ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 153

ทันใดนั้น สถานที่ไม่ไกลจากปากทางเข้าหุบเขาก็มีเสียงหมาป่าหอนดังขึ้น

“อูโหว!”

เซินเป่ารีบลุกขึ้นยืน โบกมือให้กับพวกมันด้วยความตื่นเต้น “สหาย มาเล่นด้วยกันทางนี้เร็ว!”

หมาป่าพี่ใหญ่ที่เป็นผู้นำก็เงียบเสียงลงทันที หมาป่าขยับปาก กดเสียงขู่ต่ำเบา ๆ

ฮึม อย่าห้ามข้า ข้าจะไปฆ่ามันให้ตาย!

“อุโหวโหว...”

ท่านพี่ใจเย็น พวกเราสู้ไม่ได้!

หมาป่าขี้คลาดและไม่กล้าเคลื่อนไหว ทำได้เพียงแค่จ้องไปทางลูกหมาป่าที่นอนสบายใจจนส่งเสียงกร่นออกมาด้านข้างมือของฉู่เชียนหลี

“อุโหว!”

เจ้าเด็กบ้านี่ ตื่นได้แล้ว!

“โหว”

ท่านพี่ใหญ่ พวกเรารีบไปรายงานหัวหน้า ให้หัวหน้ามาจัดการพวกอันธพาล!

“โหว!”

รีบไป!

เมื่อเห็นฝูงหมาป่าก้มหัวรวมกันอยู่อย่างนั้น ฉู่เชียนหลีหันไปมองด้วยความสงสัย “เซินเป่า พวกมันพูดอะไรกัน?”

เซินเป่าที่กำลังกำอุ้งมือหมาป่าส่ายหน้าไปมา “เสียงเบาเกินไป ได้ยินไม่ชัด ท่านแม่ พวกมันลับเล็บด้วย อ่า เซินเป่ารู้แล้ว ลับเล็บหมายถึงอยากล่าเหยื่อ พวกมันต้องอยากเอาของกินอร่อย ๆ มาให้พวกเราเป็นแน่ ท่านแม่ ฝูงหมาป่าชอบเซินเป่า!”

ฉู่เชียนหลีคิดถึงเจ้าตัวนั้นที่ต้องการจะกินนางกับเซินเป่า แต่กลับถูกนางฟาดกลับจนหนังเปิดอย่างจ่าฝูงหมาป่าหิมะแล้ว รู้สึกว่าการตีความของเซินเป่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง

ลูกหมาป่าตัวน้อยถูกลูบจนหลับ เมื่อสบายใจจนพอแล้ว ก็งับที่นิ้วมือฉู่เชียนหลีอยากกินปลาเงินย่างที่เหลืออยู่

ฉู่เชียนหลียื่นมือไปแตะหัวกลม ๆ ของเจ้าหมาป่าตัวน้อย เมื่อมองดูรอยสีขาวทั้งสองเหนือคิ้ว อดไม่ได้ที่จะนึกถึงหมาฮัสกี้ในสมัยปัจจุบัน อยู่ดีดีก็รู้สึกมีความสุขอย่างอธิบายไม่ถูก หยิบเอาปลาเงินที่อยู่อีกฝั่งขึ้นมาฉีกเนื้อและป้อนมัน

ผู้อาวุโสใหญ่เดินเอามือไพล่หลังเข้ามาช้า ๆ มองปลาเงินในมือเซินเป่า แล้วก็กวาดตามองก้างปลาที่กระจายอยู่บนพื้น เขาโบกมือแล้วพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว

“เซินเป่าอย่าขยับ รอก่อนเจ้าปู่เฟิ่งจะไปจับปลาใหญ่มาให้”

ทายาทหงส์กินปลาจะให้กินตัวเล็ก ๆ ได้อย่างไร?

