ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 156

ช่วงเวลาถัดมา ฉู่เชียนหลีรู้สึกเพียงว่ามีเสียงเหวิง ๆ บาดหูดังอยู่ในสมอง เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง ตรงหน้ากลายเป็นทะเลเพลิงที่โหมกระหน่ำ

ท้องฟ้าถูกไฟเผาจนแดงก่ำ เมฆที่เป็นลูกคลื่นนั้นเต็มไปด้วยพลังมหาศาล

ลาวาปะทุขึ้นจากพื้นดิน ในการปะทุแต่ละครั้งทิ้งรอยลึกไว้บนพื้น

ความรู้สึกแสบร้อนเกิดขึ้น ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงทำให้นางหน้าซีดเผือด ตกอยู่ในภวังค์

เกิดอะไรขึ้น?

แล้วที่นี่มันคือสถานที่ใดอีก?

อีกด้านหนึ่ง เฟิ่งเสวียนตู้รู้สึกว่าร่างกายหยุดนิ่ง ทั้งการได้ยินก็หายไปในทันที แสงสีเงินเล็ก ๆ ปรากฏขึ้น ก่อตัวเป็นแม่น้ำสีเงินไหลยาว

จากนั้น เขาก็ค่อย ๆ จมลงไปเรื่อย ๆ ไม่หยุด จนร่างของเขารวมเข้ากับแม่น้ำสีเงินนั้นในที่สุด

เวลาไหลไปไม่มีที่สิ้นสุดและไม่มีเสียงใดใด

ในห้วงเวลาอันยาวนาน ประมาทเพียงเล็กน้อย จะถูกบดขยี้ ถูกทำลายล้างอย่างสมบูรณ์

ด้านล่างกำแพงภูเขา ผู้อาวุโสใหญ่รับรู้ได้ถึงแรงผันผวนของค่ายกล สายตาเฉียบคมมองไป “ไม่ดีล่ะ!”

เซินเป่าเครียดขึ้นมาทันที “เจ้าปู่เฟิ่ง เป็นอะไรไป?”

ผู้อาวุโสใหญ่รีบกดอารมณ์ให้อยู่ในความปกติ “เซินเป่า เจ้าอาขี้เหร่กับท่านแม่ของเจ้าเจอเรื่องบางอย่างอยู่ เจ้ารออยู่ที่นี่ เจ้าปู่เฟิ่งเข้าไปช่วยพวกเขา เทียนชู!”

เทียนชูได้ยินเสียงเรียก ละเลยการคุ้มกันของซูจิ่นจือและคนอื่น ๆ ทันที แปรพลังเสวียน เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วไปยังตำแหน่งที่ผู้อาวุโสใหญ่อยู่

“ผู้อาวุโสใหญ่?”

“ดูแลองค์ชายเล็กให้ดี นายท่านติดกับดักแล้ว”

“ขอรับ”

ไฟที่โหมกระหน่ำ ฉู่เชียนหลีรู้สึกเหมือนกับว่าเลือดกำลังจะแห้งไปเพราะเปลวเพลิง

บนท้องฟ้ามีฟ้าร้อง ทุกเสียงสามารถทำให้หูหนวก ราวกับว่านางเข้ากันไม่ได้กับความแตกต่างของโลก มีเพียงแค่ความตายเท่านั้นที่จะคืนความบริสุทธิ์ให้โลกใบนี้ได้

กลางอากาศ ดวงตาคู่หนึ่งก็สว่างขึ้น พร้อมด้วยความเย่อหยิ่งและดูถูกเหยียดหยาม

“สัตว์ร้าย ยังไม่รีบยอมจำนนอีกหรือ ยอมจำนนต่อข้า กลายมาเป็นอสูรเสวียนของข้า?”

ฉู่เชียนหลีมองไปที่ดวงตาคู่นั้น ความโกรธและความอยุติธรรมผุดขึ้นในใจ “บ้าอะไรเนี่ย?”

“หือ?”

แววตานั้นสั่นไหว จับตาสถานการณ์ในทะเลเพลิงให้ละเอียดยิ่งขึ้น

ในทะเลเพลิง ไม่ใช่จิ้งจอกอสูรเสวียนที่เขาต้องการกัดขัง แต่เป็นผู้หญิงที่มีรูปร่างผอมเพรียว ในเวลานี้ นางยืนตัวตรงอยู่ท่ามกลางทะเลเพลิง ใบหน้างดงามนั้นเต็มไปด้วยความเย็นชา

ฉู่เชียนหลีรี่ตาลง ค่อย ๆ หยิบแส้ที่บริเวณเอวออกมา ชี่ทิพย์ที่ปะทุขึ้นมาหลอมรวมอยู่บนแส้ยาว

“ข้าไม่รู้ว่าเจ้าคืออะไร แต่จับข้ามาขังไว้ในค่ายกล ช่างคิดเสียจริง!”

ในตอนนั้นค่ายกลที่นางใช้มือฉีกนั้นหากเอามาต่อกันสามารถพันรอบโลกได้สามรอบครึ่ง

ฉู่เชียนหลียืนขึ้น แส้ยาวในมือเหมือนสายฟ้า ฟาดลงไปที่ดวงตาคู่นั้นที่อยู่เหนือค่ายกล!

“เพี๊ยะ!”

ท้องฟ้าสีแดงเข้มแกว่งไกวเป็นระลอกคลื่น มีเสียงกรีดร้องลอยออกมา ดวงตาบนท้องฟ้าหายไปอย่างไร้ร่องรอย

ฉู่เชียนหลีเลิกคิ้ว เกิดความรู้สึกประหลาดขึ้นในใจ

ค่ายทิพย์ตรงหน้านั้นไม่มีรอยต่อ เห็นได้ชัดว่าอยู่ในระดับดี แต่คนที่ใช้ค่ายทิพย์กลับไม่สามารถต้านแส้ยาวของนางได้

“อือ? พลังอ่อนแอถึงเพียงนี้ กลับจะมาเล่นตุกติกกับคนอื่น?”

สถานที่หนึ่งหลังภูเขาไร้เงา ชายคนหนึ่งเอามือปิดตาและกรีดร้องโหยหวน มีเลือดไหลออกมาจากสองมือ เขารีบหยิบขวดยาออกมา กินยาเซียนไปหลายเม็ดติดต่อกัน จึงจะสามารถหยุดบาดแผลนั้นไว้ได้

“อาจารย์ไม่ได้บอกว่า ค่ายกลไร้ขอบเขตสามารถกระตุ้นเงาที่ลึกที่สุดในใจคนได้ ฆ่าจิตวิญญาณการต่อสู้ทั้งหมด ทำให้คนไม่สามารถต้านทานได้แม้เพียงเล็กน้อย? เหตุใดคนชั้นต่ำกลางค่ายกลเมื่อครู่ไม่ได้รับผลกระทบแม้แต่น้อย?”

ข้างกายชายหนุ่ม ฉู่หานปี้ที่แขนขาดไปหนึ่งข้างกำลังตื่นตระหนก มองศิษย์พี่สวีหยวนของตน จากนั้นก็เอ่ยปากขึ้นอย่างระมัดระวัง