงแล้วในใจของเขานั้นเข้าใจดี การกระทำของฉู่เชียนหลีนั้นเดิมทีไม่จำเป็นต้องรายงานให้เขาทราบ การมาในครั้งนี้เพื่อแสดงให้คนภายนอกรู้ว่านางให้ความเคารพต่อราชวงศ์

“เชียนหลี แม่ทัพใหญ่ซูและแม่ทัพซูเซินก็จะไปกับเจ้าด้วยหรือ?”

“ฮ่องเต้ ขาของท่านลุงยังไม่หายดี ทำอะไรก็ไม่สะดวก ดังนั้นจึงให้อยู่ในเมืองหลวงเพคะ ส่วนผู้พี่จะไปกับหม่อมฉันเพคะ”

ถ้านางพาทุกคนออกไป ฮ่องเต้ชราคงนอนไม่หลับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปแล้ว

“อืม เจ้าไม่ต้องห่วง ข้าจะให้คนไปปกป้องลุงของเจ้าและตระกูลซูให้ดี” ฮ่องเต้แอบโล่งใจอย่างเงียบๆ “จริงสิ นางอู๋สังหารพี่ชายแท้ๆ ของตัวเอง ทำอะไรก็บ้าคลั่งไม่คู่ควรกับการเป็นมนุษย์เลยจริงๆ ตอนแรกข้าอยากจะถามเกี่ยยวกับการประหารนาง แต่คิดไม่ถึงว่า นางจะฆ่าตัวตายในคุกตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้ว”

แววตาของฉู่เชียนหลีเป็นประกาย: “นั่นคือสิ่งที่นางสมควรได้รับแล้ว”

“อืม ข้าจะให้คนไปแจ้งฉู่เยี่ยนชิง อีกอย่าง ตระกูลฉู่ติดค้างสินเดิมของมารดาเจ้าและเงินห้าหมื่นตำลึง ข้าสั่งให้ตระกูลฉู่รวบรวมเงินในอีกสามวัน ก่อนจะไปจากเมืองหลวง ก็ควรออกไปดูหน่อย”

“ขอบพระทัยฝ่าบาท”

หลังจากออกจากวัง ฉู่เชียนหลีก็ยกยิ้มมุมปาก

เฟิ่งเสวียนตู้ช่วยพยุงนางขึ้นไปบนรถม้า “เป็นอย่างไรบ้าง?”

“เจ้าขี้เหร่ เจ้าพูดถูก ฮ่องเต้ชราผู้นั้นช่างฉลาดจริงๆ” ฉู่เชียนหลีกล่าวด้วยรอยยิ้ม “นางอู๋ถูกส่งเข้าคุกแล้วฆ่าตัวตาย น่าจะเป็นฝีมือของเขา”

คนมากมายที่อยากจะฆ่านางซุนล้วนถูกส่งเข้าคุกและขังไว้เป็นเวลานาน แต่นางอู๋กลับฆ่าตัวตายในวันรุ่งขึ้นที่เข้าคุก ฮ่องเต้เพียงยอมรับแบบเงียบๆ หรือกล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือเขานั่นแหละที่ลงมือ

“เขารู้ว่าฉู่เยี่ยนชิงไม่ใช่พ่อแท้ๆ ของเจ้าแล้วหรือยัง”

“ต้องรู้อยู่แล้ว เขายังให้ฉู่เยี่ยนชิงนำสินเดิมของแม่ข้ามาคืนภายในสามวัน และเงินห้าหมื่นตำลึงที่เคยติดค้างข้ามาตลอด ไม่อย่างนั้นก็ไม่ไว้หน้าจนมาถึงวันนี้”

“เป็นแบบนี้ก็ดี เจ้าจัดการกับตระกูลฉู่ ไม่จำเป็นต้องกังวลอีกต่อไป”

