ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 151

ฉู่เชียนหลีและเฟิ่งเสวียนตู้เข้าไปในเขาไร้เงา ฝีเท้าเล็ก ๆ ปรากฏขึ้นตามทาง ร่างเบานั้นมุ่งหน้าไปทางเชิงเขาอย่างรวดเร็ว

ในเวลานี้ได้เข้าสู่ฤดูร้อนแล้ว อุณหภูมิภายในเขาไร้เงาอบอุ่นทว่าเย็นสบาย

ฉู่เชียนหลีเป็นคนที่ไม่ทนร้อยเป็นที่สุด การเดินทางในสองวันนี้ต่างก็แสดงท่าทีเกียจคร้านไม่อยากจะเคลื่อนไหว ในเวลานี้ยิ่งเข้าใกล้ธารน้ำเยือกที่อยู่ในหุบเขา บรรยากาศก็ยิ่งเย็นสบายมากขึ้น ทำให้นางดูคึกคักขึ้นมาเป็นพิเศษ

กลางหุบเขา ร่างผอมบางเดินซวนเซอยู่สองก้าวก็กระอักเลือดออกมา หลังจากนั้นก็ล้มลงที่ด้านข้างของธารน้ำเยือก

ฉู่เชียนหลีและเฟิ่งเสวียนตู้มาถึงที่บริเวณปากทางเข้าหุบเขาแล้ว ทั้งสองตัดสินใจหยุดฝีเท้าลงและเดินเข้าไปช้า ๆ อย่างไม่ได้นัดหมาย

“ฮ่า ๆ” อยู่ดีดีฉู่เชียนหลีก็หัวเราะออกมาเสียงดัง “เจ้าขี้เหร่ อยู่ดี ๆ ข้าก็คิดถึงตอนที่เจอเจ้าครั้งแรกขึ้นมา ตอนนั้นเมื่อมองเจ้าจากด้านหลัง ช่างดูเป็นชายหนุ่มที่งดงามเหลือเกิน”

เฟิ่งเสวียนตู้เหลือบตา เขาได้ปล่อยวางเรื่องรูปร่างหน้าตาของเขาในตอนนี้ไปแล้ว “พอเห็นด้านหน้าก็ไม่ใช่แล้วหรือ?”

“ตอนนั้นข้าเพียงแค่มองครั้งเดียว จากนั้นก็ไม่กล้ามองหน้าเจ้าตรง ๆ อีก”

สำคัญคือตอนนั้นยังขาดความกล้าอีกเล็กน้อย แต่พอพูดถึงแล้ว สภาพของเจ้าขี้เหร่ในตอนนี้พอเคยชินแล้ว ก็รู้สึกว่าดีทีเดียว

“ว่าจะย่างปลาเงินธารน้ำเยือก ข้าจะให้โอกาสเจ้าลองพูดใหม่อีกครั้ง” เฟิ่งเสวียนตู้พึมพำออกมาเบา ๆ ในตอนนี้ไม่มีคนอื่นอยู่ เขารู้สึกผ่อนคลายขึ้นอย่างมาก คำพูดคำจาก็สบาย ๆ ตามไปด้วย

ฉู่เชียนหลีเกลีบดการปวดเท้าเพราะเดินทาง จึงได้ลากแขนเสื้อของเฟิ่งเสวียนตู้ เอามือคล้องไว้ที่ไหล่ของเขา “เจ้างาม เจ้างามที่สุด!”

เฟิ่งเสวียนตู้ยกริมฝีปากขึ้น เดินช้าลงเพื่อให้ตรงจังหวะก้าวเท้าช้า ๆ ของนาง “อืม”

“เช่นนั้นข้าจะกินปลาเงินธารน้ำเยือกย่างห้าตัว”

“ย่างให้เจ้าหกตัว”

เขา ตี้จวินหงส์ผู้สูงส่ง ต้องไม่ธรรมดา

ฉู่เชียนหลีลูบท้องตัวเอง “อ๋า หกตัวกินไม่ไหว”

“ไม่ย่างแล้ว” เขาก็มีอารมณ์เหมือนกัน

“กินไหว หกตัวก็หกตัว!”

“อื้ม ” เฟิ่งเสวียนตู้ตอบรับอย่างพึงพอใจ

แบบนี้ถึงจะถูก เป็นผู้ชายก็ต้องครองอำนาจในงานใหญ่ ๆให้ได้!

