ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 153

ทันใดนั้น สถานที่ไม่ไกลจากปากทางเข้าหุบเขาก็มีเสียงหมาป่าหอนดังขึ้น

“อูโหว!”

เซินเป่ารีบลุกขึ้นยืน โบกมือให้กับพวกมันด้วยความตื่นเต้น “สหาย มาเล่นด้วยกันทางนี้เร็ว!”

หมาป่าพี่ใหญ่ที่เป็นผู้นำก็เงียบเสียงลงทันที หมาป่าขยับปาก กดเสียงขู่ต่ำเบา ๆ

ฮึม อย่าห้ามข้า ข้าจะไปฆ่ามันให้ตาย!

“อุโหวโหว...”

ท่านพี่ใจเย็น พวกเราสู้ไม่ได้!

หมาป่าขี้คลาดและไม่กล้าเคลื่อนไหว ทำได้เพียงแค่จ้องไปทางลูกหมาป่าที่นอนสบายใจจนส่งเสียงกร่นออกมาด้านข้างมือของฉู่เชียนหลี

“อุโหว!”

เจ้าเด็กบ้านี่ ตื่นได้แล้ว!

“โหว”

ท่านพี่ใหญ่ พวกเรารีบไปรายงานหัวหน้า ให้หัวหน้ามาจัดการพวกอันธพาล!

“โหว!”

รีบไป!

เมื่อเห็นฝูงหมาป่าก้มหัวรวมกันอยู่อย่างนั้น ฉู่เชียนหลีหันไปมองด้วยความสงสัย “เซินเป่า พวกมันพูดอะไรกัน?”

เซินเป่าที่กำลังกำอุ้งมือหมาป่าส่ายหน้าไปมา “เสียงเบาเกินไป ได้ยินไม่ชัด ท่านแม่ พวกมันลับเล็บด้วย อ่า เซินเป่ารู้แล้ว ลับเล็บหมายถึงอยากล่าเหยื่อ พวกมันต้องอยากเอาของกินอร่อย ๆ มาให้พวกเราเป็นแน่ ท่านแม่ ฝูงหมาป่าชอบเซินเป่า!”

ฉู่เชียนหลีคิดถึงเจ้าตัวนั้นที่ต้องการจะกินนางกับเซินเป่า แต่กลับถูกนางฟาดกลับจนหนังเปิดอย่างจ่าฝูงหมาป่าหิมะแล้ว รู้สึกว่าการตีความของเซินเป่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง

ลูกหมาป่าตัวน้อยถูกลูบจนหลับ เมื่อสบายใจจนพอแล้ว ก็งับที่นิ้วมือฉู่เชียนหลีอยากกินปลาเงินย่างที่เหลืออยู่

ฉู่เชียนหลียื่นมือไปแตะหัวกลม ๆ ของเจ้าหมาป่าตัวน้อย เมื่อมองดูรอยสีขาวทั้งสองเหนือคิ้ว อดไม่ได้ที่จะนึกถึงหมาฮัสกี้ในสมัยปัจจุบัน อยู่ดีดีก็รู้สึกมีความสุขอย่างอธิบายไม่ถูก หยิบเอาปลาเงินที่อยู่อีกฝั่งขึ้นมาฉีกเนื้อและป้อนมัน

ผู้อาวุโสใหญ่เดินเอามือไพล่หลังเข้ามาช้า ๆ มองปลาเงินในมือเซินเป่า แล้วก็กวาดตามองก้างปลาที่กระจายอยู่บนพื้น เขาโบกมือแล้วพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว

“เซินเป่าอย่าขยับ รอก่อนเจ้าปู่เฟิ่งจะไปจับปลาใหญ่มาให้”

ทายาทหงส์กินปลาจะให้กินตัวเล็ก ๆ ได้อย่างไร?

เซินเป่ายกปลาเงินในมือขึ้น ไม่ได้รู้สึกถึงความผิดปกติอะไร “เจ้าปู่เฟิ่ง ปลาของเซินเป่าไม่เล็กเลย ธารน้ำเยือกน้ำเย็นมากหนา เจ้าปู่อายุมากแล้ว อย่าลงไปเลย”

ผู้อาวุโสใหญ่ได้ยินคำพูดเป็นห่วงเป็นใย แทบจะทนไม่ได้อยากจะแปลงร่างกลับไปเป็นร่างเดิมแล้วบินรอบโลกสักสามรอบ

“ไม่กลัว ไม่กลัว”

หงส์ที่ไหนกลัวหนาวกัน? ไม่มีหรอก

เฟิ่งเสวียนตู้อดไม่ได้ที่จะเดินขึ้นมาห้ามเอาไว้ “เจ้าลุงเฟิ่ง ที่เซินเป่ากินอยู่ไม่ถือว่าเล็กแล้ว”

เขาเป็นคนหาให้เชียนหลีกิน แน่นอนว่าต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุด ปลาเงินที่จับมาได้หลายตัวนั้นมีขนาดไม่ต่างกันเท่าใดนัก ในมือเซินเป่านั้นอาจจะเล็กกว่าตัวที่เชียนหลีกินไปเพียงแค่เสี้ยวเล็บเท่านั้น

ผู้อาวุโสใหญ่เบิกตาโพล่ง “องค์ชาย เป็นคนทำอะไรต้องเป็นระเบียบ ต่อให้เล็กแม้สักนิดเดียวก็ไม่ได้!”