“อืม นางอู๋ตายแล้ว ฉู่เยี่ยนชิง ฉู่หลิงเซวียนและฉู่หานปี้ยังมีชีวิตอยู่ บัญชีเหล่านี้อย่างไรก็ต้องคืนทั้งต้นทั้งดอก”

เมื่อกล่าวมาถึงตรงนี้ ฉู่เชียนหลีก็สัมผัสได้ถึงอารมณ์ที่ละเอียดอ่อนของเจ้าของร่างเดิม

เหมือนว่าช่วงนี้ นางจะสัมผัสอารมณ์ของเจ้าของร่างเดิมไม่ได้แล้ว นับวันร่องรอยของเจ้าของร่างเดิมยิ่งเบาบางลง คิดว่าคงอีกไม่นานก็คงจะหายไปอย่างไร้ร่องรอยแล้ว

เมื่อฉู่เชียนหลีคิดมาถึงตรงนี้ อาการดีขึ้นมาไม่น้อย

“กลับจวน”

“ขอรับ”

สาววันหลังจากนั้น สินเดิมก็ถูกยกมาที่ตระกูลซู

ในที่สุดฉู่เยี่ยนชิงและฉู่หลิงเซวียนก็มีโอกาสได้ออกจากจวนมาพบกับฉู่เชียนหลี

ในช่วงเวลานี้ มีเรื่องแปลกๆ เกิดขึ้นในตระกูลฉู่ไม่หยุด เขาและฉู่หลิงเซวียนไม่ได้ออกจากจวนยังสงบดี แต่พอออกมาจากจวน ก็จะพบกับปัญหาต่างๆ มากมาย

เขาเพิ่งจะเริ่มสงสัยคนใช้ของตระกูลฉู่ แต่เขาเปลี่ยนชุดแล้วชุดเล่า สุดท้ายเก็หมดแรงเพราะการทำอะไรมากเกินไป แต่สถานการณ์ก็ยังไม่ดีขึ้น เขาค่อยๆ สงสัย หงุดหงิด เดือดดาล เมื่อเห็นฉู่เชียนหลี แววตาของเขาก็ดูมืดมนอย่างเห็นได้ชัด

ฉู่เชียนหลีนั่งอยู่บนเก้าอี้ ไม่ได้จ้องมองฉู่เยี่ยนชิงเลยแม้แต่น้อย แต่สายตาของนางกลับมองไปที่ฉู่เซวียนหลิงอยู่หลายครั้ง

ข่าวการตายของนางอู๋ได้กระจายไปทั่วเมืองหลวง และผู้คนจำนวนมากในเมืองหลวงต่างปรบมือให้ดังสนั่น เป็นไปไม่ได้ที่ ฉู่หลิงเซวียนจะไม่รู้ แต่นางยังคงสวมชุดกระโปรงปักลายสีชมพูอ่อนปักลวดลายสวนงาม บนศีรษะก็ยังประดับด้วยไข่มุก

นางอู๋ได้หย่าร้างแล้ว และตระกูลฉู่ก็ไม่ได้จัดงานศพให้นาง แต่ในฐานะลูกสาวที่นางอู่ให้กำเนิดอย่างฉู่เซวียนหลิง นางกับไม่ได้หลีกเลี่ยงต่อการแต่งตัวสีสันสดใสนี้เลย ดังนั้นนางจึงเป็นคนที่ไม่มีความละลายใจมากเกินไป

เมื่อเห็นฉากนี้ ฉู่เชียนหลีก็รู้สึกรังเกียจอย่างยิ่ง หลังจากนับเงินเสร็จแล้ว ก็ไล่พวกเขาสองพ่อลูกออกไปทันที

“ท่านลุง สิ่งของของแม่ข้ายังมาไม่ครบ ข้าจะให้คนจับตาดูต่อไป"

ซูหยินก้าวไปข้างหน้าเพื่อดูเครื่องประดับและเสื้อผ้าในกล่อง ก่อนจะถอนหายใจลึกๆ แล้วกล่าวว่า “ตอนนี้ก็ดีมากแล้วล่ะ เชียนหลี ข้าขอบใจเจ้ามากนะ”

