ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 154

จิ้งจอกหิมะถอนหายใจออกมาด้วยเสียงเย็นชา ยกอุ้งเท้าขึ้นมาเลียด้วยท่าทางที่สง่างามเย่อหยิ่ง จากนั้นก็กลายร่างเป็นเงาสีขาว และ พุ่งตัวออกไป และหยุดลงที่หุบเขา

ข้างกองไฟ แม้แต่เซินเป่าที่ชอบลูกหมาป่าอย่างมากก็ไม่ลูบมันอีกต่อไป คอยวนเวียนอยู่ข้างกายผู้อาวุโสใหญ่ค่อยเรียนรู้กลวิธีย่างปลา เพื่อต่อไปในภายภาคหน้าจะได้ทำให้ท่านแม่ของตัวเองกินได้สะดวก

ผู้อาวุโสใหญ่มองสายตาเปล่งประกายของเซินเป่า ใจก็แทบจะละลายเป็นน้ำเสียตรงนั้น “ปลาใหญ่ไม่ได้จากกันง่าย ๆ แต่เป็นเพราะเจ้าปู่เฟิ่งคนนี้เก่งกาจมาก ถึงสามารถจับปลาใหญ่ได้อย่างง่ายดาย ดังนั้น ต่อไป เซินเป่าต้องคอยเรียนรู้จากเจ้าปู่ให้ดี”

เซินเป่าเอามือลูบค้างไปมาแล้วกะพริบตาปริบ ๆ “เจ้าปู่เฟิ่ง ปลาตัวใหญ่พวกนี้ในตอนเด็กมันก็จับยากด้วย”

“อย่างไร?”

เซินเป่า ตอบหลังจากที่ผ่านการวิเคราะห์มาแล้ว “เพราะตอนมันตัวเล็กจับยาก พวกมันเลยได้มีเวลาโตเป็นปลาตัวใหญ่!”

ผู้อาวุโสใหญ่ “...”

พูดมาก็มีเหตุผล เขาไม่มีทางโต้แย้งได้เลย!

เซินเป่าพุ่งไปตรงหน้าผู้อาวุโสใหญ่ แล้วกระซิบเสียงเบา “เจ้าปู่เฟิ่ง นี่เป็นหลักการเดียวกันกับปีศาจโสมคนต้องเรียนรู้ที่จะซ่อนตัวตั้งแต่ยังเล็ก ดังนั้นจึงจะมีโอกาสเติบโตและแปลงร่างได้ ท่านแม่บอกว่า เซินเป่าเป็นปีศาจโสมคนที่ฉลาดที่สุดปีศาจโสมคน!”

ผู้อาวุโสใหญ่สีหน้าบิดเบี้ยวไปในทันที “ฉลาดจริง ๆ ...”

เขาคือทายาทหงส์ เหตุใดจึงกลายเป็นปีศาจโสมคนไปได้?

ฉู่เชียนหลีทำขัดใจเสร็จ ได้ยินเช่นนั้น ก็ผิงตัวเข้ากับไหล่ของเฟิ่งเสวียนตู้แล้วแอบหัวเราะออกมา

เฟิ่งเสวียนตู้ผ่อนคลายไหล่ของเขาอย่างช่วยไม่ได้ เพื่อให้นางได้ได้พิ้งอย่างสบายที่สุด

เฮ้อ สบายใจก็ดีแล้ว เป็นปีศาจโสมคนก็เป็นปีศาจโสมคน รอจนถึงห้าขวบ เซินเป่าก็ต้องเข้ารับรับบัพติศมา เริ่มกลายเป็นหงส์ เมื่อถึงเวลานั้น เขาค่อยอธิบายให้เขาฟังแล้วกัน

ปลาตัวใหญ่ที่จับได้ยากตั้งแต่ยังเล็กใกล้ย่างเสร็จแล้ว ฝีมือของผู้อาวุโสใหญ่ยิ่งไม่ต้องพูดให้มากความ ย่างออกมาได้หอมยิ่งกว่าของเฟิ่งเสวียนตู้เสียอีก

เซินเป่า นั่งกลืนน้ำลายอยู่ข้าง ๆ เจ้าลูกหมาป่าหมุนตัวเป็นวงกลมรอบขาของมัน

“โอว ~”

“เจ้าหมาป่าอย่าพึ่งรีบ รอให้เซินเป่าเป่าเจ้าปลาใหญ่ให้เย็นลงก่อนแล้วจะแบ่งให้เจ้า” เซินเป่าทำปากจู๋ เป่าลมไปที่ปลาตัวใหญ่อย่างไม่หยุดหย่อน

ผู้อาวุโสใหญ่เห็นแก้มกลมของเซินเป่า ก็อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือออกไปจิ้ม

“ฮู้… พุ...”