เซินเป่ายกปลาเงินในมือขึ้น ไม่ได้รู้สึกถึงความผิดปกติอะไร “เจ้าปู่เฟิ่ง ปลาของเซินเป่าไม่เล็กเลย ธารน้ำเยือกน้ำเย็นมากหนา เจ้าปู่อายุมากแล้ว อย่าลงไปเลย”

ผู้อาวุโสใหญ่ได้ยินคำพูดเป็นห่วงเป็นใย แทบจะทนไม่ได้อยากจะแปลงร่างกลับไปเป็นร่างเดิมแล้วบินรอบโลกสักสามรอบ

“ไม่กลัว ไม่กลัว”

หงส์ที่ไหนกลัวหนาวกัน? ไม่มีหรอก

เฟิ่งเสวียนตู้อดไม่ได้ที่จะเดินขึ้นมาห้ามเอาไว้ “เจ้าลุงเฟิ่ง ที่เซินเป่ากินอยู่ไม่ถือว่าเล็กแล้ว”

เขาเป็นคนหาให้เชียนหลีกิน แน่นอนว่าต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุด ปลาเงินที่จับมาได้หลายตัวนั้นมีขนาดไม่ต่างกันเท่าใดนัก ในมือเซินเป่านั้นอาจจะเล็กกว่าตัวที่เชียนหลีกินไปเพียงแค่เสี้ยวเล็บเท่านั้น

ผู้อาวุโสใหญ่เบิกตาโพล่ง “องค์ชาย เป็นคนทำอะไรต้องเป็นระเบียบ ต่อให้เล็กแม้สักนิดเดียวก็ไม่ได้!”

เขาก็จะช่วยจับปลาให้เซินเป่า และจะจับตัวที่ใหญ่ที่สุดด้วย เช่นนั้นจึงจะสามารถเป็นคนที่ทายาทหงส์เชื่อใจและพึ่งพาได้มากที่สุด นายท่านอย่าได้คิดว่าจะโดดเด่นอยู่คนเดียว!

เมื่อพูดจบ ก็ลงน้ำไปทันที

เซินเป่ารีบวางปลาย่างในมือลง มานั่งคุกเข่าอยู่ริมธารน้ำเยือก มองผู้อาวุโสใหญ่ที่ดำผุดดำว่ายอยู่ในน้ำด้วยความกังวลใจ

“เจ้าปู่เฟิ่ง ท่านระวังด้วยหนา!”

ลูกหมาป่าวิ่งเข้ามา เบียดตัวเข้าในอ้อมกอดของเซินเป่า จากนั้นก็ดิ้นรนโน้มตัวลงไปดู เหลือเพียงแค่สองขาหลังที่เกี่ยวไหล่เซินเป่าไว้ เหมือนขอเกี่ยวทองคำห้อยหัว โน้มตัวลงไปดื่มน้ำ

“ไอย๊า เจ้าลูกหมาป่า ระวังจะท้องเสีย!”

เซินเป่ารีบอุ้มมันขึ้นมา ลูกหมาป่าคราญครางไม่ยินยอม ยังต้องการที่จะดิ้นรนลงไปกินน้ำต่อ

ฉู่เชียนหลีลุกขึ้นยืน จับหนังคอด้านหลังของลูกหมาป่าขึ้นมาตรงหน้า

“ลูกหมาป่าทั่วไปก็อยากดื่มน้ำจากธารน้ำเยือกหรือ?”

เฟิ่งเสวียนตู้ลุกตามขึ้นมา สีหน้าก็แฝงไปด้วยความครุ่นคิดด้วยเช่นกัน น้ำจากธารน้ำเยือกแห่งนี้สามารถกดพลังอัคคีของเผ่าหงส์ได้ เห็นได้จากความหนาวเย็นของสายน้ำสัตว์ทั่วไปมักจะเลี่ยงการเสียมากกว่าได้ แม้แต่หุบเขาที่มีธารน้ำเยือกอยู่ต่างก็ไม่มียินยอมจะเข้าใกล้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการดื่มน้ำในธารนี้เลย

ฉู่เชียนหลียกนิ้วขึ้น เคลื่อนพลังทิพย์เพื่อตรวจสอบสถานการณ์ของลูกหมาป่า

“โหวอู!”