ถ้าไม่ใช่เชียนหลี่ เขาก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าการตายของนางสาวตัวเองมีเงื่อนงำบางอย่างซ่อนเอาไว้

“ท่านลุงท่านกล่าวอะไรเช่นนั้น ข้าเป็นลูกสาวก็ต้องทวงคืนความยุติธรรมให้กับแม่ตัวเอง มันคือเรื่องที่สมควรแล้วไม่ใช่หรือ?”

“ได้ ลุงไม่พูดแล้ว ลุงจะเก็บของเหล่านี้เอาไว้ให้เจ้า”

ฉู่เชียนหลีใจสั่นสะท้าน “ลุงเก็บไว้เถอะ ข้า...”

นางเป็นแค่คนนอก

“เชียนหลี” ซูหยินมองหน้าฉู่เชียนหลี สายตาของเขาดูอดทนและนิ่งสงบ ราวกับกำลังปิดบังความคิดนับพัน และพูดราวกับไม่มีอะไร “เจ้าคือหลานของลุง ดังนั้นของเหล่านี้ จึงควรเป็นของเจ้า”

ซูจื่นยีพยักหน้าอยู่ด้านข้าง “น้องหญิง ถ้าเจ้าไม่รับไป พ่อของข้าและท่านป้าจะต้องเสียใจแน่”

ฉู่เชียนหลีตะลึงงัน จากนั้นก็กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ก็ได้ เช่นนั้นข้าก็ขอรับไว้แล้วกัน”

“อย่างนั้นแหละ”

บรรยากาศที่โถงด้านหน้าเริ่มผ่อนคลายลง ซูหยินเปลี่ยนเรื่องพูดถึงเรื่องของหุบเขาไร้เงาออกมา “เชียนหลี เจ้าเลือกคนแล้วหรือยัง?”

“เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ”

“โหลเชิ่งกับพวกอีกหกคนไปที่หุบเขาไร้เงา ครั้งนี้ข้าอยากพาพวกเขาไปด้วย ส่วนรองแม่ทัพโจวกับอีกสามคน...”

โจวเหลียวก้าวขึ้นมาแล้วกล่าว “ท่านแม่ทัพ คุณหนูใหญ่ พวกข้าน้อยจะอยู่คุ้มครองความปลอดภัยของท่านแม่ทัพเองขอรับ”

หลิวเฟยและหลี่เฉวียนก็ก้าวขึ้นมา เพื่อแสดงเจตนาของตนว่าจะอยู่ที่นี่

“ก็ดี”

ซูจิ่นจือล่าวว่า “น้องหญิงเชียนหลี ข้าอยากตามเจ้าไปด้วย ไม่อย่างนั้นท่านพ่อต้องไม่สบายใจแน่”

“ก็ได้” ฉู่เชียนหลีไม่ปฏิเสธ

ผู้ที่ถูกคัดเลือกให้ไปที่หุบเขาไร้เงาก็ถูกตัดสินอย่างรวดเร็ว แต่เมื่อฉู่เชียนหลีและคนอื่นๆ ต้องการออกไป พวกเขาก็เจอกับอุปสรรคใหญ่

เจ้าชมพูยืดเถาวัลย์สีเขียวยาวออกมาและบิดตัว ทำให้บริเวณโดยรอบสั่นไหวอย่างรุนแรง

เจ้าชมพูอยากไปด้วย มีสิทธิ์อะไรห้ามไม่ให้เจ้าชมพูไปเล่นด้วย?