ฉู่เชียนหลีกำลังพยายามกลั้นขำอยู่ข้าง ๆ ทันใดนั้น มีกลิ่นคาวเลือดลอยมาแตะที่ปลายจมูก

“เหมือนจะมีบางอย่างไม่ปกติ”

เฟิ่งเสวียนตู้ขมวดคิ้ว เขาหาข้ออ้างให้ได้ออกมากับฉู่เชียนหลีตามลำพังด้วยความยากเย็น นี่ยังจะถูกรบกวนอีกหรือ?

ทั้งสองคนรีบสาวเท้าเดินหน้า ตรงที่ไกล ๆ ฉู่เชียนหลีมองเห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งนอนอยู่ข้างลำธาร

คนคนนั้นตอนนี้อยู่ในอาการสลบไสล เสื้อผ้าบนร่างกายนั้นขาดหวิ่น มีรอยดาบฟาดฟันทุกที่บนร่าง เห็นได้ชัดว่าบาดแผลนั้นเพิ่งมีไม่นาน ยังมีเลือดสด ๆ ไหลออกมาอยู่เลย

ฉู่เชียนหลีรีบเดินขึ้นไป จากนั้นนัยน์ตาก็ฉายแววประหลาดใจ

คนคนนี้มองดูน่าจะอายุเพียง16-17ปี ใบหน้าเกลี้ยงเกลา กลมมน หากจะเรียกว่าเป็นหนุ่มหล่อก็ไม่ได้เกินจริงเลย เขาหลับตาอยู่ แต่ขนตางอนยาวนั้นก็ยังคงขยับเขยื้อนไม่หยุด ราวกับกำลังอยู่ในฝันร้าย

“ว้าว...”

ที่ริมธารน้ำเยือกเป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์หรืออย่างไร? เดี๋ยวก็มีหนุ่มรูปงามตกลงมาอยู่เรื่อย?

เฟิ่งเสวียนตู้ยิ่งขมวดคิ้วหนักขึ้นไปอีก ‘ว้าวนี่หมายความว่าอย่างไร?’

“คนที่ไม่รู้ที่มาที่ไป อย่าไปสนใจเลย”

“เจ้าขี้เหร่ เจ้าดูน้องชายคนนี้สิ แค่ดูก็รู้แล้วว่าไม่ใช่คนเลว” ที่สำคัญคือเสื้อผ้าที่สวมใส่นั้นแค่มองก็รู้แล้วว่าไม่ใช่ของถูก

ฉู่เชียนหลีคุกเข่าลง เอื้อมมือไปจับชีพจรให้ชายหนุ่มคนนั้น ทันใดนั้นใบหน้าก็เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น หยิบเข็มทองออกมาช่วยรักษาเขา

ถึงแม้จะเป็นพิษหายาก แต่ก็สามารถถอนได้ เพียงแต่บาดแผลภายในร่างกายนี้ เหตุใดราวกับถูกโจมตีด้วยพลังเสวียน?

เฟิ่งเสวียนตู้สูดหายใจเข้าออก รู้สึกเพียงว่าอวัยวะภายในเริ่มเจ็บปวด

อะไรคือแค่มองก็รู้แล้วว่าไม่ใช่คนเลว? คนเลวยังสามารถเอาคำว่า ‘เลว’ แปะไว้บนหน้าได้ด้วยหรือ?

มู่ซิวหานรู้สึกถึงพิษในร่างกายทำงาน การหายใจค่อย ๆ ลำบากขึ้น เขารู้ดีว่าตัวเขาใกล้จะตายแล้ว แต่เขาไม่ยอมรับ

ฉากที่เสด็จพ่อกับเสด็จแม่ถูกฆ่าปรากฏขึ้นตรงหน้าเขาไม่หยุด ไฟที่ลุกท่วมผืนฟ้าเพียงแค่พริบตาเดียวก็ทำให้ทั้งเมืองจมลงสู่ทะเลเพลิง

“หนี หานเอ่อร์ รีบหนี...”

“ไม่ เสด็จพ่อ เสด็จแม่!”

ไฟที่ลุกโชน เลือดสดส่องประกายอยู่ตรงหน้าเขา แต่สิ่งที่เรียนมาหลายปีมานี้กลับใช้ในสถานการณ์จริงไม่ได้แม้แต่น้อย ช่วยไม่ได้แม้แต่คนที่สำคัญที่สุดของตน!