ลูกหมาป่าเบิกตาโพล่ง พุ่งเข้าไปกอดนิ้วของฉู่เชียนหลีเอาไว้ ไถตัวไปมากับนิ้วของนางอย่างใกล้ชิด

ฉู่เชียนหลีตกใจ “ในตัวเจ้าลูกหมาป่าตัวนี้มีพลังเสวียน?”

เฟิ่งเสวียนตู้เดินขึ้นมาตรวจดู “เป็นเช่นนั้นจริง ๆ เพียงแต่พลังเสวียนในร่างกายของมันค่อนข้างอ่อนนัก ราวกับว่าได้ใช้เวลาสัมผัสได้ไม่นาน ถูกปนเปื้อนมา มันน่าจะเคยไปในสถานที่ที่มีพลังเสวียนอุดมสมบูรณ์”

“พลังเสวียนอุดมสมบูรณ์...” ฉู่เชียนหลีแววตาเป็นประกายเล็กน้อย “สถานที่ที่พลังเสวียนอุดมสมบูรณ์ ใช่สถานที่ที่มีหินทิพย์อยู่หรือไม่?”

โลกธุลีไม่มีพลังเสวียน สิ่งเดียวที่สามารถแปรเปลี่ยนเป็นพลังเสวียนได้มีแค่เพียงหินทิพย์ ธรรมชาตินั้นช่างแยบยลและวิจิตรงดงาม ไม่แน่ว่าอาจมีเงื่อนไขใดที่เกิดขึ้นโดยธรรมชาติ จะสามารถใช้หินทิพย์แปรสภาพเป็นพลังเสวียนได้

เฟิ่งเสวียนตู้พยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม เอื้อมมือออกไปลูบหัวน้อย ๆ ของเซินเป่า “ต้องขอบใจเซินเป่า”

แต่เดิมยังคงกังวล เขาไร้เงามีพื้นที่กว้างมหาศาล หากว่าต้องค้นหาหินทิพย์เกรงว่าจะยากมากถึงมากที่สุด คาดไม่ถึงว่าเซินเป่าเพียงแค่เข้ามาในภูเขาก็จับลูกหมาป่าได้ ช่วยพวกเขาแก้ไขปัญหาใหญ่นี้ได้

“ซู่!”

ผู้อาวุโสใหญ่โผล่ตัวพ้นขึ้นจากน้ำในธารน้ำเยือก ในมือมีปลาเงินธารน้ำเยือกที่มีขนาดใหญ่กว่าปกติ

เซินเป่ารีบหันหน้ากลับไป ตบมือดีใจเสียจนมือแดงเรื่อ มองไปทางผู้อาวุโสใหญ่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความนับถือ “เจ้าปู่เฟิ่งเก่งมาก!”

ผู้อาวุโสใหญ่เดินขึ้นจากธารน้ำเยือก พลังเสวียนบนร่างเคลื่อนไหว เสื้อผ้าที่เปียกโชกนั้นพลันแห้งไปในพริบตาเดียว “มา เซินเป่า เจ้าปู่เฟิ่งจะย่างปลาให้เจ้ากิน”

ฉู่เชียนหลีเหลือบตาขึ้น มองไปยังเฟิ่งเสวียนตู้ที่ตอนนี้เสื้อผ้าบนร่างกายยังคงเปียกปอนอยู่ นางเงียบไปชั่วครู่ จากนั้นจึงเอ่ยออกมา “ใช้พลังเสวียนทำให้เสื้อผ้าแห้งถือว่าสะดวกมากจริง ๆ”

จนถึงเมื่อครู่คนผู้นี้ยังคงเปียกโชกเพื่อหลอกลวงเอาความเห็นอกเห็นใจจากนาง จิตสำนึกของนางก็แทบจะถูกควักออกมาอยู่แล้ว

เฟิ่งเสวียนตู้ไอแก้เก้อเล็กน้อย “แค่ก... เมื่อครู่ข้าคิดไม่ถึงจริง ๆ”

ฉู่เชียนหลีไว้หน้าเขาด้วยรอยยิ้มเป็นมารยาท “ข้าเชื่อเจ้า” กับผีน่ะสิ!

