ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 43

สิ้นเสียงของฉู่เชียนหลี แววตาของฮ่องเต้ก็คมปลาบขึ้น และเปล่งประกายขึ้นมาทันที

“ฉู่เชียนหลี เจ้าพูดความจริงหรือ”

“ทูลฝ่าบาท หม่อมฉันเติบโตมาจากต่างจังหวัด ไม่รู้จักคำพูดสละสลวยมากนัก ไม่ว่าจะเป็นตอนที่ข้าอยู่กับองค์ชายสามเมื่อก่อนหรือว่าอยู่ต่อหน้าฝ่าบาทตอนนี้ ทุกอย่างที่ข้าพูดล้วนเป็นความจริง”

“ยาหนิงลู่เม็ดเล็กๆ จะมีประสิทธิภาพมากขนาดนั้นเชียวหรือ”

“นี่เป็นของที่อาจารย์ของหม่อมฉันให้แก่หม่อมฉันเอาไว้เพื่อรักษาชีวิต หากองค์ชายสามไม่บาดเจ็บร้ายแรง หม่อมฉันไม่มีทางแบ่งมาให้อย่างแน่นอน”

ฉู่เชียนหลีหลุบตาต่ำลงเล็กน้อย ใบหน้างดงามของนางปรากฏความเสียใจ

“ยามีทั้งหมดสิบเม็ด อาจารย์บอกเอาไว้ว่า หากใช้ให้ดีจะช่วยรักษาชีวิตของหม่อมฉันกับลูกได้อย่างแน่นอน”

สายตาของฝ่าบาทยิ่งแหลมคมขึ้น “มีแค่สิบเม็ดเองรึ แล้วตอนนี้ยังเหลืออีกกี่เม็ด”

“เมื่อห้าปีก่อน ตอนที่ข้าโดนทำร้ายจนบาดเจ็บ ตกลงไปในหน้าผา ท่านอาจารย์พยายามช่วยรักษาชีวิตของข้าเอาไว้จึงใช้ไปหนึ่งเม็ด ต่อมาที่จวนเฉิงเสี้ยง หม่อมฉันให้องค์ชายสาม น้องฉู่หลิงและองครักษ์อีกหกคน ทั้งหมดรวมเป็นแปดเม็ด ตอนนี้จึงเหลือเพียงเม็ดเดียวเพคะ”

ทุกคนที่อยู่ในพระตำหนักต่างชะงักค้าง เพราะไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน

ของสำคัญขนาดนั้น ของล้ำค่าที่สามารถช่วยชีวิตคนได้ กลับถูกใช้ไปอย่างทิ้งๆ ขว้างๆ แบบนี้หรือ

ฉีเฟยรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีจึงรีบถามออกไปว่า

“ฉู่เชียนหลี หากยาหนิงลู่มีประสิทธิภาพเช่นนั้นจริงๆ แล้วทำไมเจ้าถึงกล้าออกมาใช้ง่ายๆ”

ฉู่เชียนหลีเงยหน้าขึ้น แล้วมองไปที่ฉีเฟยอย่างไม่เข้าใจ

“ทูลพระชายา หม่อมฉันได้บอกไปก่อนหน้านี้แล้วว่าหม่อมฉันรักองค์ชายสาม เพื่อที่จะช่วยชีวิตเขา ทำไมจะใช้ไม่ได้ล่ะเพคะ”

ฉีเฟยชะงักไปคล้ายถูกบางอย่างกระแทกเข้าอย่างจัง สีหน้าของนางราวกับกลืนตะปูลงไปจนอวัยวะข้างในถูกทำลายบาดเจ็บ

“แล้ว......องครักษ์คนอื่นๆ ล่ะ”

คนพวกนั้นควรค่าต่อการยอมสิ้นเปลืองยาเพื่อช่วยชีวิตเชียวหรือ

“องค์ชายสามเคยกล่าวเอาไว้ว่า เขาชอบผู้หญิงใจดีมีเมตตาเป็นที่สุด ในเมื่อข้าสามารถช่วยคนพวกนั้นได้ ข้าย่อมต้องช่วย การรักษาภาพลักษณ์ในใจของเขาถือเป็นเรื่องสำคัญจนหม่อมฉันยอมได้”