ฉู่เชียนหลีรู้สึกปวดหัวยิ่งนัก “เจ้าชมพู ใช่ว่าข้าไม่อยากพาเจ้าไปด้วย แต่ดูสภาพเจ้าตอนนี้สิ จะเอาไปก็ยังยากเลย”

เจ้าชมพูบิดเถาวัลย์เส้นหนา ท่าทางเศร้าสร้อยเหมือนทารกยักษ์หลายตัน

ไม่สน ไม่สน ชมพูดจะไปด้วย

ในเวลานี้ เซียวจวินยี่ก็เดินเข้ามาพอดี

“ผู้น้องเชียนหลี จิ่นจือ ข้าได้ยินว่าเจ้าจะไปหุบเขาไร้เงาเพื่อตามหายาสมุนไพร ข้าก็เลยมาส่งเจ้าโดยเฉพาะ”

ดวงตาของฉู่เชียนหลีเป็นประกายขึ้นมาทันที มาได้ทันเวลาพอดี!

“พี่เซียว ข้าเห็นว่าเจ้าเอาของมาเยอะมาก เอามาให้เจ้าชมพูหรือ?”

แก้มของเซียวจวินยี่แดงระเรื่อ “นี่...ถึงอย่างไรข้ากับพี่ชมพูก็มีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นต่อกัน ดังนั้นข้าจึงนำของขวัญมาเยี่ยมมัน”

ส่วนใหญ่แล้วก็เพื่อติดสินบนพี่ชายให้พาตนบินอีก

ฉู่เชียนหลีรีบพาเซินเป่าก้าวไปข้างหน้า นั่งยอง ๆ ที่มุมกำแพงเริ่มทำหน้าที่แก้ปัญหาทางจิตใจให้เจ้าชมพู

“เจ้าชมพู ดูน้องชายของเจ้าสิ เขาดีกับเจ้ามากแค่ไหน เจ้าจะวางใจทิ้งให้เขาอยู่ในเมืองหลวงโดยไม่มีใครดูแลได้ลงคอหรือ?”

เซินเป่าแปลให้ฟังอยู่ข้างๆ

เจ้าชมพูได้ยินเช่นนั้น เถาวัลย์ก็ไร้เรี่ยวแรงจะยกขึ้น ราวกับกำลังลังเล

ใบหน้าของฉู่เชียนหลีเริ่มจริงจัง “เจ้าชมพู ตอนนี้เจ้าไม่ได้อยู่คนเดียวอีกต่อไป เจ้าเป็นเถาวัลย์ที่มีน้องชาย ในฐานะพี่ใหญ่ เจ้ามีหน้าที่ ต้องรับผิดชอบด้วยใจ ยิ่งไปกว่านั้น เจ้าดูสิ ท่านชายเซียวร่างกายก็อ่อนแอ ถ้าเจ้าตามเราไป ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเขา เจ้าก็จะกลายเป็นเถาวัลย์โดดเดี่ยว”

ใบไม้บนเถาวัลย์ของเจ้าชมพูขยับเล็กน้อย ราวกับสองมือเล็กๆ ที่กำลังจิ้มเข้าหากัน

ฉู่เชียนหลีเอื้อมมือออกไปและตบเถาวัลย์ของเจ้าชมพูเบาๆ “เจ้าชมพู เจ้ารู้หรือไม่ว่าที่ข้าให้เจ้าอยู่ยังมีอีกเหตุผลหนึ่งที่สำคัญ”

?

เจ้าชมพูค่อยๆ งอลำต้นเถาวัลย์ให้กลายเป็นเครื่องหมายคำถาม

“เพราะเจ้าแข็งแกร่งและไว้ใจได้ โม่เฟิงต้องการสอนบทเรียนให้ม้าป่าเหล่านั้น และตอนนี้ตาก็มองไม่เห็น ไม่ต้องพูดถึงการหยอกล้อหรือทำให้คนอื่นหัวเราะ เขาแทบพึ่งพาไม่ได้แล้ว เจ้าว่าหน้าที่ที่จะปกป้องท่านลุงของข้า ปกป้องเมืองหลวง ควรเป็นหน้าที่ใครหากไม่ใช่เจ้า?”