“เชียนหลี เมื่อครู่ข้ากังวลว่าเจ้าจะหิว ดังนั้นจึงไม่ได้คิดถึงว่าพลังเสวียนก็สามารถนำมาใช้วิธีนี้ได้ด้วย” เฟิ่งเสวียนตู้กระวนกระวาย

“อ่อ”

“เจ้าโกรธหรือ?”

“มิได้”

“เช่นนั้นเจ้า... เจ้าอยากดื่มชาหมิงเซียงกั๋วหรือไม่ ข้าจะไปต้มให้เดี๋ยวนี้?”

ผู้อาวุโสใหญ่จุดไฟขึ้นมาใหม่ ย่างปลา ไปด้วย ส่ายหน้าไปด้วย ‘หงส์รุ่นเยาว์สมัยนี้ จะง้อภรรยาต่างก็ไม่เลือกวิธีการให้ดี’

ดื่มชาหมิงเซียงกั๋วแล้วได้ประโยชน์อะไร? หากจะทำก็ต้องทำแบบเห็นผลทันทีทันใด คิดถึงเหล่าวีรบุรุษท่ามกลางเผ่าหงส์ในสมัยนั้น มีใครบ้างที่จะไม่เตรียมไม้หนามพันปีเอาไว้?

เมื่อมีศัตรูก็ใช้ต่อสู้ เมื่อไม่มีศัตรูก็เอามาเพิ่มพละกำลังให้ตนเอง

ส่วนวิธีการเพิ่มพละกำลังให้ตนเองนั้น ก็คือไม่ว่าจะเป็นเวลาใดก็มักจะต้องคุกเข่า ไม้หนามพันปีสามารถเจาะเส้นชีพจร กระตุ้นเลือด และขจัดภาวะลิ่มเลือดได้ เป็นของที่ดีจริง ๆ!

หรือว่า เขาจะหาโอกาสถ่ายทอดให้กับนายท่าน?

ฉู่เชียนหลีไม่ได้โกรธอะไร เพียงแค่คิดถึงสภาพเปียกปอนของเฟิ่งเสวียนตู้เมื่อครู่ ในใจก็รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย ก็ต้องโทษนางด้วย เมื่อครู่นางวุ่นอยู่กับการช่วยชีวิตคน ลืมไปว่าพลังทิพย์ก็สามารถทำให้เสื้อผ้าแห้งได้เช่นกัน ให้เขานั่งตัวเปียกปอนย่างปลาให้ ก็ไม่รู้ว่าจะทรมานสักเพียงใด

ในเวลาเดียวกัน บนหน้าผาด้านบนของหุบเขา หมาป่าคร่ำครวญด้วยเสียงต่ำ และฟ้องจิ้งจอกขาวหิมะตัวหนึ่ง

จิ้งจอกตัวนั้นหมอบอยู่บนก้อนหินขนาดใหญ่ ขนเป็นสีขาวล้วน ปราศจากสิ่งเจือปน ดวงตาสีทองอ่อนคู่หนึ่งแฝงด้วยความเย่อหยิ่ง

“ซึ!”

ฝูงหมาป่าหน้าโง่!

“โหวอูอู”

ฝูงหมาป่าก้มหัวลง พวกมันราวกับถูกทำให้เชื่องนอนหมอบอยู่ใต้เท้าจิ้งจอกหิมะ

พวกมันไม่เข้าใจสิ่งที่สุนัขจิ้งจอกพูด แต่สัมผัสได้ถึงการดูถูกเหยียดหยาม

“ซึ!”

รอเถิด ดูว่าข้าจะจัดการกับพวกมันอย่างไร!