ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 153

ทันใดนั้น สถานที่ไม่ไกลจากปากทางเข้าหุบเขาก็มีเสียงหมาป่าหอนดังขึ้น

“อูโหว!”

เซินเป่ารีบลุกขึ้นยืน โบกมือให้กับพวกมันด้วยความตื่นเต้น “สหาย มาเล่นด้วยกันทางนี้เร็ว!”

หมาป่าพี่ใหญ่ที่เป็นผู้นำก็เงียบเสียงลงทันที หมาป่าขยับปาก กดเสียงขู่ต่ำเบา ๆ

ฮึม อย่าห้ามข้า ข้าจะไปฆ่ามันให้ตาย!

“อุโหวโหว...”

ท่านพี่ใจเย็น พวกเราสู้ไม่ได้!

หมาป่าขี้คลาดและไม่กล้าเคลื่อนไหว ทำได้เพียงแค่จ้องไปทางลูกหมาป่าที่นอนสบายใจจนส่งเสียงกร่นออกมาด้านข้างมือของฉู่เชียนหลี

“อุโหว!”

เจ้าเด็กบ้านี่ ตื่นได้แล้ว!

“โหว”

ท่านพี่ใหญ่ พวกเรารีบไปรายงานหัวหน้า ให้หัวหน้ามาจัดการพวกอันธพาล!

“โหว!”

รีบไป!

เมื่อเห็นฝูงหมาป่าก้มหัวรวมกันอยู่อย่างนั้น ฉู่เชียนหลีหันไปมองด้วยความสงสัย “เซินเป่า พวกมันพูดอะไรกัน?”

เซินเป่าที่กำลังกำอุ้งมือหมาป่าส่ายหน้าไปมา “เสียงเบาเกินไป ได้ยินไม่ชัด ท่านแม่ พวกมันลับเล็บด้วย อ่า เซินเป่ารู้แล้ว ลับเล็บหมายถึงอยากล่าเหยื่อ พวกมันต้องอยากเอาของกินอร่อย ๆ มาให้พวกเราเป็นแน่ ท่านแม่ ฝูงหมาป่าชอบเซินเป่า!”

ฉู่เชียนหลีคิดถึงเจ้าตัวนั้นที่ต้องการจะกินนางกับเซินเป่า แต่กลับถูกนางฟาดกลับจนหนังเปิดอย่างจ่าฝูงหมาป่าหิมะแล้ว รู้สึกว่าการตีความของเซินเป่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง

ลูกหมาป่าตัวน้อยถูกลูบจนหลับ เมื่อสบายใจจนพอแล้ว ก็งับที่นิ้วมือฉู่เชียนหลีอยากกินปลาเงินย่างที่เหลืออยู่

ฉู่เชียนหลียื่นมือไปแตะหัวกลม ๆ ของเจ้าหมาป่าตัวน้อย เมื่อมองดูรอยสีขาวทั้งสองเหนือคิ้ว อดไม่ได้ที่จะนึกถึงหมาฮัสกี้ในสมัยปัจจุบัน อยู่ดีดีก็รู้สึกมีความสุขอย่างอธิบายไม่ถูก หยิบเอาปลาเงินที่อยู่อีกฝั่งขึ้นมาฉีกเนื้อและป้อนมัน

ผู้อาวุโสใหญ่เดินเอามือไพล่หลังเข้ามาช้า ๆ มองปลาเงินในมือเซินเป่า แล้วก็กวาดตามองก้างปลาที่กระจายอยู่บนพื้น เขาโบกมือแล้วพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว

“เซินเป่าอย่าขยับ รอก่อนเจ้าปู่เฟิ่งจะไปจับปลาใหญ่มาให้”

ทายาทหงส์กินปลาจะให้กินตัวเล็ก ๆ ได้อย่างไร?

เซินเป่ายกปลาเงินในมือขึ้น ไม่ได้รู้สึกถึงความผิดปกติอะไร “เจ้าปู่เฟิ่ง ปลาของเซินเป่าไม่เล็กเลย ธารน้ำเยือกน้ำเย็นมากหนา เจ้าปู่อายุมากแล้ว อย่าลงไปเลย”

ผู้อาวุโสใหญ่ได้ยินคำพูดเป็นห่วงเป็นใย แทบจะทนไม่ได้อยากจะแปลงร่างกลับไปเป็นร่างเดิมแล้วบินรอบโลกสักสามรอบ

“ไม่กลัว ไม่กลัว”

หงส์ที่ไหนกลัวหนาวกัน? ไม่มีหรอก

เฟิ่งเสวียนตู้อดไม่ได้ที่จะเดินขึ้นมาห้ามเอาไว้ “เจ้าลุงเฟิ่ง ที่เซินเป่ากินอยู่ไม่ถือว่าเล็กแล้ว”

เขาเป็นคนหาให้เชียนหลีกิน แน่นอนว่าต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุด ปลาเงินที่จับมาได้หลายตัวนั้นมีขนาดไม่ต่างกันเท่าใดนัก ในมือเซินเป่านั้นอาจจะเล็กกว่าตัวที่เชียนหลีกินไปเพียงแค่เสี้ยวเล็บเท่านั้น

ผู้อาวุโสใหญ่เบิกตาโพล่ง “องค์ชาย เป็นคนทำอะไรต้องเป็นระเบียบ ต่อให้เล็กแม้สักนิดเดียวก็ไม่ได้!”

เขาก็จะช่วยจับปลาให้เซินเป่า และจะจับตัวที่ใหญ่ที่สุดด้วย เช่นนั้นจึงจะสามารถเป็นคนที่ทายาทหงส์เชื่อใจและพึ่งพาได้มากที่สุด นายท่านอย่าได้คิดว่าจะโดดเด่นอยู่คนเดียว!

เมื่อพูดจบ ก็ลงน้ำไปทันที

เซินเป่ารีบวางปลาย่างในมือลง มานั่งคุกเข่าอยู่ริมธารน้ำเยือก มองผู้อาวุโสใหญ่ที่ดำผุดดำว่ายอยู่ในน้ำด้วยความกังวลใจ

“เจ้าปู่เฟิ่ง ท่านระวังด้วยหนา!”

ลูกหมาป่าวิ่งเข้ามา เบียดตัวเข้าในอ้อมกอดของเซินเป่า จากนั้นก็ดิ้นรนโน้มตัวลงไปดู เหลือเพียงแค่สองขาหลังที่เกี่ยวไหล่เซินเป่าไว้ เหมือนขอเกี่ยวทองคำห้อยหัว โน้มตัวลงไปดื่มน้ำ

“ไอย๊า เจ้าลูกหมาป่า ระวังจะท้องเสีย!”

เซินเป่ารีบอุ้มมันขึ้นมา ลูกหมาป่าคราญครางไม่ยินยอม ยังต้องการที่จะดิ้นรนลงไปกินน้ำต่อ

ฉู่เชียนหลีลุกขึ้นยืน จับหนังคอด้านหลังของลูกหมาป่าขึ้นมาตรงหน้า

“ลูกหมาป่าทั่วไปก็อยากดื่มน้ำจากธารน้ำเยือกหรือ?”