เขาก็จะช่วยจับปลาให้เซินเป่า และจะจับตัวที่ใหญ่ที่สุดด้วย เช่นนั้นจึงจะสามารถเป็นคนที่ทายาทหงส์เชื่อใจและพึ่งพาได้มากที่สุด นายท่านอย่าได้คิดว่าจะโดดเด่นอยู่คนเดียว!

เมื่อพูดจบ ก็ลงน้ำไปทันที

เซินเป่ารีบวางปลาย่างในมือลง มานั่งคุกเข่าอยู่ริมธารน้ำเยือก มองผู้อาวุโสใหญ่ที่ดำผุดดำว่ายอยู่ในน้ำด้วยความกังวลใจ

“เจ้าปู่เฟิ่ง ท่านระวังด้วยหนา!”

ลูกหมาป่าวิ่งเข้ามา เบียดตัวเข้าในอ้อมกอดของเซินเป่า จากนั้นก็ดิ้นรนโน้มตัวลงไปดู เหลือเพียงแค่สองขาหลังที่เกี่ยวไหล่เซินเป่าไว้ เหมือนขอเกี่ยวทองคำห้อยหัว โน้มตัวลงไปดื่มน้ำ

“ไอย๊า เจ้าลูกหมาป่า ระวังจะท้องเสีย!”

เซินเป่ารีบอุ้มมันขึ้นมา ลูกหมาป่าคราญครางไม่ยินยอม ยังต้องการที่จะดิ้นรนลงไปกินน้ำต่อ

ฉู่เชียนหลีลุกขึ้นยืน จับหนังคอด้านหลังของลูกหมาป่าขึ้นมาตรงหน้า

“ลูกหมาป่าทั่วไปก็อยากดื่มน้ำจากธารน้ำเยือกหรือ?”

“เจ้าโกรธหรือ?”

“มิได้”

“เช่นนั้นเจ้า... เจ้าอยากดื่มชาหมิงเซียงกั๋วหรือไม่ ข้าจะไปต้มให้เดี๋ยวนี้?”

ผู้อาวุโสใหญ่จุดไฟขึ้นมาใหม่ ย่างปลา ไปด้วย ส่ายหน้าไปด้วย ‘หงส์รุ่นเยาว์สมัยนี้ จะง้อภรรยาต่างก็ไม่เลือกวิธีการให้ดี’

ดื่มชาหมิงเซียงกั๋วแล้วได้ประโยชน์อะไร? หากจะทำก็ต้องทำแบบเห็นผลทันทีทันใด คิดถึงเหล่าวีรบุรุษท่ามกลางเผ่าหงส์ในสมัยนั้น มีใครบ้างที่จะไม่เตรียมไม้หนามพันปีเอาไว้?

เมื่อมีศัตรูก็ใช้ต่อสู้ เมื่อไม่มีศัตรูก็เอามาเพิ่มพละกำลังให้ตนเอง

ส่วนวิธีการเพิ่มพละกำลังให้ตนเองนั้น ก็คือไม่ว่าจะเป็นเวลาใดก็มักจะต้องคุกเข่า ไม้หนามพันปีสามารถเจาะเส้นชีพจร กระตุ้นเลือด และขจัดภาวะลิ่มเลือดได้ เป็นของที่ดีจริง ๆ!

หรือว่า เขาจะหาโอกาสถ่ายทอดให้กับนายท่าน?

ฉู่เชียนหลีไม่ได้โกรธอะไร เพียงแค่คิดถึงสภาพเปียกปอนของเฟิ่งเสวียนตู้เมื่อครู่ ในใจก็รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย ก็ต้องโทษนางด้วย เมื่อครู่นางวุ่นอยู่กับการช่วยชีวิตคน ลืมไปว่าพลังทิพย์ก็สามารถทำให้เสื้อผ้าแห้งได้เช่นกัน ให้เขานั่งตัวเปียกปอนย่างปลาให้ ก็ไม่รู้ว่าจะทรมานสักเพียงใด

ในเวลาเดียวกัน บนหน้าผาด้านบนของหุบเขา หมาป่าคร่ำครวญด้วยเสียงต่ำ และฟ้องจิ้งจอกขาวหิมะตัวหนึ่ง

จิ้งจอกตัวนั้นหมอบอยู่บนก้อนหินขนาดใหญ่ ขนเป็นสีขาวล้วน ปราศจากสิ่งเจือปน ดวงตาสีทองอ่อนคู่หนึ่งแฝงด้วยความเย่อหยิ่ง

“ซึ!”

ฝูงหมาป่าหน้าโง่!

“โหวอูอู”

ฝูงหมาป่าก้มหัวลง พวกมันราวกับถูกทำให้เชื่องนอนหมอบอยู่ใต้เท้าจิ้งจอกหิมะ

พวกมันไม่เข้าใจสิ่งที่สุนัขจิ้งจอกพูด แต่สัมผัสได้ถึงการดูถูกเหยียดหยาม

“ซึ!”

รอเถิด ดูว่าข้าจะจัดการกับพวกมันอย่างไร!