เขารู้สึกว่าร่างกายเย็นขึ้นเรื่อย ๆ ความหนาวเหน็บเข้ากระดูกนี้กำลังจะทำให้เลือดในร่างกายของเขาแข็งตัว

ความเคียดแค้นอันรุนแรงหลอมรวมกันอยู่ในใจ มู่ซิวหานพยายามอดทน ‘เขาตายไม่ได้ ไม่ใช่ความโลภของมนุษย์ แต่เป็นความแค้นที่ยังไม่ได้รับการชำระ ช่วยเขาด้วย... ใครก็ได้ช่วยเขาที...’

ทันใดนั้น พลังความอบอุ่นก็ถูกส่งไปทั่วทั้งร่างกาย จากนั้นพิษที่คอยกัดกินเขาอยู่ก็ถูกกดไว้ในทันที

มู่ซิวหานพยายามลืมตาขึ้น ในเวลาต่อมา ท้องฟ้าสีครามสดใสก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า

เขารับรู้ได้ว่าตนยังไม่ตาย ในใจก็รู้สึกดีใจขึ้นมา จากนั้นก็รีบร้อนพยายามพยงตัวลุกขึ้น นัยน์ตาเต็มไปด้วยความหวาดระแวงและความดุร้าย

เฮอะ เพื่อที่จะหลอกเขาจึงได้หาคนเช่นนี้ เพียรพยายามอย่างมากจริง ๆ

“พี่หญิง ข้า...”

ในเวลานี้เอง ร่างสูงและผอมเพรียวก็เข้ามาบังสายตาของเขาไว้โดยทันที

แล้วชายคนนี้มันอะไรกัน? ไม่ใช่ว่าวางแผนเอาคนงามมาหลอกเขาหรอกหรือ? เหตุใดยังพาผู้ชายมาด้วย?

ใช่แล้ว ต้องเป็นการแสดงแน่ หากแสดงเช่นนี้เขาจะได้บดการระวังตัวลง!

เมื่อคิดถึงตรงนี้ นัยน์ตาของมู่ซิวหานก็ยิ่งเย็นชาและดุร้าย

เขาไม่มีวันติดกับ!

เฟิ่งเสวียนตู้ก้มมอง ชี้ไปที่ก้อนหินที่ไกลจากมู่ซิวหานที่สุด “เชียนหลี ไปนั่งตรงนั้น ข้าจะจุดไฟย่างปลา”

ฉู่เชียนหลีมองระยะทาง ก็เกิดอาการคร้านที่จะขยับตัว “ข้าคิดว่าตรงนี้ก็ไม่เลว...”

เฟิ่งเสวียนตู้ก้มมองเสื้อผ้าที่เปียกโชกของเขา แล้วเหลือบมองปลาเงินที่ดิ้นทุรนทุรายอยู่บนพื้น จากนั้นแววตาก็หม่นลงทันที

“ไม่เป็นไร ข้าไปนั่งรับลมตรงนั้นก็ได้”

“ไม่ต้อง ข้าไปเอง ธารน้ำเยือกน้ำเย็นนัก เจ้าอย่าไปตากลมให้หนาวเลย”

“เจ้าเดินไปตรงนั้นไม่เหนื่อยหรือ?”

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร เจ้าย่างปลาไปเถอะ”

“ได้”

มู่ซิวหานมองหญิงสาวที่งดงามราวกับเทพธิดาคนนั้นค่อย ๆ เดินไกลออกไป หลังจากนั้นก็มีกลุ่มควันก็ลอยมาทางเขา

“แค่ก... แค่ก...”

ฉู่เชียนหลีหันไปมองด้วยจิตใจฟุ้งซ่าน “เจ้าขี้เหร่?”

คนที่นางเพิ่งจะช่วยเอาเมื่อครู่ อย่าให้สำลักตายเด็ดขาด

เฟิ่งเสวียนตู้เหลือบตา ผมสีดำเข้มห้อยลงมาที่แก้มข้างทั้งสองข้าง ผิวเผยออกมานอกหน้ากากดูซีดเล็กน้อย แม้แต่น้ำเสียงก็ดูทุ่มต่ำกว่าวันก่อน ๆ “เป็นอะไรไป?”

“เอ่อ... ไม่มีอะไร”

สิ้นเสียง ฉู่เชียนหลีก็ดึงสติคืนมาทันที แต่ว่า ทำไมเมื่อครู่นางถึงได้รู้สึกกังวลใจ?