การเป่าลมของเซินเป่าชะงักไป รีบยกมือขึ้นมาปกป้องใบหน้าเล็ก ๆ ของตัวเอง และยิ่งพยายามเป่าลมต่อไป “ฟู่ ฟู่...”

ผู้อาวุโสใหญ่เห็นแบบนั้น ก็หยอกล้อด้วยการยกปลาให้ออกห่างจากปาก เซินเป่าก็รีบโน้มตัวเดินตามเข้าไปเป่าต่อ ผู้อาวุโสใหญ่ใครอยากหนีไปอีกครั้ง เซินเป่าก็ยังเดินตามขึ้นไปอีกสองเก้า

ผู้อาวุโสใหญ่ด้านหนึ่งก็ถูกความน่ารักพุ่งชนจนใจแทบละลายอีก ด้านหนึ่งก็แอบเพิ่มความระแวงระวังให้มากขึ้น

ต่อไปต้องดูแลเซินเป่าให้ดีดี ต้องไม่ให้เขาถูกหลอกล่อด้วยปลาย่างหนึ่งตัว

“เอาละ ในที่สุดก็เป่าให้เย็นลงแล้ว”

เซินเป่าแก้มแดงระเรื่อ ในตอนที่ลุกขึ้นยืนตรง มือยังจับอยู่ที่หัวของตัวเอง ใช้เวลาเป่านานเกินไปมักจะทำให้รู้สึกหนักหัวอยู่เสมอ

ในขณะที่เขากำลังเตรียมตัวจะไปหยิบปลาย่างด้วยความร่าเริง กลับรู้สึกว่ามีเงาสีขาวพาดผ่านไปตรงหน้า หลังจากนั้นปลาย่างก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

“ อ้า ปลาย่างของเซินเป่า!”

ผู้อาวุโสใหญ่ยังตกอยู่ในภวังค์ความน่ารักของเด็กน้อย ในนาทีนั้นไม่สามารถตอบโต้ได้ทัน

เฟิ่งเสวียนตู้ขมวดคิ้ว รีบใช้พลังเสวียนฟาดเข้าไป ’กล้าดีอย่างไรมาแย่งปลาย่างของลูกชาย เบื่อการใช้ชีวิตแล้วหรือ?’

นาทีต่อมา ฉู่เชียนหลียกมือขึ้นจากมือของเฟิ่งเสวียนตู้ “รอก่อน”

ความเร็วของจิ้งจอกตัวนั้นไม่ธรรมดา อีกทั้ง ตอนที่หนีไปยังพาเจ้าลูกหมาป่าไปด้วย

เซินเป่าก้มหน้า พบว่าลูกหมาป่าที่อยู่ด้วยกันหายไปแล้ว นัยน์ตาก็มีประกายความโกรธปรากฏขึ้นในทันที “เจ้าขาว!”

“วี้!” วิหคหิมะร่อนลงบนพื้นในทันที

เซินเป่ากระโดดขึ้นไปบนหลังของเจ้าขาว รีบพุ่งตามเงาขาวนั้นไปด้วยความรวดเร็ว

“โจรขโมยปลา เซินเป่าจะจับเจ้า!”

ฉู่เชียนหลีลุกขึ้นยืนทันที ลากเฟิ่งเสวียนตู้ตามไป “ไป ตามไป!”

ที่บริเวณกลางภูเขา พวกของโหลเชิ่งตามมาที่กลางหุบเขาอย่างยากลำบาก จากนั้นก็เห็นเพียงเงาของพวกฉู่เชียนหลีที่เหาะออกไป

“คุณหนูใหญ่...”

ซูจิ่นจือแอบกำหมัดแน่น พยายามเพิ่มความเร็วเพื่อตามไป

เขาต้องแข็งแกร่งให้มากกว่านี้ถึงจะดี

จิ้งจอกหิมะค่าปลาย่างไว้ในปาก ส่วนห่างก็ม้วนเจ้าลูกหมาป่าไว้ เมื่อหนีมาจนถึงหน้าผา ดวงตาสีทองเป็นประกายก็เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

ฮึ พวกมนุษย์โง่เง่า ปลาเงินแห่งธารน้ำเยือกรสชาติดีเช่นนี้ เขาจ้องมองมันมานานแล้ว มันควรจะถูกเอามามอบให้ราชาจิ้งจอกถึงจะถูก!