ฉู่เฉียนหลีเลียนแบบท่าทางมาจากร่างเดิม หลังจากกล่าวอย่างกระซิบกระซาบแล้ว สีหน้าก็เริ่มซีดขาว แล้วถอนหายใจลึกเพื่ออดกลั้นความเกลียดชังลงไป

เฮ้อ เพราะต้องการขุดหลุมฝังแท้ๆ เลยต้องพูดคำพูดโง่ๆ พวกนี้ออกมา ลำบากใจจะแย่

ฉีเฟยแทบสำลัก เมื่อนึกย้อนถึงฉู่เชียนหลีในอดีต ก็มีหลากหลายคำพูดที่ติดอยู่ในคอ

คนโง่ๆ แบบนางคงทำเรื่องราวเช่นนี้ได้จริงๆ

ฉู่เชียนหลีถอนใจเบาๆ

“คิดไม่ถึงเลยว่า หม่อมฉันทุ่มเทไปมากมายขนาดนี้ แต่ในสายตาขององค์ชายสามกลับไม่มีคุณค่าอะไร”

ฉู่เยี่ยนชิงไม่รู้ว่าควรจะแสดงออกอย่างไรดี เขาเคยคิดว่าโสมเสวียนม่วงเป็นของล้ำค่ามากที่สุดแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าตัวเองจะมีความรู้น้อย และตาไม่ถึงเช่นนี้

หากรู้แบบนี้แต่แรก เขาคงไม่ทำเรื่องราวออกมาจนเป็นอย่างเช่นวันนี้

เปลือกตาของฉู่เชียนหลีสั่นไหว ก่อนที่น้ำตาใสๆ จะไหลออกมา

“หม่อมฉันยอมเสียของล้ำค่าของตัวเองเพื่อช่วยชีวิตขององค์ชายสาม เหตุใดช่วงเวลาเพียงข้ามคืนหม่อมฉันถึงจะเกิดความรู้สึกเกลียดชังขึ้นมาแล้วส่งคนไปฆ่าองค์ชายได้เล่าเพคะ อีกอย่างหม่อมฉันรู้จุดอ่อนของเขา หากต้องการจะฆ่าเขาจริงๆ คงไม่ทำเรื่องง่ายๆ ทำร้ายกันซึ่งหน้าแบบนี้”

เธอจะต้องเด็ดหัวขององค์ชายสามให้ได้

ในช่วงเวลาตอนนั้น ฮ่องเต้ไม่สนใจเรื่องมือสังหารอีกต่อไป แต่กลับสนใจเพียงเรื่องยาหนิงลู่เท่านั้น

“เจ้ายังมียาหนิงลู่เหลืออีกหนึ่งเม็ดงั้นหรือ”

ฉู่เชียนหลีเหลือบตาขึ้น และพยายามหยุดน้ำตาของตนเอง

“ฝ่าบาททรงไม่เชื่อในประสิทธิภาพของยาหนิงลู่ใช่หรือไม่เพคะ อย่างนั้นลองหานักโทษที่ต้องโทษประหารสักคนและให้เขากินเข้าไป จากนั้นหม่อมฉันจะเอามีดสั้นกรีดไปที่ร่างของเขาสัก 20 – 30 แผล รับรองว่าเลือดของเขาจะต้องไหลนอง แต่ไม่ตายอย่างแน่นอน ถึงอย่างไรคนที่ทำผิดถึงขึ้นต้องโทษประหารคงจะต้องผิดร้ายแรง แทงเขาไม่กี่ทีหม่อมฉันคงดูไม่ใช่คนโหดร้ายเกิดไปหรอกกระมังเพคะ”

ฮ่องเต้ องค์ชายสามและฉู่เยี่ยนชิง “......”

สมองของแม่นางฉู่เยี่ยนชิงมีปัญหาหรือไม่

ยาสำคัญขนาดนั้น จะเอามาทดลองกับนักโทษประหารอย่างนั้นหรือ

แต่ดูเหมือนว่าฉู่เชียนหลีจะไม่รู้สึกว่าเป็นเรื่องผิดแปลกอะไร

“แม้ว่าตอนนี้ หม่อมฉันไม่มีความรู้สึกใดๆ ต่อองค์ชายสามอีกต่อไปแล้ว แต่หม่อมฉันก็ไม่อยากให้เขาเข้าใจนิสัยของหม่อมฉันผิด”