เจ้าลูกหมาป่าตัวน้อยถูกวางลง ก็ส่งเสียงร้องครวญครางจะวิ่งลงไปจากหน้าผาในทันที

จิ้งจอกหิมะรีบเอาหางกันมันไว้ จากนั้นก็ใช้หางม้วนมันเข้าไป

เจ้าตัวเล็ก มันไม่ใช้จิ้งจอกธรรมทั่วไป มันคือจิ้งจอกน้ำแข็งเจ้าเสน่ห์ ราชาจิ้งจอก ชำนาญวิชาเสวียนมาตั้งแต่เกิด การควบคุมตัวต่อร่างแดงสองตัวนั้น ไม่ใช่ปัญหาอะไร

ตัวต่อร่างแดงสองตัวได้รับผลกระทบต่อพลังเสวียน บินไปรอบ ๆ สักครู่ จากนั้น ร่วงลงไปข้างใบหญ้าราวกับกำลังหลับอยู่

เซินเป่าเห็นอย่างนั้นก็ร้อนใจ “เจ้าขาว รีบลงไป เจ้าเงินเจ้าทองอยู่ในอันตราย”

เจ้าขาวรีบเข้าใกล้พื้นดิน เซินเป่าไม่รอให้เจ้าขาวลงพื้น กระโดดตรงจากหลังของมัน เล็งไปที่แก้มบวม ๆ ของเจ้าจิ้งจอกหิมะ ตีลงไปบนหลังของจิ้งจอกหิมะ

“จัดการเจ้าจิ้งจอก!”

เซินเป่าโมโหจนพูดไม่ชัดเจน

จิ้งจอกหิมะตะลึงค้าง เมื่อครู่เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าเขาหลบได้แล้ว ทำไมอุ้งเท้าถึงเป็นตะคริว ขยับไม่ได้?

“จือ จือ!”

เจ้าลูกมนุษย์เด็กน้อย ข้าจะกินเจ้า!

เซินเป่ากำหมัดแน่น ต่อยลงไปที่หัวของจิ้งจอกหิมะ “จิ้งจอกนิสัยเสีย โจรขโมยปลา!”

“โอ้ว!”

จิ้งจอกหิมะถูกต่อยจนหัวขึ้นดาว ‘เจ้าลูกมนุษย์คนนี้เหตุใดจึงมีเรียวแรงมหาศาลถึงเพียงนี้?’

ราชาจิ้งจอกจะเอาคืนเดี๋ยวนี้!

เซินเป่าได้ยินเสียงพึมพำไปมา ก็ยิ่งโมโหเข้าไปใหญ่ “เจ้าจิ้งจอกบ้าไม่ยอมพูดจาดีดี! จะฆ่าเจ้าให้ตาย!”

“โอ้ว!”

ป๊อก! เจ้าลูกมนุษย์ เจ้าตายแน่!

เซินเป่ากำหมัดแน่น ทุบจิ้งจอกหิมะไม่หยุด เกือบจะทุบมันจมลงไปในดินอยู่แล้ว

จิ้งจอกหิมะพบว่าร่างกายตัวเองไม่มีพลังมากพอจะเอาคืนได้แล้ว ก็คราญครางด้วยความโมโห จากนั้นก็ขับเคลื่อนพลังเสวียนรอบข้าง ร่างกายนั้นใหญ่โตขึ้นในทันที สูงกว่าเซินเป่าราว ๆ หนึ่งศีรษะ

เซินเป่าถูกพลังเสวียนสะบัดออก ล้มลงกับพื้นในทันที จ้องมองไปทางเจ้าจิ้งจอกที่ขยายตัวให้ใหญ่ขึ้นโดยไม่สนใจความเจ็บที่ก้นเลย

“จือ จือ!”

คาดไม่ถึงล่ะสิ? เจ้าลูกมนุษย์ตัวน้อย ราชาจิ้งจอกคืออสูรเสวียนระดับสี่ สามารถขยายตัวได้!

ทีนี้เจ้ากลัวหรือไม่?